Το ιδιαίτερο ύφος του το κάνει να ξεχωρίζει. Ο κουκουλοφόρος με τις κόκκινες τιράντες που παίζει κομμωτηριακό πανκ και γράφει παιδικές παραστάσεις, μας ανοίγει την καρδιά του με αφορμή ένα τραγούδι που αφιέρωσε στον Ζακ Κωστόπουλο. Στην παρέα μας ο Σπύρος Γραμμένος!
Ας ξεκινήσουμε με την εμφάνισή σου στα φετινά Queer Theatre Awards και το τραγούδι, με τίτλο “H Ψυχή” που αφιέρωσες στον Ζακ. Μίλα μας λίγο για το τραγούδι αυτό;
Το τραγούδι αυτό γράφτηκε ξημερώματα, αλλά όχι μετά από ξενύχτι. Μετά από τρεις τέσσερις ώρες ύπνου, ξύπνησα ψιθυρίζοντας τους πρώτους στίχους. Είχα βγει εκείνο τον καιρό αρκετά βραδιά, σε μέρη που δεν συχνάζω γενικά και χωρίς παρέα. Πέρασα από σκυλάδικα, από καντίνες και γενικά έκανα πολλές βόλτες στην νύχτα, γνωρίζοντας ανθρώπους που δεν τους έβλεπα στην αποστείρωση της μέρας και της κοινωνίας μας.Όλα αυτά μάλλον, εκφράστηκαν μέσα σ’ αυτούς τους στίχους. Την πρώτη φορά που έπαιξα δημόσια το τραγούδι, όταν τελείωσε είχα μια πολύ έντονη συγκίνηση και ανοίγοντας τα μάτια μου είδα τον κόσμο να ψιθυρίζει πως το είχα γράψει για τον Ζακ. Ένιωσα την ανάγκη να πω – πως το κομμάτι το έγραψα πριν δύο χρόνια, αλλά έτυχε να μας προλάβει η ζωή και να συνδεθεί εκείνη την στιγμή με την δολοφονία, μιας και δεν είχαν περάσει δέκα μέρες.
Θεωρείς ότι ο καλλιτεχνικός κόσμος έχει την υποχρέωση να παίρνει ανοιχτά θέση σε τέτοια ζητήματα;
Θεωρώ πως κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει θέση. Ο καθένας με τον τρόπο του. Οι καλλιτέχνες μέσα από την τέχνη τους, αλλά και όλοι μας, καθημερινά, σε παρέες, σε λεωφορεία, σε πλατείες. Ο καθένας έχει την υποχρέωση να κρατήσει το χέρι του διπλανού του, όταν θα το έχει ανάγκη και να μην φοβηθεί. Είναι δύσκολο αν βρεθείς μπροστά σε αυτήν την στιγμή να μην φοβηθείς, αλλά αν ξεπεράσεις τη μικρή εκείνη στιγμή, μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Θα έφτιαχνες ένα τραγούδι για να σατιρίσεις την ομοφοβία εκεί έξω;
Αν θα μου έβγαινε κάτι, φυσικά και θα το έκανα. Συνήθως αφήνω τα τραγούδια να έρχονται από μόνα τους και να καλύπτουν τα κενά μου. Προσπαθώ να μην τα πιέζω.
Πώς θα περιέγραφες την ελληνική κοινωνία σήμερα;
Έχω ένα πρόβλημα και δεν είμαι και ο μόνος που το αντιμετωπίζω. Ζω στον μικρόκοσμό μου, με ελάχιστες βόλτες στον έξω κόσμο. Αν δω μόνο τους φίλους μου, την οικογένεια και τους ανθρώπους, με τους οποίους έρχομαι σε επαφή καθημερινά, θα νομίζω πως οριακά πλησιάζουμε την ουτοπία. Μόλις κάτσω όμως για λίγο σε μια στάση λεωφορείου ή περιμένω σε κάποια ουρά, σούπερ μάρκετ ή κάποια υπηρεσία, εκεί είναι που αρχίζω να συνειδητοποιώ πως θέλουμε αρκετή δουλειά και τρόπο, για να μιλήσουμε με τους ανθρώπους που μοιραζόμαστε αυτόν τον κόσμο. Υπάρχει φόβος. Οι εξουσίες πάντα χρησιμοποιούσαν τον φόβο για το διαφορετικό, για να μεταφέρουν την προσοχή του λαού αλλού και όχι στον πραγματικό εχθρό, που ήταν πάντα η ίδια η εξουσία.
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι καλλιτεχνικά;
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση και δεν μπόρεσα ποτέ να την απαντήσω… Δεν μπορώ να με τοποθετήσω κάπου. Παίζω πανκ κομμωτηρίου μάλλον… Κομμωτηριακό πανκ; Οργισμένο σλόου; Κάτι τέτοια λέμε με τους συνεργάτες μου για να περνάει η ώρα και να με κοροϊδεύουν.
Μεταξύ άλλων, έχεις γράψει και μια παιδική παράσταση. Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για διαφορετικότητα στα παιδιά;
Η παράσταση μιλάει για ένα φανταστικό χωριό, που όλοι είναι ίσοι και όλοι διαφορετικοί. Πέρα από το ίδιο το έργο, έχουν υπάρξει στιγμές μέσα στην παράσταση που έγιναν μικρές κουβεντούλες για την διαφορετικότητα. Ακόμα και για ένα παιδάκι που δεν έλεγε το Ρο και το κορόιδευαν οι συμμαθητές του. Τα παιδιά καταλαβαίνουν και είναι ανοιχτά να συζητήσουν. Η μουσική, τα βιβλία, τα θεάματα, πρέπει να ανοίξουν τα μυαλά των γονιών. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια κοινωνία με τόσα “πρέπει” και τόσα “έτσι είναι, γιατί έτσι είναι” που μπλοκάρουν πολύ γρήγορα και ακολουθούν τη συμπεριφορά που βλέπουν γύρω τους.
Τα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Στις 25/12 θα κάνουμε μια παράσταση στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου παρέα με τον Διονύση Ατζαράκη και τον Θωμά Ζάμπρα, που θα έχει κωμωδία, τραγούδι και μούσια. Στις 27/12 θα παρουσιάσουμε στο Down Town στην Λευκωσία, τα όσα κάναμε με τον Πάνο Φραγκιαδάκη(Χατζιφραγκιέτα) στον Σταυρό του Νότου τον Νοέμβριο. Καθε Σάββατο στις 15:00 και Κυριακή στις 11:30 παίζουμε “Το Φανταστικό Χωριό” στο θέατρο Μικρό Γκλόρια, που από την Δευτέρα κυκλοφορεί και σε βιβλίο με cd από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Και περιμένω με αγωνία να κυκλοφορήσει και ο καινούριος δίσκος, κοντά στον Φλεβάρη.
