Νίκος Σοφιανός
Το παρακάτω άρθρο μας το έστειλε η Κωνσταντίνα (20 χρονών) μέσω της σελίδας του περιοδικού antivirus στο facebook. Η Κωνσταντίνα σπουδάζει πολιτικές επιστήμες και θέλει να γίνει μια αξιόλογη δημοσιογράφος όπως μας αναφέρει στο μήνυμα της. Παρακολουθεί τις εξελίξεις που υπάρχουν στο θέμα της ομοφυλοφιλίας 3 χρόνια τώρα και αφορμή για αυτό έγινε η εμπειρία που είχε με τον “αδερφό” της. Γράφει σε διάφορα μπλογκ για ποικίλα θέματα αλλά αυτή την φορά σκέφτηκε να γράψει κάτι για να υποστηρίξει τους ανθρώπους όπου η κοινωνία τους έχει πληγώσει πάμπολλες φορές.
Όταν μεγαλώνεις με έναν άνθρωπο, τον μαθαίνεις καλώς ή κακώς απέξω και ανακατωτά! Τον αγαπάς, τον συνηθίζεις, γίνεται μέρος της ζωής σου! Όταν πια συνειδητοποιείς ότι αυτός άνθρωπος είναι αυτό που λένε φίλος κολλητός, αδελφός λέω εγώ, δε σε νοιάζει πια τίποτα άλλο! Έτσι έγινε τουλάχιστον με τον δικό μου!!
Μεγαλώσαμε μαζί, στην ίδια γειτονιά στα ίδια σχολεία. Όταν μεγαλώνεις με κάποιον σε τόσο στενό κύκλο μαθαίνεις και αποδέχεσαι τη συμπεριφορά και το χαρακτήρα του σαν να είναι κάτι « φυσιολογικό». Ζούμε όμως σε μια κοινωνία που δε σκέπτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Δε δέχονται όλοι αυτό που εσύ θεωρείς δεδομένο και άκρως φυσιολογικό με τον ίδιο τρόπο. Έτσι έγινε και στην μικρογραφία της κοινωνίας μας , στο σχολείο και ειδικά στο λύκειο! Πολλοί είχαν στόμα και μιλούσαν όσο εκεί που δεν πάει!
Ναι! Η συμπεριφορά του δεν ήταν ίδια με ενός κλασικού, θα έλεγα εγώ, αγοριού. Δεν ασχολούνταν με τον αθλητισμό, δεν τον ένοιαζε ποια ήταν η καινούρια μεταγραφή της Real, δεν καυχιόταν για τη γκόμενα που πήδηξε σε ένα πάρτι, δεν έβγαζε κραυγές προϊστορικού ανθρώπου κάθε φορά που το Σταρ έβαζε για 167η φορά το Ραμπο 1,2,3,4 και 5! Ήταν ένα συνεσταλμένο, ντροπαλό αγόρι με αστείρευτο χιούμορ που αμέσως τον συμπαθούσαν όλοι! Τρελαινόταν να βγαίνει για ψώνια , να ενημερώνεται για το lifestyle αγαπημένων του προσωπικοτήτων, να ψάχνεται στη μουσική και να ξεσαλώνει!!!
Όλα αυτά όμως δεν τα ήξερα μόνο εγώ, τα είχαν παρατηρήσει και άλλοι! Έτσι σιγά σιγά οι κακές γλώσσες άρχισαν να ψιθυρίζουν λίγο πολύ για το αν είναι γκέι! Η αδιακρισία έχει και τα όρια της όμως! Όταν πια, κάποιος με πλησίασε και με ρώτησε : Να σου πω , ο κολλητός σου είναι γκέι??? Τότε ενστικτωδώς χωρίς καλά καλά να το σκεφτώ, νιώθοντας κάποια ανάγκη να τον προστατέψω , απάντησα : όχι βεβαία! Πως σου ήρθε?! Έτσι ξεκίνησαν όλα! Το σκέφτηκα μια δυο φορές ,αλλά δεν μπήκα στον κόπο να τον ρωτήσω. Αργότερα το ξέχασα, δεν ξανά απασχόλησα το μυαλό μου με αυτό το θέμα! Δεν με ένοιαζε όποια και αν ήταν η απάντηση για μένα ήταν ο φίλος μου, ο αδελφός μου.
Και αφού όλο αυτό είχε μέσα μου κάτσει στο κομμάτι του ασυνειδήτου ,σε αυτό το τμήμα του ψυχικού κόσμου που διαφεύγει πλήρως από τον έλεγχο της συνείδησης, έγινε ξαφνικά το μπαμ! Σε ένα καλοκαιρινό πάρτι , όπου υποτίθεται γινόταν με την προϋπόθεση να διασκεδάσουμε , να αποχαιρετήσουμε τα σχολικά χρόνια και να ξεκινήσουμε ένα ατελείωτο καλοκαίρι , κάτι χάλασε. Άλλοι άρχισαν να κλαίνε, να τσιρίζουν να φωνάζουν , να αποχωρούν. Και ο όταν έφυγε έτσι ξαφνικά ο ΦΙΛΟΣ μου, ένιωσα πως πρέπει να μάθω τον λόγο !!Εγώ που υποτίθεται τόσα χρόνια είμαι ο πιο κοντινός του άνθρωπος να μην ξέρω τι συμβαίνει?! Κάτι έχει, δεν είναι καλά… Εδώ και μέρες έχει κάτι αλλά δεν στο έχει πει, μου ειπαν. Ένα μεταμεσονύκτιο μήνυμα αρκούσε για να φτάσει την αγωνιά μου στα ύψη! «Δεν είμαι καλά και έχουμε πολλά να συζητήσουμε». Αυτό ήταν! Το μυαλό μου έτρεξε στις χειρότερες επιλογές! Ήταν άρρωστος, κάτι έκανα και τον πείραξε! Το επόμενο πρωινό μας βρήκε στο παγκάκι ενός πάρκου. « τι τρέχει?» τον ρώτησα … Με δυσκολία, τρεμάμενη φωνή και έπειτα από πολλούς μακροσκελής προλόγους το είπε: « Είμαι Γκέι!» έτσι και γω χωρίς να το σκεφτώ στιγμή απάντησα «Αχ , ευτυχώς!» .
Αυτό που ακολούθησε ήταν τα χαχανητά μας και μια πολύωρη συζήτηση επί του θέματος. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός! Αγαπάμε αυτό που είναι και όχι τις επιλογές του. Για μένα πάντα θα είναι ο άνθρωπος μου, ο φίλος μου , ο αδελφός μου , ο πρίγκιπας.
