Κάθε Σάββατο οι συντελεστές της παράστασης “Αν αργήσω, κοιμήσου +” εξομολογούνται τις ιστορίες τους, γελάνε, κλαίνε, πίνουν, τραγουδούν, χορεύουν και μιλούν για τον έρωτα. Με την ερωτική διάθεση να είναι διάχυτη, εμείς τους καλέσαμε να μας μιλήσουν για το μονόκερο στο δωμάτιο.
Αλέξανδρος Δαβιλάς (ηθοποιός)
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το μήνυμα της παράστασης αυτής;
Ότι έρωτας και η αγάπη υπάρχουν παντού και καθορίζουν από την διάθεση μας μέχρι και τις αποφάσεις μας.
Πες μας κάτι για τους χαρακτήρες που υποδύεσαι;
Στην παράσταση δεν έχουμε μόνο έναν ρόλο έχουμε τουλάχιστον 5 ρόλους ο καθένας, άρα έχουμε “εφεύρει” και 5 διαφορετικούς χαρακτήρες. Εμένα όλοι οι χαρακτήρες έχουν κάτι κοινό, είναι όλοι ερωτευμένοι.
Με ποιο τρόπο γίνεται αντιληπτή η έννοια της διαφορετικότητας στο κείμενο/παράσταση;
Για εμένα δεν υπάρχει το διαφορετικό και το κανονικό, υπάρχει ο άνθρωπος. Στην παράστασή μας λοιπόν, δείχνουμε πώς ο κάθε άνθρωπος νιώθει και αντιλαμβάνεται τον έρωτα.
Ποιος είναι ο ρόλος του μονόκερου στην παράσταση;
Ο μονόκερος είναι οι σκέψεις μας, είναι τα ταμπού μας και οι επιλογές μας.
Τελικά τι είναι πιο δύσκολο να διαχειριστεί κανείς. Τον έρωτα ή τη μοναξιά;
Τον έρωτα… Γιατί αφορά και κάποιον άλλο. Ενώ τη μοναξιά την διαχειρίζεσαι μόνος σου.
Πόσο συμπεριληπτικές, ως προς τις σεξουαλικές ταυτότητες, είναι οι ιστορίες;
Δεν υπάρχουν σεξουαλικές ταυτότητες, υπάρχει μόνο έρωτας. Στην παράστασή μας ο έρωτας, όχι μόνο υπάρχει, αλλά και περισσεύει.
Ευαγγελία Βουκάντση (ηθοποιός)
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το μήνυμα της παράστασης αυτής;
Αυτή η παράσταση δεν έχει ένα συγκεκριμένο μήνυμα. Βάζει στο επίκεντρο τις ερωτικές σχέσεις μέσω των ιστοριών που λένε οι χαρακτήρες και με αυτόν τον τρόπο καταλήγει να βάζει τον θεατή στη διαδικασία να ξαναζήσει και να θυμηθεί τα δικά του ερωτικά παραπατήματα.
Πες μας κάτι για τους χαρακτήρες που υποδύεσαι;
Είναι χαρακτήρες που ζουν διαφορετικές καταστάσεις, οι οποίες έχουν ως κοινό παρονομαστή τον έρωτα. Για παράδειγμα ένας χαρακτήρας μου είναι μια γυναίκα βαθιά ερωτευμένη με κάποιον ο οποίος συνεχώς την απογοητεύει και την εκμεταλλεύεται και εκείνη δεν παύει να τον θέλει και να τον περιμένει.
Με ποιο τρόπο γίνεται αντιληπτή η έννοια της διαφορετικότητας στο κείμενο/παράσταση;
Με κάθε εξομολόγηση. Κάθε χαρακτήρας λέει μια διαφορετική ιστορία, από τη δική του οπτική γωνία που διαφέρει από των υπολοίπων. Ό,τι γράφει το κείμενό μας έχει γίνει –ήδη- αποδεκτό από εμάς, επομένως αυτό δίνουμε και στο κοινό. Του δίνουμε να καταλάβει πως κάθε γνώμη, κάθε ιστορία και κάθε άποψη είναι και πρέπει να είναι αποδεκτή.
Ποιος είναι ο ρόλος του μονόκερου στην παράσταση;
Μονόκερος είναι αυτό που δεν λέγεται. Αυτό που ο κόσμος φοβάται να πει και να δεχτεί για να μην διαταράξει την –επιφανειακά- ήρεμη ζωή του. Είναι όλα όσα κρύβουμε από τον κόσμο γιατί όλοι έμαθαν να δείχνουν με το δάχτυλο κι αυτό συχνά το φοβόμαστε!
