Σε αυτό το τεύχος μιλάμε για τη λεσβιακή ταυτότητα.
Και το κάνουμε συζητώντας με τη Μαρία Κατσικαδάκου(aka Maria Cyber), καταγράφοντας – μέσα από τη ζωή της – τη σύγχρονη λεσβιακή ιστορία της χώρας μας.
Το κάνουμε, επίσης, προσκαλώντας 9 γυναίκες να τοποθετηθούν πάνω σε θέματα που οι ίδιες έχουν αναδείξει και αφορούν στη λεσβιακή ταυτότητα.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Παράλαβε το νέο τεύχος στον χώρο σου. Για να εγγραφείς στη δωρεάν συνδρομητική υπηρεσία πάτα εδώ
Editorial 106
«Μα, γιατί δεν γνωρίζουμε περισσότερες λεσβίες;» Λάθος! «Μα, γιατί δεν γνωρίζουμε περισσότερες ανοιχτά λεσβίες;». Λάθος και πάλι! Τελευταία προσπάθεια. «Μα, γιατί δεν γνωρίζουμε περισσότερες ανοιχτά επώνυμες λεσβίες;». Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω ή πιο σωστά οι λεσβίες που γράφουν σε αυτό το τεύχος ξέρουν πολύ καλύτερα από μένα (και από οποιοδήποτε άλλον άνδρα που προσπαθήσει να απαντήσει). Γι΄αυτό και θα σας μιλήσω για κάτι άλλο. Πρόσφατα, άκουσα έναν πολιτικό να λέει ότι η αποδοχή της κοινωνίας ως προς τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα έχει αυξηθεί πολύ, χάρη (και) στην παρουσία ανοιχτά γκέι πολιτικών. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό (πολλά πράγματα δεν γνωρίζω τελικά). Καταλαβαίνω, όμως, ότι και η αποδοχή – όπως και τα περισσότερα πράγματα- έχει ταξικό χαρακτήρα. Επιτυγχάνεται, δηλαδή, πιο εύκολα όταν περνά από τις «υψηλές» (δλδ πιο προνομιούχες) κοινωνικές βαθμίδες, παρά από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Κανείς ποτέ, για παράδειγμα, δεν θα βγει να πει ότι η κοινωνία έγινε πιο δεκτική, επειδή έχουμε περισσότερους ανοιχτά γκέι οικοδόμους. Ας παρατηρήσουμε τώρα και κάτι άλλο. Η αποδοχή έχει και έναν έμφυλο χαρακτήρα. Τον μαρτυρούν οι ανοιχτά γκέι (άνδρες) πολιτικοί, τραγουδιστές, ηθοποιοί κ.ο.κ. Επανέρχομαι, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα με ένα twist. «Γιατί αποδεχόμαστε πιο εύκολα τους ανοιχτά γκέι επώνυμους άνδρες»;
Βασίλης Θανόπουλος
