17 Μαΐου 2019, Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, Αμφιφοβίας, Τρανσφοβίας. Ειδικευμένη στο λεγόμενο «θέατρο κοινότητας» , η Βέρα Λάρδη, ηθοποιός, θεατρολόγος και ψυχοδραματίστρια, μαζί με την Αλεξάνδρα Βασιλείου, κοινωνική ψυχολόγο με μακροχρόνια εμπειρία σε θέματα κοινωνικής περιθωριοποίησης ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και με τη θεατρολόγο και ηθοποιό Μαργαρίτα Καστρινού φτάνουν στα γραφεία του περιοδικού Antivirus για να κουβεντιάσουμε για την παράσταση – διάλογο, που ετοιμάζουν:

A New Era (?) / Μια Νέα Εποχή (;)

Ο τίτλος αναδύθηκε μέσα από την προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα: Έχει αλλάξει η καθημερινότητα των ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων μετά από όλες τις νομοθετικές και θεσμικές αλλαγές; Έγινε χώρος για μεγαλύτερη ορατότητα; Διανύουμε άραγε μία νέα εποχή;  “Κι όλη η ουσία”, μου εξηγεί η Βέρα, “βρίσκεται σ’ αυτό το ερωτηματικό του τίτλου, γιατί κι η παράσταση είναι ένας χορός μέσα σε μία παρένθεση, γύρω από αυτό το ερωτηματικό. Με το αμέσως επόμενο ερώτημα να είναι τελικά, πώς φεύγει αυτή η παρένθεση και πώς διαγράφεται αυτό το ερωτηματικό και πού είμαστε σ’ αυτόν τον δρόμο για να το καταφέρουμε.”

Όλη αυτή η δημιουργική ενέργεια, που πλημμύρισε ξαφνικά το γραφείο, θα έφτανε λίγες μέρες μετά, την ημέρα του Athens Pride, σε τέσσερις sold out παραστάσεις. Μ’ έχουν ήδη συνεπάρει οι τρεις συνεργάτιδες, όμως χρειάζομαι τα βασικά, όπως, ας πούμε, να μου εξηγήσουν:

 Τι είναι το θέατρο κοινότητας;

“Ευρύς όρος”, απαντά η Βέρα, “που εμπεριέχει διάφορα είδη, όπως το θέατρο του καταπιεσμένου, ή το αόρατο το θέατρο του Αουγκούστο Μπόαλ, το Θέατρο Playback, των Τζο Σάλας και Τζόναθαν Φοξ, αλλά και οτιδήποτε μπορεί να αξιοποιηθεί ως μέθοδος για να δουλέψεις με μία ομάδα ανθρώπων. Η διεργασία μιας κοινότητας πάνω σε ένα θέμα που ενδεχομένως την απασχολεί δημιουργεί ένα θέατρο που γεννιέται μέσα σε μια συγκεκριμένη κοινότητα και απευθύνεται στην ευρύτερη κοινωνία.”

 “Δίνεται φωνή στην κοινότητα” προσθέτει η Μαργαρίτα, κι αυτός είναι κι ένας από τους βασικούς στόχους, “να μπορέσει να εκφράσει η κοινότητα όσα την απασχολούν” .

Η Βέρα προλαβαίνει την επόμενη ερώτησή μου και διευκρινίζει ότι “ο όρος θέατρο κοινότητας δεν είναι θέατρο της συγκεκριμένης ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας είναι ένα θέατρο που αφορά, αναφέρεται, στοχεύει στην ευρύτερη κοινότητα. Η Μαργαρίτα κι εγώ ασχολούμαστε επαγγελματικά με το Θέατρο Playback δεκαπέντε χρόνια τώρα, κι άλλα τόσα με το κοινωνικό θέατρο και την εκπαίδευση με παιδιά και ενήλικες. Εκ των πραγμάτων και η ιδιότητά μου ως ψυχοδραματίστρια επηρεάζει τον τρόπο που δουλεύουμε. Ο στόχος σ’ αυτό που κάνουμε στο A New Era (?) είναι να καθρεφτιστεί η προσωπική ιστορία των αφηγητών, η μαρτυρία τους. Εμπνεόμαστε από αυτήν και προσπαθούμε από το προσωπικό να αναφερθούμε στο συλλογικό.”

“Αυτό είναι το στοίχημα: Πώς η πραγματικότητα θα γίνει θέατρο, χωρίς όμως να προδοθεί τίποτα από τα δύο.”

