Συνδυάζει το ταλέντο και το «nowness» της Bishop Briggs, τις πολιτικές απόψεις – και την ανατροφή – του Justin Trudeau, τη φωνή της Amy Winehouse και τη φυσιογνωμία και τη συμπεριφορά του κοριτσιού της διπλανής πόρτας. Ο λόγος για την Κατερίνα Ντούσκα, που ήρθε από τον Καναδά στην εφηβεία της, μαζί με τους Έλληνες μετανάστες γονείς της, και φέτος θα μας εκπροσωπήσει με το Better Love στη Eurovision στο Τελ Αβίβ.
Πάνω από 2 εκατ. views και περισσότερα από 70 reactions στο Youtube. Πώς αισθάνεσαι;
Τρομερά χαρούμενη, πάρα πολύ συγκινημένη, γιατί όταν ξεκινάς και λες θα κάνω κάτι όπως το θέλω, χωρίς καμία διάθεση συμβιβασμού και ζητάς εξαρχής τις καλλιτεχνικές ελευθερίες, δεν έχεις ποτέ ιδέα αν θ’ αρέσει, γιατί δεν ακολουθείς συνταγή. Και νιώθεις ότι η μεγαλύτερή σου υποχρέωση είναι απέναντι στον εαυτό σου. Πρέπει να αρέσει σε σένα. Οπότε, πάντα ξεκινάω από αυτή τη βάση. Αν κάτι εμένα με κάνει περήφανη, μου αρκεί. Και να πάει καλά και να μην πάει καλά, και ν’ ακουστεί και να μην ακουστεί. Όταν, λοιπόν, το βιώνεις όπως το βιώνεις και έρχεται κι αυτή η αποδοχή, τι να πω, είναι μαγικό συναίσθημα. Την πρώτη μέρα που βγήκε το κομμάτι, το πρώτο 24ωρο, παιδιά, ντρέπομαι, αλλά θυμάμαι που έκλαιγα. Είμαι πάρα πολύ ευσυγκίνητη, μου στέλνουν κάθε μέρα εκατοντάδες μηνύματα. Όσα προλαβαίνω τα βλέπω, αλλά είναι τα σχόλια απίστευτα. Και χαίρομαι που το έχει αγκαλιάσει η Ελλάδα, γιατί είναι ένα είδος μουσικής που, όλοι γνωρίζουμε, ότι δεν είναι και το πιο εμπορικό στην Ελλάδα, τουλάχιστον ακόμη. Παράλληλα, είναι και τα σχόλια των ξένων χωρών φανταστικά.
Μάλλον επειδή δεν είναι τόσο εμπορικό και σύνηθες, γι’ αυτό έχει ξεχωρίσει και έχει κάνει αίσθηση.
Χαίρομαι, θα μπορούσε αυτό να πάει έτσι όπως πήγε και το αντίθετο. Ακόμα κι ο κόσμος που δεν το περίμενε όλο αυτό και δεν είναι και του ύφους του, χαίρομαι που κάτι έχει αναγνωρίσει σε αυτό. Για μας είναι τεράστια υπόθεση.
Είχες ετοιμάσει άλλα δύο τραγούδια, σωστά;
Άλλα δύο έστειλα, τα οποία είχα γράψει, για να μπουν στον επόμενό μου δίσκο και το Better Love ήταν το κομμάτι το οποίο ουσιαστικά φτιαχνόταν εκείνο το διάστημα. Πίστευα πάρα πολύ ότι ήταν το κατάλληλο κομμάτι για αυτό το μουσικό φεστιβάλ. Έτσι το βλέπω, ως το μεγαλύτερο μουσικό φεστιβάλ. Το πίστευα πάρα πολύ…
Πίστευες ότι θα ταιριάζει περισσότερο στο ύφος του διαγωνισμού.
