Vasilis Thanopoulos
Θυμάσαι που χτυπούσε πάντα γύρω στις 8, για να ακολουθήσει εκείνο το εξαιρετικά ασυνάρτητο “άγιος ο θεός, άγιος ισχυρός”; Που έπρεπε να σε βρει μπροστά-μπροστά σε κοινή θέα των δασκάλων, μπας και τη γλυτώσεις από εκείνα τα παιδιά που είχαν τη χαριτωμένη συνήθεια να σε αποκαλούν “αδερφή” και “πούστη” και που κάποιες φορές σε έσπρωχναν ή σε άγγιζαν στο σώμα για να καταλάβουν αν είσαι αγόρι ή κορίτσι; Θυμάσαι πόσο δυνατός ήταν ο ήχος αυτού του πρώτου κουδουνιού; Που ορκιζόσουν ότι τον άκουγες ακόμα και όταν ήσουν στο εξοχικό των παππούδων σου μαζί με την οικογένειά σου, αρχές Σεπτέμβρη; Ή που σε κρατούσε ξύπνιο κάθε βράδυ και εσύ αναγκαζόσουν να βάζεις δυνατά τη μουσική, μπας και σταματήσει να χτυπά;
Πες μου, θυμάσαι πόσα τέτοια πρώτα κουδούνια άκουσες; Εγώ ακόμη τα θυμάμαι κι ακόμη ανατριχιάζω όταν τα φέρνω στο μυαλό μου. Μισούσα εκείνα τα πρώτα κουδούνια. Μα πιο πολύ τα φοβόμουν. Γιατί μου ζητούσαν να κρυφτώ και να βρίσκομαι σε εγρήγορση. Θυμάμαι μια φορά, που φοβόμουν πολύ να μπω στην τάξη και σκέφτηκα να βρω αυτόν που τα χτυπούσε. Να τον παρακαλέσω να το κάνει. “Τουλάχιστον αυτό”, έλεγα στον εαυτό μου. “Να μην ακούσω αυτό το αναθεματισμένο κουδούνι”. Δεν το τόλμησα ποτέ. “Τα μαρτύρια υπάρχουν για να τα υπομένεις”. Μ΄αυτό το επιχείρημα, προσπαθούσα να δικαιολογήσω τη δειλία μου. Μόνο που τα μαρτύρια δεν είναι για όλους, σωστά; Μας τα κληρονομεί η μοίρα μας. Όχι αυτή που διαβάζεται στις παλάμες και στα χαρτιά, αλλά αυτή που ορίζεται από όσους αρέσκονται να χτυπούν απειλητικά τα κουδούνια για να μας ενημερώσουν γι΄αυτό που έρχεται. Σαν μια σειρήνα πολέμου που ηχεί στ΄αυτιά μας και παγώνει το αίμα μας. Τώρα είναι Σεπτέμβριος και σκέφτομαι ότι σε λίγες μέρες πολλές απ΄αυτές τις σειρήνες θα ηχήσουν και πάλι. Τα πρώτα κουδούνια θα χτυπήσουν μετρώντας παιδικές ταχυπαλμίες και σβήνοντας εφηβικά χαμόγελα. “Τι σημασία έχει;”, θα μου πεις. Αρκεί τα θρησκευτικά να γίνουν πιο θελκτικά στους μαθητές. Αρκεί να διασφαλίσουμε την εκκλησιαστική μας κατήχηση. Να τιμάμε με μιλιταριστική ευλάβεια τον άγνωστο στρατιώτη και να γιορτάζουμε με ταπεινότητα το αγέννητο παιδί – ίσως και να του κόψουμε και φλουρί στη βασιλόπιτα. Πρωτίστως, όμως, να διασφαλίσουμε ότι κανένα παιδί δε θα βγει διαφορετικό κι αν βγει να μη μείνει ατιμώρητο. Πάλι καλά που έχουμε και τα κουδούνια. Θα τα χτυπάμε για να ξέρει. Θα τ΄ακούσει, θα φοβηθεί, θα καταλάβει. Θαυμάσιο πράγμα η εκπαίδευση. Η ίδια σκέψη, όμως, καρφώνεται και πάλι. Να βρούμε αυτούς που τα χτυπούν. “Μα είπαμε πως τα μαρτύρια υπάρχουν για να τα…”. Φτάνει πια. Αυτή τη φορά θα τους βρούμε και όταν το κάνουμε καθόλου δε θα τους παρακαλέσουμε. Αντιθέτως, θα τους φωνάξουμε, όσο πιο δυνατά μπορούμε: “Φτάνει πια μ΄αυτά τα γαμημένα πρώτα κουδούνια”!
Υ.Γ. Αν δεν απομακρύνουμε τις αναχρονιστικές διδασκαλίες από τα σχολεία μας κι αν δεν καταλάβουμε ότι η παιδεία μας δεν πρέπει να ορίζεται από τις κοινωνικές κανονικότητες, τότε αυτά τα πρώτα κουδούνια δε θα σιγήσουν ποτέ! Ούτε στις αίθουσες, αλλά ούτε και στ΄αυτιά μας. Καλή σχολική χρονιά!
