Μήνυση λέει έκανε ο Μάρκος Σεφερλής στην Έλενα Ακρίτα, για τα όσα έγραψε η ίδια γύρω από το θέμα που έχει δημιουργηθεί με την παράσταση «Ζητείται Ψεύτης» και τις Θεατρικές σκηνές.
Η κ. Ακρίτα, μεταξύ άλλων, σχολίασε τις ρατσιστικές αναφορές που συχνά κάνει ο κ. Σεφερλής στις παραστάσεις του, εις βάρος αρκετών κοινωνικών ομάδων. Στη συνέχεια ο κ. Σεφερλής βγήκε σε τηλεοπτική εκπομπή και με δάκρυα στα μάτια ξέσπασε (σ.σ. έτσι το αναφέρουν αρκετά μέσα, ως ξέσπασμα). Στο ξέσπασμά του αυτό, ο κ. Σεφερλής δήλωσε: “λένε όλοι αυτοί που γράφουν τόσο καιρό για ρατσισμό, ότι είμαι ρατσιστής με τις χοντρές, με τους γκέι…” για να καταλήξει στο “η κωμωδία στηρίζεται στα κουσούρια…”. Σε ένα άλλο σημείο του ξεσπάσματος αυτού, ο κ. Σεφερλής αισθάνεται την ανάγκη να μας πει ότι: “έχω ένα παιδί που πάει στο σχολείο και μας δίνουν συγχαρητήρια για το ήθος του, για την ποιότητα του χαρακτήρα του, για τις αρχές που του έχουν δώσει οι γονείς του. Δεν επιτρέπω στο παιδί αυτό να του πει ο οποιοσδήποτε ότι ο πατέρας σου είναι σκουπίδι. Να πει για εμένα ό,τι θέλει, αλλά για το ήθος μου σαν άνθρωπο και καλλιτέχνη δεν της επιτρέπω»,
Προσωπικά δεν με απασχολεί στο ελάχιστο η καλλιτεχνική ταυτότητα του κ. Σεφερλή και αν οι παραστάσεις του φλερτάρουν με το trash ή ακόμη και με την αριστοφανική σάτιρα. Θα το κρίνουν αυτοί που ξέρουν καλύτερα και όχι εγώ. Να πω, επίσης, πως πραγματικά χαίρομαι για τον γιο του και για τα συγχαρητήρια που δέχεται για το ήθος του στο σχολείο. Εύχομαι μόνο αυτό το ήθος να περιλαμβάνει και το σεβασμό στους “διαφορετικούς” συμμαθητές τους ή (για να το θέσω όπως ο κ. Σεφερλής) σ΄αυτούς που έχουν τα κουσούρια, στα οποία στηρίζεται η κωμωδία του πατέρα του.
Και μιας που πιάσαμε τις ιστορίες από το σχολείο, θέλω να σας πω ότι εμένα δεν μου έδιναν συγχαρητήρια. Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Θυμάμαι όμως τις περίεργες ματιές, τα γελάκια και τις κοροϊδίες που έτρωγα καθημερινά στην τάξη γιατί – άκου να δεις- είχα το κουσούρι της ομοφυλοφιλίας. Και ξέρετε ποια λέξη χρησιμοποιούσαν συχνά οι συμμαθητές, όταν αναφέρονταν σε εμένα και στο κουσούρι μου; “Πισωγλέντης”. Μια σύνθετη λέξη που έγινε εξαιρετικά δημοφιλής μέσα από την κωμωδία που πραγμάτωνε ο κ. Σεφερλής στην τότε τηλεοπτική του καριέρα. Μια λέξη που με ακολουθούσε τουλάχιστον για 3 χρόνια στο σχολείο και που έγινε το σύνθημα ενός επαναλαμβανόμενου εκφοβισμού, ξέρετε αυτού που οι γονείς αρκετά αθώα δικαιολογούν με ένα “έλα μωρέ, παιδιά είναι”.
Και εγώ παιδί μου ήμουν τότε. Αλλά ήμουν και πισωγλέντης επειδή ένας μεγάλος σκέφτηκε ότι θα έχει γέλιο να χρησιμοποιήσει τη λέξη αυτή για τους ομοφυλόφιλους. Αλλά και τι έγινε; Κωμωδία κάνουμε εξάλλου. Για να γελάσει ο κόσμος. Εγώ δεν γελούσα όμως. Και μαζί με εμένα φαντάζομαι και αρκετοί άλλοι. Ο κ. Σεφερλής δεν επιτρέπει σε κανέναν “να πει στο παιδί του ότι ο πατέρας του είναι σκουπίδι”. Και πολύ καλά κάνει. Ο ίδιος όμως γιατί βοηθά στο να μεταχειρίζονται άλλα παιδιά ως σκουπίδια; Επειδή κάνει κωμωδία;
Έχοντας πει όλα αυτά, θα ήθελα να προσκαλέσω κωμικούς σαν τον κ. Σεφερλή να ρίξουν μια ματιά στο περιοδικό αυτό. Μπορεί να διαβάσουν τυχαία τις συνεντεύξεις άλλων κωμικών καλλιτεχνών που έκαναν και οι ίδιοι χρήση της καρικατούρας σε μια προσπάθεια να την κάνουν πιο μείνστριμ (ως φιγούρα) σε μια πιο εχθρική κοινωνία, αναγνωρίζοντας όμως την αυξημένη επικινδυνότητα που κρύβει η εμμονική χρήση της.