Μαργαρίτα: Βρίσκουμε τα σύμβολα μέσα στις αφηγήσεις, ακριβώς, για να ανοίξει η αφήγηση και να γίνει συλλογική. Από την πλευρά της σκηνοθεσίας προσπαθούμε να μείνουμε πιστές στη μαρτυρία και στο βίωμα της αφηγήτριας/του αφηγητή κι από την άλλη προσπαθούμε  αυτό να αποκτήσει μία θεατρική οντότητα. Αυτό είναι το στοίχημα: Πώς η πραγματικότητα θα γίνει θέατρο, χωρίς όμως να προδοθεί τίποτα από τα δύο.

 Ποιος ο ρόλος της κοινωνικής ψυχολογίας;

Αλεξάνδρα: Η παράσταση περιγράφεται ως παράσταση-διάλογος, γιατί ο χρόνος που θα περάσουμε μαζί με το κοινό, δεν αφορά μόνο στη θεατρική αναπαράσταση, αλλά αυτό οργανικά οδηγεί σε έναν διάλογο με το κοινό, που συντονίζεται από τη Λένα Ασλανίδου κι από μένα και που σκοπός αυτής της συζήτησης είναι να δημιουργήσει χώρο για τις σκέψεις, τις συναισθηματικές αντιδράσεις, τις απορίες, τον διάλογο ανάμεσα στα παρευρισκόμενα άτομα που ήταν θεατές. Εμείς είμαστε εκεί για να υπηρετήσουμε αυτόν τον διάλογo, με τρόπο που να επιτρέπει μία πολυφωνία και να επιτρέπει ακόμη και τα πιο αμήχανα συναισθήματα. Να μη “χωράνε” μόνο συναισθήματα συμπόνιας ή ενσυναίσθησης.Σκοπός της παράστασης σαφώς είναι να δώσει ορατότητα σε κάτι που χρειάζεται κοινωνικά να γίνει πιο ορατό, αλλά ταυτόχρονα θέλουμε να δημιουργηθεί και χώρος για όλες τις διαφορετικές εμπειρίες που υπάρχουν στο κοινό το ίδιο.

Η μέθοδος

Βέρα: Το πρωτότυπο σ’ αυτό το project για μένα, είναι ότι δεν είναι μόνο διάλογος, δεν είναι μόνο παράσταση ή κοινωνική παρέμβαση, είναι και τα τρία μαζί. Στόχος είναι να δημιουργηθούν μικρότερες κοινότητες ανθρώπων, οι οποίες κάνουν παράλληλες διεργασίες πάνω στη θεματική μας. Οι δύο ομάδες αφηγητριών/τών έχουν μπει σε μία διεργασία και θα έρθουν να δουν την παράσταση και μετά θα ακολουθήσει μία συνάντηση ανατροφοδότησης εκ νέου μαζί τους, για το πώς οι ίδιες/οι βίωσαν το καθρέφτισμα της προσωπικής τους εμπειρίας επάνω στη σκηνή από άλλους ανθρώπους και μπροστά σε άλλους ανθρώπους και τι σημαίνει αυτό γι’ αυτές/ούς.

Η διεπιστημονική ομάδα μας, το δίχτυ ασφαλείας μας, μας εξασφαλίζει την πολυφωνία και είναι οι σύμβουλοί μας, που είναι η Νάνσυ Παπαθανασίου, η Έλενα-Όλγα Χρηστίδη, η Λένα Ασλανίδου, η Λίλη Βασιλείου και αυτήν την ομάδα συντονίζει η Αλεξάνδρα. Η ομάδα των ηθοποιών, που δεν είναι απλά εκεί για να υπηρετήσουν το όραμα των σκηνοθετριών, αλλά έρχονται με απορίες, κουβεντιάζουμε, ανακαλύπτουν πράγματα με στιγμές “Αχα” ή “Ουάου” ή “δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι….” ή “Πω πω για σκέψου τι σημαίνει να…” Και μετά είναι κι η διεργασία με το κοινό, όπου ο κόσμος θα έχει τη δυνατότητα να εκφράσει τα δικά του συναισθήματα, τη δική του αμηχανία, τις δικές του σκέψεις. Στόχος όλων αυτών των διεργασιών είναι, στον βαθμό που το επιτρέπει η διαδικασία, να επιδράσουμε στο πεδίο, δηλαδή αυτό να οδηγήσει σε μία ευρύτερη διεργασία όλης της κοινωνίας.

