Η πρώτη φορά που άκουσα τον όρο “διατροφική διαταραχή” ήταν, όταν ήμουν 11 ετών. Είχα βυθιστεί σ΄ένα απ΄τα περιοδικά της μητέρας μου και κάπου στη μέση υπήρχε ένα άρθρο, συνοδευόμενο από “ενοχλητικές” εικόνες αποστεωμένων κοριτσιών. Δε γνώριζα τότε τι ήταν η ανορεξία ή βουλιμία. Το μόνο που καταλάβαινα ήταν ότι τα κορίτσια αυτά έμοιαζαν πεινασμένα και θλιμμένα. Αφού περιεργάστηκα για λίγο το άρθρο μου έμειναν στο μυαλό δύο πράγματα: 1) Οι διατροφικές διαταραχές επηρεάζουν μόνο τα κορίτσια και 2) δεν ήθελα να κολλήσω ανορεξία. Γιατί ήταν μια ασθένεια, σωστά; Κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να μου εξηγήσει τότε, ότι δεν γίνεσαι βουλιμικός ή ανορεξικός μέσα σε μια νύχτα.
“Ξεκίνησα να ζυγίζω τον εαυτό μου συχνά…”
Δεν το γνώριζα τότε αλλά το άρθρο φύτεψε μέσα μου τον σπόρο που τα επόμενα χρόνια θα γινόταν μια μεγάλη παράνοια, σχετικά με το βάρος μου. Η πρώτη φορά που ζυγίστηκα ήταν στην εφηβεία μου. Έκτοτε άρχισα να το κάνω συχνά. Η μητέρα μου κρατούσε εκείνη τη ζυγαριά κειμήλιο κάτω από το κρεβάτι της. Κάθε τόσο πέταγα τα παπούτσια μου, ανέβαινα επάνω και περίμενα με αγωνία να δω τους αριθμούς που θα εμφανιστούν. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα στον κατήφορο που ακολούθησε και που με οδήγησε κατευθείαν στη διατροφική διαταραχή.
“Οι διατροφικές διαταραχές είναι συχνό φαινόμενο στη gay κοινότητα…”
Πρόσφατα παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ στο BBC, σχετικά με το θέμα τηςδυσφορία της εικόνας του σώματος ανάμεσα στους άνδρες και κυρίως στους gay άνδρες. Με ταρακούνησε αρκετά. Γιατί με έκανε να καταλάβω ότι, παρά το πρόβλημα των διατροφικών διαταραχών, συνεχίζουμε να κολλάμε στην εικόνα του “τέλειου σώματος”, ανεξάρτητα από το πόσο τοξική αυτή μπορεί να γίνει.
Με έχουν κοροϊδεύσει επειδή είμαι εξαιρετικά αδύνατος και με έχουν κάνει σκουπίδι γιατί φαίνομαι θηλυπρεπής. Όταν, πάλι, ήμουν στα πιο παχουλά μου, μου έκαναν άσχημα σχόλια για το σώμα μου. Κυρίως σχετικά με το στρώμα λίπους που είχα στην κοιλιά μου. Τα πρώτα σχόλια με έκαναν να αισθάνομαι λιγότερο αρρενωπός και με έκαναν να πιστεύω ότι το να είμαι ένας θηλυπρεπής άνδρας είναι κάτι κακό. Τα δεύτερα σχόλια είχαν να κάνουν με τον τρόπο που έβλεπα το σώμα μου και γενικά τον εαυτό μου.
“Η βουλιμία, η ανορεξία και κάθε άλλη διατροφική διαταραχή είναι ασθένειες της μοναξιάς…”
Ακολουθούσα τη μία δίαιτα μετά την άλλη για χρόνια. Σε κάποιο σημείο άρχιζα να βάζω τα δάχτυλά μου στο λαιμό μου για να χάσω βάρος γρηγορότερα. Σε ένα άλλο σημείο, έβλεπα το μισό μου σώμα να βρίσκεται στο ντουζ, κάτω από το τρεχούμενο νερό, ενώ το άλλο μισό να κοιτάζει το μπάνιο τρώγοντας ένα κομμάτι ψωμί. Περνούσα μήνες με όργια φαγητού από ντελίβερι και σνακς. Τρώγοντας το πέμπτο κομμάτι πίτσας που ήταν εξίσου άχρηστη και ανεπιθύμητη, χρησιμοποιώντας τη “διαχείριση θλίψης” ως δικαιολογία. Υπήρχε περίοδος, που αν και είχα χάσει 10 κιλά, ακόμα έβλεπα τη μεγάλη κοιλιά μου κάθε φορά που κοιτούσα στο καθρέπτη.
Η βουλιμία, η ανορεξία και κάθε άλλη διατροφική διαταραχή είναι ασθένειες της μοναξιάς. Ακόμα πιο μοναχικές γι΄αυτούς που τις βιώνουν.
“Το ‘τέλειο’ είναι ουτοπικό…”
Η πίεση και οι προκαταλήψεις που έχουμε για την εικόνα του σώματος στη gay κοινότητα είναι κάτι τοξικό. Η ειρωνεία του να δέχεσαι κακεντρεχή σχόλια από μια κοινότητα που έχει δημιουργηθεί με στόχο την ένταξη και την αποδοχή εξακολουθεί να με απασχολεί έντονα. Κοροϊδεύουμε όλη την ώρα τον θηλυπρεπή που θα συναντήσουμε στο Grindr ενώ δεν απαντάμε ποτέ στα μηνύματα του πιο παχουλού τύπου. Ή τέλειους κοιλιακούς ή τίποτα. Και για εμάς και για τον παρτενέρ μας. Αυτή η “τέλεια” εικόνα των gay ανδρών είναι τόσο επιβλαβής και όμως δεν το βλέπουμε.
Συνήθιζα να πιστεύω ότι αν φάω λίγο μπρόκολο και κάνω λίγες ασκήσεις, οι κοιλιακοί μου θα φανούν μαζί με έναν στρατό φανατικών οπαδών που θα τους λατρεύουν. Αλλά δεν μπορείς να καταφέρεις να αποκτήσεις το τέλειο σώμα, γιατί απλά δεν υπάρχει.
Δε θα προσπαθήσω και εγώ να σας θαμπώσω με το γνωστό κλισέ και να σας πω ότι είστε τέλειοι, όπως είστε, γιατί δεν είστε. Ούτε εγώ είμαι, ούτε ο πρώην σας, ούτε ο κολλητός σας. Το “τέλειο” είναι ουτοπικό. Είναι κάτι που τρέχουμε να το φτάσουμε αλλά δεν το καταφέρνουμε, γιατί δεν υπάρχει.
Πρέπει να σταματήσουμε να βάζουμε τα στάνταρντ μας τόσο ψηλά. Πρέπει να σταματήσουμε να λέμε στον εαυτό μας: “Μπορεί να είσαι όμορφος αν…”, “Μπορείς να είσαι όμορφος, όταν…”, “Το σώμα σου θα είναι τέλειο, μετά από…”.
Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε τόσο επικριτικοί με την εμφάνιση των LGBT+ αδερφών μας. Και το κυριότερο, έχουμε ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι οι διατροφικές διαταραχές καταστρέφουν τις ζωές όλων των ανθρώπων και ότι πρέπει να υποστηρίζουμε όσα άτομα μάχονται με αυτές.
του @TopherJGen για gaystarnews.com
