“Ένα απόγευμα εξομολογήσεων…”
Αποφάσισα να περάσω ένα απόγευμα μαζί της. Αυτό το απόγευμα ήταν λίγο διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα. Την ξέρω από τη δευτέρα Γυμνασίου. Όταν τη γνώρισα στην Κέρκυρα, τη ζήλεψα γιατί είχε ένα ηλεκτρονικό λεξικό που ήταν μεγάλο γκάτζετ για την εποχή εκείνη. Ποτέ δε μου το έδωσε. Ακόμα δεν της το έχω συγχωρέσει. Πέρασαν τα χρόνια και το κορίτσι αυτό έλαμψε. Επιτυχημένη ηθοποιός, σεναριογράφος, συγγραφέας, αρθρογράφος, περσόνα, μα πάνω από όλα φίλη.. Προϋπόθεση για τη συνέντευξη αυτή ήταν να μιλήσουμε για όλα και να μου εξομολογηθεί τα πάντα. Έτσι και έγινε.
Σεναριογράφος, ηθοποιός, συγγραφέας, αρθρογράφος, μαμά. Τι άλλο;
Είμαι αυτή που γούσταρες στη β’ γυμνασίου, Σπύρο. Όλα τα άλλα είναι πεζά κι ανούσια και το ξέρεις και το ξέρω. (φασώνονται)
Ποιο έργο έχεις ζηλέψει; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να είχες γράψει εσύ;
Ζηλεύω συνέχεια. Θα ήθελα να είχα γράψει τον Κυνόδοντα, το Less than Zero του Bret Easton Ellis, τον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, τα κείμενα της Γλυκερίας Μπασδέκη στη Lifo, το σενάριο του “Annie Hall”, την Ottoline του Chris Riddell, τη διαφήμιση με την τούρτα της Cosmote και τη Boheme του Πουτσίνι.
Άμεσα πλάνα για το μέλλον. Τι ετοιμάζεις επαγγελματικά;
Δεν έχω κανένα πλάνο, ούτε κάτι που μπορώ να ανακοινώσω ακόμη. Όσον αφορά τις Ηρωίδες, έχω ήδη γράψει μέρος του δεύτερου κύκλου, αλλά η σειρά έχει παγώσει. Ήμασταν απλήρωτοι και σταμάτησαν τα γυρίσματα για τη σειρά καθότι δε μας πλήρωσαν ποτέ. Οπότε σε συμφωνία με το κανάλι αποφασίσαμε να το παγώσουμε μέχρι να έχουμε μία οριστική απάντηση. Τώρα δουλεύω πάνω στο development μίας ξένης ταινίας και ετοιμάζω δύο ακόμη σειρές αλλά αυτό που θέλω στην πραγματικότητα είναι να καθίσω και να πειραματιστώ με άλλα μέσα storytelling, σε άλλες πλατφόρμες και με άλλου ύφους ιστορίες. Ξέρω ότι είναι εντελώς καταδικασμένα πρότζεκτ, ότι πιθανότατα θα έχουν ένα κοινό δέκα ατόμων και ότι δε θα μου φέρουν φράγκο αλλά μου είναι δημιουργικώς απαραίτητα για να μπορέσω να δουλέψω τα υπόλοιπα: αυτά που με θρέφουν κυριολεκτικά.
Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα τίτλο για τη ζωή σου, ποιος θα ήταν αυτός;
I did the best I could with what I had.
Ποιο είναι το καταφύγιο σου;
Το γράψιμο.
Ποια είναι η πηγή έμπνευσης ςου;
Νομίζω ότι η έμπνευση είναι στην πραγματικότητα μια στιγμή που κάπου, κάπως, έχεις ανοίξει, κάτι έχει ξεκλειδώσει μέσα σου κι έχει αλλάξει τις συνάψεις στον εγκέφαλό σου και σε κάνει να ακούς χρώματα χωρίς να ‘χεις πάρει τίποτα. Όταν συμβαίνει αυτό, μπορείς να εμπνευστείς μέχρι και από ένα παράθυρο αλουμινίου. Συχνότερα, εμπνέομαι από τους ανθρώπους γύρω μου καθώς και από άλλα κείμενα, καλύτερα απ’ τα δικά μου (δηλαδή όλα).
