Ο ηθοποιός Διονύσης Μπουλάς έγραψε ένα κείμενο σχετικά τον ρόλο την τρανς γυναίκας που υποδύεται στην παράσταση “Hotel Marina” στο Από Μηχανής Θέατρο.
“Με λένε Διονύση. Έτσι με βάφτισαν. Επώνυμο: Μπουλάς. Αν και για τους καλλιτέχνες λένε ότι δεν έχουν ονοματεπώνυμο, οφείλουν κάθε φορά να μηδενίζουν το κοντέρ, να γίνονται tabula rasa, λευκό χαρτί δηλαδή, και να ενδύονται το ρόλο. Εγώ θα πω ότι οι ηθοποιοί είμαστε λίγο σαν επαγγελματίες καταζητούμενοι, αλλάζουμε μαλλιά, φάτσες, χαρακτήρες, ψυχές, σωματότυπους, μυαλά, σαν τα γατιά του δρόμου που μαθαίνουν να επιβιώνουν και να προσαρμόζονται στον κάθε καιρό, στο κάθε καλντερίμι. Φέτος στέγη μου είναι ένα δωμάτιο στο Hotel Μαρίνα, το οποίο εκτός από ένα ανακαινισμένο ξενοδοχείο είναι και μια παράσταση που φιλοξενείται στο Από Μηχανής Θέατρο στο Μεταξουργείο. Και μένω εκεί ως Βανέσσα. Είμαι μια τρανς γυναίκα. Και νιώθω οικεία στο ξενοδοχείο αυτό, γιατί υπάρχει παρελθόν που το’χω ζήσει ως το μεδούλι μου. 15 χρόνια πριν ήταν ένα ξενοδοχείο… ημιδιαμονής. Φαντάζομαι δεν είναι μια άγνωστη λέξη για τους περισσότερους, έτσι; Τα ξενοδοχεία ημιδιαμονής είναι μια κρυφή φωλιά, ένα κομμάτι σαρκικού Παραδείσου φυλαγμένο μυστικά στις καρδιές και τα σώματά μας, μια φαντασίωση που γίνεται πραγματικότητα, πίσω από ένα παραβάν του καθενός μας που δεν θέλει να αμαυρώσει την πρωινή τακτοποιημένη εικόνα του, μια νυχτερινή όαση ανάμεσα στα πληκτρολόγιά μας…
Το Ηotel Μαρίνα μού είναι οικείο γιατί ήταν η στάση μου για το πρώτο coming out στα χρόνια της αθωότητας. Πόσα ήξερα ή καταλάβαινα νεαρό παιδί για όσα ούρλιαζαν μέσα μου που με καλούσαν για τη μεγαλύτερη επανάσταση της ζωής μου; Σαν τους ηθοποιούς, έμπαινα στο δωμάτιο-καμαρίνι που με φιλοξενούσε, φορούσα την περούκα μου, τα γυναικεία εσώρουχα και ρούχα μου, βαφόμουν κι η παράσταση ξεκινούσε.. Μια παράσταση που ήταν η αλήθεια μου.. Είχα ξεκινήσει τις πρώτες ορμόνες χωρίς να ξέρω καλά καλά τι έπαιρνα και όργωνα την Αθήνα ως θηλυκό, ως Βανέσσα… Στα Γιάννενα που ζούσα δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Κλειστή κοινωνία, λογικό… Συγγενείς, γείτονες, όλα μου τα βήματα θα’χαν αντίκτυπο στους γονείς μου.. Τώρα το Hotel Μαρίνα είναι ανακαινισμένο, έχει γίνει “must”. Τότε ήταν η φωλιά μου. Τότε απέκτησα μέσα απ’τη φωτιά φιλίες αληθινές.. Που κράτησαν μέχρι σήμερα… Η Ουρανία ήταν η τσατσά στο ξενοδοχείο, το αφεντικό.. Κλάψαμε πολύ μαζί, γελάσαμε, μοιραστήκαμε ρωγμές, με μύησε σε πολλά… Ζήσαμε μαζί και μια καταστροφή… Δική της…
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, τη χρειάζομαι πάλι ως Βανέσσα. Την υποστήριξή της, τις σταράτες συμβουλές της… Γιατί σήμερα δίνω κι εγώ άλλη μια μάχη, την πιο σημαντική,διεκδικώ το πιο αγαπημένο πλάσμα της ζωής μου. Πώς διαχειρίζεται κανείς μια απώλεια; Πόσο παλεύει για να μην την αφήσει να του φύγει μέσα απ’τα χέρια; Ή αν είναι πλέον οριστική η απώλεια αυτή, πώς διαχειρίζεται το μετά; Το οριστικό αντίο; Στο Hotel Μαρίνα θυμάμαι κάποιους ενοίκους που είχα συναντήσει 15 χρόνια πριν, τότε που έκανα το πρώτο μου coming out, άνοιγμα δηλαδή, ως τρανς γυναίκα στην