“Ένας διάλογος με ουσιαστική ανθρώπινη επαφή”

“Με ποιον διαφωνώ, ποιον αποδέχομαι, ποιον βρίζω;”

Μαργαρίτα: Πέρα από το ότι λέμε ότι είναι μία “παράσταση-διάλογος”, επειδή θα υπάρξει η παράσταση και ο διάλογος, αυτό έχει και μία ευρύτερη έννοια. Δηλαδή, είναι μία παράσταση που θέλει να ανοίξει έναν διάλογο και μετά το τέλος της, σε σχέση με όλες τις ομάδες που συμμετέχουν στη διεργασία.

Αλεξάνδρα: Και μάλιστα, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, νομίζω ότι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, γιατί από τη μία οι θεσμικές αλλαγές των τελευταίων ετών έχουν δημιουργήσει χώρο για περισσότερα δικαιώματα και μεγαλύτερη ορατότητα, αλλά από την άλλη, η ποιότητα αυτού του διαλόγου, ή τουλάχιστον του ορατού διαλόγου, που γίνεται συχνά μέσα από κοινωνικά media ή την τηλεόραση, είναι ανατριχιαστική. Η ανωνυμία των social media επιτρέπει στον καθένα να λέει ό,τι θέλει και δεν υπάρχει πραγματικά ανθρώπινη επαφή. Αυτό που διαδραματίζεται κάτω από τα σχόλια, κάτω από ένα ποστάρισμα, μοιάζει με διάλογος, αλλά στην ουσία είναι πάρα πολύ έντονοι μονόλογοι. Πιστεύουμε ότι ένας ουσιαστικός διάλογος, γύρω από τέτοια κοινωνικά θέματα, τα οποία ταράζουν και δημιουργούν αμφισβητήσεις, χρειάζεται να γίνεται με έναν τρόπο που να υπάρχει ουσιαστική ανθρώπινη επαφή.

Μαργαρίτα: Ναι, και ορατότητα, δηλαδή, να δω, τελικά, με ποιον διαφωνώ, με ποιον συμφωνώ, ποιον αποδέχομαι, ποιον βρίζω, ποιον επιδοκιμάζω, αλλά να τον έχω απέναντί μου και να υπάρχει μία πραγματική επικοινωνία. Γιατί πολλές φορές διαβάζω και θέλω να ελπίζω ότι ένας από τους λόγους που γράφονται τόσο φρικιαστικά πράγματα στο Facebook για παράδειγμα, είναι γιατί οι άνθρωποι δε βλέπουν πραγματικά αυτόν που βάλουν. Από τους 100, ο ένας ή οι δύο θα μπορούσαν από κοντά να αρθρώσουν στο πρόσωπο του άλλου όσα γράφονται.

Πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών

Το Α New Era (?) είναι στην ουσία η εξέλιξη της Αυθεντικής Αντίδρασης, υπό άλλες συνθήκες και με άλλη εστίαση. Η Αλεξάνδρα, η Βέρα κι η Μαργαρίτα, έκαναν, λοιπόν, μία αίτηση στο Φεστιβάλ σκεφτόμενες ότι γίνονται εκατοντάδες αιτήσεις και δεν είχαν και πολλές προσδοκίες, την ξέχασαν. Και κάποια στιγμή έλαβαν ένα τηλεφώνημα που τους είπαν: “Παιδιά προχωράμε, να κλείσουμε ραντεβού;” και σκέφτηκαν “Χριστέ μου, τι έχουμε βάλει στο πρόγραμμά μας για Μάιο-Ιούνιο; Μπορούμε να το κάνουμε; Πώς θα γίνει;”

“Ο χώρος που δίνεται στην πλατφόρμα Άνοιγμα στην Πόλη μόνο μπροστά μπορεί να μας πάει.”

Αλεξάνδρα: Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος έχει δώσει πολύ μεγάλη έμφαση στη διαφορετικότητα φέτος και στο Άνοιγμα στην Πόλη. Πήγαμε προχθες στην συνέντευξη τύπου στη Βικτόρια κι είναι απίστευτο το εύρος των δράσεων που έχει αγκαλιάσει το Φεστιβάλ.