Τελικά τι είναι πιο δύσκολο να διαχειριστεί κανείς. Τον έρωτα ή τη μοναξιά;
Το ίδιο δύσκολο είναι και το ένα και το άλλο. Δύσκολο είναι να δοθείς σε έναν άνθρωπο και να είσαι μαζί του σε κάθε ευκολία και δυσκολία, αλλά εξίσου δύσκολο είναι να χειριστείς και τη μοναξιά, όπου αν δεν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου καταλήγει βαριά και ασήκωτη πάνω σου.
Πόσο συμπεριληπτικές, ως προς τις σεξουαλικές ταυτότητες, είναι οι ιστορίες;
Υπάρχουν χαρακτήρες με διαφορετική σεξουαλική ταυτότητα από άλλους, αλλά αυτό νομίζω πως δεν αφορά κανέναν. Όλες οι ιστορίες μιλάνε για τα όμορφα και τα άσχημα του έρωτα. Ποια η διαφορά στον έρωτα δυο γυναικών, δυο ανδρών ή και μιας γυναίκας με έναν άνδρα; Καμία. Η σημασία του έρωτα δεν αλλάζει, παραμένει το ίδιο σημαντική σε κάθε μορφή του.
Πάνος Κούλης (ηθοποιός)
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το μήνυμα της παράστασης αυτής;
Να είσαι ο εαυτός σου και να λες αυτό που νιώθεις ακόμα και αν δεν έχεις καμία ελπίδα να γυρίσεις την κατάσταση υπέρ σου. Οι χαρακτήρες της παράστασης λένε πάντα την αλήθεια τους και αυτό είναι που τελικά τους λυτρώνει όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα. Αυτό προσπαθούν οι χαρακτήρες να περάσουν στο κοινό απ’ την αρχή ως το τέλος.
Πες μας κάτι για τους χαρακτήρες που υποδύεσαι;
Κάθε σκηνή και διαφορετικός χαρακτήρας… Χωρίς ονόματα και παραπάνω στοιχεία. Υπάρχει μόνο η ιστορία τους και ο χαρακτήρας που εγώ έχω δημιουργήσει στον καθένα. Οι χαρακτήρες μου, λοιπόν, είναι άνθρωποι της κλειδαρότρυπας. Άνθρωποι καθημερινοί που κουβαλούν τις ιστορίες, τις φοβίες και τα δυνατά σημεία τους. Δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους ανθρώπους που συναντάμε στην κανονική μας ζωή και αυτό τους κάνει ακόμα πιο ενδιαφέροντες στα μάτια του κοινού.
Με ποιο τρόπο γίνεται αντιληπτή η έννοια της διαφορετικότητας στο κείμενο/παράσταση;
Στο κείμενο, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί από τη σκηνοθετιδά μας, δεν υπάρχει τίποτα που να μην ανήκει στη σφαίρα της «κανονικότητας». Η θεατρική σκηνή έχει τη δύναμη ό,τι ειπωθεί πάνω σε αυτή, ξαφνικά να γίνεται αποδεκτό. Επομένως, ο τρόπος που η «διαφορετικότητα» εκφράζεται, είναι μέσα από την αποδοχή! Όλοι είμαστε μεταξύ μας διαφορετικοί κι αυτός είναι ο λόγος που όλοι πρέπει να έχουμε τη δική μας φωνή.
Ποιος είναι ο ρόλος του μονόκερου στην παράσταση;
Ο μονόκερος είναι η απελευθέρωση από τα ταμπού και τις προκαταλήψεις που κουβαλάμε στη ζωή μας. Ουσιαστικά, αντιπροσωπεύει την ελευθερία από τα δεσμά μιας κοινωνίας που μας βάζει συνεχώς σε φόρμες και δεν μας αφήνει να δούμε τι έχουν να πουν όσοι δεν ανήκουν στην πλειοψηφία.
Τελικά τι είναι πιο δύσκολο να διαχειριστεί κανείς. Τον έρωτα ή τη μοναξιά;
Πρόκειται για δύο έννοιες πολύ δύσκολες… Ο έρωτας είναι η πιο όμορφη και η πιο άσχημη αρρώστια που περνάμε στη ζωή μας και είναι πολύ λεπτές οι γραμμές που τον χωρίζουν απ’ τα υπόλοιπα συναισθήματα. Με τον έρωτα όλα φτάνουν στο 100% τους. Δεν υπάρχει ούτε λογική, ούτε σκέψη, μόνο άρρωστος πάθος για τον άνθρωπο που θέλεις. Απ’ την άλλη, είναι η μοναξιά που μπορεί ώρες-ώρες να φαντάζει «απάλευτη», αλλά άλλες φορές είναι τόσο γλυκιά και απαραίτητη. Φαντάσου τώρα να είσαι και ερωτευμένος και μόνος…
Πόσο συμπεριληπτικές, ως προς τις σεξουαλικές ταυτότητες, είναι οι ιστορίες;
Το αρχικό κείμενο –ήδη- είχε ιστορίες μέσα που θα μπορούσε να τις λέει ο οποιοσδήποτε. Με τη διασκευή που έχει γίνει, το κείμενο «αναπνέει» περισσότερο και αφήνει ακόμα περισσότερο χώρο στο να ταυτιστεί το κοινό με όσα βλέπει και ακούει, ανεξαρτήτως σεξουαλικής ταυτότητας.
