Ένα κείμενο για τον Ζακ, που υπογράφει η Μυρτώ Τσιλιμπουνίδη, κοινωνική ερευνήτρια και φωτογράφος στο Φεμινιστικό Αυτόνομο Κέντρο Έρευνας στην Αθήνα, ανέβηκε στο feministiqa και στο Justice For Zak/Zackie στο Facebook.
Διαβάστε το:
Περίληψη: Το κείμενο αυτό γράφτηκε για μια σύντομη ομιλία που θα προλόγιζε το βιβλίο Ζακ/Zackie Oh, ένα project που ξεκίνησε από τον Ζακ, τη δημοσιογράφο Μαρία Λούκα και τον φωτογράφο Αλέξανδρο Κατσή, σαν μια συρραφή λέξεων, σκέψεων και εικόνων για τη σημασία του να είμαστε διαφορετικοί. Είναι μια ιστορία γνωριμίας δύο ανθρώπων σε θραύσματα, σαν αυτά που αφήνει η απώλεια στη μνήμη, μια ιστορία για την αγάπη και την απαλότητα στον δρόμο και στα κινήματα.
22 Αυγούστου 2015
Μετά από μία δεκαετία ζωής εκτός Eλλάδας επιθυμούσα να γυρίσω στην Αθήνα. Υπήρχαν κινήματα, μια πολιτική άνοιξη και μια γενικότερη αισιοδοξία που με έλκυε έντονα. Θυμόμουν, όμως, τις σκληρές, πατριαρχικές, ομοφοβικές, τρανσφοβικές καθημερινότητες. Ήταν καλοκαίρι και εγώ έκανα το test drive μου στην Αθήνα. Μια φίλη μού είπε για το Beaver.1 Εκεί, βραδάκι, λίγο πριν φύγω, μπαίνει ένα υπέροχο πλάσμα με δικτυωτό μπλουζάκι και γόβες. «Hello darling», «hello to you too», «έλα να χορέψουμε», σφηνάκι, χορός, χαμόγελα. Πέρασε μισή ώρα. Χαμογέλασα και σκέφτηκα ότι μπορώ να μείνω σε αυτή την Αθήνα. Πριν φύγω το πλησίασα και του είπα: «μπορώ να σε αγαπάω για πάντα γι’ αυτό ακριβώς που είσαι;» . Πήγα σπίτι και σίγουρη πια έκλεισα τα εισιτήρια επιστροφής μου στην Ελλάδα.
Ιουλίος 2017
Η συγκάτοικός μου θα έμενε έξι μήνες στο Βερολίνο (εντάξει μέσα στην πολιτική άνοιξη της Ελλάδας δεν σημαίνει ότι βρήκαμε και δουλειά αμέσως, έπρεπε να πηγαινοερχόμαστε για δουλειά εκτός). Μου γράφει ότι ψάχνει για σπίτι ένας φίλος της ο Ζακ, που ειναι και Ζάκι, και ότι θα συμπαθηθούμε πολύ, και ότι έχει και ένα σκυλάκι, παρεούλα για το δικό μας σκυλάκι την Πέρσα.
Έτσι κατέφτασαν στο σπίτι Ζακ και Σνούπης, είχε δίκιο η συγκάτοικος.
Μερικές ημέρες μετά: Ιούλιος 2017
Στον κήπο του σπιτιού μας, Σνούπης και Πέρσα τρέχουν πάνω κάτω σκυλοευτυχισμένοι. Μυρτώ, Άννα και Ζακ πίνουν ένα κρασί.
Ο Ζακ παρατηρεί: «καλά τρομερό είμαστε όλες δίγλωσσες στο σπίτι, πάει το αγγλικό σύννεφο. Μα καλά πώς αποφασίσατε να έρθετε στην Ελλάδα;» . Του λέω την ιστορία μου από εκείνο το βράδυ στο Beaver. Παγώνει, βουρκώνει σχεδόν και ψάχνει στο κινητό του. «Εσύ είσαι» , μου λέει. «Εκείνο το βράδυ ήταν 22 Αυγούστου του ’15 και είχα τα γενέθλια μου. Όταν γύρισα στο σπίτι σού έγραψα αυτό το ποστ στο facebook» . Μου δίνει το κινητό του και διαβάζω:
Το καλύτερο δώρο που μου έκαναν χθες, ήταν όταν εκεί που χόρευα με την παρέα μου στο Beaver, φορώντας αυτά που βλέπετε στη φωτογραφία, με πλησιάζει μια άγνωστη και μου λέει «Μπορώ να σε αγαπώ για πάντα μόνο και μόνο επειδή ντύνεσαι έτσι; Σ’ ευχαριστώ που το κάνεις». Της είπα ένα μεγάλο «ναι» και της έδωσα μια ακόμα μεγαλύτερη αγκαλιά.