Σου αρέσει να παρατηρείς τους άλλους;
Πάρα πολύ. Από μικρή ήμουν πολύ ντροπαλή. Έχω παίξει το ρόλο του παρατηρητή από πολύ νωρίς. Αυτό έχω συνηθίσει να κάνω.
Απ’ την άλλη όμως, ενοχλούμαι και με το “gay ρόλος”, δηλαδή, χέσε με, είναι 2015, τι κάνει ο gay ρόλος; Καίει συχνά τη βάτα του;
Σε έχει αλλάξει η αναγνωρισιμότητα και η φήμη;
Επειδή το φοβάμαι πάρα πολύ όλο αυτό, είχα αποφασίσει εξαρχής ότι θα προστατευτώ πολύ και θα κρατηθώ έξω από όλο αυτό το παιχνίδι. Αυτό που έκανα από την αρχή ήταν να μη διαβάζω ποτέ αυτά που γράφονται για μένα. Πολλές φορές δε διαβάζω καν τις συνεντεύξεις μου όταν τυπώνονται, δε διαβάζω κριτικές και δεν βλέπω video μου στο YouTube γιατί φοβάμαι τί θα δω από κάτω. Δεν ξέρω, δεν έχω ιδέα και είμαι αρκετά «χάπατο» για να καταλάβω αν κάποιος με έχει αναγνωρίσει ή όχι, αν δεν έρθει να μου το πει ξεκάθαρα. Οπότε αν είμαι αναγνωρίσιμη, δεν το έχω καταλάβει. Και αυτές τις λίγες φορες που έρχονται κοι μου μιλάνε και μου λένε ωραία πράγματα ή μου στέλνουν mail είναι πολύ όμορφο, αλλά δεν παύω να ταράζομαι.
Έχεις ενοχληθεί από την υπέρμετρη αμεσότητα ή οικειότητα ενός θαυμαστή;
Όχι.. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι λόγω του ρόλου που έκανα και των όσων έγραφα στο σίριαλ, πολλοί άνθρωποι μου απευθύνονται ζητώντας συμβουλή ή βοήθεια. Επίσης, πολλοί με το καλημέρα σας, μου έχουν γράψει τα εσώψυχα τους. Και η αλήθεια είναι ότι είμαι και ‘γω ψυχοπονιάρα. Αν αυτό δεν γινόταν συνέχεια, θα απαντούσα, θα συμμετείχα και θα εμπλεκόμουν συναισθηματικά. Τώρα προτιμώ να φανώ αγενής και να μην απαντήσω καθόλου από το να μπω σε διαδικασία να χτίσω σχέσεις με ανθρώπους άγνωστους σε μένα.
Υπάρχει κάποιος που θα ήθελες διακαώς να συνεργαστείς;
Διακαώς; Ο νούμερο ένα συνεργάτης για μένα, που έχω συνεργαστεί ήδη μαζί του, είναι ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης. Με τον Κωνσταντίνο θα μπορούσα να δουλεύω για το υπόλοιπο της ζωής μου 24 ώρες το 24ωρο, υπό τον όρο ότι θα μου επέτρεπε να τον σκοτώνω μια φορά το εξάμηνο. Απο εκεί και πέρα, το όνειρο μου στο θέατρο ήταν πάντα ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Όταν θα νιώσω ώριμη συγγραφικά, θα τον πάρω τηλέφωνο. Αν υπάρχουν τηλέφωνα μέχρι τότε.
(την διακόπτω..)