Και τα άλλα θα ταίριαζαν στο ύφος του διαγωνισμού και τα άλλα τα λατρεύω, αλλά αυτό το τραγούδι εμένα προσωπικά μου δίνει ένα άλλο εύρος σαν περφόρμερ, μου δίνει τη δυνατότητα να έχω μια πολύ μεγάλη έκταση στη φωνή μου, τη μεγαλύτερη που έχω επιχειρήσει μέχρι στιγμής σε τραγούδια μου και μου αρέσει πάρα πολύ το ότι έχει εναλλαγή συναισθημάτων. Οπότε ένιωθα ότι με πώρωνε αυτό σαν περφόρμερ. Να δείξω όσα μπορώ να προλάβω μέσα σε τρία λεπτά, να δείξω μία πιο σφαιρική εικόνα του ποια είμαι σαν ερμηνεύτρια.
Η αντίδραση της οικογένειάς σου ποια ήταν όταν το πρωτοάκουσε;
Οι γονείς μου είναι άνθρωποι συνεσταλμένοι όπως εγώ και ο αδερφός μου. Εξαρχής ήταν σκεπτικοί για τη Eurovision, όπως ήμουν κι εγώ. Χάρηκαν, αλλά είπαν ότι θέλει σίγουρα σκέψη. Αν έχεις διασφαλίσει τις συνθήκες που θα σε κάνουν να νιώθεις καλά μέσα σε αυτό, μου είπαν, γιατί κανένας γονιός δεν θέλει να δει το παιδί του να υποφέρει τρεις-τέσσερις μήνες. Γιατί είναι μία συναρπαστική και δύσκολη διαδικασία και πρέπει να είσαι πανέτοιμη γι’ αυτό. Οπότε οι γονείς μου περίμεναν να δουν εγώ πώς θα ένιωθα γι’ αυτό. Μου είπαν είμαστε 100% μαζί σου, αν το θέλεις.
Για το τραγούδι τι σου είπαν;
Οι γονείς μου το άκουσαν, όταν το ακούσατε όλοι. Δεν έχουν και την καλύτερη σχέση με την τεχνολογία. Δυστυχώς έχουμε 7 ώρες διαφορά, δεν είναι καθόλου εύκολη η επικοινωνία μέσω skype. Και δεν μπορούσα να τους εξηγήσω πώς να ακούσουν ένα κομμάτι σε «κλειδωμένο» link, ήταν… ψιλά γράμματα. Κι έτσι τους είπα δεν πειράζει, θα το ακούσετε ολοκληρωμένο, με το βίντεο, όπως θα ήθελα. Έχουν ξετρελαθεί, πάντως. Εντάξει, ο πατέρας μου εδώ και 3 χρόνια ακούει το δίσκο μου κάθε μέρα, σε βαθμό που τσακωνόμαστε όποτε είμαστε μαζί… Οι περισσότεροι καλλιτέχνες δεν μπορούν να ακούνε τη μουσική τους από ένα σημείο και μετά. Είναι τρομερά υποστηρικτικός και τώρα φαντάζομαι ότι το ακούει συνέχεια.
Σε τι φάση βρίσκεται η προετοιμασία;
Γίνονται κάποιες πρόβες παράλληλα, δουλεύω με τις τρεις δεύτερες φωνές, το μαέστρο μας και τον ηχολήπτη. Αρχικά, η δουλειά μου είναι ο ήχος, πώς θα βγει το τραγούδι τέλεια. Κι αυτό είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, γιατί δεν επιτρέπονται φωνές ηχογραφημένες, όλες είναι live. Οπότε όταν έχεις ένα κομμάτι με πάρα πολλές φωνές μέσα, όπως είναι το δικό μου, έχω γράψει η ίδια άπειρες φωνές, για να ακουστεί όλο αυτό, θέλει μαεστρία για να μπορέσει να αποδοθεί με ένα φωνητικό σύνολο μέχρι 5 ατόμων. Προς το παρόν αυτή είναι η δική μου προτεραιότητα και παράλληλα η χορογράφος δουλεύει με τις χορεύτριες και με την Έφη (σ.σ. Γούση) και όπου να ‘ναι θα συναντηθούμε και θα έχουμε ρόλο η μία μέσα στη δουλειά της άλλης.