Βέρα: Πράγματι, είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό. Γύρω στις 42 παραγωγές εντάσσονται στην πλατφορμα Άνοιγμα στην Πόλη. Παραγωγές μέσα στην κοινότητα, από την κοινότητα, για την κοινότητα, την ευρεία κοινότητα. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό βήμα και ελπίζω να συνεχιστεί. Ο επόμενος καλλιτεχνικός διευθυντής, πραγματικά, χρειάζεται να εμπιστευτεί ότι αυτός ο χώρος που δίνεται στην πλατφόρμα Άνοιγμα στην Πόλη είναι πολύ σημαντικός και μόνο μπροστά μπορεί να μας πάει.

Στο διά ταύτα, όμως, είχαν μία εβδομάδα καιρό για να βρουν τις/τους ηθοποιούς και να ξεκινήσουν να δουλεύουν. Ένας αγώνας ταχύτητας. Μέσα σε 72 ώρες από την ανακοίνωση της ακρόασης συγκεντρώθηκαν πάνω από 150 βιογραφικά, με τη διεργασία γύρω από το θέμα της παράστασης να έχει ήδη ξεκινήσει από την ανακοίνωση:

“Ζητούνται cis άνδρες, cis γυναίκες, τρανς και non binary επαγγελματίες ηθοποιοί…”

Ακροάσεις – Συντελεστές

Βέρα: Έγιναν σε δύο φάσεις: Μία πρώτη επιλογή βιογραφικών, όπου είδαμε γύρω στους 50 ανθρώπους και κάναμε δύο κύκλους ακροάσεων, πέντε ώρες η κάθεμία, που ήταν σαν εργαστήριο.  Στη 2η φάση, με τη συμμετοχή της Αλεξάνδρας, κάναμε μία κουβέντα πάνω στο θέμα, στο τι θέλουμε, τι ψάχνουμε, τις/τους προσκαλέσαμε να μας πουν για ποιον λόγο θέλουν να συμμετάσχουν σ’ αυτήν την ιστορία έχοντας βέβαια την απόλυτη επίγνωση ότι είναι δουλειά.

Καταλήξαμε στην ομάδα των έξι νέων ηθοποιών και δύο εμείς (Βέρα και Μαργαρίτα), οκτώ. Η Αντιγόνη η Γύρα επιμελείται την κίνηση, η Μάγδα Πλευράκη είναι η σκηνογράφος και ενδυματολόγος, η Νατάσα Τσιντικίδη βοηθός σκηνογράφου, η Μαρία Ουίτσι Χατζή βοηθός σκηνοθετριών, ο Κώστας Μπεθάνης στο σχεδιασμό των φωτισμών και ο Αλέξανδρος Μισιρλιάδηςστην επιμέλεια της μουσικής, οπότε είναι σα να βρεθήκαμε οι κατάλληλοι άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή.

Τι να περιμένει ένα άτομο που θα έρθει στο six d.o.g.s.;

Αλεξάνδρα:  Αν αποφασίσουν να έρθουν θα γίνουν μάρτυρες ενός κομματιού της εμπειρίας γκέι, λεσβιών, τρανς, queer ανθρώπων της Αθήνας του 2019, έτσι όπως εκείνες/οι/α βιώνουν τη ζωή τους. Και λέω ένα κομμάτι, γιατί αποκλείεται σε μία παράσταση να χωρέσεις όλη την εμπειρία. Το κοινό θα δει μία παράσταση στημένη μέσα στον χώρο ενός μπαρ, όπου μπορούν να πάρουν το ποτό τους και να κάτσουν στην καρέκλα τους. Δε θα μπορούν να μπαινοβγαίνουν και δε θα υπάρχει κινητικότητα την ώρα της παράστασης.

“Θα χορέψουμε με τα σώματα, με τα λόγια, με τα φώτα…” 

Βέρα: Υπάρχει σαφώς η ατμόσφαιρα ότι είναι νύχτα και είμαστε σε μπαρ, υπάρχει χορός, μουσική, διασκέδαση, έντονη κίνηση. Η αίσθηση που έχουμε όταν πίνουμε ένα ποτό χορεύοντας, εκεί που μπορεί να χρειαστεί να μιλήσεις και λίγο πιο δυνατά για να σε ακούσει η/ο απέναντι, τότε που αισθανόμαστε σαν κάτι να ανοίγει και μπορούμε πιο εύκολα να μπούμε σε μία άλλη πραγματικότητα, εκείνη του άλλου.