Λάνθιμο;
Τον λατρεύω. Νομίζω ότι αν χρειαζόταν ποτέ ένα νεφρό, θα του το έδινα. Αλλά, ξέρεις, είναι άλλο πράγμα να θαυμάζεις τη δουλειά κάποιου και άλλο να συνεργάζεσαι. Για να συνεργαστείς, πρέπει να μιλάτε την ίδια γλώσσα κι εγώ ξέρω ότι, όσο και να χτυπηθώ κάτω, τη γλώσσα του Λάνθιμου δε θα καταφέρω να τη μιλήσω. Ξέρω ποιο είναι το ταβάνι του δικό μου και ποιοι οι κώδικές μου αυτή τη στιγμή.
Με τον Ρήγο;
Τον Ρήγο τον αγαπώ γιατί είναι ευφυής και ξέρει να βγάζει συναίσθημα με αριστοκρατικά αξιοπρεπή τρόπο. Μερικές από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχω δει, ήταν εκείνες που έκανε στο χοροθέατρο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ). Ποίηση εν κινήσει. Επίσης, ήταν ο άνθρωπος που με πήγε πρώτη μου φορά σε παραλία γυμνιστών: μεγάλη μέρα για μένα καθότι ήμουν 18, χοντρή και φλώρος.
Ποια είναι η τελέυταία σου σκέψη πριν κοιμηθείς;
Η αλήθεια είναι ότι δε θα πάω προς το κρεβάτι αν δε νιώσω απολύτως εξαντλημένη γιατί φοβάμαι την αϋπνία σαν το διάολο. Άπαξ και πάω, πρώτα σκέφτομαι τί θα κάνω αύριο, πράγμα το οποίο με αγχώνει. Μετά, για να ξεαγχωθώ σκέφτομαι τί κάνουν τώρα άλλοι άνθρωποι που ξέρω ή δεν ξέρω: αγόρια, φίλοι, η τραγουδίστρια Κωνσταντίνα, ο τάδε υπηρεσιακός υπουργός. Είναι η ώρα που μου έρχονται φράσεις και πρέπει να σηκωθώ και να τις καταγράψω γιατί έχω σοβαρό πρόβλημα μνήμης. Αφού τις γράψω, συνειδητοποιώ ότι είναι μαλακίες κι ότι δε θα σώσω εγώ τον κόσμο οπότε συνήθως ηρεμώ και με παίρνει ο ύπνος.
Θεωρείς ότι οι gay ρόλοι στην τηλεόραση έχουν σταματήσει να είναι κλισέ και γραφικοί πλέον;
Δεν ξέρω τι παίζει στα ελληνικά σίριαλ γιατί απέκτησα τηλεόραση όταν ξεκίνησε η σειρά μου και μετά για πολλούς μήνες δεν έβαλα κεραία κι όταν έβαλα ανακάλυψα ότι η τηλεόρασή μου παίζει και ραδιόφωνο – μια συνήθεια που είχα εγκαταλείψει καιρό και όπως αποδείχτηκε, μου είχε λείψει. Βλέπω ξένες σειρές και μπορώ να πω ότι πλέον, ναι, βλέπουμε κανονικούς ανθρώπους με ειλικρινείς ιστορίες και όχι αυτό το πράγμα που βλέπαμε πριν, το «καρτούν». Απ’ την άλλη όμως, ενοχλούμαι και με το “gay ρόλος”, δηλαδή, χέσε με, είναι 2015, τι κάνει ο gay ρόλος; Καίει συχνά τη βάτα του;
Μέσα από τις «Ηρωίδες» η gay σχέση παρουσιάζεται ως η πιο υγιής. Θεωρείς ότι σαν κοινωνία έχουμε φτάσει στο σημείο του απολυτου σεβασμού των gay και των δικαιωμάτων τους;
Κατ’ αρχάς, η gay σχέση δεν παρουσιάστηκε ως η πιο υγιής. Μια κανονική σχέση παρουσιάστηκε, με όσο το δυνατόν ειλικρινέστερο τρόπο. Βλέπαμε ένα ζευγάρι το οποίο έχει κουραστεί, αλλά όπου και οι δύο πλευρές επιλέγουν τη συντροφικότητα αντί της περιπέτειας και του έρωτα. Βλέπαμε τη φθορά μιας σχέσης, όπως αυτή θα εξελισσόταν είτε ήταν μεταξύ άνδρα-γυναίκας, είτε μεταξύ άνδρα-άνδρα είτε μεταξύ γυναίκας-γυναίκας.
