Δεν είναι η πρώτη φορά που ως περιοδικό συναντιόμαστε με τον Γιώργο Καπουτζίδη. Ο ίδιος, εξάλλου, με κάθε ευκαιρία μιλά ανοιχτά για τα θέματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αναδεικνύοντάς τα συχνά και μέσα από τα έργα που δημιουργεί, όπως ακριβώς συμβαίνει και με την πρώτη του θεατρική παράσταση. Με αφορμή λοιπόν αυτή, βρεθήκαμε ξανά μαζί του.
Πώς δημιουργήθηκε αυτή η παράσταση;
Μέσα από μια έκρηξη έμπνευσης. Δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Πάνο Κατσαρίδη, με ρώτησε αν σκέφτομαι να κάνω κάτι στο θέατρο και αρχικά του είπα όχι. Μετά σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να φτιάξω ένα σπιτικό, ένας μέρος για να δημιουργώ. Να φτιάξω μια παρέα. Σκεφτόμουν έτσι κι αλλιώς να κάνω θέατρο κάποια στιγμή. Ήθελα να γράψω μια ιστορία και ήθελα να την σκηνοθετήσω. Δεν ήθελα να παίξω. Δεν το είχα καθόλου ανάγκη. Θέλω να σου πω επίσης, ότι έχω βάλει πολλά στοιχεία του εαυτού μου στο έργο, σε όλους τους χαρακτήρες. Εμπνεύστηκα περισσότερο από την αλήθεια μου, από πράγματα που έχω ζήσει, αλλά βάζοντας πάντα τη φαντασία μου μέσα.
Στο έργο αυτό, όπως και παλιότερα στη σειρά “Εθνική Ελλάδος”, καταπιάνεσαι με θέματα διαφορετικότητας. Αισθάνεσαι μια ηθική υποχρέωση ως δημιουργός, να ασχολείσαι μ΄αυτά τα θέματα;
Ναι! Θέλω αυτό που κάνω να διασκεδάζει τον άλλον, αλλά ταυτόχρονα να υπάρχει και μια ουσία, μια χρησιμότητα. Αν δεν χρησιμεύει σε κάτι, αν δεν έχει ουσία, δεν με ενδιαφέρει. Και σαν θεατής είμαι έτσι. Δεν με ενδιαφέρει να βλέπω κάτι που είναι ανούσιο, κάτι που δεν σου λέει τίποτα. Στην Εθνική Ελλάδος είχα πολλά πράγματα να πω, που ειλικρινά δεν μου έφτανε ο χρόνος. Εδώ ήξερα πως έχω αυτά τα 90 λεπτά, που διαρκεί η παράσταση. Ήθελα να δημιουργήσω κάτι που να εμπεριέχει τους πάντες και τους αντιμετωπίζει ως ίσους. Να φτιάξω χαρακτήρες που να είναι αλληλέγγυοι. Σ΄αυτό πιστεύω εγώ. Σε έναν κόσμο που οι γκέι, οι στρέιτ… οι πάντες θα είναι αγαπημένοι και θα σέβονται ο ένας τον άλλο, χωρίς να χωρίζονται σε πλευρές. Θυμάμαι κάποιος παλιότερα, μου είχε πει: “Έχω βαρεθεί να βλέπω σε έναν γκέι χαρακτήρα το θέμα του να είναι ότι είναι γκέι. Μην κάνεις αυτό”. Το ακολουθώ αυτό στην παράσταση. Το ζήτημα των γκέι χαρακτήρων δεν είναι η σεξουαλική τους ταυτότητα.
Διαχειρίζεσαι επίσης και ένα coming out. Έχοντας δει την παράσταση θα σου πω ότι αισθάνθηκα να κλείνεις το μάτι σε έναν γονιό, σχετικά με το πώς πρέπει να το διαχειριστεί.
Τη σκηνή αυτή την έκανα, γιατί ήθελα οι γονείς που έχουν ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιά να μπορέσουν να δουν αυτή την παράσταση μαζί. Νιώθω ότι τους αφήνει κάτι πολύ όμορφο και κάτι που μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμο, αν υπάρχουν ακόμη θέματα που δεν έχουν λυθεί στην οικογένεια. Μιλώ μόνο για την οικογένεια, δεν μιλώ για την κοινωνία γενικότερα. Η κοινωνία είναι ακόμη σε στάδια πρωτόγονα. Μια οικογένεια όμως, που έχει ένα ΛΟΑΤΚΙ+ παιδί έχει την ευθύνη και την υποχρέωση να λύσει αυτό το θέμα στα πλαίσια της οικογένειας κι όχι της γειτονιάς. Αυτό λέει και κάποια στιγμή η μάνα στην παράσταση: “Δε θα καθίσεις να ακούσεις τι λέει η γειτονιά, θα ακούσεις τον εαυτό σου και την καρδιά σου”. Ήθελα και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να δουν μια τέτοια σκηνή, που θα λειτουργήσει κάπως ως βάλσαμο. Θα σου πω και κάτι άλλο. Έχω βαρεθεί να παρακαλάω τον κάθε ανίδεο, αναίσθητο και αμόρφωτο για σεβασμό απέναντί μου και απέναντι στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Βαρέθηκα. Από το να παρακαλάω λοιπόν για σεβασμό από ανθρώπους που δεν είναι διατεθειμένοι να τον δείξουν αποφάσισα να το κάνω εγώ.
