Η ομοφοβία “βολτάρει” και στους δρόμους μας. Και δεν είναι μόνη. Δεν είναι μια απομονωμένη και ανενεργή θεωρία με λίγους και περιθωριακούς εκφραστές. Το τεύχος αυτό είναι αφιερωμένο ενάντια σε αυτή την ομοφοβία και τρανσφοβία της πραγματικότητάς μας. Με την βοήθεια του Φοίβου Δεληβοριά, της Ρένας Δούρου, του Αντίνοου Αλμπάνη και της Μαρίας Καβογιάννη ελπίζουμε να ενημερώσουμε και ευαισθητοποιήσουμε μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Με την ειλικρινή ελπίδα της εξέλιξης.
Ακόμη φιλοξενούμε με μεγάλη περηφάνια συνέντευξη του Πάνου Κούτρα, σκηνοθέτη της XENIA που μόλις βγήκε στις αίθουσες.
Ελπίζουμε να σας αρέσει!
Editorial #58
Δεν έχει σημασία αν έπεσε από μαλακία του, επειδή κοίταζε αλλού ή επειδή τον έσπρωξαν. Ας θεωρήσουμε ως στιγμή μηδέν, οτι είναι στο πάτωμα. Ή οτι νομίζεις πως είναι. Ή οτι νομίζει πως είναι. Το θέμα που με απασχολεί πάντα είναι η δική μου συμπεριφορά απέναντί του.
Κάποιοι θέλουν να τους πάρεις στα χέρια και να τους σηκώσεις. Κάποιοι να τους μαλώσεις. Κάποιοι να τους βοηθήσεις. Κάποιοι να κάνεις οτι δε βλέπεις. Και κάποιοι άνθρωποι είναι ευτυχείς με το να σηκώνονται μόνοι τους, σκουντουφλώντας από τοίχο σε τοίχο. Όλοι όμως πιστεύω, πως θέλουν να νιώθουν ότι κάπου στο βάθος, κάποιος κρατάει ένα φως.
Και κάπου εκεί υπάρχει η εικόνα του πως φαντάζεσαι εσύ τον εαυτό σου και πόσο μακρυά είσαι διατεθειμένος να απομακρυνθείς από αυτήν για ένα μελλοντικό στοίχημα.
Αυτή είναι η προτεραιότητα στον ψυχισμό και στην ευτυχία του άλλου, ανάμεσα από τις εκατομμύρια επιλογές που υπάρχουν στη ζωή μας, ζυγισμένες με τη ζυγαριά των δικών μας. Με όλες τις προβολές και τις ανασφάλειες που κουβαλάμε. Ή αλλιώς η διατήρηση της ελπίδας με τις ματιές δύο ανθρώπων και όχι ενός.
Αυτός είναι ο δικός μου ορισμός της αγάπης.
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