Θα είστε έξι άτομα επί σκηνής;
Ναι, που είναι το όριο. Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε περισσότεροι. Το λέω γιατί είναι μία πολύ μεγάλη σκηνή και είναι ωραίο να έχεις κόσμο μαζί. Αν και μπορεί να αλλάξει, προς το παρόν, δουλεύουμε με δύο χορεύτριες, τρεις δεύτερες φωνές κι εγώ.
Θα εμφανιστείς και στο Άμστερνταμ και στη Μαδρίτη. Πιστεύεις ότι η συμμετοχή στα pre-parties θα παίξει ρόλο σε μια πιο ολοκληρωμένη άποψη;
Πιστεύω πως ναι. Όσες ευκαιρίες έχει κανείς να συστηθεί στο κοινό και στους eurofans είναι μόνο καλό. Επίσης, για τον περφόρμερ είναι πολύ καλό, γιατί εξασκείται. Παρουσιάζει το κομμάτι του, έχει την ευκαιρία να το παίξει περισσότερες φορές. Όλοι είμαστε σε εντατική προετοιμασία, δεν έχουμε χρόνο ούτε για περιοδείες, ούτε για συναυλίες. Βλέπεις αντιδράσεις, δημιουργείς σχέσεις με τον κόσμο, μπορεί μόνο να κερδίσει κανείς, αν μπορεί να το κάνει. Κι εμείς γι’ αυτό το έχουμε προσπαθήσει κι έχουμε καταλήξει σε αυτά τα δύο πάρτυ.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Έφη Γούση;
Γνωριζόμασταν καλλιτεχνικά. Ήμουν fan της και ήταν fan μου. Ακολουθούσε η μία την άλλη στο instagram και συνέχεια κάναμε reactions η μία στην άλλη χωρίς να έχουμε γνωριστεί, επειδή η Έφη άκουγε φανατικά τη μουσική μου κι εγώ μέσω του instagram της έβλεπα όλες τις δουλειές της, ήμουν τρελή fan. Όλοι οι κοντινοί ξέρουν ότι το λέω χρόνια ότι θέλω να συνεργαστώ με την Έφη. Μου αρέσει που είναι «πολυεργαλείο»: Είναι φωτογράφος, είναι creative director αρχικά. Δεν ήθελα να απευθυνθώ σε έναν σκηνοθέτη, ήθελα έναν creative director. Έναν άνθρωπο ο οποίος θα χτίσει έναν κόσμο και θα ορίσει την αισθητική. Προφανώς σε συνεννόηση, η μία εμπνεύστηκε από την άλλη. Είχα δει και βίντεό της, οπότε ήξερα ότι είναι βιντεογράφος (videographer), έχει χειριστεί μία μεγάλη παραγωγή live performance, είναι και ηθοποιός, οπότε καταλαβαίνει πώς είναι να είσαι μπροστά στο φακό. Για μένα όλα αυτά ήταν τα τρελά ατού της Έφης και εννοείται το μυαλό της. Είναι τρομερά δημιουργικό μυαλό, έχει «μάτι», ξέρει πώς να σου δίνει πολύ δυνατές εικόνες, κάδρα, έχει τρομερές ιδέες η Έφη και πολύ έντονη ταυτότητα. Κι αυτό το θεωρώ σπουδαίο.
Της έστειλες εσύ μήνυμα ότι θα είσαι στη Eurovision κι αν θέλει να συνεργαστείτε;
Ναι, ακριβώς. Και ενθουσιάστηκε. Δεν είχα σκεφτεί κανέναν άλλον και το είχα πει στην ΕΡΤ από την αρχή. Μόλις επισημοποιήθηκε μέσω της ΕΡΤ, της το πρότεινα και κατευθείαν ενθουσιάστηκε.
