Η κοινωνία δεν ξεκίνησε να υποστηρίζει τις queer κοινότητες αμέσως μετά τις πορείες του Stonewall το 1969, αλλά τουλάχιστον μία μειονότητα κακοποιημένη είχε αποκτήσει επιτέλους όνομα, φωνή και κίνημα.
Ακόμη κι αν η παρενόχληση που υποκινούνταν από την κυβέρνηση δεν σταμάτησε αμέσως (άλλωστε οι πορείες ξεκίνησαν μετά από την έφοδο της αστυνομίας σε ένα gay bar, το Stonewall Inn), το Stonewall υπήρξε, το λιγότερο, μία ένδειξη ότι τα πράγματα ξεκίνησαν να αλλάζουν.
Από τους πρώτους τομείς που μπορούσε κανείς να δει αυτή την αλλαγή ήταν η σύγχρονη τέχνη.
Σε μια νέα έκθεση, “Art After Stonewall, 1969-1989”, ο απόηχος του Stonewall και μια ανερχόμενη ανοιχτά queer καλλιτεχνική κοινότητα εξερευνούνται σε βάθος. Η έκθεση ξεκίνησε στις 24 Απριλίου στο Grey Art Gallery και στο Leslie Lohman Museum στη Νέα Υόρκη, ενώ θα φιλοξενηθεί στο The Patricia & Philip Frost Art Museum στο Μαϊάμι και στο Columbus Museum of Art. Παράλληλα, ο εκδοτικός οίκος Rizzoli έχει κυκλοφορήσει βιβλίο με το ίδιο όνομα, στο οποίο συμμετέχουν συγγραφείς, επιμελητές εκθέσεων και καλλιτέχνες.
Τα έργα που φιλοξενούνται δεν είναι μόνο πολιτικά ή αποκλειστικά gay.
Οι διοργανωτές προσπαθούν να κάνουν κάτι πιο ενδιαφέρον, καταγράφοντας την απόρριψη των στερεοτύπων φύλου και τις διάφορες μορφές εκπροσώπησης της σεξουαλικής ταυτότητας και πώς αυτές αναδείχθηκαν σε σπουδαία δείγματα της σύγχρονης τέχνης.
Στην έκθεση υπάρχουν πίνακες των David Hockney και Alice Neel, μεταξογραφίες του Andy Warhol, και γλυπτά της Louise Bourgeois, όλα έργα τέχνης που η αγορά, περίπου σαράντα χρόνια μετά, χαρακτηρίζει ανεκτίμητα. Τέχνη που, όπως υποστηρίζουν ακράδαντα οι διοργανωτές, δεν θα ήταν δυνατή χωρίς τις πρώτες διαμαρτυρίες του Stonewall.
Το κίνημα του Stonewall ξεκίνησε κατά τη διάρκεια συνηθισμένης εφόδου της αστυνομίας σε κεντρικό gay bar, όπου και οι θαμώνες αποφάσισαν ότι είχαν ανεχτεί πολλά. Το πλήθος αντιστάθηκε επιθετικά στη σύλληψη και τις επόμενες μέρες, περισσότερες πορείες προέκυψαν.
Ο Armstrong έγινε γνωστός για τις φωτογραφίσεις φίλων και εραστών του. Οι φωτογραφίες του, συχνά ασπρόμαυρες, συγκρίνονταν με αυτές άλλων πρωτοπόρων της εποχής όπως ο Nan Goldin . Μέχρι το 1955, ο Armstrong ήταν αρκετά καθιερωμένος ώστε να συμπεριληφθεί στο Whitney Biennial.
Το βιβλίο ισορροπεί ανάμεσα στις αποκαλούμενες Καλές Τέχνες και στην καταγραφή ενός τμήματος της gay κοινωνίας που ήταν εξολωθρευμένο κατά τη διάρκεια της κρίσης του AIDS, στις δεκαετίες του 1980 και ‘90. Πολλοί καλλιτέχνες φωτογράφιζαν τις αποβάθρες στη δυτική πλευρά του Manhattan, για χρόνια σημείο cruising για gay sex. Σήμερα, αυτές οι φωτογραφίες είναι περιζήτητες, ειδικά η δουλειά του Alvin Baltrop. Η Seccombe, που ζούσε κοντά στις αποβάθρες με τον σύζυγο και την κόρη τους, τις φωτογράφιζε για πάνω από 30 χρόνια.
Φιλοξενούνται πολλά έργα του Haring στην έκθεση. Η πρώτη του μεγάλη έκθεση ήταν το 1982 στο Shafrazi Gallery στο Soho, όταν είχε ήδη αρχίσει να γίνεται παγκοσμίως γνωστός. Από την αρχή της καριέρα του, τα έργα του Harring συμπεριλάμβαναν queer θεματολογία και υπεράσπιση δικαιωμάτων. Διαγνώστηκε με AIDS το 1989 και πέθανε σε ηλικία 31 ετών, το 1990.
Ο Warhol έδειχνε ανοιχτά ενδιαφέρον σε queer θεματολογία, όπως επίσης έδειχνε ανοιχτά ενδιαφέρον στο να βγάλει χρήματα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, οι κριτικοί είχαν αρχίσει να τον υποτιμούν – ήταν κυρίως γνωστός για ανιαρά πορτρέτα celebrity φίλων του παρά για την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Απευθυνόμενος στον Basquiat, καλλιτέχνη με απήχηση στους μεγαλύτερους συλλέκτες και αγοραστές τέχνης στη Νέα Υόρκη, ο Warhol ήλπιζε να ενδυναμώσει μια καριέρα που κατέρρεε. Και τα κατάφερα, τουλάχιστον για λίγο.
Αυτό το έργο είναι του Adam Rolston, αρχιτέκτονα και γραφίστα του οποίου το όνομα συνδέθηκε με την ACT UP, μια ομάδα γνωστή για την έντονη υπεράσπιση και ευαισθητοποίηση πάνω σε θέματα για το AIDS. Ο Rolston βοήθησε να αναπτυχθεί ένα στυλ που έμοιαζε επιτηδευμένο και ακαδημαϊκό.
Οι Gran Fury ήταν κολεκτίβα καλλιτεχνών που συνδέθηκαν με το ACT UP κίνημα και που βοήθησαν επίσης να αναπτυχθεί μια απλή, οπτικά ελκυστική σειρά αφισών, logo και μηνυμάτων για τον ακτιβισμό για θέματα AIDS. Η ομάδα είναι πιθανότατα πιο γνωστή για το “Silence=Death”, αλλά κυκλοφόρησαν κι άλλα σημαντικά έργα, όπως το πανό “Όλοι οι άνθρωποι με AIDS είναι αθώοι”, και τις διαφημίσεις σε λεωφορεία που δήλωναν ότι “Το Να Φιλάς Δεν Σκοτώνει.”
H Opie, φωτογράφος στο Λος Άντζελες, φωτογραφίζει την queer κοινότητα της πόλης από τα τέλη της δεκαετίας του 1980. Χρησιμοποιώντας κανόνες των κλασικών πορτρέτων, όπως σε αυτή η φωτογραφία, καταφέρνει να αποδίδει πόσο αντισυμβατικά είναι τα άτομα που φωτογραφίζει, ενώ οι εικόνες ανήκουν σε ένα mainstream πλαίσιο.
Το Εξώφυλλο
