Υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους καλλιτέχνες που αντιλαμβάνονται την επικοινωνιακή αξία του να υποστηρίζεις την LGBT+ κοινότητα και σ΄αυτούς που το κάνουν απλά γιατί το νιώθουν ή γιατί με τον δικό τους τρόπο αποτελούν ένα κομμάτι της. Ο Χρήστος Δάντης είναι από τους λίγους που – ευτυχώς- μας έπεισαν για το δεύτερο. Διαβάστε και θα καταλάβετε.
Έχεις δηλώσει ότι με αφορμή τη (θετική) τοποθέτηση σου για το σύμφωνο συμβίωσης έχεις δεχθεί πολλά αρνητικά σχόλια.
Ναι. Ξέρω ότι αυτό συμβαίνει σε όσους τάσσονται υπέρ κάποιων σωστών απόψεων, που φοβίζουν δυστυχώς την κοινωνία μας. Μου φαίνεται, όμως και απαράδεκτο γιατί είναι σαν να γυρίζουμε 50 χρόνια πίσω. Να σου πω ότι κάποια απ΄αυτά ήταν μέχρι και απειλητικά. Τύπου “θα σε πιάσουμε”, “θα σου δείξουμε” κλπ. Υπάρχει πολλή υποκρισία σ΄αυτά. Όπως υποκρισία υπάρχει και στην εκκλησία που χτύπαγε τις καμπάνες πένθιμα για το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά τόσο καιρό για όλα αυτά τα παιδάκια από τη Συρία που χάθηκαν άδικα, μια καμπάνα δε χτύπησε. Και μιλάμε για έναν θεσμό, που ίσως να έχει και πολλά στελέχη ομοφυλόφιλα τα οποία φοβούνται να εκφραστούν.
Έχεις απαντήσει ποτέ σε κάποια απ΄αυτά τα σχόλια.
Κοίταξε υπήρχαν ορισμένα που παρουσίαζαν κάποια επιχειρηματολογία και απάντησα. Στις ύβρεις, όμως, ποτέ. Μόνο με ύβρεις απαντάς και φτάνεις σε σημείο να κακοποιείς και εσύ και εν τέλει να γίνεσαι ίδιος μ΄αυτούς. Δηλαδή ένα ζώο που το μόνο που κάνει είναι να βρίζει.
Σε είδαμε όμως να απαντάς έντονα και στο σχόλιο μιας γυναίκας που δεν ήθελε το παιδί της να είναι ομοφυλόφιλο.
Ναι στην εκπομπή της Ναταλίας Γερμανού και με αφορμή τη συνέντευξη του Δημήτρη Βαλλιανάτου που είχε παίξει λίγο πριν, ανοίξαμε τη συζήτηση αυτή. Τότε η Ναταλία μου μετέφερε την άποψη μιας κυρίας που έγραφε: “δεν σκέφτεσαι τον πόνο της μάνας”. Και απάντησα πως “αν είναι να σκέφτεσαι έτσι, αν είναι να μην αγαπάς και να μην πονάς το παιδί σου ή να το αγαπάς λιγότερο επειδή είναι ομοφυλόφιλο, καλύτερα να πας να πεθάνεις γιατί είσαι έτσι κ΄αλλιώς νεκρή μέσα σου”. Γιατί τον πόνο της μάνας τον δέχομαι, όταν το παιδί της είναι άρρωστο, όταν υποφέρει. Όταν το παιδί της είναι ομοφυλόφιλο δεν κάνει κακό σε κανέναν.
Αν μπορούσες να μιλήσεις τώρα σ’ ένα παιδί που ενδεχομένως είχε μια μητέρα που σκέφτεται μ΄αυτό τον τρόπο, τι θα του έλεγες;
Να επιμένει και να το δηλώνει συνέχεια. Να της το τονίζει με διάφορους τρόπους, ώστε να την κάνει να συμφιλιωθεί μ΄αυτό. Διότι ένας ομοφυλόφιλος άνθρωπος δεν είναι διαφορετικός από έναν ετεροφυλόφιλο. Και αυτό είναι κάτι που η μάνα σου πρέπει να το καταλάβει και να το αποδεχτεί. Γιατί ο πόνος αυτός που λέει ότι νιώθει πηγάζει από τα ταμπού των άλλων. Για το τι θα πει ο κόσμος, οι φίλες της και για το bullying που η ίδια δεχτεί. Αυτό είναι που βρίσκω εγώ αφύσικο στην όλη ιστορία.