Ένα από τα πράγματα που ζητήσατε από την ΕΡΤ και κλείσατε ως ομάδα ήταν η απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία και ο έλεγχος. Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει για μένα, αρχικά, να είναι ένα δικό μου τραγούδι, όπου αυτό δεν χρειάστηκε καν να το ζητήσω από την ΕΡΤ, ήρθε με αυτή την πρόταση σε μένα. Και το δεύτερο είναι η ομάδα συνεργατών. Δηλαδή, παραγωγός, ηχολήπτης, master engineer, creative direction, το βίντεο, το στυλ, ποιοι θα τραγουδήσουν, ποιοι θα χορέψουν, ποιοι θα μας ντύσουν και θα μας βάψουν. Όλα αυτά ορίζουν μία αισθητική, ένα αποτέλεσμα που είναι η ταυτότητα του κάθε καλλιτέχνη, οπότε ήταν πολύ σημαντικό για μένα, γιατί πραγματικά εκτίθεσαι σε αδιανόητα τεράστιο κοινό, θες να πεις ότι εγώ έδωσα στο κοινό αυτό που είμαι και μπορεί το κοινό να αποφασίσει αν του αρέσει ή όχι, αλλά το να πάει κανείς ως κάτι που δεν είναι, είναι πολύ λάθος. Δεν νομίζω ότι αυτό καταλήγει κάπου καλά. Είναι πολύ σημαντικό το ότι η ΕΡΤ το κατανόησε πλήρως. Ο κ. Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι κι αυτός καλλιτέχνης και σέβεται τους δημιουργούς. Όλη η ομάδα είναι τέτοιοι άνθρωποι. Με σεβάστηκαν εξ αρχής και για μένα έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αν ήταν άλλοι άνθρωποι, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να προχωρήσω.
Αυτό που θα δούμε στο Τελ Αβίβ θα το επιμεληθεί η Έφη. Θα είστε έξι γυναίκες. Υπάρχει κάποιο μήνυμα;
Στην Έφη, γενικά, δεν της αρέσει να εξηγεί τι ακριβώς έχει στο μυαλό της. Της αρέσει να δημιουργεί κάτι που είναι ανοιχτό σε ερμηνεία. Η τέχνη δεν έχει την υποχρέωση να είναι πάντα κατανοητή. Υπάρχουν άπειρες ερμηνείες. Θεωρώ ότι όλο αυτό είναι μια εικόνα τρομερά δυνατή για τη γυναίκα, το οποίο εμένα με εκφράζει απόλυτα και είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει αυτό το στίγμα στο τι κάνω, είμαι γυναίκα τραγουδοποιός-τραγουδίστρια. Στη χώρα μας δεν ακούμε πολλές τραγουδοποιούς, αυτό είναι πολύ κρίμα, όπως και δεν βλέπουμε πολλές σκηνοθέτιδες. Εξίσου πολύ κρίμα. Οπότε ήμασταν «γυναίκες in charge». Και νομίζω ότι στο βίντεο φαίνεται αυτό. Φαίνεται η αγάπη μας προς το γυναικείο φύλο, προς τη φυσικότητα της γυναίκας, τα φυσικά σώματα, το εύρος μιας γυναίκας. Το ότι έχουμε εικόνες τρομερά τρυφερές και εύθραυστες κι έχουμε εικόνες πάρα πολύ δυναμικές και εικόνες ενότητας επίσης. Οπότε σίγουρα σαν πνεύμα αυτό θα κυριαρχεί και στο Τελ Αβίβ. Αλλά θα πάρει άλλη μορφή.