Βασιλική Κωστοπούλου (ηθοποιός)
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το μήνυμα της παράστασης αυτής;
Όταν ερωτεύεσαι, να ερωτεύεσαι με θάρρος και θράσος! Τόσο απλά!
Πες μας κάτι για τους χαρακτήρες που υποδύεσαι;
Δεν αντιμετωπίζει ο καθένας μας έναν ρόλο αλλά πολλούς! Αυτό είναι και το στοίχημα! Να εμπλακούμε με διάφορους χαρακτήρες κι αυτό να είναι καθαρό στο κοινό. Ο κάθε χαρακτήρας παρουσιάζει μια μορφή έρωτα, που λίγο πολύ ζούμε ή βλέπουμε όλοι στην καθημερινότητά μας. Δεν είναι κάτι ξένο.
Με ποιο τρόπο γίνεται αντιληπτή η έννοια της διαφορετικότητας στο κείμενο/παράσταση;
Δεν χρειάζεται να ψάξεις και πολύ τον τρόπο που γίνεται αντιληπτό. Είναι ξεκάθαρο. Ό,τι κι αν πούμε, δεν κοροϊδεύουμε. Επομένως το κοινό μάς δίνει χρόνο και το καταλαβαίνει.
Ποιος είναι ο ρόλος του μονόκερου στην παράσταση;
Ο μονόκερος συμβολίζει τα ταμπού, όλα αυτά που δεν τολμάμε, που δεν έχουμε το θάρρος να πούμε ξεκάθαρα και με το όνομά τους στην καθημερινή μας ζωή γιατί ίσως χρειαζόμαστε να κρυφτούμε πίσω από κάτι!
Τελικά τι είναι πιο δύσκολο να διαχειριστεί κανείς. Τον έρωτα ή τη μοναξιά;
Ο έρωτας είναι εγωισμός, δεν είναι αγάπη, άρα δύσκολο να διαχειριστείς τον εαυτό σου… να παλέψεις με το εγώ σου και τα ζωώδη ένστικτά σου.. απ’ την άλλη ποιος μπορεί να διαχειριστεί τη μοναξιά του; Τη μοναξιά δεν τη διαχειρίζεσαι… Απλά τη συνηθίζεις!
Πόσο συμπεριληπτικές, ως προς τις σεξουαλικές ταυτότητες, είναι οι ιστορίες;
Όλες οι ιστορίες είναι βασισμένες σε διαφορετικούς χαρακτήρες. Ο κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του ταυτότητα, τι σημασία έχει; Έχουμε όλοι δικαίωμα στον έρωτα και είμαστε εδώ για να μιλήσουμε γι’ αυτόν!
Δήμητρα Μπαντή (ηθοποιός)
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το μήνυμα της παράστασης αυτής;
Η παράστασή μας, θέλει να περάσει σαν πληροφορία στο κοινό πως όλοι είμαστε λίγο ή πολύ «μονόκεροι». Ο καθένας έχει τις δικιές του εμπειρίες και τα δικά του βιώματα, αλλά κατά βάθος, όσον αφορά τον έρωτα και την αντιμετώπισή του, δε διαφέρουμε και τόσο μεταξύ μας.
Πες μας κάτι για τους χαρακτήρες που υποδύεσαι;
Είναι πολλοί χαρακτήρες που μοιάζουν αρκετά, καθώς είναι καθημερινοί άνθρωποι που απλά ερωτεύτηκαν. Το σημείο εκκίνησης είναι ίδιο για όλους, η κατάληξη ποικίλει.
Με ποιο τρόπο γίνεται αντιληπτή η έννοια της διαφορετικότητας στο κείμενο/παράσταση;
Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, κατά συνέπεια και μοναδικοί. Είμαστε όλοι φυσιολογικοί γιατί όλοι κρύβουμε κάτι «παράλογο» μέσα μας. Μέσω της δουλειάς μας, θέλουμε να περάσουμε, με έναν όμορφο τρόπο, πως το «διαφορετικό» δεν είναι και τόσο μακριά μας τελικά.