Όχι, δε θεωρώ ότι έχουμε φτάσει σε σημείο σεβασμού σε καμία περίπτωση. Πίστευα ότι είχαν γινει βήματα, χρονικά περίπου πριν την έναρξη της κρίσης. Όταν είχαν ξεκινήσει τα πρώτα pride, ήμουν κι εγώ λίγο της άποψης ότι ίσως και να αυτοπεριθωριοποιείται η gay κοινότητα γιατί ένιωθα ότι ζούσα σε ένα υγιές περιβάλλον. (Μιλάω για μια περίοδο όπου εγώ ξημεροβραδιαζόμουν στα gay bar ανά την επικράτεια, όποτε η αντίληψή μου του κοινωνικού περίγυρου ήταν λίγο πειραγμένη όπως καταλαβαίνεις.)
Όμως με την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής και τις επιθέσεις που άρχισαν μετά, κατάλαβα ότι όχι απλώς πρέπει να το διαλαλούμε, αλλά να το τρίβουμε στη μούρη των ανθρώπων μέχρι να το αποδεχτούν, να μιλάμε ανοιχτά γι’ αυτό μέχρι να φτάσουμε στο σημείο όχι απλώς του απόλυτου σεβασμού αλλά της μη διαφοροποίησης.
Επηρεάζει η τηλεόραση την κοινή γνώμη και το πως σκέφτονται οι άνθρωποι;
Ναι, σε τεράστιο βαθμό. Αν κάτι επηρεάζει την κοινή γνώμη, είναι η τηλεόραση αλλά ζούμε σε μία συντηρητική κοινωνία και η τηλεόραση ακολουθεί την κοινωνία. Δύσκολα θα κάνει το breakthrough να προτείνει κάτι άλλο. Οι δημιουργοί μπορούμε να περάσουμε ψήγματα μη παραδοσιακών απόψεων σε ένα παραδοσιακό μέσο αλλά, hello, από πού κι ως πού περιμένουμε απ’ την τηλεόραση να παίξει εκπαιδευτικό ρόλο;
Θεωρώ ότι είναι καθήκον της δικής μας γενιάς, από τη στιγμή που φέρνουμε παιδιά στον κόσμο, να εξηγήσουμε ευθύς εξαρχής ότι όλα παίζουν. Κάποια στιγμή με ρώτησε η κόρη μου αν επιτρέπεται ο γάμος κοριτσιού με κορίτσι. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να της πω ότι σε κάποιες χώρες επιτρέπεται αλλά στην Ελλάδα όχι ακόμα. Αντ’αυτού, της είπα «Ναι, επιτρέπεται». Ελπίζω μέχρι να μεγαλώσει να επιτρέπεται, αλλά ακόμα και αν διαψευστώ, το να μεγαλώσει ένα παιδί με την αντίληψη «Ναι, γιατί όχι, δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό» τότε δεν θα του φανεί ποτέ περίεργο.
Μετά την τηλεοπτική σου επιτυχία, σε τρομάζει η επόμενη επαγγελματική σου απόπειρα;
Με παραλύει. Πια, κάθε πρόταση που βάζω κάτω, μπορεί να κάθομαι να την παιδεύω μια μέρα ολόκληρη από φόβο ότι δε θα είναι αρκετά καλή, ότι μοιάζει με αυτά που έχω ήδη πει, ότι είναι “τηλεοπτική”. Γιατί εμένα το απωθημένο μου είναι να θεωρούμαι κουλτουριάρα γκόμενα και διανοουμένη και να έρθουν σπίτι μου να με παρακαλέσουν να μπω στην Ακαδημία Αθηνών και το να έχεις τηλεόραση στο βιογραφικό σου είναι μάλλον ένα αρνητικό πρόσημο για την είσοδό σου στην Ακαδημία αλλά και σε οποιονδήποτε άλλο χώρο θελήσεις να κινηθείς.
