Είδαμε το “Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία…”

«Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι.»

Με αφετηρία αυτόν τον ασυνήθιστα μεγάλο τίτλο, η Αγγελική Παπαθεμελή και η Σοφία Κορώνη μας παίρνουν μαζί τους σε ένα βαθιά ανθρώπινο ταξίδι με προορισμό το όνειρο, την πραγματικότητα, και όλα αυτά που κρύβονται στο ενδιάμεσο. Πρόκειται για μία πορεία προς την ενηλικίωση των συναισθημάτων, την αποδοχή αλλά και την απώλεια του έρωτα, της φαντασίας, και τέλος της ίδιας της ζωής.

Η δομή της παράστασης είναι καταιγιστική, ξεκινώντας με δύο γυναίκες που κοιμούνται γαλήνια στο ίδιο κρεβάτι αλλά που σύντομα θα κατακλυστούν από αντικρουόμενες σκέψειςκαι ιδέες. Τα κείμενα του Λουίς Κάρολ (Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, Η Αλίκη μέσα από τον Καθρέπτη) διακλαδώνονται με τα “Κύματα” της Βιρτζίνια Γουλφ σε ένα δέσιμο που θα φανταζόταν κανείς αρχικά αταίριαστο, μα που εν τέλει καταλήγει ιδανικό. Ο τόπος και ο χρόνος του έργου δεν ξεκαθαρίζονται ποτέ, διότι όπως και σε ένα όνειρο, σημασία δεν έχουν τα στοιχεία που δένουν την ιστορία με το πραγματικό αλλά τα όσα θα προλάβουν να ειπωθούν και να φανούν μέσα στο ίδιο το όνειρο.

Οι δύο γυναίκες συγχέονται, γίνονται μία γυναίκα με δύο φωνές, δύο επιβολές, δύο ταχύτητες. Κανόνες τύπου “δεν πρέπει να πω ψέματα” καταρρέουν μπροστά στην ανακάλυψη πως το ψέμα και η αλήθεια δεν είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους καταστάσεις. Το συνοθύλευμα προσδοκιών, αναμνήσεων, και η αδιαφορία προς το χρόνο που κυλά συγκρούονται με ένα καταναγκαστικό ξύπνημα στη ζωή όπως την ξέρουμε, ώριμη και πεζή, που όμως… είναι ωραία, είναι καλή.

Η μουσική του Θάνου Ανεστόπουλου (Διάφανα Κρίνα) στον οποίο είναι και αφιερωμένη η παράσταση, είναι ένας ακόμη λόγος να παρευρεθεί κανείς σε αυτή την αλλόκοτη επανεξέταση της πραγματικότητας.

“Θα συναντηθούμε απόψε, δόξα το θεό, δόξα το θεό, δε θα μείνω μόνη.”