Σημαντικές, προκλητικές και κυρίως ξεχωριστές. Αυτές είναι οι 10 πιο επιδραστικές συνεντεύξεις που πήραμε όλα αυτά τα χρόνια (15 για την ακρίβεια) από πρόσωπα που έγιναν εξώφυλλο και έμειναν στην ιστορία (μας).
“Γιατί θέλουμε μια Θεσσαλονίκη ανοιχτή και ανεκτική στη διαφορετικότητα”
To 2013 γιορτάζαμε τα δέκα μας χρόνια και το κάναμε βάζοντας, για πρώτη φορά, στο εξώφυλλο μας ένα πολιτικό πρόσωπο. Είναι μήνας Υπερηφάνειας και ο Γιάννης Μπουτάρης μιλά στο 50ο τεύχος, ως η πιο σημαντική πολιτική προσωπικότητα για την κοινότητά μας, σε μια συνέντευξη που έμαθε την ελληνική κοινωνία ότι πρόσωπα, όπως αυτό του Μπουτάρη, έχουν θέση σ΄ένα LGBT+ μέσο. Πέντε χρόνια μετά και με αφορμή (πάλι) την επέτειό μας, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης μιλά ξανά στο antivirus. “Από την αρχή της θητείας μας επιλέξαμε να υποστηρίξουμε το Thessaloniki Pride έχοντας δύο βασικούς στόχους: καταρχάς για να δηλώσουμε την αντίθεσή μας σε κάθε είδους διάκριση που έχει σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και δεύτερον γιατί θέλουμε μια Θεσσαλονίκη ανοιχτή και ανεκτική στη διαφορετικότητα. Βαδίζοντας αισίως στην έβδομη διοργάνωση αισθάνομαι ότι σε μεγάλο βαθμό πετύχαμε τους στόχους μας. Αυτό τουλάχιστον δείχνει το γεγονός ότι σταδιακά κάμπτονται οι έντονες αντιδράσεις που είχαμε τα πρώτα χρόνια και η συμμετοχή στη διοργάνωση συνεχώς αυξάνεται. Ασφαλώς και δεν είναι όλα ρόδινα. Η άνοδος σε παγκόσμιο επίπεδο των ακροδεξιών μορφωμάτων διατηρεί στο προσκήνιο τη ρητορική μίσους, η οποία οδηγεί και σε περιστατικά βίας. Επιπλέον, παρά τα βήματα προόδου η κοινωνία μας παραμένει αρκετά συντηρητική. Είμαστε ανοιχτοί στην κριτική που ασκείται για την αισθητική υπερβολή που συχνά καταλογίζουν στο Pride. Προσωπικά, όμως, πιστεύω ότι για τα μέλη της LGBT κοινότητας, που επί χρόνια βιώνουν στο πετσί τους την απόρριψη και τον κοινωνικό αποκλεισμό, η όποια υπερβολή δικαιολογείται. Κι αυτό γιατί η υπερβολή είναι συχνά ο μόνος τρόπος να αποσυμπιεστούν και ταυτόχρονα να πιέσουν, ώστε να ανοίξει ο δημόσιος διάλογος για το θέμα – ταμπού του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου. Ένας διάλογος που έχει αργήσει πολύ και είναι απολύτως απαραίτητος να ξεκινήσει από τα σχολεία, ώστε να απενοχοποιηθεί η διαφορετικότητα πρώτα μέσα στην ίδια την οικογένεια και κατ’ επέκταση σε όλη την κοινωνία. Πιστεύω ότι σημαντική συμβολή στην κατεύθυνση αυτή θα έχει η διοργάνωση του Europride 2020. Μέσα από τις δράσεις που θα πραγματοποιηθούν την εβδομάδα που θα διαρκέσει, με τη συμμετοχή ομάδων απ’ όλη την Ευρώπη, θα ανοίξει επιτέλους η συζήτηση για το θέμα των διακρίσεων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ευρύτερα”.