Με τρομάζει γιατί ξέρω ότι αρκετοί με έχουν ταυτίσει με αυτό και πιστεύουν ότι η γραφή μου είναι αυτή. Η γραφή μου ειναι και αυτή, αλλά δεν είναι μόνο αυτή. Όταν γράφεις για commercial σκοπούς, πρέπει αναγκαστικά να περάσεις αυτό που θέλεις να πεις μέσα από πάρα πολλά φίλτρα. Απ’ την άλλη, βρίσκω αυτούς τους περιορισμούς εξαιρετικά δημιουργικούς. Και βιοπορίζομαι αποκλειστικά απ’ αυτό, γεγονός που το καθιστά ακόμη δημιουργικότερο.
Κάποια στιγμή με ρώτησε η κόρη μου αν επιτρέπεται ο γάμος κοριτσιού με κορίτσι. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να της πω ότι σε κάποιες χώρες επιτρέπεται αλλά στην Ελλάδα όχι ακόμα. Αντ’αυτού, της είπα «Ναι, επιτρέπεται».
Τι σε κάνει να γκρινιάζεις;
Οι άνθρωποι που γκρινιάζουν με κάνουν να γκρινιάζω. Οι άνθρωποι που γκρινιάζουν είναι άνθρωποι που δε βοηθάνε τον εαυτό τους και τα περιμένουν όλα από κάπου αλλού. Είμαι φοβερή φαν της απόλυτης, ατομικής, προσωπικής ευθύνης. Με εκνευρίζει το είδος ανθρώπου που δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να σηκώσει τον κώλο του και να σώσει το τομάρι του.
Πέρα από αυτό, αποκτάω κάποιες παραξενιές που με κάνουν να γκρινιάζω, ή μάλλον να παραπονιέμαι. Μία από αυτές είναι ότι πλέον δεν αντέχω την υγρασία, και δη την υγρασία στην Κέρκυρα. Και στη Κέρκυρα, μόλις φτάσω τις δύο πρώτες μέρες θα γκρινιάξω.
Μου δίνεις την αίσθηση ότι πολύ σκληρή με τον εαυτό σου.
Καλό είναι αυτό. Αυτό το λέει κι η γιατρός μου. Εγώ δε βρίσκω κάτι κακό σ’ αυτό, η γιατρός μου βρίσκει.
Νυχοκόπτης ή ψαλιδάκι νυχιών;
Ψαλιδάκι νυχιών για τα χέρια, νυχοκόπτης για τα πόδια. Τα τελευταία χρόνια έχω μία έφεση στο ψαλιδάκι, μια μεγαλύτερη συμπάθεια θα λέγαμε. Το νυχοκόπτη τον έχω συνδυάσει με έναν πρώην μου που δεν είχε ψαλιδάκι νυχιών σπίτι του αλλά εγώ δεν έμπαινα στη διαδικασία να πάω να πάρω ένα ψαλιδάκι και την έβγαλα δύο χρόνια με το νυχοκόπτη και έχω κακές αναμνήσεις.
Η πάσα αλήθεια είναι ότι τα νύχια των χεριών μου τα τρώω, αλλά έχω μάθει να τα τρώω αριστοτεχνικότατα. Κοίτα τα. Τα βλέπεις; Είναι φαγωμένα.
Δε φαίνονται.. Χωρίς λίμα;
Χωρίς λίμα.
Κάτι που θα ήθελες να θυμάσαι για πάντα;
Χμ. Αυτό που έρχεται στο μυαλό μου είναι πολλά ονόματα ανθρώπων και δεν εννοώ τα ονόματα αλλά τα πρόσωπα. Τους ανθρώπους που έχουν υπάρξει κομμάτι της ζωής μου και έχουν παίξει κάποιο ρόλο. Επίσης, το φετινό καλοκαίρι θα ήθελα να θυμάμαι, με κάθε λεπτομέρεια. Ήταν το καλοκαίρι που τα είχε όλα, από την απόλυτη θλίψη μέχρι την απόλυτη ευτυχία.
