Vasilis Thanopoulos
Η Μαίρη Μηνά πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι“ του Τένεσι Ουίλιαμς σε μετάφραση του Αντώνη Γαλέου και σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου. Εμείς βρεθήκαμε στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου για να να τη συναντήσουμε…
“Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι” με έναν ιδιαίτερο ρόλο…
Ναι, σε ένα από τα ποιητικότερα έργα του Τ. Ουίλιαμς με πολλές αυτοβιογραφικές αναφορές. Έχει ενδιαφέρον πως ο Τ. Ουίλλιαμς ξεκίνησε να γράφει το έργο λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα και αφού είχε ξεκινήσει ο ίδιος ψυχανάλυση (κατά τη διάρκεια της οποίας, ο ψυχαναλυτής του, του είχε ζητήσει να απέχει από την συγγραφή και τις καταχρήσεις ως μέσο “θεραπείας” της ομοφυλοφυλίας του!). Επίσης η Κάθριν και η απειλή λοβοτομής της, παραπέμπουν εμφανώς στην αδερφή του Τ. Ουίλιαμς, Ρόουζ, η οποία έπασχε από σχιζοφρένεια και όντως λοβοτομήθηκε. Κυριαρχούν έντονα τα θέματα της ποιητικής ευαισθησίας, της ωμοφαγίας και του καννιβαλισμού. Είναι εξαιρετικά τολμηρό έργο που σε βυθίζει σε ένα σύμπαν ακραία ποιητικό.
Μίλα μας λίγο για τον ρόλο σου;
Εγώ υποδύομαι την Κάθριν, είναι η ξαδέρφη του απόντα ποιητή Σεμπάστιαν και η μόνη μάρτυρας του θανάτου του. Είναι ένα εύθραυστο πλάσμα, κλονισμένο, υπό την επήρεια ενός ισχυρού σοκ, πράγμα που την καθιστά σχεδόν αναξιόπιστη ως προς το αφήγημα που φέρει για τον χαμό του ξαδέρφου της. Παρόλα αυτά είναι ακλόνητα συντονισμένη σε αυτό που η ίδια θεωρεί αλήθεια, και υπερασπίζεται αυτή την αλήθεια ακόμη και με κίνδυνο τη ζωή της. Η Κάθριν μοιάζει με αγγελιαφόρος αρχαίας τραγωδίας. Φέρνει στο φως μια ιστορία τόσο αποτρόπαιη που αγγίζει τα όρια του υπερβατικού. Δεν θα πάψει ποτέ να παραληρεί, θα συμπεριφέρεται σαν αγρίμι αδάμαστο μέχρι τα λόγια της κάπου να ακουμπήσουν. Γιατί μόνο τότε ολοκληρώνεται η εικόνα του Σεμπάστιαν, μόνο όταν βγουν στο φως όλες οι όψεις του. Δεν είναι συνειδητά θαρραλέα ή δυνατή. Η ίδιες της οι εμπειρίες της δίνουν την ορμή. Δεν έχει άλλη επιλογή. Πλέον είναι σαν ένας αγωγός, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μεταδίδει, έστω και χαοτικά, τις εικόνες που βίωσε οι οποίες είναι τόσο ακραίες που πια δεν υπάρχει σαφές όρια για το αν ήταν τραγωδία ή θαύμα.