Σε πολιτικό επίπεδο υποστηρίζεις τις διεκδικήσεις της LGBT κοινότητας;
Φυσικά, το μόνο πρόβλημα σε σχέση μ΄αυτές τις διεκδικήσεις είναι όλος αυτός ο τριτοκοσμικός ρατσισμός που μας διέπει ως κράτος, γιατί είμαστε πραγματικά πίσω και γεμάτοι στερεότυπα. Αυτό φαίνεται και στον τρόπο που μιλάμε. Ακόμα και ο όρος “gay” για εμένα είναι αρκετά στερεοτυπικός. Gay σημαίνει χαρούμενος και είναι σαν να κολλάς σε μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα που έχει ο κόσμος για τους gay. Τι πιο στερεοτυπικό απ΄αυτό; Ή η άλλη απάντηση που δίνουν κάποιοι άλλοι “ότι έχω πολλούς φίλους gay και γελάω πολύ μαζί τους”. Τι σημαίνει αυτό; Όπως τον όρο δε δέχομαι και τον όρο straight. Για εμένα η μοναδική συμπεριφορά που υπάρχει και πρέπει να αναφέρεται είναι αυτή που δε βλάπτει. Έχω σιχαθεί μέχρι και παρατάξεις, οι οποίες έχουν ανάμεσά τους ομοφυλόφιλους και δεν ψήφισαν υπέρ του συμφώνου. Για εμένα είναι το αυτονόητο. Μια σύγχρονη κοινωνία πρέπει να επιτρέπει τα πάντα εφόσον δεν προσβάλλει και δεν κάνει κακό σε κανέναν. Και στην ερώτηση που κάνουν κάποιοι “γιατί το Αthens Pride;”, απαντώ “γιατί μιλάμε για μια κοινότητα την οποία έχουμε εντάξει σε μια μειονότητα, έχει καταπιεστεί και θέλει να βγει από την ντουλάπα. Και θέλει να το δείξει. Αν δεν ήταν καταπιεσμένη αυτή η κοινότητα δεν θα είχε την ανάγκη να δείξει πράγματα”. Πρόκειται για μια μερίδα ανθρώπων που την έχουμε εντάξει στην κατηγορία “εσύ δεν πρέπει να μιλάς” και δικαίως θα βγουν να το φωνάξουν. Και αυτός είναι και ο λόγος που υποστήριξα το 2ο Athens Pride και πήγα και τραγούδησα οικειοθελώς.
Γιατί ο Χρήστος Δάντης δεν είναι ακόμη ένας ομοφοβικός Έλληνας;
Βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον που ομολογουμένως υπάρχουν πολλά άτομα μ΄αυτή τη σεξουαλική ταυτότητα. Άτομα με τα οποία εγώ έχω δεθεί μαζί τους και αισθάνομαι την ανάγκη να τους σταθώ. Ούτε μπορώ να περνάω καλά μ΄αυτούς τους ομοφυλόφιλους φίλους μου, αλλά τους υπόλοιπους να μην τους δέχομαι. Είναι ρατσιστικό. Θυμίζει αυτή τη ρατσιστική νοοτροπία που υπήρχε έντονα με τους Αλβανούς. Τύπου “ ο δικός μου ο Αλβανός είναι καλό παιδί, οι άλλοι όμως όχι”. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει τώρα και με τους ομοφυλόφιλους. Ο δικός μας είναι καλό παιδί, οι άλλοι δεν είναι. Στο δικό το οικογενειακό περιβάλλον υπήρχαν ομοφυλόφιλοι με τους οποίους μεγάλωσα, τους αγάπησα και μοιράστηκα τις ανησυχίες μου μαζί τους και εκείνοι τις δικές τους. Με τις σχέσεις τους, με τα πηδήματά τους, μ’ όλα τους. Οπότε δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να με σοκάρει. Να σου πω και κάτι εδώ. Μεγαλώνω 3 παιδιά. Το ένα είναι μεγάλο 18 χρόνων και γνωρίζω τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Για τα άλλα δύο, όχι. Δεν ξέρω μεθαύριο τι θα γίνει; Οπότε δεν μπορώ να μη χτίσω και να μην προετοιμάσω ένα έδαφος γι΄αυτό.