Θα το χαρακτήριζες κατά κάποιο τρόπο φεμινιστικό το μήνυμα;
Εγώ σίγουρα. Η κάθε γυναίκα έχει και τη δική της στάση πάνω σε αυτό. Έχω συναντήσει γυναίκες που δεν αυτοαποκαλούνται φεμινίστριες, οι οποίες για μένα είναι. Γιατί είναι ανεξάρτητες, δυναμικές γυναίκες, που δεν είχαν ποτέ ανάγκη να στηριχτούν σε κανέναν άντρα. Έχουν τον απόλυτο έλεγχο της ζωής τους, της δουλειάς τους, του σώματός τους, του μυαλού και της ψυχής τους. Εγώ νιώθω πολύ άνετα μέσα σε αυτό, που δεν θέλω να το πω «ταμπέλα», γιατί δεν είναι, αλλά τον ασπάζομαι αυτόν τον όρο (σ.σ. τον φεμινισμό).
Πώς αυτοπροσδιορίζεσαι, σε σχέση με τη σεξουαλική σου ταυτότητα;
Για μένα, πραγματικά, αυτές οι «ταμπέλες» είναι πάρα πολύ παρωχημένες. Στηρίζω απίστευτα τον αγώνα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, το πρώτο μου solo live ήταν στο Athens Pride το 2013. Ένιωθα ότι ήταν μία ιδανική συγκυρία, το έχω πολύ μαγικά στο μυαλό μου και γενικά πονάω τον κάθε αγώνα, με κάνει απίστευτα περήφανη που αυτή η ομάδα έχει επιτέλους φωνή σε αυτή την χώρα. Γιατί όταν ήρθα στην Ελλάδα δεν είχε τη φωνή που έχει σήμερα. Για μένα είναι απίστευτο αυτό που έχετε καταφέρει. Και είναι πολύ ωραίο το πόσους καλλιτέχνες έχετε μαζί σας. Το λέει και το τραγούδι: Way to love, who you love, δηλαδή it never fucking matters, it really is the way that you love someone. Οπότε για μένα είναι όλα πολύ σχετικά, μπορεί μια ζωή να είσαι με έναν άντρα ή με μια γυναίκα ή οτιδήποτε και αυτό μετά να αλλάξει. Πολύ απλά: Ερωτευόμαστε ανθρώπους.
Λειτουργεί και ως «δήλωση» το τραγούδι;
Σίγουρα και το ήξερα ότι ακούγεται σαν δήλωση και με άγχωνε αυτό, γιατί δεν το ‘χω ξανακάνει σε τραγούδι μου και με άγχωνε πάρα πολύ το να φαίνεται ότι «δασκαλεύω» το κοινό. Σαν να ξέρω εγώ κάτι καλύτερα. Αυτές είναι σκέψεις μου, μέσα από αναζητήσεις, που νιώθω ότι μοιράζομαι με πάρα πολύ κόσμο. Έχω τις ίδιες αναζητήσεις. Πραγματικά, αισθάνομαι ότι η αγάπη δεν βλέπει πρόσωπα, δεν βλέπει φύλα, δε λειτουργεί έτσι.
Άρα είσαι υπέρ όλων των διεκδικήσεων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στην Ελλάδα.
Με δουλεύετε τώρα; Υπάρχει ερώτημα σε αυτό; Εννοείται και το θεωρώ τραγικό το γεγονός ότι έχουμε αργήσει τόσο. Είμαι απόλυτα υπέρ. Το θεωρώ τραγικό ότι το 2019 ακόμα κάνουμε αυτή την κουβέντα.
