Ένα τεύχος αφιερωμένο στα αγαπημένα μας ζώα!
Θέλοντας να αναδείξουμε τον σημαντικό ρόλο που παίζουν τα κατοικίδια στις ζωές μας αλλά και στο πώς βοηθούν πολλά από εμάς να ξεπεράσουμε το αίσθημα της μοναξιάς και της απομόνωσης, φτιάξαμε το πιο τρυφερό αφιέρωμα με κεντρικό μήνυμα “τα κατοικίδια κάνουν την οικογένεια”.
Ζητήσαμε, μάλιστα, από ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να πάρουν αγκαλιά τα αγαπημένα τους ζώα και να σταθούν μπροστά από το φωτογραφικό μας φακό.
Παράλληλα, αναρωτιόμαστε για τον συμπεριληπτικό χαρακτήρα των (νέων) παιδικών παραμυθιών αναδεικνύοντας το κουήρ περιεχόμενό τους.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Δείτε τα σημεία διανομής του ANTIVIRUS 120 εδώ
ANTIVIRUS 120
Τετάρτη μεσημέρι, τέλη Φεβρουαρίου. Ένας άγνωστος αριθμός καλεί το κινητό μου. Το σηκώνω. «Καλησπέρα, θα ήθελα να σας μιλήσω για μια ομοφοβική επίθεση που δέχθηκα». Ο άνδρας στην άλλη γραμμή περιγράφει το περιστατικό. Το σκηνικό – δυστυχώς – γνώριμο. «Ζάππειο, βράδυ, μαυροφορεμένοι νεαροί άνδρες στο κυνήγι». «Λυπάμαι, είστε ασφαλής;». Παρασκευή πρωί (λίγες μέρες αργότερα). Όλος ο κόσμος έξω στον δρόμο διαδηλώνοντας για ένα έγκλημα στα Τέμπη και για μια συγκάλυψη. Στον δρόμο ένταση και αλληλεγγύη. Μια παρέα νεαρών μαυροφορεμένων με εθνικά σύμβολα κάνει την εμφάνισή της. Η αλληλεγγύη χάνεται. Σειρά έχει ο φόβος. Ακόμη και εδώ δεν είμαστε όλ@ ίσ@. Αρχές Μαρτίου και ένας ακροδεξιός βουλευτής τα κάνει λαμπόγυαλο στην Εθνική Πινακοθήκη. «Προσβολή θρησκευτικού αισθήματος», «βλασφημία» οι δικαιολογίες του. Πολλοί φαίνεται να τον καταλαβαίνουν. Δεκατρείς μήνες πριν (ίσως και παραπάνω), Κυριακή. Σε όλες τις εκκλησίες διαβάζεται μια επιστολή. «Η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια που μπορεί να θεραπευτεί». Ακόμη περισσότεροι φαίνεται να συμφωνούν. Τέλη Μαρτίου. Μια φεμινιστική συλλογικότητα αποφασίζει να σταθεί απέναντι από το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα. Ιδεολογικές μεζούρες. «Μέχρι εδώ γυναίκες, από εκεί και πέρα όχι». Τρανσφοβικά χτυπήματα κάτω από τη μέση. Απόψεις και σχόλια και ένας πόλεμος ταυτοτήτων με ονοματεπώνυμο. «Τραμπ», «Βελόπουλος», «Μητσοτάκης», «Λατινοπούλου» και πάει λέγοντας. Τελευταία μέρα του Μάρτη, Δευτέρα, αργά το βράδυ. Ένας γνώριμος αριθμός καλεί το κινητό μου. Το σηκώνω. «Που είσαι; Θα αργήσεις; Το φαγητό είναι έτοιμο».«Φοβάμαι, πως ναι. Πρέπει να κάτσω αργά για να τελειώσω με το τεύχος». «Δεν πειράζει, θα σε περιμένω να φάμε μαζί. Α! γράψε και κάτι ευχάριστο αυτή τη φορά, το χρειαζόμαστε!».Τελευταία μέρα του Μάρτη ακόμη πιο αργά. Ενοχικό χαμόγελο στο πρόσωπο. «Ευτυχώς έχουμε το ένα το άλλο!».