“Εύχομαι το antivirus να συνεχίσει να είναι δυνατό”
Ανάμεσα στις συνεντεύξεις που ξεχωρίζουμε είναι φυσικά και αυτή της Έλενας Παπαρίζου, η οποία λίγο μετά την εμφάνιση της στη σκηνή του Athens Pride, το 2010, μίλησε στο antivirus και έγινε το κεντρικό πρόσωπο στο τεύχος 33. Στη συνέντευξη αυτή, βλέπουμε τη (σ.σ. μοναδική στην Ελλάδα) νικήτρια της Eurovision να “εκνευρίζεται” με τη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην LGBT+ κοινότητα και γενικά απέναντι σε κάθε τι που φαντάζει διαφορετικό, μιλώντας με μία ειλικρίνεια που σπάνια συναντάς στο εγχώριο καλλιτεχνικό στερέωμα και θέτοντας (ευτυχώς) τον πήχη ψηλά για τους επόμενους εκπροσώπους του. Σε μια Ελλάδα, όπου η όποια αναγνώριση των ομόφυλων σχέσεων φάνταζε ακόμη μακρινή, η Έλενα δήλωνε “φανατικά υπέρ”, “επίδοξη κουμπάρα”, ενώ υποστήριζε και την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια: “αυτό που έχω σίγουρα καταλάβει είναι ότι πως κυριότερο για τα παιδιά είναι να μεγαλώνουν με πολλή αγάπη”, είχε πει χαρακτηριστικά. Με την ποπ μουσική να παίζει συχνά το πιο σημαντικό σύμμαχο της LGBT+ κοινότητας παγκοσμίως, η Έλενα Παπαρίζου ήταν από τα πρώτα μεγάλα -ποπ- ονόματα που μίλησαν (χωρίς επικοινωνιακά τρικ) στο antivirus και γι΄αυτό κερδίζει επάξια τη θέση της στο hall of fame των συνεντεύξεών και των καρδιών μας. Έκτοτε, η ίδια δε χάνει την ευκαιρία να εκφράζει την υποστήριξη και την αγάπη της τόσο για το περιοδικό μας όσο και για την κοινότητα που αυτό εκπροσωπεί. Με αφορμή τώρα τα 15 χρόνια μας, στέλνει το δικό της μήνυμα: «Καταρχάς πρέπει να πω ότι το Antivirus είναι ένα πολύ αγαπημένο μου έντυπο. Κυρίως γιατί ενημερώνει το κοινό για ωραία θέματα που έχουν να κάνουν με την υγεία, την πολιτική, με θέματα κοινωνικά, πολιτισμού μέχρι συναυλίες, εκδηλώσεις και events. Θαυμάζω πολύ αυτό το περιοδικό για το ιδιαίτερο περιεχόμενό του και οφείλω να τονίσω το πόσο σπουδαίο είναι να υπάρχει ένα τέτοιο μέσο (με αυτού του είδους την ενημέρωση) στην Ελλάδα. Χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Μέσα από τη δική μου παρουσία στο antivirus, εκείνο που ήθελα να περάσω στον κόσμο είναι πως δε μου αρέσει να βάζω ταμπέλες και σύνορα στη ζωή μου. Και φυσικά πως η μουσική είναι για όλους και δε γνωρίζει από διακρίσεις. Σας αγαπώ πολύ. Εύχομαι να συνεχίσει το Antivirus να είναι δυνατό – όπως είναι – και να συνεχίσει να κάνει αυτά τα πραγματικά υπέροχα εξώφυλλα».
“Έχουμε σπάσει για αρκετά χρόνια πλάκα με τις μειονότητες, φτάνει!”