Σε προβληματίζει ή σε αγχώνει η σεξουλική ταυτότητα των παιδιών σου;
Καθόλου. Δεν θα έχω κανένα πρόβλημα. Θα είμαι πολύ εντάξει όποια και να είναι.
Ο Χρήστος Δάντης θα επέλεγε να πει δημόσια ότι έχει συνευρεθεί με άτομο του ίδιο φύλου, αν φυσικά το είχε κάνει;
Ναι θα το έλεγα. Είμαι από τους λίγους ανθρώπους που λέω ότι είμαι δημοσίως. Το δηλώνω. Δε φοβάμαι. Και ίσως χρησιμοποιώ ως ασπίδα την – αν και δεν μ΄αρέσει η λέξη- επωνυμία μου. Ως βήμα.
Το έχεις κάνει, λοιπόν;
Όχι, γιατί δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη αυτή. Δε θαύμασα σεξουαλικά ένα άτομο του ίδιου φύλου. Όμως είμαστε άνθρωποι. Δεν μπορώ να εγγυηθώ για το μέλλον. Δεν ξέρω. Στο λέω πολύ ειλικρινά. Πραγματικά δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μάλλον και κανείς δεν ξέρει. Γι΄αυτό καλό είναι να μη δηλώνει κανείς τι είναι.
Περνώντας στην καριέρα σου, ποια σημεία της ξεχωρίζεις;
Το πρώτο μου άλμπουμ το “Δαχτυλικά Αποτυπώματα”, το άλμπουμ “Κάποιος σ΄αγαπάει”, το οποίο μου έδωσε ένα προσανατολισμό ως προς το είδος μουσικής που επέλεξα τα επόμενα χρόνια. Φυσικά “Το παλιό μου παλτό” που με στοίχειωσε και με χαρακτήρισε ως καλλιτέχνη και μετά την ενασχόληση μου με το λαϊκό τραγούδι και την ιδιαιτερότητα να φέρω αυτό το είδος στον σύγχρονο ήχο, στο ροκ μόρφωμα που μ΄αρέσει και να φτιάξω κάτι καινούριο.
Έχεις δεχθεί κριτική γι΄αυτή σου τη μουσική ρευστότητα;
Εννοείται και μου έχει κάνει ζημιά. Γιατί στην ελληνική μουσική είσαι αναγκασμένος να υπηρετείς ένα ύφος για να αυξάνεις συνέχεια τους φαν σου. Αλλά η μουσική είναι ο διπολισμός μου. Δεν ανήκω σ΄ένα είδος. Θεωρώ περισσότερο ότι είμαι ένας λαϊκός τραγουδιστής που μπορεί να τραγουδήσει ροκ, παρά ένας ροκ τραγουδιστής που μπορεί να τραγουδήσει λαϊκά. Διότι, ως ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στην Ελλάδα, οι περισσότερες παραστάσεις που έχω μέσα μου και τα βιώματα μου ορίζονται από το λαϊκό τραγούδι, μια συνεχή ροή λαϊκής μελωδίας. Εξάλλου, στην Ελλάδα το ροκ τραγουδιστής τρομάζει. Και εδώ έχουμε ταμπού. Υποτίθεται ότι το ροκ στην Ελλάδα είναι σκοτεινό και ασχολείται μόνο με τον κοινωνικό στίχο και όχι με το ερωτικό. Είναι λίγο βρώμικο και λέτσικο.