Γιατί όταν ξέρεις πως αν πας «ντυμένος έτσι» λίγα μέτρα παρακάτω από τον ασφαλή χώρο που είσαι κινδυνεύεις, επειδή το «ντυμένος έτσι» δείχνει και το ποιος ή ποια είσαι και αυτό δεν είναι αποδεκτό, όταν ακόμα και μέσα στον ασφαλή χώρο που είσαι θα υπάρξουν περίεργα βλέμματα, όταν εάν φας κράξιμο ή ξύλο θα σου πουν πως «προκάλεσες κι εσύ» γιατί η αυτοέκφραση η δική σου δεν μπορεί παρά να είναι «για να προκαλέσεις» και όχι ας πούμε ότι έτσι θες απλά να εκφραστείς, όχι ότι απλά έτσι γουστάρεις ρε αδερφή, έχεις άλλο σκοπό, πονηρό και κακό και πρέπει να τιμωρηθείς, το να σου λένε κάτι τέτοιο είναι κάτι παραπάνω από βάλσαμο. Είναι γιορτή. Είναι το αντίβαρο που θα σου δώσει τη δύναμη να συνεχίσεις να το κάνεις, που θα σου δώσει το κουράγιο να αντιμετωπίσεις τα σκατά που έχεις φάει, που τρως και που θα φας για τον ίδιο λόγο. Ξέρεις, δεν είναι εύκολο και απλό.
Και υπάρχουν άλλοι και άλλες που ενώ θα ήθελαν δεν τολμούν να εκφραστούν, να ντυθούν, να φερθούν όπως νιώθουν, με αυτόν τον τρόπο. Αλλά είναι σημαντικό, όσο και όποτε μπορούμε να το κάνουμε. Να το διεκδικούμε. Και υπάρχουν τρόποι να το κάνεις με ασφάλεια. Κι εγώ δεν ξεκίνησα ας πούμε έτσι από το σπίτι. Άλλαξα στο μαγαζί. Και ναι, είναι αποκαρδιωτικό το να πρέπει να σκεφτείς και να σχεδιάσεις το πως θα πας ή το αν μπορείς να αλλάξεις εκεί γιατί αν ξεκινήσεις έτσι μπορεί να μη φτάσεις ποτέ στο πάρτι των γενεθλίων σου αλλά πρέπει να το κάνεις.
Να το κάνετε. Να εκφράζεστε όσο, όπως και όποτε μπορείτε. Να ενθαρρύνετε και άλλες και άλλους να το κάνουν. Να λέτε μια καλή κουβέντα που σε τέτοιες περιπτώσεις, πιστέψτε με, είναι πολλά παραπάνω από απλά ένα κοπλιμέντο. Είναι η επιβεβαίωση ότι υπάρχουν και σύμμαχοι. Ότι μέσα σε όλη την ασχήμια υπάρχει και ομορφιά. Να αντιδράτε όταν την ομορφιά αυτή κάποιοι και κάποιες πάνε να τη φιμώσουν. Να έχουμε ασφαλείς χώρους, να κάνουμε εκεί τα πρώτα βήματα σε τακούνια ή σε ο,τι άλλο θέλουμε. Να κάνουμε τις μικρές και μετά τις μεγαλύτερες επαναστάσεις μας, μέχρι ν’ αλλάξουμε σιγά σιγά τον κόσμο και να μπορούμε να είμαστε πραγματικά ελεύθερες και ελεύθεροι να εκφραζόμαστε αυθεντικά, παντού και πάντα.
Με τη γυναίκα αυτή δεν συστηθήκαμε καν, ή δεν το θυμάμαι – ήμουν και πιωμένος– αλλά κοπελιά, κι εγώ θα σ’ αγαπώ για πάντα.2
«Εσύ εκείνο το βράδυ πήγες και έκλεισες εισιτήρια για Ελλάδα και εγώ ξεκίνησα τη Zackie Oh» .
