Ως gay άνδρας ποτέ μου δεν είχα φανταστεί ότι θα μπορούσα να “απειλήσω” μια γυναίκα. Ως μέλος μιας καταπιεσμένης κοινωνικής ομάδας, είμαι σε θέση να διακρίνω τις λεπτές καταχρήσεις που υφίστανται καθημερινά οι γυναίκες από το ανδρικό προνόμιο. Δεν ταυτίζομαι με τους straight άνδρες και ανέκαθεν πίστευα ότι οι γυναίκες αισθάνονται ασφαλείς γύρω μου.
Λίγο καιρό πριν, μια γυναίκα μου ζήτησε εξηγήσεις όταν με είδε να της κλείνω το μάτι. Μου είπε πως η αντίδρασή μου αυτή ήταν κάπως περίεργη και την έκανε να αισθανθεί άβολα. Ένιωσα μπερδεμένος. Αναρωτήθηκα αν κατάλαβε ότι δεν υπήρχε κάποιο σεξουαλικό υπονοούμενο. Με αφορμή αυτό το περιστατικό, μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ γιατί το έκανα. Συνειδητοποιήσα ότι έκλεινα το μάτι κάθε φορά που έλεγα κάποιο αστείο ή όταν ένιωθα ότι συμφωνώ με κάποια γυναίκα που ήταν στην παρέα. Ποτέ όμως σε κάποιον άνδρα. Ήταν ο τρόπος μου για να ενισχύσω συναισθηματικά μια “οικεία” σχέση. Ένας τρόπος που τελικά είναι ανεπιθύμητος.
Μέχρι αυτή τη στιγμή στην κουλτούρα μας, όταν ένας άνδρας κλείνει το μάτι σε μια γυναίκα, όλα οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα, ακόμα και όταν δεν υπάρχει κάποια σεξουαλική διάθεση/πρόθεση. Και γι΄αυτό υπάρχει εξήγηση. Φταίνε ολες οι φορές που μια γυναίκα καλείται να ακούσει τις συμβουλές ενός άνδρα, όλες οι φορές που ανησυχεί για τη δουλειά της, τους βαθμούς της ακόμη για την κοινωνική της θέση όταν ενοχλείται από τα ανδρικά πειράγματα…
Ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι ότι αρκετά συχνά εμείς οι gay κάνουμε κομπλιμέντα σε γυναίκες (σπανιότερα σε άνδρες) για το πόσο όμορφες είναι ή για το πόσο τους πάνε τα ρούχα. Τίποτα όμως δεν είναι τόσο αθώο στον κόσμο των φύλων και της πατριαρχικής εξουσίας. Και για να το δούμε και αλλιώς, πώς γίνεται κάποια γυναίκα να είναι σίγουρη για τις προθέσεις μας, ακόμα και αν μας αναγνωρίζει ως άτομα που σε ελκύονται από το ίδιο φύλο;
Όλοι εμείς που πιστεύουμε ότι δεν είμαστε σαν τους άλλους καλό είναι να μπούμε σε μια διαδικασία αυτοεξέτασης. Δεν έχει σημασία αν απλά καταλαβαίνουμε τις αιτίες της δυσφορίας που μπορεί να νιώσει μια γυναίκα, ένα οποιοδήποτε άτομο. Δεν έχει σημασία αν πιστεύουμε ότι η δυσφορία αυτή είναι δικαιολογημένη. Τίποτε δεν έχει σημασία, αν δεν κάνουμε κάτι για να περιορίσουμε το φαινόμενο. Κανείς/καμία δεν είναι απαλλαγμένος/η απ΄αυτό. Αν, λοιπόν, μια γυναίκα ζει σε έναν πολιτισμό στον οποίο πρέπει να υπομείνει ανεπιθύμητο φλερτάρισμα και συχνή αντικειμενοποίηση δεν χρειάζεται κανένα επίπλεον λόγο για να παρεξηγήσει τη δική μας αθώα συμπεριφορά. Και αυτό εμείς πρέπει να το περιμένουμε.
Ανακάλυψα, λοιπόν, πώς αυτό το κλείσιμο το ματιού δεν ήταν και τόσο αθώο τελικά. Παρόλο που δεν έχω κάποιο σεξουαλικό ενδιαφέρον για τις γυναίκες υπήρχε ένας είδος εξαναγκασμού, όταν περίμενα να με καταλάβουν και να με αντιληφθούν ως σύμμαχό τους μόνο και μόνο επειδή είμαι gay. Και ο “εξαναγκασμός” αυτός συνδέεται φυσικά με τον κοινωνικό προνόμιο που έχω ως άνδρας.
Και αυτό είναι μία διάκριση.
https://avmag.gr/70701/10-simadia-pou-dichnoun-oti-ise-enas-gay-misoginis/
