Η Έφη Σταμούλη και η Έλλη Χατζεϊπίδου πρωταγωνιστούν στην παράσταση “Σωτηρία με λένε”, η οποία ανεβαίνει στις 14 Δεκεμβρίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Οι δυο τους εμπνέονται από τη διαφορετικότητα της μεγάλης λαϊκής ερμηνεύτριας και μας μιλούν για την τέχνη και την υποχρέωσή της να προβληματίζει την κοινωνία.
Ποια είναι η σύμβαση αυτής της παράστασης;
Έφη: Ένα δωμάτιο του νοσοκομείου Σωτηρία, λίγες ώρες πριν από μια εγχείρηση που θα της στερήσει για πάντα τη φωνή, η Σωτηρία Μπέλλου μιλά για τη ζωή της. Μια ζωή σαν άγριο παραμύθι. Με μεγάλα πάθη, με πετάγματα στον ουρανό και βυθίσματα στα μεγάλα σκοτάδια.
Έλλη: Βρισκόμαστε στο νοσοκομείο Σωτηρία μια νύχτα πριν χειρουργηθεί η Σωτηρία Μπέλλου και χάσει τη φωνή της. Έντονη προσωπικότητα, ασυμβίβαστη σε εποχές άλλες, με ακραίες συμπεριφορές μας διηγείται κομμάτια της ζωής της. Άλλοτε σε συγκινεί και σε ξεκαρδίζει άλλοτε σε τρομάζει και παγώνεις. Ένα κορίτσι που έφυγε απο την Χαλκίδα μία μέρα μετά την κήρυξη του ελληνο – ιταλικού πολέμου και πήγε στην Αθήνα να γίνει τραγουδίστρια.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Έφη: Διαφορετικοί είμαστε όλοι μας. Με άλλα μάτια, άλλο μυαλό, άλλα θέλω, άλλα μπορώ. Εκείνο που εκκρεμεί είναι να συμβιώσουμε όλοι μαζί οι διαφορετικοί.
Έλλη: Κάθε άνθρωπος και κάθε δημιούργημα της φύσης, είναι τόσο μοναδικός και ταυτόχρονα τόσο όμοιος με τους γύρω του. Ωστόσο όλοι μας είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε πως θα στήσουμε την δική μας πραγματικότητα με ή χωρίς στερεότυπα, με τους δικούς μας κανόνες ή με τους κανόνες που ορίζει-επιβάλλει κάθε κοινωνία. Νιώθω ότι η διαφορετικότητα αν δεν είναι επιτηδευμένη είναι μεγάλη αρετή. Με στενοχωρεί όμως ό,ταν το διαφορετικό κρίνεται, περιθωριοποιείται αλλά και υπερτονίζεται.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετική;
Έφη: Γιατί θέλω να ζω ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους, να τους σέβομαι γι’ αυτό που είναι και να με σέβονται γι’ αυτό που είμαι.
Έλλη: Δεν αισθάνομαι καθόλου διαφορετική. Ωστόσο ώρες ώρες νιώθω όλο και περισσότερο πως δεν ανήκω σε αυτήν την εποχή. Όλα τρέχουν πολύ γρήγορα, μαζί τους και εγώ και δεν μπορώ να συντονιστώ. Η τεχνολογία, οι σχέσεις των ανθρώπων, οι απαιτήσεις, ακόμα και ο έρωτας τρέχει πολύ γρήγορα και δεν τον προλαβαίνω.
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Έφη: Η τέχνη δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να σου ανοίξει κι άλλα παράθυρα, να σου δώσει την επιθυμία να τον αλλάξεις εσύ.
Έλλη: Όταν η τέχνη γίνεται μέσο για να σκεφτείς, να αναρωτηθείς, να προβληματιστείς, να συγκινηθείς, να γελάσεις, όταν γίνεται το μέσο που γαργαλάει και ξυπνάει τις αισθήσεις σου, τότε όχι μόνο μπορεί να σπάσει στερεότυπα αλλά μπορεί να ταρακουνήσει και να αλλάξει πεποιθήσεις παγιωμένες στον χρόνο.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις στην LGBT+ κοινότητα;
Έφη: Θα απαντήσω με μια φράση της Σωτηρίας Μπέλλου: «Κουμάντο στη ζωή μου κάνω μόνο εγώ».
Έλλη: Υπερασπίσου και διαφύλαξε ό,τι σε κάνει χαρούμενο χωρίς φόβο και ενοχή!
iNFO
Από 14/12, Κεντρική Σκηνή, Θέατρο Νέου Κόσμου