Ω ναι, εγώ Ζακ, η γνωστή σου άγνωστη.
15 Σεπτέμβριου 2017
Ζακ: Θα πάμε στην πορεία για τον Φύσσα την επόμενη εβδομάδα;
Μυρτώ: Βρε Ζακ μου, δεν θα έχει πολύ ματσίλα στους δρόμους;
Ζακ: Εντάξει αλλά και φίλες φεμινίστριες θα έχει και κάπως πρέπει να χωρέσουμε και εμείς στο αντιφασιστικό κίνημα. Αν βάλω και τις γόβες θα σου σπάσει τη ματσίλα; (Γέλια)
Μυρτώ: Άντε καλά!
Τελικά εγώ δεν πήγα στην πορεία, ο Ζακ ήταν εκεί φορώντας τις γόβες του.
Οκτώβριος 2017
Ζακ: Βρήκα ένα βιβλίο που έχεις γράψει στη βιβλιοθήκη στο δωμάτιό μου. Αυτό για την κρίση. Διάβασα λίγο, ελπίζω να μη σε πειράζει.
Μυρτώ: Καθόλου, αλλά για πες: σου τράβηξε τίποτα το ενδιαφέρον;
Ζακ: Μου άρεσε αυτό για την κρίση και το παλιό που πεθαίνει αλλά το νέο δεν μπορεί να πάρει μορφή και εκεί στο ενδιάμεσο εμφανίζονται πολλά νοσηρά συμπτώματα.
Μυρτώ: Μα βρε Ζακ αυτό δεν το έχω πει εγώ, ο Gramsci το είπε.
Ζακ: Ναι αλλά το εσύ το λες ωραία στο βιβλίο. Ας πούμε όπως εγώ κάνω lipsync Madonna και γίνεται κάτι άλλο, εσύ έκανες ωραίο lipsync τον Gramsci στο βιβλίο.
Μην το γελάς, όταν κάνεις lipsync κάτι το καταλαβαίνεις, το κάνεις πραγματικά δικό σου. (σιωπή για λίγο)
Λες ο Gramsci να έκανε drag; Το λέω γιατί αν δεν σου πετύχει το makeup για να πάρει μορφή το νέο, εκεί να δεις νοσηρότητα.
22 Αυγουστου 2018
Ζακ, χρόνια πολλά, καλά, καλοκαιρινά, λαμπερά, supercamp και ηλιόλουστα! Η γνωστή σου άγνωστη. Ερχόμαστε Αθήνα μόνιμα τέλη Σεπτέμβρη.
2 Ιουνίου 2019
Performance Faster than light στη Στέγη.3 Κλάψαμε όλα μαζί, αγκαλιαστήκαμε μαζί, ξαπλώσαμε στη σκηνή και σηκωθήκαμε μαζί. Έξω από τη στέγη, στο τέλος της performance λέω στην Άννα: «Πω πω δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ, ε;», και μου απαντάει: «Το θέμα αγάπη μου δεν είναι να το ξεπεράσουμε αλλά να βρούμε άλλους τρόπους να το βιώνουμε».
Και εγώ ήρθα βασικά εδώ για να σας πω ότι το γκλίτερ σκίζει και γρατσουνάει τις πληγές. Και λάμπει και κάνει αντικατοπτρισμούς και έτσι παίρνουν μορφή νέα χρώματα.
Και να σας ζητήσω να συμφωνήσουμε στα βασικά για να μη μείνουμε ποτέ ξανά σε αυτό το ενδιάμεσο στάδιο των νοσηρών συμπτωμάτων. Και να μιλάμε, και να αντιδράμε, και να φωνάζουμε, και να διεκδικούμε χώρους και ορατότητα. Και να αγκαλιάζουμε τις ευαλωτότητές μας και να τις κάνουμε αγωνιστικά εργαλεία. Και να αποτυγχάνουμε μαζί και να ρίχνουμε γκλίτερ στις πληγές και όποιο ξεμένει να του δίνουμε.
Και τέλος να κάνουμε lipsync μαζί, για να το καταλάβουμε, να το κάνουμε πραγματικά δικό μας: «Η Ζάκι ζει, τσακίστε τους Ναζί!» .
«Κοπελιά, κι εγώ θα σ’ αγαπώ για πάντα»
Μυρτώ Τσιλιμπουνίδη