Ποια είναι η πρώτη ερωτική συμβουλή που θα δώσεις στην κόρη σου;
Να μιλάει και να λέει αυτό που νιώθει και αυτό που θέλει. Να μάθει να απαιτεί και να μην ντρέπεται. Δεν μπορώ καθόλου αυτό που έχει η δική μας γενιά, κυρίως κοριτσιών. Αυτός ο φόβος μη φανούμε ότι γουστάρουμε, μη φανούμε καημένες, μη φανούμε υστερικές, μη δείξουμε ότι ζηλεύουμε, μη δείξουμε το ένα, το άλλο. Ε, στο τέλος τι θα μείνει; Είσαι άνθρωπος, έχεις ανάγκες, φυσικά και θα ζηλέψεις, φυσικά και θα υπάρχουν στιγμές που θα επιθυμείς τον άλλον περισσότερο από ό,τι αυτός. Αυτό το θέμα του θιγμένου εγωισμού, μη βγούμε από κάτω, μου φαίνεται τόσο χαζό. Και επίσης, να μη φοβάται να γελοιοποιηθεί. Δηλαδή, αν ντρέπεσαι σε δει ο άλλος σε φάση να είσαι με το βρακί και να χοροπηδάς στο κρεββάτι ακούγοντας ντροπιαστικά ποπ χιτάκια, γιατί να είσαι μαζί του;
Παίρνει το λόγο η Αλεξάνδρα και με ξαφνιάζει ευχάριστα.
Αλεξάνδρα: Πες μου ένα παράπονο που έχεις από εμένα. Με ξέρεις από Δευτέρα γυμνασίου, πες μου λοιπόν.
Εγώ: Το μεγαλύτερο παράπονο που έχω από σένα είναι ότι ήσουνα πολύ σνομπ στο γυμνάσιο, αν και εγώ ήμουνα πολύ φλώρος.
Α: Λοιπόν θέλω να το διευκρινίσω αυτό. Δεν ήμουνα ποτέ σνομπ. Δεν είμαι ποτέ σνομπ με κανέναν άνθρωπο, απλώς γενικά είμαι άνθρωπος που ντρέπομαι πάρα πολύ και αυτό για κάποιο λόγο στους άλλους βγαίνει ως σνομπ. Τα τελευταία χρόνια κάπως έχω λυθεί. Αλλά δε μιλάω εύκολα σε ανθρώπους και νιώθω πολύ αμήχανη όταν τους πρωτογνωρίζω. Για παράδειγμα, μπορεί να σε δω σε ένα πάρτυ και να θέλω πάρα πολύ να σου μιλήσω και να σε συμπαθήσω ακαριαία. Μας συστήνουν, καθόμαστε δίπλα δίπλα, εσύ δείχνεις ενδιαφέρον, με ρωτάς πράγματα και εγώ έχω κολλήσει, έχω μπλοκάρει και απλώς κάθομαι και μασάω το καλαμάκι μου. Έτσι, ο άλλος μπορεί να θεωρεί ότι είμαι σνομπ και βαριέμαι ενώ στην πραγματικότητα δεν είμαι έτσι. Απλά, με το που γνωρίζω κάποιον, ξεκινάω με το σκεπτικό ότι είμαι υπό δέκα σκαλιά κατώτερη του και σιγά σιγά με την πάροδο της ώρας αρχίζω και τον φτάνω.
Εγώ: Παράπονο νούμερο 2. Δε μου είχες δώσει ποτέ το ηλεκτρονικό λεξικό-γκατζετάκι που είχες.
Α: Γιατί;
Εγώ:Μάλλον γιατί δε στο ζήτησα ποτέ.
Α: Α, να το κοιτάξεις αυτό. Γιατί θυμάμαι να το δίνω σε όλον τον κόσμο.