Η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε τον όρο “Εθνικής Ελλάδος” στο περιοδικό, αλλά και η πρώτη φορά που αναφερόμασταν στην queer αποτύπωση της ελληνικής τηλεόρασης με θετικό τρόπο. Είναι Ιούνιος (μήνας Pride) του 2015, κάνει ζέστη και ο Γιώργος Καπουτζίδης συναντιέται για πρώτη φορά με το antivirus. Αποτέλεσμα της συνάντησης αυτής ένα φωτεινό εξώφυλλο (τεύχος 62) και μια συνέντευξη για μια σειρά που έμελλε να ξεπλύνει το κακοποιητικό – προς την κοινότητά μας- παρελθόν της ελληνικής τηλεοπτικής μυθοπλασίας (και που δυστυχώς δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί). Με τις Σαββατογεννημένες και το Παρά Πέντε να βρίσκονται πάντα στην άκρη του μυαλού μας, ο πάντα γελαστός Γιώργος μάς αποκάλυψε όλη τη φιλοσοφία πίσω από τη σειρά “Εθνική Ελλάδος” αλλά και τον στόχο του να κάνει τη διαφορετικότητα τηλεοπτικό viral, δημιουργώντας πρότυπα για τα LGBT παιδιά. “Αλήθεια τα παιδιά, τα οποία από νεαρή ηλικία έχουν αντιληφθεί ότι είναι gay, τι πρότυπα έχουν; Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα πρότυπα των παιδιών αυτών;”. Πρόκειται στην ουσία για την πρώτη φορά που ένας -επιτυχημένος- δημιουργός, δηλώνει ευθαρσώς την ανάγκη μιας queer εξυγίανσης του ελληνικού τηλεοπτικού τοπίου, απομακρύνοντας μια για πάντα την στερεοτυπική αποτύπωση της καρικατούρας. “Πρέπει να συνηθίσουμε να βλέπουμε κάτι άλλο”. Και εδώ μάλλον κρύβεται και η σημαντικότητα της συνέντευξης αυτής, καθώς και ο μεγάλος βαθμός επιδραστικότητάς της. Γιατί έδειξε ξεκάθαρα τόσο την ανάγκη όσο και τη δυνατότητα για μια πιο συμπεριληπτική τηλεόραση, δημιουργώντας την οπτική του “κάντο όπως ο Καπουτζίδης”. Τρία χρόνια μετά και μέσα απ΄αυτές τις σελίδες, ο Γιώργος παίρνει και πάλι θέση: “Θεωρώ απαραίτητη την προβολή LGBT χαρακτήρων σε τηλεοπτικές σειρές. Η παρουσία χαρακτήρων, σωστά δομημένων και σε πλήρη ισότητα με τους straight χαρακτήρες μιας σειράς, είναι στοιχεία σύγχρονης τηλεόρασης. Η ελληνική τηλεόραση και κατ’ επέκταση η ελληνική κοινωνία έχει σπάσει για αρκετά χρόνια πλάκα με διάφορες μειονότητες και κοινωνικές ομάδες. Φτάνει. Ήρθε η ώρα να τις σεβαστεί”.
