Ανέκαθεν θεωρούσα την ποπ μουσική έναν φίλο, έναν σύμμαχο και ένα είδος απόδρασης από την – αρκετά συχνή – σκληρή πραγματικότητα. Η μουσική αυτή μου έδινε τη δυνατότητα να ακούω τους (αρκετές φορές) κλισέ στίχους που μετέφερε, συνθέτοντας ένα συνολικό μήνυμα ενδυνάμωσης. Με κομμάτια όπως το “Born This Way” της Gaga, το “Fireworks” της Katy Perry και το “We R Who We R” της Kesha, η μουσική αυτή έμοιαζε σαν ένα ασφαλή πολιτιστικό χώρο προσαρμοσμένο για νέους ανθρώπους. Ωστόσο, η εξέλιξη της ποπ μουσικής από το 2010 έως το 2018 δεν ήταν και τόσο προοδευτική. Η ατυχής πορεία της ποπ αυτή τη δεκαετία συνοδεύεται από μια αυξανόμενη απόρριψη queer θεμάτων και από μια κατάφωρη αγνόηση των queer ανθρώπων που υποστηρίζουν έντονα αυτό το μουσικό είδος.
Σύμφωνα με τις τάσεις της Google, το ενδιαφέρον για τα δικαιώματα της LGBT+ κοινότητας ήταν σε υψηλά επίπεδα στις αρχές του 2010, φτάνοντας στο ανώτατο όριο τον Μάρτιο του 2013. Σε μια προσπάθεια να επωφεληθούν από αυτήν την τάση, εμφανίστηκαν στο τοπίο της ποπ κουλτούρας τραγούδια με εντυπωσιακά queer θέματα. Φωτιζόμενο από την έντονη δυναμική που περιβάλλει το κίνημα των LGBT+ δικαιωμάτων, αυτός ο ήχος έγινε η ηχηρή τάση στην ποπ μουσική, με κομμάτια όπως το “Perfect” της Pink και το “Raise your Glass” και το «Same Love» του Macklemore.
Δυστυχώς όμως το 2018, το ενδιαφέρον για τον όρο “LGBT+ δικαιώματα” έχει σημειώσει πτώση 87% σε σχέση με το 2013. Τα θέματα αυτά δεν θεωρούνται πλέον μοντέρνα, συναρπαστικά ή ιδιαίτερα κερδοφόρα για να κερδίσουν το ενδιαφέρουν των ποπ καλλιτεχνών και των παραγωγών τους. Μερικοί απ΄αυτούς που έστησαν την καριέρα τους στη δική μας κοινότητα, έκαναν στροφή σε μια πιο country μουσική σε μια προσπάθεια να κερδίσουν περισσότερους παλιομοδίτες οπαδούς (βλ. Lady Gaga, Kesha και Miley Cyrus). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η queer θεματική να βρεθεί σε μεγάλο βαθμό στα περιθώρια της ποπ κουλτούρας, ενισχύοντας την ιδέα ότι τα queer ζητήματα δεν έχουν μόνιμη θέση στη mainstream μουσική.
Ίσως η μόνη φωτεινή ελπίδα είναι ότι βλέπουμε όλο και περισσότερους καλλιτέχνες να βγαίνουν μπροστά υπερασπιζόμενοι τη δική τους queer ταυτότητα. Troye Sivan, Hayley Kiyoko, Kim Petras και Sakima είναι κάποια τέτοια ονόματα. Από αυτά, όμως, μόνο αυτό του Sivan ανήκει στην κατηγορία του mainstream. Με λίγα λόγια ζούμε ακόμα στην εποχή του (almost) queer friendly, όχι όμως του αυθεντικά queer.
Η “παραγωγική” πλευρά της pop μουσικής είναι πασίγνωστη για την έλλειψη σεξουαλικής πολυμορφίας, με το 98% των τραγουδιών να παράγονται από straight άντρες. Για τους queer παραγωγούς αυτό δημιουργεί ένα ακόμα εμπόδιο. Μία από τις πιο σημαντικές φωνές στην queer-pop παραγωγή είναι η τρανς παραγωγός Sophie της PC Music στο Λονδίνο. Παρά την αναγνώριση όμως και τη συνεργασία της με ονόματα όπως η Madonna, η Sophie δεν κατάφερε να δει καμία από τις παραγωγές της να αποκτά ιδιαίτερη προσοχή.
Φυσικά και δεν μιλάμε για μια αποκλειστική αναπαραγωγή queer θεμάτων, αλλά για μια σταθερή προσέγγιση μη ευκαιριακού χαρακτήρα.
Ίσως περισσότερο από ποτέ έχουμε την ανάγκη να ακούσουμε όλο και περισσότερους queer καλλιτέχνες.
πληροφορίες από advocate.com