Και επιστρέφουμε στην κανονική ροή της συνέντευξης.
Ποια είναι η σχέση σου με το σώμα σου;
Μπορώ να σου πώ ότι κάθε χρόνο εγώ βάζω δέκα κιλά και χάνω δέκα κιλά. Δεν ένιωσα ποτέ ΟΚ με το σώμα μου. Απλά από ένα σημείο και μετά κατάλαβα ότι είναι τόσο μάταιο όλο αυτό και δεν κανένα point. Και μάλιστα, αν τα βάλω κάτω, το μεγαλύτερο σουξέ μου το είχα στα χοντρά μου. Και πια δεν αγχώνομαι καθόλου. Αν ο άλλος με γουστάρει, θα με γουστάρει και γυμνή με τσεμπέρι στο κεφάλι.
Αφήνεσαι όταν ερωτεύεσαι;
Ανοίγω τα χαρτιά μου εντελώς κι αυτό βοηθάει και τους άλλους να ανοίξουν τα δικά τους χαρτιά. Πλεόν, θα τα ανοίξω πολύ επιλεκτικά και ξέρω ποια χαρτιά θα ανοίξω. Δε σημαίνει ότι είμαι επιφυλακτική, απλά καταλαβαίνω αρκετά πιο εύκολα πια τι έχω απέναντι μου, τι απ’ αυτά μπορεί να αντέξει αυτός ο άνθρωπος, τί όχι. Αν όμως δε νιώσω ότι έχω απέναντι μου έναν άνθρωπο που μπορώ να του ανοίξω όλα μου τα χαρτιά, δεν υπαρχει περίπτωση να ερωτευτώ.
Social Media. Είσαι πολύ ενεργή στο Facebook. Είναι τα social media απειλή για μία σχέση;
Το facebook μας κάλυψε την ανάγκη για μεγαλύτερη κοινωνικότητα, αλλά έχει επηρεάσει και το πως αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις. Όταν φλερτάρεις στο facebook, δεν πρέπει να ξεχνάς ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να είσαι απλά ένα ακόμα tab ανοιχτό. Όπως και εσύ αντίστοιχα όμως, φλερτάρεις με κάποιον αλλά ταυτόχρονα δουλεύεις, κάνεις swipe right στο Tinder, κάνεις ένα skype με έναν πρώην σου. Πια έχουμε καταλάβει αυτό που υποψιαζόμασταν πάντα, ότι δεν είμαστε μοναδικοί στον κόσμο, ότι οι επιλογές είναι άπειρες. Εκεί που θα έλεγες πριν 20 χρόνια ότι πχ. Είμαι στη Κέρκυρα και δεν μπορώ να βρω έναν άνθρωπο να συνεννοηθώ, τώρα με το facebook έχεις βρει ανθρώπους να συνεννοείσαι, κάποιους θα τους συναντλήσεις από κοντά, με κάποιςς πιθανότατα θα γίνετε συνεργάτες, με κάποιυς φίλοι και με κάποιους εραστές. Και η πραγματικότητα μας επηρεάζει τα social media και τα social media την πραγματικότητα μας. Σαφλεστατα οι πειρασμοί πλέον είναι περισσότεροι, απ την άλλη όμως το θεωρώ πιο ειλικρινές αυτό που υπάρχει τώρα. Είναι καλό να ξέρεις και να απορίπτεις, ενώ παλαιότερα επικρατούσε το «Στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος».
Κατασκοπεύεις τον γκόμενο σου;
Μια φορά το έκανα, στην πρώτη μου σχέση και κατάλαβα ότι όσο ψάχνεις βρίσκεις. Πια, θεωρώ ότι είναι έλλειψη σεβασμού και παραβίαση προσωοικού χώρου του άλλου. Αντίστοιχα, δε θέλω ποτέ να μου το κάνουν. Το θεωρώ φρικτό. Δύσκολο πράγμα η εμπιστοσύνη αλλά δυσκολότερο η ασφυξία.