“Η καψούρα δεν έχει φύλο”
Ίσως καμία άλλη συνέντευξη (αν εξαιρέσουμε αυτή του πρωθυπουργού) δεν έχει σχολιαστεί τόσο πολύ, όσο αυτή που φιλοξενήθηκε στο τεύχος 59. Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2014 και ακολουθώντας την παράδοση που θέλει “στην Ελλάδα να γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα σε πίστα”, επισκεφθήκαμε τα μπουζούκια για να μιλήσουμε με μία σημαντική εκπρόσωπό του χώρου αυτού… την Πάολα. Οι λέξεις που ακολούθησαν πολλές, το συμπέρασμα όμως ένα. Σ΄έναν χώρο, όπου η μάτσο αισθητική του Ελληναρά είναι κυρίαρχη και ο γυναικείος σεξισμός διάχυτος, η Πάολα επιλέγει να προχωρήσει μερικά βήματα μπροστά και να τραγουδήσει λαϊκά για την καψούρα, απελευθερώνοντάς την από ομοφοβικούς/τρανφοβικούς στερεοτυπισμούς. “Παιδιά η καψούρα δεν έχει φύλο”, δηλώνει χαρακτηριστικά. Η ίδια, στην συνέντευξη δε φοβάται να τα βάλει με τους γονείς που δεν αποδέχονται τα LGBT παιδιά τους, αναφερόμενη και στο δικό της ρόλο ως μάνα.“Το παιδί μπορεί να είναι αυτό που είναι. Θα το δεχόμουν και δε θα έκανα τίποτα. Δε θέλω να είναι δυστυχισμένο και η ψυχή του να είναι στο πάτωμα. Θέλω να είναι ελεύθερο να είναι αυτό που θέλει”. Παράλληλα, μιλά και για τις δικές της “εμπειρίες” με τα άτομα του ίδιου φύλου. “Έχω γνωστές, κορίτσια από την παιδική μου ηλικία που εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να με γουστάρουν”. Και κάπου εκεί, φτάνοντας στο τέλος της συνέντευξης αυτής, έχοντας (ως αναγνώστρια) προβάλλει όλες τις αρνητικές σκέψεις που δημιουργούνται στο άκουσμα της λέξης “μπουζούκια”, αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της επιδραστικότητάς της. Γιατί καταλήγεις να αναγνωρίζεις ότι η αντίληψη της διαφορετικότητας δεν επιτυγχάνεται απαραιτήτως μέσα από την θεωρητικό κόσμο των ανθρωπιστικών σπουδών, αλλά κυρίως μέσα από την προσωπική επιλογή απέναντι στο τι είναι πραγματικά δίκαιο και τι όχι. Μια επιλογή που συνηθίζουμε να μην αναγνωρίζουμε σε άτομα που πραγματώνουν τους δικούς μας μικρούς ρατσισμούς. Πάολα – Στερεότυπα: 1- 0
“Να κάνετε περισσότερο σεξ”
Θα ήταν ψέμματα αν σας λέγαμε, πως δεν τρέφουμε μια ιδιαίτερη προτίμηση για τις συνεντεύξεις που μας έρχονται από το εξωτερικό. Και αυτό, όχι γιατί πάσχουμε από κάποιο είδος σνομπισμού, αλλά γιατί πολύ απλά μας δίνουν τη δυνατότητα να ξεπερνάμε τα στενά γεωγραφικά σύνορα της χώρας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το τεύχος 52 και η συνέντευξη του (χολιγουντιανού) ηθοποιού, συγγραφέα, σεναριογράφου, ποιητή, κωμικού, σκηνοθέτη, παρουσιαστή, δημοσιογράφου και gay ακτιβιστή, Stephen Fry. Με την ελληνική ακτιβιστική κοινότητα να έχει μόλις ανακαλύψει την έννοια του social ακτιβισμού, ο Fry – μέσα από αυτή τη συνέντευξη – κατάφερε να μεταφέρει το δυναμική του, αποδεικνύοντας τι σημαίνει να είσαι ένας αυθεντικός social influencer που μάχεται για το καλό της LGBT+ κοινότητας (οι followers του εξάλλου είναι εκατομμύρια), “προσπαθώ να διαδώσω τις ειδήσεις, τις ιδέες και τις δράσεις που πιστεύω, αφήνοντας συγχρόνως και λίγο χρόνο για τον ανόητο εαυτό μου”. Με τη Ρωσία, επίσης, να έχει ήδη ξεκινήσει την αντί – LGBT εκστρατεία της και με τους χειμερινούς ολυμπιακούς στο Σότσι να βρίσκονται προ των πυλών, ο Βρετανός ηθοποιός επιλέγει το antivirus για να απευθυνθεί στο ελληνικό queer κοινό για να μεταφέρει το μήνυμά του για μια πιο ανοιχτή και δίκαιη κοινωνία, αλλά και να δώσει τις συμβουλές του, ώστε να καταφέρουμε να ενεργοποιήσουμε τους πολιτικούς που μας κυβερνούν. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωσή του: “Οι μειονότητες είναι πάντα τα πρώτα θύματα, όταν είναι οι καιροί δύσκολοι. Οι μειονότητες είναι, επίσης, αυτές που φέρνουν τις δεξιότητες και τις ιδέες που μπορούν να σώσουν μια κοινωνία”. Για όλα αυτά, αλλά και για το γεγονός ότι είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε μια μικρή δόση από καλό Χόλιγουντ, κατατάσσουμε τη συνέντευξη αυτή στη δυναμική δεκάδα μας. Στα μικρά, αλλά σίγουρα ενδιαφέροντα, που αξίζει να αναφέρουμε είναι η ΜΕΓΑΛΗ αγάπη του ηθοποιού για την ελληνική ανδρική ομορφιά, την οποία χαρακτηρίζει ως “η τελευταία λέξη της φύσης”, αλλά και για τον Καβάφη, με ιδιαίτερη προτίμηση στο ποίημα “Ιθάκη”.