Μαργαρίτα: Είναι σα να διαστέλλεται η εμπειρία και μετά κάτι που, δεν κλείνει απλά, αλλά συμπυκνώνεται παλλόμενο. Ανάλογα με το πού θα κάθεσαι, θα δεις άλλα πράγματα. Θα χορέψουμε με τα σώματα, με τα λόγια, με τα φώτα.

Το φετινό Athens Pride συνομιλεί με το Α New Era (?);

Αλεξάνδρα: Φυσικά! 50 χρόνια μετά το Stonewall και κατά κάποιο τρόπο, όντως έχουν περάσει 50 χρόνια και πάρα πολλές διεκδικήσεις έχουν ικανοποιηθεί, αλλά μ’ έναν άλλον τρόπο είμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο. Δηλαδή, η βία του Stonewall πριν από 50 χρόνια είναι η βία της Γλάδστωνος το 2018. Χρειάζεται πολλή προσοχή, γιατί όταν διεκδικείται ένα δικαίωμα από οποιαδήποτε ομάδα η οποία ζει στην περιθωριοποίηση, συχνά ακούς το επιχείρημα ότι “η κοινωνια δεν είναι έτοιμη”. Από τη μία μεριά δε μπορείς να περιμένεις πότε η κοινωνία θα είναι έτοιμη για να διαπραγματευτείς δικαιώματα, δεν πρέπει τα δικαιώματα  να μπαίνουν σε δημοψήφισμα.

Από την άλλη, αν μόνο κυνηγάς τις θεσμικές αλλαγές χωρίς να υποστηρίζεις τον κοινωνικό διάλογο, ο κίνδυνος είναι ότι δημιουργείς θύλακες απίστευτης βιαιότητας, οι οποίοι πλέον είναι δολοφονικοί. Κι έτσι, το να μπορούν να δημιουργούνται συνθήκες, που ο κοινωνικός διάλογος τρέφεται, υποστηρίζεται και βοηθάει σ’ αυτό που λέμε “να είναι πιο έτοιμη η κοινωνία” νομίζω ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ. Χωρίς αυτό, καμία θεσμική αλλαγή δε θα προχωρήσει την κοινωνία από μόνη της. Η θεσμική αλλαγή θα δημιουργήσει δικαίωμα, αλλά και επισφάλεια. Αν θέλουμε το δικαίωμα να συνοδεύεται και από αξιοπρέπεια, ασφάλεια, ευτυχία, πρέπει να φροντίσουμε και το κομμάτι του κοινωνικού διαλόγου.

“Αυτό που κάνουμε εδώ, είναι μία κοινωνική παρέμβαση, που αξιοποιεί τα εργαλεία της τέχνης.” 

Βέρα: Με αυτήν την έννοια, αυτό που κάνουμε εδώ, είναι μία κοινωνική παρέμβαση, που αξιοποιεί τα εργαλεία της τέχνης. Ήδη πολλοί καλλιτέχνες βγαίνουμε από το κουκούλι του θεάτρου όπου μας απασχολεί μόνο ο μονόλογός μας, το κείμενό μας κι ο εαυτός μας, βλέπουμε το φως λίγο, βγαίνουμε έξω.

 Αλεξάνδρα: Κι άλλοτε εκπλήσσεσαι, όταν ανοίγει η κουβέντα για κάποιο ΛΟΑΤΚΙ+ ζήτημα, γιατί οι άνθρωποι είναι πιο συνειδητοποιημένοι απ’ όσο φαντάζεσαι, κι άλλες φορές τρομάζεις, γιατί άνθρωποι που δεν το περιμένεις, συνειδητοποιείς ότι έχουν κάποια στεγανά, που αν συνδυάζονται και με μία θέση ισχύος, π.χ. εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί, επαγγελματίες ψυχικής υγείας, αυτά τα στεγανά γίνονται επικίνδυνα για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα.

Η συζήτηση, από την προσωπική και επαγγελματική μου εμπειρία, δημιουργεί και ρωγμές, δε ξέρεις ποτέ τι επίδραση θα έχει. Φεύγεις συχνά από μία κουβέντα και λες “και τι έγινε….τίποτα δεν έγινε…” Αλλά μετά από καιρό συναντάς πάλι τον ίδιο άνθρωπο με τον οποίο συζητούσες και σου λέει κάτι και συνειδητοποιείς ότι κι όμως, κάτι κουνήθηκε, κάπως μετακινήθηκε.

Το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε τις λέξεις:

ομοφοβία
Αλεξάνδρα: Βαριέμαι…

τρανσφοβία
Αλεξάνδρα: Ξυπνάτε!

