Ομοφυλόφιλος ή gay; Gay ή λεσβία; LGBT ή ΛΟΑΤ; Aνεξάρτητα από τους όρους που χρησιμοποιείς για να περιγράψεις την όποια πτυχή της διαφορετικότητας, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Ότι, μιλάς γι΄αυτή τη διαφορετικότητα. Προφανώς και είναι σημαντικό για κάθε κοινωνική ομάδα να χρησιμοποιεί τους όρους που θεωρεί ότι την (αυτό)προσδιορίζουν καλύτερα. Άλλωστε, ακόμα και μέσα στη δική μας πολύχρωμη κοινότητα, αν και όλοι ίσοι, δεν είμαστε το ίδιο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι όλοι ανήκουμε στο ίδιο φάσμα κοινωνικής διαφορετικότητας. Ένα gay άτομο είναι πιο κοντά σ΄ένα τρανς, απ΄ότι σ΄ένα straight. Μια τρανς γυναίκα είναι πιο κοντά σε μια λεσβία, απ΄ότι σε μια cis ετεροφυλόφιλη γυναίκα. Όχι υπό όρους σεξουαλικότητας, ταυτότητας ή έκφρασης φύλου, αλλά υπό όρους κοινωνικής αντιμετώπισης, συμπεριφοράς, περιθωρίου ή μη. Σίγουρα, κάπου εδώ θα πρέπει να γίνει μια αποδοχή σχετικά με την (υπερ)προβολή της gay κολτούρας- ακόμα και μέσα απ΄αυτό το περιοδικό- έναντι των άλλων “διαφορετικών” ταυτοτήτων. Μια προβολή που ίσως έχει να κάνει κάποιους να εθελοτυφλούν, αναγνωρίζοντας στην κοινωνία μια κανονικοποίηση του “gay” στοιχείου. Όχι όμως του “διαφορετικού” στο σύνολό του. Μόνο του “gay”. Μεγάλο λάθος, κατά τη γνώμη μου. Δε θα γίνουμε ποτέ καλύτεροι (ως κοινωνικά όντα) αν αποδεχτούμε τους gay, επειδή απλά τους συνηθίσαμε. Θα γίνουμε μόνο επειδή μάθαμε να σεβόμαστε το διαφορετικό, να το δεχόμαστε χωρίς φόβο. Πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε a priori αποδεχθεί τα τρανς, άφυλα, non binary κ.ο.κ άτομα.
Γι΄αυτό και οποιαδήποτε νίκη υπέρ της διαφορετικότητας ανήκει σ΄όλους μας. Πρόπερσι είχαμε το σύμφωνο συμβίωσης. Πέρσι τον νόμο για τις διακρίσεις την εργασία, αυτόν (όπως όλα δείχνουν) τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Ακόμα κι αν δεν έχουμε να κάνουμε με το απαύγασμα την νομοθετικής επιστήμης, είναι μια νίκη όλων μας. Γιατί είναι μια νίκη του διαφορετικού. Από πέρσι (κυρίως) έχει ξεκινήσει μια προσπάθεια από κάποια άτομα να καπηλευτούν τις νίκες αυτές, υπερασπιζόμενοι μια ολιγαρχία διεκδίκησης, επίσημης τοποθέτησης και εν τέλει καθολικής νομιμοποίησης. Κι αυτό, πάλι κατά τη γνώμη μου, είναι λάθος. Αρχικά, γιατί με τον τρόπο τους οριοθετούν τη διαφορετικότητα και τη διακρίνουν σε χωράφια, διεκδικώντας μόνο αυτό/ά που τους ανήκουν. Προσπαθούν έντονα να μας θυμίσουν τις διαφορές μας και να μας κάνουν να αισθανθούμε άσχημα γι΄αυτές. Ειρωνικό για μια κοινότητα που κάνει συνέχεια χρήση του όρου “διαφορετικότητα”. Το ξέρουμε ότι είμαστε διαφορετικοί (όλοι), για ισότητα μιλάμε όμως τώρα.
Επιπλέον, είναι σημαντικό να καταλάβουμε (προς πάσα κατεύθυνση) ότι έχουμε περισσότερο ανάγκη από δικαιώματα, παρά απο ηγέτες. Αλλά ακόμη κι αν ένα άτομο “κατέχει” την όποια ηγετική ικανότητα, αυτή δεν μας λέει πραγματικά τιποτα αν δεν λειτουργεί ενωτικά. Αυτή την περιόδο όλοι, λίγο πολύ, μπαίνουμε σε μια φάση απολογισμού. Ας κάνει ο καθένας τον δικό του, βλέποντας τα λάθη του και προσπαθώντας να τα διορθώσει. Ώστε, τη νέα αυτή χρονιά να μην απαιτείται η χρήση τόσων όρων για να περιγράψουμε τους εαυτούς μας. Ένα απλό “εμείς” θα είναι αρκετό!