“Υποστηρίζω οτιδήποτε γίνεται από αγάπη με αγάπη”
Την λένε Άννα και είναι από τα λίγα άτομα σ΄αυτή τη χώρα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως gay ίcon. Προφανώς και οι δρόμοι μας έπρεπε να διασταυρωθούν και αυτό έγινε στο τεύχος 41. Η Άννα Βίσση μιλά για πρώτη φορά στο antivirus σε μια συνέντευξη που απλά έπρεπε να γίνει. Πάντα πρωτοπόρα και πάντα ακομπλεξάριστη η Άννα αποδομεί την έννοια της gay divas, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι “μιλάμε απλά για αγάπη”. Τονίζει δε το πόσο σημαντικό είναι για τους καλλιτέχνες να μιλούν με ουσία για κοινωνικά θέματα, όπως αυτό της διαφορετικότητας. “Όταν ένας καλλιτέχνης που σε ενδιαφέρει ως προσωπικότητα διατυπώσει μια άποψη κυρίως για κάτι σοβαρό, θα τραβήξει την προσοχή σου σίγουρα, ειδικά αν έχει κάτι ουσιαστικό να πει. Τότε είναι που μιλάμε για πρότυπα”. Μια επισήμανση που βλέπουμε να πραγματώνεται στο σήμερα, με την Άννα Βίσση να είναι από τις λίγες καλλιτέχνιδες που τολμούν να τραγουδήσουν έναν μη ετεροκανονικό στίχο, προκαλώντας (και πάλι) πολλές αντιδράσεις. Με αφορμή, λοιπόν, την επέτειο μας, αντί για κάποια ευχή ζητήσαμε από την Άννα Βίσση να δώσει τη δική της απάντηση στους επικριτές του τραγουδιού “Αφού”. “Τα τραγούδια και κατ΄εξοχήν οι στίχοι τους, θα έλεγα πως είναι αυτό με το οποίο ο κόσμος συνδέεται συναισθηματικά και βιωματικά, τις περισσότερες φορές. Όσο πιο αληθινά είναι τόσο μας αγγίζουν και μας ενδιαφέρουν. Σ΄έναν κόσμο ρατσιστικά free δε θα χρειαζόταν κάποιο σχόλιο. Τώρα προφανώς υπάρχει λόγος, γιατί όπως όλοι βλέπουμε καθημερινά στη ζωή μας, ο κόσμος δεν είναι εντελώς απελευθερωμένος. Οπότε ένας στίχος με gay αναφορά ξαφνιάζει, τρομάζει και χλευάζεται ενίοτε. Η απάντηση βρίσκεται στη φράση “It’s up to the artist”. Προσωπικά, δεν θα έλεγα ένα τέτοιο τραγούδι – αν δεν με ενέπνεε και δεν μου άρεσε το ίδιο σαν ολοκληρωμένη σύλληψη – μόνο και μόνο για να προκαλέσω, όπως βιάζονται αρκετοί να κρίνουν ως συνήθως (κατά πάσα πιθανότητα οι ρατσιστές του θέματος)”.