https://www.instagram.com/p/B5sGB8zAQYQ/
Θυμάμαι και ένα σχόλιο που κάνεις στο έργο, σχετικά με την πολιτική ορθότητα. Εσύ φροντίζεις να είσαι πολιτικά ορθός;
Ναι, το φροντίζω. Θεωρώ την πολιτική ορθότητα εξαιρετικά σημαντική. Το ξέρω ότι κάποιοι μπορεί να πουν “οκ, μας τα πρήξατε”, αλλά μας τα έχετε πρήξει και εσείς για πολλά πολλά χρόνια συνεχόμενα και κουράστηκα πια να ακούω τα ίδια κακόβουλα αστεία, τις ίδιες σαχλαμάρες. Η πολιτική ορθότητα για εμένα είναι κάτι πολύ απλό. Είναι σαν τα φανάρια στην πόλη. Είναι πάρα πολλά, αλλά είναι απαραίτητα. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να κυκλοφορώ με το κόκκινο συνέχεια, δεν γίνεται όμως. Πρέπει να βάλουμε κάποιους κανόνες για να μπορούμε να συνυπάρχουμε καλύτερα και να μην πληγώνει ο ένας τον άλλον. Μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη και σε μια εποχή που δεν υπήρχαν αυτοί οι κανόνες. Δεν τους ξέρω όλους, τους μαθαίνω όμως σιγά σιγά και προσπαθώ να γίνω καλύτερος. Κατά τη γνώμη μου για να είσαι πολιτικά ορθός απαιτείται να έχεις γνώσεις και ευαισθησία. Γι΄αυτό προσπαθώ πάντοτε να διευρύνω τις γνώσεις μου και να μην χάνω ποτέ την ευαισθησία μου.
Υπάρχουν στιγμές που υπήρξες μη πολιτικά ορθός;
Φυσικά. Θυμάμαι όταν κάναμε το “Τhe Twenty” έκανα blackface. Τότε δεν γνώριζα ότι είναι προσβλητικό για τους μαύρους. Ήταν λάθος. Είχα άγνοια. Στις Σέρρες μεγάλωσα δεν μεγάλωσα στο Μιζούρι. Τώρα που το ξέρω δεν θα το ξανάκανα. Το 2010 δεν το ήξερα, το 2019 όμως το γνωρίζω και δε θα το επαναλάβω.
Ξέρω ότι πολύ συχνά παρακολουθείς την παράσταση, παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κόσμου.
Είναι συγκινητικό αυτό που συμβαίνει κάθε βράδυ. Βλέπω ανθρώπους να περνούν πολύ όμορφα, να γελάνε δυνατά αλλά και να μένουν προσηλωμένοι όταν λέγεται κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Και νιώθω ότι φεύγουν λίγο διαφορετικοί. Καταλαβαίνω τελικά ότι μέσα από μια ιστορία, μπορείς να πεις πολλά περισσότερα πράγματα απ΄ό,τι μπορείς να πεις μέσα από μια δήλωση ή από μια συνέντευξη.
Έχει παρατηρήσει και αρνητικές αντιδράσεις;
Όχι, γιατί το κοινό που θα έρθει στο θέατρο ξέρει πάρα πολύ καλά με ποιον άνθρωπο έχει να κάνει. Κι αυτό το έχω κατακτήσει, έχω κινηθεί προσεκτικά από ένα σημείο και μετά, έχω υπάρξει απόλυτα ειλικρινής, δεν έχω προσπαθήσει να θολώσω τα νερά, ούτε τίποτα. Είμαι πάρα πολύ ανοιχτός και ξεκάθαρος. Από την Εθνική Ελλάδος και μετά θεωρώ απίστευτα ξεκάθαρος. Έχω επιλέξει το κοινό μου και αυτό με έχει τιμήσει και αισθάνομαι απίστευτη ευγνωμοσύνη.
