newsroom
ΛΟΑΤΚ φίλοι δια αλληλογραφίας μιλάνε για την τέχνη, τις διακρίσεις, την τηλεόραση, τις ντουζιέρες των φυλακών και άλλα.
Ο 36χρονος Άλαν*, ένας bisexual άνδρας που είναι κλεισμένος στη φυλακή από πολύ μικρή ηλικία και έχει καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη σε μια φυλακή της Καλιφόρνιας, δεν έχει θελήσει ποτέ να ανοιχτεί για την σεξουαλική του ταυτότητα στην φυλακή.
“Το μόνο που θέλω είναι να βρω ένα είδος ευτυχίας και να μου φέρονται με αξιοπρέπεια και σεβασμό όπως οποιοδήποτε άλλον άνθρωπο,” έγραψε πρόσφατα στον Μιθ, τον φίλο του δια αλληλογραφίας από το Βανκούβερ. “Με αυτόν τον τρόπο σου παρουσιάζομαι, όχι ως ένας bisexual άνδρας, ούτε καν ως άνδρας, σου παρουσιάζομαι απλά ως μια ψυχή που επιζητάει φιλία.”
Ο Άλαν κι ο Μιθ γράφουν ο ένας στον άλλον λίγο παραπάνω από ένα χρόνο τώρα, μέσω του προγράμματος επικοινωνίας φυλακισμένων (Prisoner Correspondence Project) – ένα πρόγραμμα αλληλεγγύης με βάση το Πανεπιστήμιο Κονκόρντια (Πανεπιστήμιο στο Μοντρεάλ του Καναδά), το οποίο συνδέει μέσω αλληλογραφίας ΛΟΑΤΚ+ φυλακισμένους στον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, με άλλα άτομα που είναι μέρος τέτοιων κοινοτήτων εκτός φυλακής.
Κάθε ένα από τα γράμματα του Άλαν είναι γύρω στις 16 σελίδες, περιγράφει με λεπτομέρειες την κάθε του μέρα και δίνει μια αίσθηση για το πώς είναι να είσαι ένας queer τρόφιμος φυλακών, από το να αντιμετωπίζεις αγενείς ερωτήσεις, μέχρι τις καλύτερες συνήθειες στο ντους.
Ο Άλαν κάνει μπάνιο κάθε μέρα στον νιπτήρα του κελιού του για να αποφύγει την έλλειψη σεβασμού, που βλέπει στις ντουζιέρες της φυλακής. Οι ετεροφυλόφιλοι κρατούμενοι είναι γνωστοί για τους τσακωμούς που ξεκινάνε με queer και τρανς κρατούμενα άτομα, ή για τους ισχυρισμούς τους πως άτομα σαν τον Άλαν τους προσεγγίζουν σεξουαλικά. “Οπότε για να τα αποφύγω όλα αυτά, δεν ανακατεύομαι,” λέει ο Άλαν.
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα ξεκίνησε το 2007, όταν εθελοντές από το Κονκόρντια πήραν κάποια γράμματα από μία παρόμοια ομάδα στη Βόρεια Καρολίνα. Η ομάδα τώρα αποτελείται από εκατοντάδες άτομα, τα οποία γράφουν σε τροφίμους φυλακών, συνεργάζονται με πάνω από τρεις χιλιάδες κρατούμενους, και μια “εσωτερική συλλογικότητα” στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, που συμβάλλουν στην επιτυχία αυτού του προγράμματος.
Οι “φίλοι δια αλληλογραφίας” μαθαίνουν πως καμία εμπειρία queer ή τρανς κρατούμενου ατόμου δεν είναι ακριβώς η ίδια. Η Dawn*, μία τρανς γυναίκα, φυλακισμένη σε μια φυλακή για άνδρες στη Βρετανική Κολομβία, ζει με αγοραφοβία και διαταραχή μετατραυματικού στρες, πέρα από την έντονη τρανσφοβία που αντιμετωπίζει.
“Η παρενόχληση έφτασε σε τέτοιο σημείο, που κόντεψα να πεθάνω και οι φύλακες ήταν συνεργοί στις προσπάθειες δολοφονίας μου. Αναγκάστηκα να αρχίσω να καρφώνω την πόρτα μου, μέχρι που σταδιακά ήταν αδύνατον να ανοιχτεί. Μια φορά κάποιοι κρατούμενοι όρμησαν στο δωμάτιο μου, ενώ ήμουν στην τουαλέτα,” έγραψε στο πρώτο της γράμμα στο πρόγραμμα. Και πέρα από αυτά, είπε πως προσωπικά της αντικείμενα είχαν κλαπεί από το κελί της.
Και ο Άλαν και η Dawn κρατούν κρυφή τη ΛΟΑΤ ταυτότητά του για λόγους ασφάλειας.
“H προκατάληψη των συγκρατούμενων και των φυλάκων και των δύο μπορεί να γίνει αφόρετα αγχώδης για κάποια άτομα, ειδικά εάν δεν έχουν δίκτυα έξω από τις φυλακές που να μπορούν να στραφούν για υποστήριξη” , λέει η Ellen MacAskill, μια εθελόντρια του Prisoner Correspondence Project, που βοηθάει στο να καθοριστεί ποιοι queer κρατούμενοι θα ταιριάξουν με ποιους ανθρώπους έξω.