“Η ομορφιά βρίσκεται παντού και το διαφορετικό είναι δικαίωμα”
Την άνοιξη του 2011 είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε έναν μεγάλο σχεδιαστή. Ο λόγος για τον αειθαλή Jean Paul Gaultier, o οποίος αποτέλεσε το κεντρικό μας πρόσωπο για το τεύχος 37. Στη συνέντευξη, ο ίδιος μιλά για τη ζωή του “το ότι είμαι gay δε με βοήθησε να γίνω γνωστός, αλλά περισσότερος δημιουργικός”, τις διάσημες συνεργασίες του “έχω δουλέψει με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες”, αλλά και για τη μεγάλη αγάπη που έχει για τη χώρα μας “μου αρέσει ο ουρανός, το φως, η κουλτούρα, το πνεύμα των ανθρώπων και ο τρόπος ζωής σας και φυσικά η Μύκονος που επισκέφθηκα για πρώτη φορά το 1978 και ήταν κεραυνοβόλος έρωτας”. Αυτό που κάνει, όμως, τη συνέντευξη τόσο ξεχωριστή είναι ότι επιμένει στην έννοια της queer εμφάνισης, απαλλαγμένης από τις νόρμες των φύλων “θέλω να δείξω πως η ομορφιά βρίσκεται παντού και το διαφορετικό είναι δικαίωμα. Όσο για τις φούστες που κάλλιστα φοριούνται και από άνδρες πιστεύω ότι με τα χρόνια δικαιώθηκα, αφού αργότερα άλλοι σχεδιαστής ακολούθησαν και ο κόσμος έπαψε να το αντιλαμβάνεται ως πρόκληση”. Σε ένα μια κοινωνία που εξακολουθεί να συνδέει τη μόδα και το lifestyle με την gay ταυτότητα – ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους της, ο Jean Paul Gaultier, παίρνει τις αποστάσεις του καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το στιλ δεν έχει να κάνει με την ταυτότητα αλλά με τον εαυτό και τη στάση ζωής, εκθέτοντας παράλληλα την ειρωνεία του όλου πράγματος. “Πρέπει να διασκεδάζεις με τη γελοία πλευρά των πάντων. Ιδίως σε αυτό τον χώρο όπου η υπερβολή και το εξεζητημένο υπάρχουν παντού. Εμείς οι σχεδιαστές πρέπει να νιώθουμε και να κατανοούμε τι συμβαίνει στην κοινωνία και να προσφέρουμε το σωστό πράγμα, τη σωστή στιγμή.”. Για το τέλος, θυμόμαστε την καλύτερη συμβουλή, που – κατά τη γνώμη μας – είχε αυτή η συνέντευξη. “Τι θα προτείνατε σ΄έναν gay άνδρα να φοράει στον γάμου του; Την αγάπη του ”.