Αθήνα… Θυμάμαι ένα ζευγάρι, το Χρήστο και την Τάνια, τότε… Έρχονταν εδώ και ζούσαν τον έρωτά τους στο μέγιστο… Τώρα, 15 χρόνια μετά δηλαδή, είναι παντρεμένοι. Δεν έχουν αποκτήσει παιδιά. Γιατί επέστρεψαν εδώ άραγε μετά από τόσα χρόνια; 15… Πώς αντέχει κανείς μια συνύπαρξη τόσων χρόνων με κάποιον άλλον; Μετά από τόσα χρόνια μπορεί να υπάρξει ακόμη η σπίθα της αρχής πίσω απ’τη φθορά των χρόνων; Και μυστικά; Υπάρχουν; Πολύς καιρός, αλλάζουν τόσα… Κι όμως, μένουμε τελικά οι ίδιοι που ήμασταν πάντα, μόνο με περισσότερες ρωγμές… Ηotel Μαρίνα… Παλιά ήταν πιο ζωηρά τα χρώματα, υπήρχε πάθος, σάρκα, ιδρώτας, αθωότητα, ελπίδα… Τώρα μια κάλυψη illustration πάει να ενδύσει κάποιες κηλίδες αίματος… Νέα χρώματα, νέα πρόσωπα… Όπως τα νέα παιδιά που εργάζονται στο ξενοδοχείο με την τωρινή του μορφή. Την ανακαινισμένη… Εντάξει, η Ουρανία είναι παλιά, δουλεύει τώρα ως καθαρίστρια στο ξενοδοχείο. Καθαρίζει εμμονικά λεκέδες που δεν πρόκειται να σβηστούν αληθινά ποτέ, μένει στο δωμάτιο 11, αυτό είναι το σπίτι της και το κελί της πια, κάνει καθημερινή παρέα με τους εφιάλτες του παρελθόντος της, τα ανομήματα της παλιάς ζωής της, τις φωτογραφίες του πιο αγαπημένου της προσώπου… Ξέρω, καταλαβαίνω. Αλλά τα νέα παιδιά είναι αθώα. Είναι άραγε;… Tα εικοσάχρονα.. Πόσο τους επιτρέπεται να βιώσουν την αθωότητα των χρόνων τους;
Η Οριάνα είναι η ρεσεψιονίστ, τη βλέπω, είναι καριερίστα, θα ”χτυπήσει” Μεγάλη Βρετάνια συντομότατα… Ξέρει όμως να αφήνεται στην αγάπη; Χωράει η αγάπη στο τακτοποιημένο πρόγραμμά της; Ο Μάνος είναι ο μπάρμαν, είναι το μπαρ το ίδιο. Χμ… Αυτός δεν ξέρει τι θέλει. Ξέρει τι ΔΕΝ θέλει. Δεν θέλει να πει το “σ’αγαπώ”. Και δεν του βγαίνει να το πει, βρε αδερφέ. Δεν θέλει ή δεν μπορεί; Ή δεν του το’παν κι εκείνου ποτέ ως τώρα; “Σ’αγαπώ…”. Η μεγαλύτερη άγνωστη λέξη στον κόσμο.. Το Hotel Μαρίνα είναι ανακαινισμένο, εντάξει, δεν διαφωνώ. Αλλά οι στύλοι του οικοδομήματος είναι οι ίδιοι με αυτούς που υπήρχαν πριν 15 χρόνια. Και το παρελθόν είναι ακόμη εδώ, μαζί μας, ζωντανό πίσω από τους φρεσκοβαμμένους τοίχους. Το ξανανταμώνουμε όσοι επιστρέψαμε. Άλλωστε, όσα μέρη κι αν αλλάξουμε, όπου κι αν ταξιδέψουμε, θα σέρνουμε πάντα εμάς και τους δαίμονές μας μαζί.
Είμαι η Βανέσσα… Από τα πιο αγαπησιάρικα πράγματα που έχω κάνει ως ηθοποιός.. Ως Διονύσης… Το Hotel Μαρίνα είναι κομμάτι μας, φτιάχτηκε από μας… Από συνεντεύξεις υπαρκτών προσώπων, από κείμενα που γράφτηκαν, από τους αυτοσχεδιασμούς μας… Μιλάμε λόγια δικά μας στην παράσταση… Και φυσικά δε συμβαίνει συχνά… Είμαι η Βανέσσα… Η μετάβασή μου σε τρανς γυναίκα συνεχίζεται.. Υπάρχουν πολλά στάδια, ξέρετε… Θέλει χρόνο.. Υπομονή.. Πίστη… Ορμόνες, οιστρογόνα, απόρριψη, αποδοχή, αγώνας… Είμαι ο Διονύσης… Ηθοποιός… Ένοικος του Hotel Μαρίνα ως τις 22 Ιανουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Εσείς, ξέρετε ποιοι είστε στ’αλήθεια; Ξέρετε τι σημαίνει απώλεια; Το ν’αγαπάς τον άλλον με τα σπασμένα του φτερά; Σας έχουν αγαπήσει με όσα εσείς δεν μπορείτε να αντέξετε στον εαυτό σας; Σας προσκαλώ στο Hotel Μαρίνα. Για μια βραδιά μόνο. Ίσως κάτι να σας θυμίσει κάτι από σας…”
