Σήμερα είναι η διεθνής ημέρα τρανς μνήμης. Δεν πρόκειται να μπω στον κόπο να σας πω περί τίνος πρόκειται. Σίγουρα θα διαβάσετε άρθρα γι’ αυτό σήμερα. Επίσης, το να ψάξει κάνεις στο ίντερνετ αυτές τις 4 λέξεις είναι ζήτημα εάν παίρνει 4 δευτερόλεπτα και είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς με τι μπορεί να έχει να κάνει μια μέρα «μνήμης». Γίνονται και εκδηλώσεις σήμερα, εάν μπορείτε να πάτε.
Θα μπω όμως στον κόπο να σας πω για το τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια μέρα για εμένα, για ένα τρανς άτομο.
Παρόλα τα βήματα που γίνονται κάθε μέρα για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων μας, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα άτομα που δεν είναι πια μαζί μας. Τρανς άτομα που χάθηκαν πριν πολύ καιρό, μερικά κιόλας μπορεί να μην είχαν καν πει στον κόσμο ότι ήταν τρανς λόγω του φόβου. Άτομα που χάθηκαν, γιατί κάποιος άλλος νόμιζε ότι είναι τρανς. Τρανς άτομα που πήραν την ίδια τους την ζωή λόγω εχθρικού περιβάλλοντος. Άτομα που έχασαν την ζωή τους διότι η κοινωνία τα είχε βάλει στο περιθώριο. Τρανς άτομα που έφυγαν μόνα τους, χωρίς κανέναν στον κόσμο. Μπορεί να μην θυμάμαι ονόματα γιατί το μυαλό μου δεν χωράει πολλά πράγματα μέσα, όμως πάντα νιώθω ένα βάρος όταν σκέφτομαι τα άτομα που έχουμε χάσει – που χάνουμε ακόμα.
Είναι εύκολο να σκεφτούμε τους νεκρούς μας σε παρελθοντικό χρόνο γιατί έτσι είναι πίσω μας, τους έχουμε περάσει και προχωράμε. Εμφανέστατα όμως, τα δύσκολα δεν έχουν περάσει, δυνητικά έχουμε να δούμε και άλλους νεκρούς, με κάθε δικαίωμα που κερδίζουμε υπάρχει και αντίδραση. Δεν θέλω να ακουστώ πικρόχολος αλλά τα διαβάζουμε κάθε μέρα στις ειδήσεις, δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Άτομα που ανήκουν σε οποιαδήποτε μειονότητα αντιμετωπίζουν εχθρικό κλίμα και στην Ελλάδα και αλλού. Το ότι μερικά πράγματα πηγαίνουν καλύτερα, ίσως, ή επειδή μια Βουλή κάπου ψήφισε κάτι και επέτρεψε κάτι, δεν πάει να πει ότι όλα είναι ανθηρά.
Όσο μεγαλώνει το μίσος του κόσμου για τη διαφορετικότητα και τους Άλλους, τόσο περισσότερα θύματα θα θρηνούμε, είτε από ξένο χέρι, είτε από δικό τους, αλλά αυτές οι απώλειες είναι κάτι που δεν μπορούμε να αποτρέψουμε. Πρόσφατα γεγονότα μας θύμισαν πολύ καλά και με τον χειρότερο τρόπο ότι άτομα κοντινά μας, φίλοι, συνεργάτες, μπορούν να δολοφονηθούν στη μέση του δρόμου και η διαφορετικότητά τους να χρησιμοποιηθεί από την κοινή γνώμη και την κοινωνία εναντίον τους, ως δικαιολογία. «Έλα μωρέ, ένα τραβέλι λιγότερο», θα πουν κάποιοι – μπορεί να τους έχετε ακούσει, μπορεί να είστε φίλοι, αλλά δεν τους είπατε τίποτα. Και όσο δεν λέτε, τόσο περισσότερα άτομα θα χάνονται.
Η μέρα τρανς μνήμης δεν είναι μόνο για να θυμηθώ εγώ ο τρανς τα τρανς άτομα που έχουμε χάσει και χάνουμε. Είναι και για να μην ξεχάσω ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να είμαι εγώ το θύμα.
