Ο πολιτικός γάμος των ομόφυλων ζευγαριών είναι η 12η δέσμευση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για την επόμενη τετραετία, όπως αυτό παρουσιάστηκε εχθές από τον Αλέξη Τσίπρα.
Προσωπικά αναγνωρίζω – εδώ που φτάσαμε – ως θετικό το ότι μια παράταξη, που ανήκει στον περίφημο δικομματισμό, εντάσσει στο προεκλογικό του πρόγραμμα μια σαφή LGBT+ διεκδίκηση.
Ακόμη κι έτσι όμως δεν γίνεται να ξεπεράσω εκείνη την αίσθηση πολιτικής κατάθλιψης, αφού για μια ακόμη φορά συνειδητοποιώ ότι η απόλαυση ενός δικαιώματός μας, θα εξαρτηθεί από τι θα ψηφίσουν οι άλλοι κι όχι από τον απόλυτα καθολικό χαρακτήρα του δικαιώματος αυτού καθ΄αυτού.
Κι αυτό στην περίπτωση που θα υπάρξει η απαιτούμενη συνέπεια μεταξύ προεκλογικού και κυβερνητικού προγράμματος και δε θα θυμηθούμε πάλι τις “δύσκολες συνεργασίες” και τις απόψεις που θέλουν “ένα βήμα τη φορά” και “λίγο χρόνο για να συνηθίσει η κοινωνία”.
Πιστεύω πως η δέσμευση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ έχει δυναμικούς ψηφοθηρικούς σκοπούς. Σκοποί που όμως οδήγησαν σε ένα σύμφωνο, σε μια ταυτότητα φύλου, σε μια ίση μεταχείριση και σε μια αναδοχή. Πιστεύω επίσης, πως ψηφοθηρικούς σκοπούς είχαν κι όλοι αυτοί που πέρασαν από το Pride, εκπροσωπώντας άλλες παρατάξεις, που τίποτα δεν έχουν κάνει για εμάς και που έχουν ταχθεί ανοιχτά κατά των διεκδικήσεων μας.
Και εδώ είναι το σημείο – που τουλάχιστον εγώ – θεωρώ προβληματικό. Το ότι η στήριξη των ανθρώπινων δικαιωμάτων το 2019 πρέπει να περάσει από τον δρόμο της ψηφοθηρίας και όχι από μια κοινή πολιτική αντίληψη ότι όλοι και όλες είμαστε ίσοι και ίσες.
Γιατί αν συνέβαινε αυτό, καμία κατηγορία για ψηφοθηρία δε θα ευσταθούσε, μιας και όλοι/ες θα υποστήριζαν το ίδιο.