“Το antivirus αποτυπώνει μια ανοιχτή κοινωνία χωρίς γραφικότητες”
Είναι Φεβρουάριος του 2012 και η Νατάσσα Μποφίλιου κοσμεί το εξώφυλλο του 42ου τεύχους του antivirus. Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που η Νατάσσα συναντιέται με τις σελίδες του περιοδικού μας, η συγκεκριμένη συνέντευξη ξεχωρίζει για την αμεσότητα, την ειλικρίνεια και τη σπανιότητα της. Χωρίς περιστροφές και λόγια εντυπωσιασμού, η γνωστή τραγουδίστρια μιλά για την εικόνα της (αποδομεί την έννοια του Μποφιλισμού) και εξηγεί τη μεγάλη αγάπη που της δείχνει η ελληνική lgbt κοινότητα, σε μια εποχή που η -δημόσια- φράση “έχω gay φίλους” εξακολουθεί να διατηρεί το ριζοσπαστικό της χαρακτήρα. Και ίσως εκεί να κρύβεται ο επιδραστικός χαρακτήρας της συνέντευξης αυτής. Γιατί αποτυπώνει ακριβώς την ειλικρίνειά της, η οποία επιβεβαιώνεται με τον χρόνο, καθώς η Νατάσσα Μποφίλιου έχει αναδειχθεί στην πιο σταθερή μας σύμμαχο. Ερχόμενοι στο σήμερα και στα 15 μας χρόνια, η ίδια παίρνει και πάλι θέση: “Τα πράγματα πιστεύω σε ένα γενικότερο πλαίσιο έχουν αλλάξει προς μία θετική κατεύθυνση. Καλύτερη πληροφόρηση και προβολή ζητημάτων όπως το σύμφωνο συμβίωσης, έθεσαν σε εφαρμογή δημόσιο διάλογο που μαζί με τα ευτράπελα και τον όποιο σκοταδισμό, έφερε στην επιφάνεια τα αντικειμενικά προβλήματα της lgbt κοινότητας και έδωσε τροφή για σκέψη και ευκαιρία για ενημέρωση. Η κοινωνία επιβάλλεται να εξελιχθεί και να δώσει λύσεις. Επιβάλλεται να δημιουργήσει περιβάλλον απόλυτης ισότητας όλων των μελών της σε θέματα ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Όλο και περισσότερα άτομα μιλούν ανοιχτά και όλο και περισσότερα δημόσια πρόσωπα με επιρροή, συντάσσονται με τις προσπάθειες της κοινότητας και τις ανάγκες της. Το antivirus συνέβαλε σε αυτή την πρόοδο με τα άρθρα του, με τους ανθρώπους που φιλοξένησε και τοποθετήθηκαν, καθώς και με το να είναι ένα μέσο με ύλη που απευθύνεται παντού και να κατορθώνει, χωρίς γραφικότητες, να αποτυπώσει την σύγχρονη επιταγή για ανοιχτή σκέψη, ανοιχτή κοινωνία”.
“Αυτά τα νομοσχέδια δεν τα χρωστούσαμε μόνο στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, τα χρωστούσαμε στους εαυτούς μας”
Αδιαμφισβήτητα η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού, είναι από τις πιο ιστορικές στιγμές τόσο του antivirus όσο και της LGBT+ κοινότητας της χώρας. Γιατί πέρα από τις όποιες πολιτικές πεποιθήσεις και τοποθετήσεις, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουμε τον συμβολικό και σπάνιο χαρακτήρα της κίνησης αυτής, ειδικά σε μια χώρα με τόσο (ακόμη) έντονα ομοφοβικά και τρανσφοβικά αντανακλαστικά. Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να αναφέρουμε, πως τέτοιες κινήσεις είναι εξαιρετικά σπάνιες σε ολόκληρο τον κόσμο, με ελάχιστες εξαιρέσεις να αποτελούν ο Justin Trudeau, Barak Obama, David Cameron, Prince William κ.α. Εξίσου σημαντική είναι φυσικά και η ορατότητα που κέρδισε η κοινότητα για τα ζητήματά της, λόγω της -αναμενόμενης- αναπαραγωγής που είχε η συνέντευξη. “Θεωρώ τον εαυτό μου και φιλοδοξώ, από τη θέση του Πρωθυπουργού, να είμαι υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πατρίδα μου. Των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων που είτε δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμα πλήρως είτε αμφισβητούνται εκ νέου. Κατ’ αυτή την έννοια, να υπερασπίζομαι τα δικαιώματα της νέας μητέρας, του επισφαλώς εργαζόμενου, του τρανς παιδιού, των ηλικιωμένων, των προσφύγων. Του κάθε ανθρώπου”. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου ενάμιση χρόνο μετά την ψήφιση του συμφώνου και λίγους μήνες πριν ψηφιστεί ο νόμος για τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Αξίζει, τέλος, να θυμηθούμε τα μήνυμα που θέλησε να στείλει ο πρωθυπουργός προς την κοινότητά μας. “Να είστε υπερήφανοι και υπερήφανες γι’ αυτό που είστε. Και να στέλνετε παντού, με επιμονή κι αποφασιστικότητα, το μήνυμα πως η αγάπη είναι αγάπη, ανεξάρτητα από το φύλο, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, τη φυλετική καταγωγή, τις θρησκευτικές ή φιλοσοφικές πεποιθήσεις. Και να καλείτε διαρκώς ολόκληρη την ελληνική κοινωνία να στηρίζει την προσπάθεια των ανθρώπων, που είναι δίπλα μας, να μην κρύβονται και να μην ντρέπονται για τις επιλογές τους. Έτσι, μπορεί να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι κι η κοινωνία μας πιο αληθινή και πιο ανθρώπινη”.