αποκλεισμός
Βέρα: Μέσα μου
Μαργαρίτα: Ενυδρείο

στερεότυπα
Βέρα: Τα ίδια
Μαργαρίτα: Βαριέμαι…

ανισότητα
Αλεξάνδρα: Υπάρχει
Βέρα: Παντού

ντροπή
Βέρα: Κόκκινα μάγουλα

προσδοκία
Βέρα: Όνειρο
Μαργαρίτα: Αναπνοή

ισχύς
Αλεξάνδρα: Παγίδα
Βέρα: Εν τη ενώσει
Μαργαρίτα: Τι την κάνεις;

προνόμιο
Αλεξάνδρα: Αναπόφευκτο

περηφάνια
Μαργαρίτα: Ζωικό βασίλειο
Αλεξάνδρα: Όμορφο πράγμα
Βέρα: Κοιτάω δίπλα μου

ευθύνη
Αλεξάνδρα: Σοβαρότητα
Μαργαρίτα: Δίκοπο μαχαίρι
Βέρα: Μέτρο

ισότητα
Βέρα: Προϋπόθεση;
Αλεξάνδρα: Παγίδα
Μαργαρίτα: Μήτρα

ορατότητα
Αλεξάνδρα: Αγωνία
Βέρα: Σύννεφο
Μαργαρίτα: Ευχή

τέχνη
Βέρα: Σύμβολο
Μαργαρίτα: Κίνηση
Αλεξάνδρα: Μα πώς το κάνουν; (γέλια)

κοινότητα
Βέρα: Ζωή
Μαργαρίτα: Δεσμός
Αλεξάνδρα: Ασφάλεια

ασφάλεια
Μαργαρίτα: Ανασφάλεια
Βέρα: Ήσυχος ύπνος

αγάπη
Βέρα: Προϋπόθεση
Μαργαρίτα: Ζέστη

ευτυχία
Αλεξάνδρα: Στιγμές
Μαργαρίτα: Πάει… έρχεται…
Βέρα: Στιγμή

Συνέντευξη: Κλεοπάτρα Οικονομίδου

Συντελεστές

Σύλληψη – Σχεδιασμός: Βέρα Λάρδη – Αλεξάνδρα Βασιλείου
Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Μαργαρίτα Καστρινού – Βέρα Λάρδη
Επιστημονικοί σύμβουλοι: Νάνσυ Παπαθανασίου – Έλενα-Όλγα Χρηστίδη,  (Orlando lgbt+), Λένα Ασλανίδου – Λίλη Βασιλείου (Processwork Hub)
Υπεύθυνες συντονισμού συζήτησης: Αλεξάνδρα Βασιλείου, Λένα Ασλανίδου
Επιμέλεια κίνησης: Αντιγόνη Γύρα
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Μάγδα Πλευράκη
Βοηθός σκηνογράφου: Νατάσα Τσιντικίδη
Φωτισμοί: Κώστας Μπεθάνης
Επιμέλεια μουσικής: Αλέξανδρος Μισιρλιάδης
Βοηθός Σκηνοθετριών: Μαρία Ουίτσι Χατζή
Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης
Γραφιστικά: Λίλα Παλαιολόγου / pelpal productions

Παίζουν: Φένια Αποστόλου, Αλέξης Βιδαλάκης, Ηλίας Βογιατζηδάκης, Γεωργία Ζάχου, Χρήστος Καπενής, Μαργαρίτα Καστρινού, Βέρα Λάρδη, Ελίνα Παπαθεοδώρου

Παραγωγή: Αθηναϊκή Σκηνή – Μιχάλης Καλαμπόκης

Ευχαριστούμε την Εταιρεία Δραματικής Έκφρασης και Θεραπείας “Παλμός”, το Καλλιτεχνικό Δίκτυο Παραστατικών Τεχνών Κινητήρα και τους Αέλια (26 χρονών), Αλκμήνη (25 χρονών), Άντα (27 χρονών), Βανέσα (37 χρονών), Βασίλη (25 χρονών), Βύρωνα (40 χρονών), Γιώργο (18 χρονών), Γιώργο- Κυβέλη (25 χρονών), Δημήτρη (19 χρονών), Λόλα (43 χρονών), Λουκά (18 χρονών), Ραφαήλο (28 χρονών), Parvus Princeps (21 χρονών), Χλόη (28 χρονών).