Vasilis Thanopoulos
“Συχνά αναρωτιέμαι: Τι είναι αυτή η χώρα που για να είναι χαρούμενη κάποιος πρέπει να πεθάνει;”
Από τότε που έχασε τον γιο της, το ερώτημα αυτό τριγυρνά το μυαλό της Katarzyna Koch.
Ήταν πριν 20 μέρες, όταν ο γιος της, Michał Demski, κρεμάστηκε στην αυλή του σπιτιού τους… σε μια επαρχιακή πόλη της Πολωνίας. Ήταν μόλις 30 ετών.
H μητέρα του δεν μπορεί να διαχειριστεί τη σκέψη ότι δε θα ξαναδεί το παιδί της. Αρνείται επίσης να παραμείνει σιωπηλή. Αποφάσισε να μιλήσει στην πολωνική εφημερίδα Gazeta Wyborcza για τους συνεχείς διωγμούς που βίωνε ο γιος της, χάρη στην ομοφοβική ρητορική της κυβέρνησης.
“Ο γιος μου δεν ήταν κάποια ιδεολογία. Ήταν το πιο κανονικό άτομο στον κόσμο. Πολύ περισσότερο από όλους αυτούς εκεί. Αυτοί οι άνθρωποι κατέστρεψαν τον γιο μου. Κάθε μέρα κι από λίγο και με κάθε βήμα”, λέει χαρακτηριστικά η Katarzyna.
Ο Michał ήταν ένα ταλαντούχο άτομο με μια υποσχόμενη καριέρα στον χώρο του μόντελινγκ. Παρόλ΄αυτά δεν μπορούσε να ζήσει ως ανοιχτά γκέι σε μια χώρα που του γύριζε διαρκώς την πλάτη και τον κακοποιούσε.
Οι επιθέσεις για τον ίδιο ξεκίνησαν στο σχολείο, όταν αποφάσισε να φορέσει ένα ροζάριο στο χέρι για να μοιάζει με δαχτυλίδι.
“Γι΄αυτό το ροζάριο δέχθηκε πλήθος ομοφοβικών σχολίων. Από εκεί τη στιγμή ξεκίνησε η καταδίωξη του”, τόνισε η μητέρα του. “Τον έδειραν. Τα παιδιά εκφράζουν το οτιδήποτε με βίαιο τρόπο. Το βίωσε πολύ άσχημα”.
Το ομοφοβικό bullying έγινε χειρότερο στο Λύκειο. “Κάθε προσβολή τον πλήγωνε βαθιά. Τον κούραζε πολύ”, θυμάται η Katarzyna.
Ένα συμβόλαιο με ένα πρακτορείο μοντέλων, μετά το γυμνάσιο, έδωσε στον Michał μια ευκαιρία να δραπετεύσει στη Βαρσοβία, όπου οι άνθρωποι ήταν πιο ανεκτικοί απέναντι στη ΛΟΑΤ+ κοινότητα. Ο Michał ταξίδεψε στο Μιλάνο, στην Ιαπωνία και στη συνέχεια στην Κίνα κλείνοντας συμβόλαιο με δύο μεγάλα πρακτορεία.
Αλλά η νέα του καριέρα δεν μπόρεσε να κατευνάσει τον πόνο που ένιωθε, να διαχειριστεί το μίσος που είχε βιώσει. “Η οικογένειά του τον αποδέχτηκε από την πρώτη στιγμή”, λέει η Katarzyna, “αλλά αυτή η αποδοχή δεν ήταν αρκετή.”
Ο Michał άρχισε να επισκέπτεται έναν ψυχίατρο, χωρίς όμως ποτέ να του μιλήσει για τη σεξουαλική του ταυτότητα. Ο γιατρός τού χορήγησε ηρεμιστικά για το άγχος και την κρίση πανικού. Δυστυχώς, αυτή ήταν η αρχή του τέλους, καθώς βυθίστηκε σε έναν εθισμό που θα τον κατέστρεφε.
“Κάποια στιγμή αναισθητοποιήθηκε”, είπε η Katarzyna στην Gazeta Wyborcza. “Αυτοί οι αριθμοί των συνταγών ήταν αμέτρητοι. Άρχισε να πίνει αλκοόλ με αυτά τα φάρμακα. Το συνδύασε με τη βενζοδιαζεπίνη για να μην νιώθει τίποτα”.
Καθώς ο εθισμός του επιδεινώθηκε, ο Michał άρχισε να έχει επιληπτικές κρίσεις. Προσπάθησε να απεξαρτηθεί, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Για τα επόμενα χρόνια βρισκόταν μέσα και έξω από κέντρα αποκατάστασης και μέχρι τον Δεκέμβριο η ψυχική του υγεία έγινε τόσο άσχημη που προσπάθησε να αυτοκτονήσει.
Στη συνέχεια ήρθε ο κορονοϊός. Ο Michał ήταν εκτός ελέγχου, αλλά του είπαν ότι δεν θα μπορούσε να παραμείνει σε κέντρο αποκατάστασης, εκτός κι εάν έμπαινε σε απομόνωση.
“Όταν τον πήγα σπίτι, έκλαιγε. Τελικά, βρήκε ένα μέρος όπου ένιωθε ασφαλής, αλλά η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι”, είπε η Katarzyna.
“Στα τέλη Μαΐου, έπεσε πάλι θύμα ομοφοβικής επίθεσης. Ήταν μια φοβερή κατάσταση. Και αυτό ήταν ένα σκληρό πισωγύρισμα γι΄αυτόν. Επέστρεψε στο σπίτι πολύ ταραγμένος. Δεν μπορούσε να το αντέξει άλλο πια”.
Σκεπτόμενη το παρελθόν, η Katarzyna συνειδητοποιεί ότι ο γιος της την προετοίμαζε για το θάνατό του.
“Στις 26 Μαΐου με πήγε στο νεκροταφείο της μητέρας μου. Ήμουν κουρασμένη, αλλά επέμεινε να πάμε. Στο νεκροταφείο, μου είπε ότι ‘δε θα πάρει πολύ’. Όταν τον ρώτησα τι εννοούσε, άρχισε να μου εξηγεί ποιον τάφο προτιμά, πως θα ήθελε την τελετή κ.α. Αλλά αστειευόταν τόσο συχνά, οπότε δεν πίστεψα ότι μιλούσε σοβαρά”.
Τώρα γεμάτη θλίψη για την αυτοκτονία του γιου της, είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει τους πολιτικούς, που τα βάζουν με τη ΛΟΑΤ+ κοινότητα στην Πολωνία.
“Θα ήθελα να ευχηθώ να μπορέσει ο Θεός να τους συγχωρήσει … γιατί εγώ δεν μπορώ. Πραγματικά δεν μπορώ. Όλα αυτά που κάνουν οι πολιτικοί σήμερα, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου μας, επιστρέφουν τη χώρα στο τρομακτικό φασιστικό παρελθόν της”.
Η Katarzyna εξομολογείται πως το μόνο που τη διατηρεί ζωντανή είναι η γνώση ότι ο Michał βρίσκεται σε ένα καλύτερο μέρος. “Αλλά κάθε μέρα αναρωτιέμαι, τι είναι αυτή η χώρα που για να είναι χαρούμενη κάποιος πρέπει να πεθάνει;”