Απ΄όλη την ιστορία της Εurovision υπάρχει κάτι που δεν σ΄έχουν ρωτήσει ποτέ;
Κανείς δεν με έχει ρωτήσει ποτέ γιατί ο στίχος ήταν τόσο απλοϊκός και ίσως με κάπως λάθος λέξεις, που δε θα έπρεπε να υπάρχουν σ΄ένα αγγλόφωνο τραγούδι. Όλο αυτό που φτιάξαμε με την Ναταλία έγινε σκόπιμα, γιατί ο διαγωνισμός αυτός φιλοξενούσε και κάποιες χώρες ανατολικές, οι οποίες (όπως και η δική μας), δε γνωρίζουν καλά την αγγλική γλώσσα. Έπρεπε να βγάλουμε, λοιπόν, μέσα κάποιους χαρακτηρισμούς και κάποια ορολογία, ώστε να την αντιλαμβάνονται αυτές οι χώρες. Αντίστοιχα για τους Άγγλους ήταν λάθος η σύνταξη. Ίσως γι΄αυτό οι Άγγλοι να μας έδωσαν μόνο τέσσερα (γέλια).
Σήμερα τι κάνεις;
Παίζω στο Camorra μαζί με τον Σταν. Έχουμε φτιάξει μια παρεούλα πάρα πολύ ωραία. Τον τελευταίο χρόνο νιώθω πιο εξωστρεφής με τη δουλειά μου και ξαναμπήκα στους χώρους αυτών των νυχτερινών μαγαζιών και όχι στις μουσικές σκηνές που ήμουν τα τελευταία 5 χρόνια. Ήθελα να αλλάξω λίγο παραστάσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι αποκλείω τους άλλους χώρους. Ετοιμάζω, επίσης, ένα άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει μετά τις γιορτές. Τα 2 από τα 3 πρώτα σινγκλς πήγαν εξαιρετικά καλά και βαδίζουμε στα επόμενα.
Ποιο τραγούδι σου ξεχωρίζεις;
Το παλιό μου παλτό.
Μια συνεργασία σου που ξεχωρίζεις;
Με τον Κώστα Τουρνά και τον Στέλιο Ρόκκο.
Θα τραγουδούσες ποτέ ένα τραγούδι με ξεκάθαρο ομοερωτικό στίχο;
Νομίζω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ενδιαφέρον από έναν straight άνδρα (αναγκαστικά χρησιμοποιώ τον όρο) να εκφράζει ένα ομοερωτικό τραγούδι. Δεν έχει ενδιαφέρον αλλιώς. Το να μπει ένας τραγουδιστής στο πετσί ενός τέτοιου τραγουδιού είναι μαγικό.
Γιατί δεν το έχεις κάνει;
Γιατί δεν έχει βρεθεί το τραγούδι. Θα το κάνω κάποια στιγμή.
Έχεις συνεργαστεί με επώνυμα άτομα που είναι ακόμη στην ντουλάπα;
Ναι, με κάποια έκανα και παρέα. Τους καταλάβαινα, όμως, γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν το κοινό τους.
Έχεις πέσει θύμα bullying;
Ναι, ντύνομαι περίεργα εγώ, φωναχτά και όπως μου τη δώσει. Το “κρα” το έχω βιώσει και εγώ για τον τρόπο που ντύνομαι. Πιτσιρικάς μου άρεσε τόσο πολύ να σοκάρω και να προκαλώ. Θυμάμαι που κατέβηκα σε μια εκδήλωση ενός αριστερού κόμματος, με μια μέταλ μπάντα που είχα και βαφόμασταν με κραγιόν, μάσκαρες κλπ. Το να τραγουδάς ποπ στην Ελλάδα ή να έχεις μακριά μαλλιά στις αρχές του 80 δεν ήταν εύκολο. Ο κόσμος τα έκραζε αυτά. Αλλά θα σου πω πώς και εγώ σαν παιδάκι έχω κράξει. Γιατί έτσι έμαθα από τους διπλανούς μου. Το “ου μωρή” το έχω πει και εγώ. Κάτι για το οποίο μετάνιωσα πικρά μεγαλώνοντας. Γιατί συνειδητοποίησα ότι το “ου μωρή” το είχαν πει και σ΄ανθρώπους που τους αγαπούσα και ήταν του οικογενειακού μου περιβάλλοντος. Και είχα γίνει ίδιος με τα γουρούνια.
Το μήνυμά σου;
Το μήνυμά μου είναι σαφές μέσα από τη συνέντευξη αυτή. Να μην φοβάστε, να εκδηλώνεστε και να μην ντρέπεστε να φωνάζεστε αυτό που είστε.