“Η μεγάλη μου στιγμή ήταν όταν ο κόσμος με αποδέχτηκε ακριβώς όπως είμαι”
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας με έναν άλλο μύθο της Ελλάδας, το ταξίδι προς την αυτογνωσία, η παρέα με έναν μεγάλο ποιητή, το ζευγάρι των θαυμαστών της – που χτυπήθηκε από το AIDS τη δεκαετία του ’90 -, καθώς και η μικρή και συγκινητική ιστορία μιας κόκκινης καρφίτσας είναι μερικές από τις μικρές αλήθειες που μοιράστηκε μαζί μας, το φθινόπωρο του 2010, το όνομα της γυναίκας που αναγνωρίζεται παντού στον πλανήτη ως “Ελλάδα”. Μιλάμε φυσικά για τη Νάνα Μούσχουρη και την ημέρα που συναντηθήκαμε σ΄ένα στούντιο, όπου ηχογραφούσε μια δουλειά της. Είναι μάλλον περιττό να αιτιολογήσουμε, γιατί μια τέτοια κίνηση εκ μέρους της ήταν εξαιρετικά σημαντική για το περιοδικό, αλλά και την κοινότητά μας. Αυτό, όμως, που είναι σημαντικό να μεταφέρουμε είναι η εικόνα μιας ζεστής και ανοιχτής παρουσίας, διατεθειμένης να μοιραστεί μαζί μας προσωπικές της σκέψεις και εμπειρίες. Χαρακτηριστικά σε ένα σημείο της συζήτησης, μας είπε: “Εγώ ήμουν ερωτευμένη με τον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά εκείνος δεν ήταν, και ήταν (γέλια)… αλλά αυτό δε σε εμποδίζει να αγαπάς παθιασμένα κάποιον. Θέλω να πω δε, ότι η συντροφιά ήταν τόσο πολύ ελεύθερη, αλλά με σεβασμό ελεύθερη! Στη ζωή μου έμαθα να ζω σ’αυτό το κύκλο… Ήμουν στον χώρο μου. Και έπειτα ήταν ένας χώρος που οι άνθρωποι εύκολα αισθάνονται σαν στο περιθώριο από την κοινωνία. Και εγώ ήμουν από εκείνες που ήθελα αντιθέτως να μπω μέσα στην κοινωνία, ότι είμαι μέρος της κοινωνίας και πιστεύω σιγά αυτό και η αγάπη, η ανάγκη της αγάπης και της αναγνωρίσεως που έχουμε φυσιολογικά το αισθάνεται η gay κοινότητα και για αυτό ήμουνα πάντοτε ευπρόσδεκτη και αγαπητή”. Σε σχέση με τις LGBT διεκδικήσεις μας είπε: “Εγώ πιστεύω ότι η ισότητα δεν επιβάλλεται με νόμους. Δηλαδή, τα πράγματα στην κοινωνία θα έπρεπε να υπάρχουν χωρίς να υπάρχει νόμος. Αλλά εφόσον υπάρχει νόμος, πρέπει να υπάρχει απόλυτη ισότητα. Και η ισότητα να έχει δίπλα της και τη λέξη σεβασμός.
