Λαμβάνοντας υπόψη ότι ζούμε σε μια κοινωνία αρκετά όμο/τρανς/μπάι – φοβική, το να ζεις δημόσια ως ανοιχτά LGBT, θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα είδος πολιτικής πράξης. Αν τώρα τυγχάνει να είσαι και δημόσιο πρόσωπο, η πολιτική αυτή πράξη αγγίζει τα όρια του ακτιβισμού. Γιατί ηθελημένα ή μη γίνεσαι εκπρόσωπος της ομάδας στην οποία ανήκεις σ΄ένα ευρύτερο κοινό. Για να το καταλάβεις καλύτερα κάνε ένα ταξιδάκι στις ΗΠΑ ή στη Μεγάλη Βρετανία και θα δεις πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από τότε που δημόσια πρόσωπα αποφάσισαν να κάνουν αυτό το περίφημο coming out. Από τότε που άρχισαν να μιλούν ελεύθερα γι΄αυτό που είναι, χωρίς να κρύβονται.
Μ΄αυτή την προτροπή φτάνουμε και στην πρώτη μας διαπίστωση. Ότι δηλαδή, για να καταλάβουμε τη συμβολή του lifestyle ακτιβισμού πρέπει να φύγουμε από την Ελλάδα και να ταξιδέψουμε σε κόσμους μακρινούς και ονειρεμένους. Παράδοξο, αν το καλοσκεφτείς, για μια χώρα που έχει εμμονή με το lifestyle και μέσω αυτού έχει νομιμοποιήσει μέχρι και εγκληματικές ρατσιστικές συμπεριφορές (βλ. Χρυσή Αυγή). Όχι όμως όλες τις εκφράσεις της σεξουαλικότητας και του φύλου.
Αφού λοιπόν διαπιστώσαμε αυτή την έλλειψη, ήρθε η στιγμή να σκεφτούμε και την αιτία όλου αυτού (μην μας πουν και γκρινιάρηδες). Η κοινωνία… Όχι, δεν το δέχομαι. Είναι από τις λίγες φορές που η έρημη η κοινωνία δεν φταίει. Πολύ απλά γιατί δεν αλληλεπιδρά- και πως μπορεί να αλληλεπιδράσει δηλαδή, όταν δεν υπάρχουν τα άτομα που θα δημιουργήσουν αυτή την αλληλεπίδραση. Μοιραία, λοιπόν, ο κλήρος πέφτει στους απανταχού LGBT σελέμπριτις της χώρας που παραμένουν στη ντουλάπα. Που δεν δημιουργούν αυτή την αλληλεπίδραση που είναι ικανή να αναμετρηθεί ακόμη και με το πιο ρατσιστικό αυτί. Ξέρω τι σκέφτεσαι, βασικά σε έχω ακούσει να μου το λες πολλές φορές τη στιγμή που κάθομαι απέναντί σου και με το μαγνητοφωνάκι στο χέρι προσπαθώ να διαχειριστώ το “έχω πολλούς gay φίλους“, τη στιγμή μάλιστα που περιμένω να ακούσω το “ναι και εγώ είμαι“. Προφανώς και είναι δικαίωμα και επιλογή σου το αν και πότε θα μιλήσεις. Όπως και επιλογή σου είναι το αν θα πάρεις θέση σ΄όλο αυτό το κλίμα τρομοκρατίας που υφίστανται καθημερινά άτομα σαν κι εμένα, άρα σαν κι εσένα. Και είμαι σίγουρος ότι θα θες να κάνεις τα πράγματα καλύτερα για το εαυτό σου. Και σου δίνεται η ευκαιρία να το κάνεις με το να είσαι εσύ και ο τρόπος ζωής σου να λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής του δικού μου, ενός παιδιού στην επαρχία, μιας μάνας που μόλις έμαθε ότι το παιδί της είναι gay και “ντρέπεται” για το τι θα πουν οι άλλοι.
Γίνε, λοιπόν, αυτός ο λαμπερός lifestyle ακτιβιστής της χώρας σου και επέστρεψε λίγο από την αναγνωρισιμότητα που απολαμβάνεις. Αν τώρα είσαι απ΄αυτούς που πιστεύουν ότι το να φανερωθείς στη μέση Ελληνίδα νοικοκυρά και στον μέσο Έλληνα νοικοκύρη δεν θα αλλάξει κάτι, κάνεις ένα μεγάλο λάθος. Θα αλλάξουν και μάλιστα πολλά. Και σκέψου και το άλλο. Κανένα δημόσιο πρόσωπο δεν έχασε ποτέ με το να εκφράσει ανοιχτά την υποστήριξη του στην LGBT κοινότητα. Φαντάσου δε να αποκαλύψει ότι είναι κομμάτι της.
Υ.Γ. Σε περιμένω να τα πούμε την επόμενη φορά με ειλικρίνεια και με το μαγνητόφωνο να παίζει.