Ποιος είναι ο ρόλος του μονόκερου στην παράσταση;
Είναι αυτό που «δεν λέγεται». Το λεγόμενο ταμπού. Αυτό που διστάζεις να ξεστομίσεις γιατί φοβάσαι τη στάση και την κριτική των άλλων. Αυτό, όμως, που αν παρά τις δυσκολίες καταφέρεις να ομολογήσεις, μόνο καλό μπορεί να σου κάνει.
Τελικά τι είναι πιο δύσκολο να διαχειριστεί κανείς. Τον έρωτα ή τη μοναξιά;
Ακραία συναισθήματα και τα δύο. Και όταν μιλάμε για οτιδήποτε ακραίο, ο βαθμός δυσκολίας στην αντιμετώπιση ανεβαίνει κατακόρυφα. Στον έρωτα μπορεί να πετάς στον έβδομο ουρανό και ξαφνικά να βρεθείς στα τάρταρα. Με τη μοναξιά, από την άλλη, μπορεί να βρεις απόλαυση ή και να καταστραφείς. Προσωπικά, μπορώ να βρω ή και να χάσω, με πολύ άσχημο τρόπο, τον εαυτό μου και στα δύο.
Πόσο συμπεριληπτικές, ως προς τις σεξουαλικές ταυτότητες, είναι οι ιστορίες;
Υπάρχουν ιστορίες πολύ ξεκάθαρες ως προς τη σεξουαλικότητα του χαρακτήρα. Υπάρχουν όμως και χαρακτήρες που δεν ξεκαθαρίζουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, και εδώ που τα λέμε, δεν σε νοιάζει κιόλας το να το κάνουν, γιατί, όπως προείπα, στον έρωτα όλοι ίδιοι είμαστε.
Σοφία Σπύρου (σκηνοθέτιδα)
Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το μήνυμα της παράστασης αυτής;
Όποια επιλογή και να κάνεις, να την απολαύσεις, να μην την κρίνεις και να μην μετανιώσεις γι’ αυτήν! Τίποτα δεν είναι λάθος στον έρωτα!
Με ποιο τρόπο γίνεται αντιληπτή η έννοια της διαφορετικότητας στο κείμενο/παράσταση;
Αν διαφορετικός θεωρείται εκείνος που προσπαθεί να κερδίσει την αποδοχή, τότε σίγουρα ερχόμαστε σε επαφή με πολλά τέτοια παραδείγματα ανθρώπων στην παράσταση μας. Δυστυχώς, όπως διαπιστώνουμε καθημερινά, ακόμα και αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, μια πιο εξελιγμένη πνευματικά και ανοιχτόμυαλη γενιά, κουβαλάει τους δαίμονες της, δυσκολεύεται να δεχτεί την απόρριψη, διαχειρίζεται -ομολογουμένως όχι πολύ πετυχημένα- τη μοναξιά και έχει βαθιά ανάγκη να ανήκει κάπου για να συνεχίσει να κάνει τα λάθη που έκανε πριν και να το απολαμβάνει.
Ποιος είναι ο ρόλος του μονόκερου στην παράσταση;
Μονόκερος είναι το διαφορετικό. Το κατακριτέο, αυτό που φοβάται ο «κανονικός» μήπως τον επηρεάσει. Είναι η λέξη που χρησιμοποιείται αντί για gay, λεσβία, παρθένος κλπ. Είναι η μάσκα που κάνει τον διαφορετικό, μοναδικό. Τον καθιστά πρωταγωνιστή στο δικό του ιδιαίτερο παραμύθι. Τον απελευθερώνει!
Τελικά τι είναι πιο δύσκολο να διαχειριστεί κανείς. Τον έρωτα ή τη μοναξιά;
Δεν είμαι σίγουρη…Και στον έρωτα μπορεί να υπάρχει μοναξιά και στη μοναξιά, έρωτας. Το θέμα είναι να αποφασίσεις σε ποιο βαθμό είσαι διατεθειμένος να εκθέσεις τον εαυτό σου στον «κίνδυνο» της επαφής και να είσαι έτοιμος να υποστείς τις συνέπειες.
Πόσο συμπεριληπτικές, ως προς τις σεξουαλικές ταυτότητες, είναι οι ιστορίες;
Ένα μεγάλο μέρος του έργου ασχολείται με το πόσο έχουν ταλαιπωρηθεί οι χαρακτήρες να αποδεχτούν τον εαυτό τους και να τους αποδεχτούν και οι γύρω τους. Γίνονται συχνές αναφορές στις σεξουαλικές προτιμήσεις αλλά και γενικότερα στις επιλογές τους στον έρωτα, που ως στόχο έχουν κυρίως να αποδείξουν ότι εντέλει δεν έχει καμιά σημασία ποιον ή ποια ερωτεύεσαι, αλλά πόσο σημαντικό είναι το να μάθεις πάνω από όλα να μην χάνεις τον εαυτό σου.