Ποια θέματα πιστεύεις πως πραγματεύεται το έργο αυτό;
Κάθε έργο, ειδικά όταν είναι τόσο ποιητικά γραμμένο και με τόσους συμβολισμούς, έχει την ικανότητα να ταξιδεύει στο χρόνο και να φωτίζει τις ανάλογες πτυχές της εκάστοτε εποχής. Προσωπικά θεωρώ ότι το συγκεκριμένο μπορεί να ιδωθεί ως ένα βαθιά πολιτικό έργο. Είναι τόσο ανάγλυφη η σύγκρουση μεταξύ της παλαιάς, απαρχαιωμένης, εξουσιαστικής δύναμης (Βέναμπλ) με τη νέα (Κάθριν), που καθιστά το έργο άκρως επίκαιρο. Η Βέναμπλ αποκρύπτει, συντηρεί μανιωδώς μια αρρωστημένη ψευδαίσθηση και στον αντίποδα η Κάθριν απογυμνώνει, εκθέτει επιθετικά μια ωμή πραγματικότητα. Μέσα από αυτό το δίπολο θίγονται θέματα όπως η κατάλυση των ταμπού και των στερεοτύπων, η αποδοχή της νέας πραγματικότητας και η άρση της βίας και του στρουθοκαμηλισμού.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Την ίδια τη διαφορετικότητα προσπαθώ να την αφουγκράζομαι απαλλαγμένη από κοινωνικά φορεμένα στερεότυπα και έπειτα με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση, η οποία νομίζω προκύπτει μέσα από μια σχεδόν παιδική αθώα περιέργεια. Μόνο έτσι μπορώ να συνδεθώ με τα πράματα και νομίζω μόνο έτσι μπορούμε να συνδεθούμε όλοι μεταξύ μας. Μόνο αν επιτρέψουμε ο ένας στον άλλο να είμαστε ανοιχτοί, άφοβοι και ακομπλεξάριστα περίεργοι προς τις διαφορετικότητες μας, μόνο τότε ίσως αντιληφθούμε πως μπορούμε κάλλιστα και να τις ξεχάσουμε και να συνυπάρξουμε ως ολότητα. Και πάντα μέσα από ένα πνεύμα σεβασμού στο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Οπότε επιλέγω να βλέπω τη διαφορετικότητα ως αφορμή για συνένωση αντί για διαχωρισμό.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετική;
Αισθάνομαι κατά συνθήκη διαφορετική, όταν δηλαδή κάτι (είτε εξωγενές, είτε εσωγενές) με εμποδίζει να εναρμονιστώ σε μια κατάσταση ή ένα σύνολο. Κατά βάση όμως και στον πυρήνα μου αισθάνομαι ότι ανήκω σε μια φυλή, σε ένα φύλο, σε ένα είδος. Το πανανθρώπινο. Αν αφαιρέσουμε όλες τις κοινωνικές κατασκευές και τα στερεότυπα που μανιωδώς σφυρηλατούμε, όλοι εκεί ανήκουμε. Και αυτό είναι θαυμαστό. Σαν ουράνιο τόξο!
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να κάνει να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων; Αν ναι, με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει;
Σαφέστατα και μπορεί. Με πολλές και διαφορετικές λειτουργίες. Όταν μέσω της τέχνης καθρεφτίζεις ή παραμορφώνεις μια πραγματικότητα, όταν δημιουργείς μια ουτοπία ή μια δυστοπία αντίστοιχα, όταν προτείνεις ένα σύμπαν με άλλους κανόνες ιδανικότερους ή όταν ακόμα μέσω της τέχνης ανατρέπεις τους ήδη υπάρχοντες κανόνες είναι σαν να μεταγγίζεις ένα ολόκληρο φρέσκο αξιακό σύστημα. Είναι σαν να φυτεύεις μια ιδέα για μια συγκεκριμένη θέση απέναντι στην ίδια τη ζωή, που έχει τη δύναμη από το να θέσει προβληματισμούς, να γεννήσει στοχασμούς και αιτήματα αλλαγής μέχρι και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να εκπαιδεύσει, να πλάσει, να μεταμορφώσει, να ελευθερώσει. Και ακριβώς επειδή είναι μεγάλη η δύναμη είναι μεγάλη και η ευθύνη.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλεις να στείλεις.
Σύμμαχος, σύμμαχος!
https://avmag.gr/117207/quot-xafnika-persi-to-kalokairi-quot-to-emvlimatiko-ergo-toy-tenesse-williams-sto-theatro-toy-neoy-kosmoy/