Όμως μέσα από το πρόγραμμα, τρόφιμοι φυλακών έχουν τη δυνατότητα να σχηματίσουν δίκτυα υποστήριξης. Ο Άλαν δεν έχει καθόλου φίλους μέσα στη φυλακή, οπότε βρίσκει παρηγοριά στον Μιθ που είναι πρόθυμος να μάθει ποιος πραγματικά είναι.
“Όταν κάποιες φορές εκφράζει συναισθήματα θλίψης ή κατάθλιψης, τα περιγράφει με μια γενικά υγιή οπτική” , είπε ο Μιθ στο VICE, προσθέτοντας πως συνήθως αποφεύγουν να δίνουν ευθέως συμβουλές, καθώς οι εμπειρίες τους και τα περιβάλλοντά τους είναι τόσο διαφορετικά.
Στη φυλακή, η επικοινωνία με τον έξω κόσμο δεν είναι πάντα δεδομένη, οπότε η ενημέρωση γίνεται συνήθως στόμα με στόμα. Συνήθως, η ομάδα των εθελοντών έρχεται σε επαφή με κάποια πηγή στη βιβλιοθήκη της φυλακής με σκοπό να πληροφορηθούν οι κρατούμενοι μέσω αφισών. Έπειτα, οι πληροφορίες ταξιδεύουν μέσω του δικτύου των φυλακών σε όλον τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες και διαδίδονται με αυτό τον τρόπο. Το αποτέλεσμα είναι να συμμετέχουν περίπου 20 νέοι φυλακισμένοι κάθε βδομάδα.
“Όταν λέω στους φίλους μου πως είμαι μέρος αυτού του προγράμματος, απλά νομίζουν ότι καθόμαστε και γράφουμε γράμματα για έξι ώρες τη βδομάδα. Όμως, λαμβάνουμε γύρω στα 200 γράμματα από ανθρώπους από όλη τη χώρα” , λέει η MacAskill.
Κάποιοι, όπως η Bexx από το Ντένβερ του Κολοράντο, μιλάνε με αρκετούς κρατούμενους. Η Bexx ταυτίζεται ως bisexual ή asexual και γράφει στους κρατούμενους Neil* και Joe* από το Νέο Μεξικό και την Ιντιάνα, αντίστοιχα.
“O Neil είχε μια φρικτή παιδική ηλικία και δεν μιλάει καθόλου με την οικογένεια του. Νομίζω πως είμαι ο μόνος του φίλος έξω από τη φυλακή,” λέει στο VICE η Bexx. “Νομίζω επίσης πως του δίνω κάποιον και κάτι για να νοιάζεται” . Με τον Joe, μιλάει δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα.
Η Bexx βρίσκεται στη διαδικασία να στείλει στον Neil και τον Joe υλικά καλλιτεχνίας με σκοπό να τους βοηθήσει να πουλήσουν τις δημιουργίες τους, ώστε να βάλουν κάποια λεφτά στο λογαριασμό τους για το κυλικείο. “Ο Neil σκοπεύει να φτιάξει κάποια βιβλία ζωγραφικής με θέμα το Μεξικό και ο Joe ήδη όταν γνωριστήκαμε ζωγράφιζε μαντίλια.”
Εφόσον κάποιες φυλακές φτιάχνουν κάποιες εγκαταστάσεις για queer κρατούμενους – στις φυλακές του Καναδά έχουν αρχίσει να βάζουν τους τρανς φυλακισμένους σε χώρους που ταιριάζουν με το φύλο τους – το συγκεκριμένο πρόγραμμα (pen pal project) στέλνει επίσης περιοδικά και πληροφορίες σχετικά με την υγεία, όπως πληροφορίες για ορμόνες, ασφαλές σεξ, ακόμα και τατουάζ- και φυσικά, πορνό.
Αν και το πρόγραμμα βοηθάει σίγουρα αυτούς τους φυλακισμένους ανθρώπους, προσφέρει επίσης πολλά και σε αυτούς που βρίσκονται έξω. Η Terra, μία 28χρονη bisexual από το Τορόντο, μιλάει με κάποιον κρατούμενο στο Τέξας και μέσα από αυτό, έχει αρχίσει να εκτιμάει τα συνηθισμένα, καθημερινά πράγματα.
“Το άτομο που μιλάω έχει εκφράσει μια επιθυμία για “φυσιολογικές” συζητήσεις, όπου δεν χρειάζεται να περιστρέφονται γύρω από την καταπίεση, το τραύμα, την αρνητικότητα ή την ένταση,” είπε στο VICE. “Κυρίως γράφουμε για τηλεοπτικές σειρές, την αγάπη μας για τα ζώα, το πώς να φροντίζεις τα φυτά και για οτιδήποτε άλλο προκύψει.”
Κάποιες φορές, είναι τα μικρά πράγματα που κάνουν τη μεγαλύτερη διαφορά.
*Κάποια ονόματα είναι αλλαγμένα.
πηγή: vice.com, απόδοση: Μουστακάκη Χριστίνα
