Ήταν πριν από λίγες μέρες όταν μια ομάδα gay ανδρών έφαγε πόρτα σε ένα gay κλαμπ στο Λονδίνο επειδή στην παρέα τους είχαν και μια γυναίκα.
Την ίδια στιγμή στην άλλη μεριά του Ατλαντικού ένα διάσημο πάρτι στο Λος ‘Άντζελες, που απευθυνόταν σε “Dads” και “muscle Bears”, αρνήθηκε την είσοδο σε ένα τρανς άνδρα γιατί η ταυτότητα του δεν αποτύπωνε την ταυτότητα φύλου του.
Τα σχόλια, τα παράπονα και τα περιστατικά διακρίσεων εις βάρος ατόμων που δεν είναι αρκετά “αρρενωπά” είναι πολλά.
Δυστυχώς, συχνά παρατηρούμε την gay ανδρική σκηνή να εσωτερικεύει κάποιες από τις πιο αρνητικές και κακοποιητικές μας συμπεριφορές. Μεγαλώνοντας σε έναν ετεροκανονικό κόσμο που συχνά απαιτεί από τους άνδρες να ενεργούν και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους αυστηρούς κοινωνικούς κανόνες για την “αρρενωπότητα”, σε έναν κόσμο που οποιαδήποτε απόκλιση από αυτές τις κατευθυντήριες γραμμές προκαλεί το κοινό συναίσθημα το οποίο καταλήγει σε συμπεριφορές και φράσεις ομοφοβίας και μισογυνισμού (πχ αυτός είναι γυναικωτός, αδερφούλα, κλπ), είναι αναμενόμενο να αισθανόμαστε ανασφάλεια και να πέφτουμε θύματα μιας εσωτερικευμένης ομοφοβίας που οδηγεί στην εξιδανίκευση συχνά καταπιεστικών και τοξικών εκδοχών της αρρενωπότητας και στην περιθωριοποίηση της όποιας θηλυκότητας στην έκφραση.
Διακρινόμαστε σε Bears, Otters, Dads, Boys, Tops, Bottoms, Masc, Femme. Προσπαθούμε τόσο πολύ να χωρέσουμε σε διάφορα κουτιά, τα οποία καταλήγουν να θέτουν όρια στο πώς μπορούμε να εκφραζόμαστε.
Θυμάμαι τη συζήτηση που είχα σχετικά πρόσφατα με έναν φίλο μου, ο οποίος θέλησε να δοκιμάσει το σεξ ως bottom. Όταν λοιπόν αποφάσισε να το κάνει γνωστό στις εφαρμογές που χρησιμοποιούσε για να βρει σεξουαλικούς συντρόφους, έλαβε πολλά μηνύματα αυτού του ύφους: “Αλήθεια, εσύ bottom; Πώς γίνεται; Αφού είσαι τόσο αρρενωπός. Πόσο κρίμα;”
Αλήθεια, τι σχέση έχει η όποια αρρενωπότητα ή θηλυκότητα μας με τις σεξουαλικές μας συμπεριφορές. Γιατί απλά δεν μπορούμε να απολαύσουμε αυτό που θέλουμε χωρίς ταμπέλες;
Όταν κάποιος με κοιτάει και προϋποθέτει τον ρόλο μου στο σεξ το κάνει γιατί βασίζεται σε ένα στερεότυπο. Και αυτό είναι λάθος, ανεξάρτητα από το αν έχει πέσει μέσα ή όχι. Γιατί εκείνη τι στιγμή (αυτός που το κάνει) δεν διαχειρίζεται απλά το τι του αρέσει ή όχι στο σεξ (αγαπημένο επιχείρημα αυτό), αλλά αποδέχεται – σχεδόν ολοκληρωτικά – τη χαζή ετεροκανονική αντίληψη περί “φυσιολογικής έκφρασης/συμπεριφοράς”. Μιας αντίληψης υπεύθυνης για όλες τις ντουλάπες εκεί έξω.
Και για να το ξεκαθαρίσουμε κανένας δεν μπορεί να υποδείξει στο άλλον “τι είναι αυτό που θα του αρέσει ή με ποιο άτομο θα κάνει σεξ”. Δεν συζητάμε αυτό εδώ. Μιλάμε για τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε ως κοινότητα! Ο υπόλοιπος κόσμος είναι αρκετά δύσκολος και τοξικός εκεί έξω, τουλάχιστον ας μην είναι και ο δικός μας μικρόκοσμος!