Είσαι από τα άτομα που μιλάς ανοιχτά για θέματα διαφορετικότητας και ζητήματα που σχετίζονται με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Κάτι τέτοιο έκανες και πριν ένα χρόνο στο “Ελλάδα έχεις ταλέντο”, όπου κάνοντας ένα σχόλιο για τον εκφοβισμό, δήλωσες ότι είσαι και εσύ διαφορετικός. Ήταν η δήλωση αυτή ένα coming out σου;
Δεν χρειαζόταν να πω αυτό το πράγμα για να το θεωρήσετε ως το coming out μου. Νομίζω ότι είμαι πολύ ξεκάθαρος. Από εκεί και πέρα, αυτό που θέλω να κάνω πραγματικά με νύχια και με δόντια και δεν έχει να κάνει μόνο με τη σεξουαλικότητά μου, αλλά με έμενα ως προσωπικότητα, είναι να κρατήσω σε απόσταση κάποιους ανθρώπους. Και μιλάω για συγκεκριμένους ανθρώπους. Δε θέλω να νομίσουν κάποιοι ότι τους ανοίγομαι περισσότερο, γιατί αν το κάνω θα συμβεί αυτό “το δώσε θάρρος στο χωριάτη”. Θέλω να κρατήσω κάποιους σε απόσταση και να ξέρουν ότι δεν έχουν το δικαίωμα να με ρωτήσουν τίποτα αν δεν γουστάρω, ούτε καν να με πλησιάσουν. Αυτός είναι κι ο λόγος που πολλές φορές βάζω έναν φράκτη. Καταλαβαίνετε όμως ότι δε ζω πίσω απ΄αυτόν, δε ζω μέσα στην ντουλάπα, δε ζω κρυφά. Ζω φανερά, κυκλοφορώ και δεν φοβάμαι να μιλήσω μέσα από τα έργα μου και τις δηλώσεις μου. Όλοι μαζί είμαστε, δεν κρύβομαι. Νομίζω ότι το καταλαβαίνετε και αυτό μετρά περισσότερο. Απλώς, δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα όπου υπάρχουν αυτοί που πρέπει να τους βάλεις πίσω από έναν φράκτη. Αυτός είναι ο λόγος που με βλέπεις να το φτάνω μέχρι ένα σημείο.
https://www.instagram.com/p/B3hPlfTgWAh/
Έχουν περάσει 3,5 χρόνια από την προηγούμενή μας συνέντευξη. Τι έχει αλλάξει από τότε;
Προσέχω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου. Έχω κόψει και το κρέας. Είμαι λίγο πιο ήρεμος. Έχω καταλάβει πως ο δρόμος για την ευτυχία περνά από το να μη λογαριάζεις τι θα πει ο ένας και ο άλλος. Δεν το έχω κατακτήσει απόλυτα, όπως καταλαβαίνεις, αλλά κινούμαι προς τα εκεί και πιο γρήγορα απ΄ότι περίμενα. Αυτό έχει αλλάξει και τώρα πια και μετά απ΄αυτή τη δουλειά, θεωρώ ότι κάνω μια μεγάλη στροφή. Θέλω να απομακρυνθώ από την παρουσίαση και να ασχοληθώ με τη συγγραφή. Μπορεί να είναι για την τηλεόραση, για το σινεμά ή το θέατρο. Θα είναι πάντως σίγουρα συγγραφή. Τα χόρτασα λίγο τα μεγάλα σόου. Ωραία ήταν, καλά πέρασα… φτάνει. Έχω μεγαλώσει και νιώθω ότι θέλω να πω κι άλλα πράγματα και δε θέλω να σταματήσω εδώ. Θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό το έργο που κάνω τώρα και αυτό που κατάφερα να πω μ΄αυτό. Θέλω να συνεχίσω να κάνω τέτοια πράγματα.
Προσδιορίζεσαι ως φεμινιστής;
Ναι. Οι γυναίκες εξακολουθούν να αγωνίζονται και να παλεύουν σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Τις αγαπάω πολύ. Φαίνεται και μέσα από τους ρόλους που δημιουργώ.
Μιας και μιλάμε για ρόλους, πάντα ήθελα να σε ρωτήσω… είναι ο Σπύρος από το “Παρά Πέντε” ο πρώτος ασέξουαλ χαρακτήρας της ελληνικής τηλεόρασης;
Νομίζω πως ναι. Δεν ήξερα βέβαια τότε πολλά για τη συγκεκριμένη ταυτότητα. Οπότε, αν έχω κάνει κάποιο λάθος στην σκιαγράφηση της, ζητώ συγγνώμη.
Τι σε ενοχλεί να σε ρωτούν στις συνεντεύξεις σου;
Είμαι σε μια πολύ χαρούμενη φάση, οπότε δεν με ενοχλεί τίποτα.
Τι δεν σε ρωτούν ποτέ;
Μου τα ρωτούν όλα. Αλλά μ΄αρέσει, όταν μου κάνουν ερωτήσεις που δεν είναι συνηθισμένες, όπως αυτές που κάνεις εσύ για παράδειγμα (γέλια).
Κάτι για το τέλος;
Θέλω να ζητήσω να δει ο ένας την πλευρά του άλλου και να την σεβαστεί κι να την καταλάβει. Δεν υπάρχει λόγος για διαχωριστικές γραμμές, για μίσος, για τίποτα. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Ας δώσουμε το χέρι και πάμε να δούμε!
