Ιούνιος του 95′ και εγώ στο δημοτικό, εκείνες τις χαρούμενες ημέρες λίγο πριν τελειώσει η σχολική χρονιά. Ήταν τότε που μάλλον άκουσα για πρώτη φορά τη φράση “αυτός είναι gay”. Ήταν αυτές οι τρεις λέξεις που χρησιμοποίησε ένας χαριτωμένος συμμαθητής μου για να με περιγράψει σε κάτι άλλα, εξίσου χαριτωμένα, παιδιά. Οι λέξεις αυτές με έκαναν να αναρωτηθώ – για πρώτη φορά – για το τι σημαίνει να είσαι gay. Σε εκείνη την ηλικία η σεξουαλικότητα δεν ήταν κάτι που μπορούσες να ερμηνεύσεις, οπότε περιορίστηκα στα σεξιστικά συμπεράσματα των συμμαθητών μου. Η μάνα μου, βλέπετε, αρνιόταν πεισματικά να κουρέψει τις ξανθές μπούκλες στο κεφάλι μου, γιατί έμοιαζα -όπως χαρακτηριστά έλεγε- με έναν μικρό άγγελο. Ακόμα κι όταν αυτές οι ξανθές μπούκλες γίνονταν η αφορμή να περνάω δύσκολα στο σχολείο, με τους συμμαθητές μου άλλοτε να με αποκαλούν κορίτσι κι άλλοτε gay, η ίδια με παρότρυνε να μην τους δίνω σημασία, με το επιχείρημα “οι άγγελοι δεν έχουν φύλο” (πόσο μπροστά η μάνα μου). Κάπως έτσι, ξεκίνησε ο αγώνας της αποδοχής της μπούκλας, που οδήγησε στην αποδοχή του εαυτού μου και της σεξουαλικότητάς μου. Η, όχι τόσο αγορίστικη εμφάνισή μου, ή μάλλον η θηλυκότητά μου με έκανε να προβληματιστώ για το τι σημαίνει να είσαι gay και τελικά να με βοηθήσει να καταλάβω.
Ιούνιος του 18′ και η θηλυκότητα αυτή έρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Σε έναν ετεροκανονικό κόσμο η έκφραση της θηλυκότητας με κάνει gay. Μέσα στους κόλπους της gay ανδρικής κοινότητας, τι με κάνει; Κι είναι σ΄αυτό το σημείο που θα ξεκινήσω το κράξιμο. Πείτε μου, τι μας συμβαίνει; Κάναμε αμάν να βγούμε από τη ντουλάπα και τώρα που βγήκαμε αναγκάζουμε τους άλλους να μπουν; Βγήκαμε (αν βγήκαμε δηλαδή) από το περιθώριο και τώρα από θέση ισχύος βάζουμε τους άλλους; Πάμε καλά; Για τους straight των παιδικών μου χρόνων η θηλυκότητα ήταν κάτι μεμπτό, όπως μεμπτό είναι και για τους gay (άνδρες) των τωρινών μου χρόνων. Πόσο ηλίθιο είναι όλο αυτό; Βγαίνει ένα Pride με σύνθημα “Παρούσα” κι αμέσως σκάνε τα κρυφά γελάκια. Λέει ότι η θεματική είναι για τις θηλυκότητες κι αμέσως αρχίζουν “τα εμένα δε με αντιπροσωπεύει”. Αλήθεια; Τι μας λες; Αν δεν ήταν αυτή η θηλυκότητα να αναντρέψει κάθε πατριαρχική αντίληψη, κάθε στερεότυπο για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε με βάση το βιολογικό μας φύλο, η gay ανδρική κοινότητα δε θα είχε καμιά ελπίδα. Οπότε, αν μη τι άλλο, ας δείξουμε λίγο σεβασμό και κυρίως ας προβληματισμούμε. Ας προβληματιστούμε γιατί, κάθε φορά που κάποιος μας λέει ότι στις dating εφαρμογές όλα αυτά τα “μόνο άνδρες, μόνο αρρενωποί” σχόλια που κάνουμε είναι ρατσιστικά, γινόμαστε έξαλλοι και φωνάζουμε, ότι έτσι είναι τα γούστα μας. Ας προβληματιστούμε γιατί δεν επιτρέπουμε να υπάρχουν άλλα άτομα όπως θέλουν (όταν εμείς μπορούμε), αλλά μπαίνουμε στη διαδικασία να τα κράξουμε, όπως κράζουμε και όσα τα υποστηρίζουν, κατηγορώντας τα για “πολιτική ορθότητα”. Ανάθεμα κι αν γνωρίζετε τι είναι η πολιτκή ορθότητα. Και τα λέω όλα αυτά γιατί με πιάνει θλίψη, όταν βλέπω να αναπαράγουμε κι εμείς το ρατσισμό που έχουμε φάει με το κουτάλι. Γιατί είμαι έξαλλος όταν δεν κοιτάμε πέρα από την καμπούρα μας, ενώ υπάρχουν τόσα άτομα δίπλα μας gay, λεσβίες, τρανς, bi, queer, intersex κ.α., που περνούν, όπως πέρασα κι εγώ στο δημοτικό.
Πριν από έναν χρόνο φωνάζαμε στην ελληνική κοινωνία ότι η αποδοχή της διαφορετικότητας είναι “θέμα παιδείας”. Φέτος με το σύνθημα “Παρούσα”, μου φαίνεται πως η παιδεία αυτή λείπει και σε πολλούς από εμάς. Ας κάνουμε, λοιπόν, μια αρχή, ας κάνουμε τα κρυφά γελάκια ξεκάθαρα χαμόγελα και ας φωνάξουμε όλες και όλοι δυνατά “Παρούσα”. Κι αυτή τη φορά ίσως χωρίς επεξηγήσεις και εισαγωγικά. Απλά, Παρούσα!