Πως ξεπερνάς ένα χωρισμό;
Δεν τον ξεπερνάω πριν βρεθεί κάτι άλλο. Ο χωρισμός για μένα είναι κάτι καλό, είτε σε έχει πειράξει είτε δε σε έχει πειράξει, είτε το ήθελες είτε δεν το ήθελες, τελειώνει μία ιστορία ή μεταλλάσεται σε κάτι άλλο και ξεκινάει κάτι άλλο, είναι μία άλλη φάση ζωής. Έχουμε ταυτίσει το χωρισμό με κάτι κακό. Το κέρατο επίσης. Εμένα το κέρατο με έχει σώσει. Αν δεν υπήρχε το κέρατο δε θα είχα φύγει από καταστάσεις που δε θα έφευγα ποτέ από μόνη μου.
Εχεις μείνει με τον ίδιο άνθρωπο μετά από κέρατο;
Όχι. Ήμουν μικρή και δεν ήξερα.
Αν ήσουν οικονομικά εξασφαλισμένη για όλη την υπόλοιπη ζωή σου, τι θα έκανες;
Νομίζω το ίδιο που κάνω τώρα επαγγελματικά, αλλά χωρίς τόσο άγχος. Απλώς θα έπαιρνα δύο χρόνια off να ξανασπουδάσω. Επίσης το ίδο σπίτι θα είχα πάρει, στην ίδια περιοχή, στην πλατεία Μαβίλη, απλώς θα έπαιρνα τις original καρέκλες και όχι τις μαϊμού.
Αλεξάνδρα Κ* και όχι Αλλεξάνδρα Κ. Γιατί;
Αστεράκι και όχι τελεία γιατί μου αρέσουν οι υποσημειώσεις.
Πες μου κάτι για σένα.
Είμαι Δίδυμος με ωροσκόπο Λέοντα, νόμιζα ότι έχω ωροσκόπο Καρκίνο, αλλά όσο μεγαλώνω βγαίνει ο Λέοντας και αυτό είναι πάρα πολύ κακό γιατί σε κάνει πάρα πολύ needy με τους ανθρώπους. Νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου και παίρνεις τηλέφωνα να ρωτήσεις αν σε αγαπάνε και βάζεις τα κλάματα αν η υπάλληλος στην εφορία δε σου φερθεί με τη μεγαλοπρέπεια που σου αξίζει.
Επίσης, κάνω μια προσπάθεια να συλλέξω όλα τα μνημόσυνα που έχει γράψει ο Μανώλης Καλομοίρης για συναδέλφους του ώστε να τα συρράψω μαζί με το κράξιμο που τους έριχνε στις εφημερίδες όσο ζούσαν. Το κράξιμο το έχω ήδη συλλέξει. Και το περιοδικό Κράξιμο το έχω συλλέξει.
Όταν έγραφες το σίριαλ, υπήρχε ο φόβος ότι θα παρεξηγηθούν τα άτομα στα οποία βασίστηκαν κάποιοι ρόλοι;
Όχι, οι φίλοι μου που πραγματικά με ενδιέφεραν ήξερα ότι δε θα παρεξηγηθούν και έπειτα, το είχα συζητήσει και μαζί τους. Στην πραγματικότητα, κάθε ρόλος ήταν 3-4 υπαρκτοί άνθρωποι μαζί. Δε χρησιμοποίησα αυτούσιους του χαρακτήρες αυτών των ανθρώπων που είναι στη ζωή μου, απλά χρησιμοποίησα τα γεγονότα της ζωής τους. Εγώ έγραψα ιστορίες που έχουν συμβεί σε πολλούς από εμάς. Το αστείο ήταν ότι έβλεπα αυτές τις ιστορίες να συμβαίνουν παράλληλα και στους φίλους και στους ηθοποιούς και στο συνεργείο. Μου έστελναν mail άνθρωποι και μου έλεγαν «Αυτό το έχω ζήσει ακριβώς έτσι».