Το κράτος του Ισραήλ είναι αρκετά προοδευτικό στα ΛΟΑΤΚΙ θέματα, αλλά δεν είναι τόσο ανεκτικό σε κουλτούρες της γύρω περιοχής. Πιστεύεις ότι θα μπορούσε μία γιορτή της μουσικής, όπως είναι η Eurovision, να μειώσει τις διαφορές;
Ξεκάθαρα. Έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις αυτό το θέμα, το μποϊκοτάζ. Για μένα η Eurovision ήταν πάντα ένας διαγωνισμός φιλίας, ενότητας, πολυπολιτισμικότητας, αυτό πρεσβεύει σαν μουσικός διαγωνισμός, ανεξάρτητα από τη χώρα που τον φιλοξενεί κάθε χρόνο. Σαν Κατερίνα είμαι μουσικός, δεν είμαι πολιτικός, δεν μπορώ να μιλήσω για τις πράξεις καμιάς κυβέρνησης, κανενός κράτους. Σαν μουσικός θεωρώ ότι ο σκοπός της μουσικής είναι να ενώνει τον κόσμο, όχι να τον διχάζει και γι’ αυτό δεν πρέπει να λογοκρίνεται η μουσική. Αν αυτό με ρωτάτε. Δεν έχω δει ποτέ τον διαγωνισμό να συμπεριφέρεται ρατσιστικά και να κάνει διακρίσεις. Άλλο το τι κάνουν τα κράτη. Και για αυτό θεωρώ ότι έχει αντέξει τόσο πολύ μέσα στον χρόνο η Eurovision. Το Ισραήλ πάντα συμμετείχε και αγκαλιαζόταν από αυτόν τον διαγωνισμό. Κάθε χρόνο θα φιλοξενηθεί κάπου ο διαγωνισμός, δεν είναι πολιτικό το θέμα. Σκοπός του είναι να γεφυρώνονται οι διαφορές, συμμετέχουν χώρες από τη Δύση, από την Ανατολή, πολύ διαφορετικά πολιτεύματα μεταξύ τους, διαφορετικές θρησκείες. Όλοι εκείνη τη στιγμή έρχονται κοντά, συνυπάρχουν σε έναν θεσμό, που αυτό σαν γεγονός είναι φοβερό. Κρατάνε όλοι τη σημαία της χώρας τους σε ένα ενιαίο κοινό, ο ένας δίπλα στον άλλον και όλοι διασκεδάζουν το ίδιο. Δεν υπάρχει έχθρα. Κι εγώ, μεγαλωμένη στον Καναδά, δεν έχω συνηθίσει σε κάτι άλλο. Ήμουν σε μία σχολική τάξη 40 παιδιών, όπου σχεδόν το κάθε παιδί ήταν από διαφορετική χώρα, καταγωγή. Αυτό είναι το φυσικό μου περιβάλλον και μου αρέσει πάρα πολύ που έχουμε έναν πανευρωπαϊκό διαγωνισμό, ο οποίος επεκτείνεται. Και χάρηκα πολύ επίσης, που έμαθα ότι φέτος για πρώτη φορά θα μεταδοθεί απευθείας και στον Καναδά. Είναι φοβερό.
Τελειώνει ο διαγωνισμός. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, ό,τι κι αν γίνει, τι θα ήθελες ο κόσμος να πάρει από τη συμμετοχή σου;
Την ψυχή μου. Είναι πολλά τα πράγματα που θέλω. Αρχικά θα ήθελα να μπορέσω να επικοινωνήσω πραγματικά τον εσωτερικό μου κόσμο, να με κατανοήσει το κοινό, να γίνει μια ψυχική σύνδεση. Να κατανοήσει από πού προέρχομαι, ποια είμαι, γιατί και πώς λέω αυτά που λέω. Αυτή είναι η πραγματική σύνδεση, που όταν συμβαίνει είναι μαγική. Το δεύτερο είναι, προφανώς, να κάνω περήφανη τη χώρα μας και να αναδείξω έναν χώρο ο οποίος δεν προβάλλεται. Είμαστε μία φοβερή γενιά ανθρώπων, με πολυπολιτισμικά ερεθίσματα, είτε γιατί οι περισσότεροι πλέον σπουδάζουν έξω είτε γιατί πολλοί μένουν έξω, επιστρέφουν, έχει πάρα πολλά να δώσει αυτή η γενιά. Είναι μια τρομερά ανοιχτόμυαλη γενιά, το θεωρώ πολύ βασικό για να προχωράμε στις τέχνες. Για μένα είναι σημαντικό ότι εκπροσωπώ αυτό τον χώρο και ότι η ομάδα μου απαρτίζεται από τέτοιους ανθρώπους, φοβερούς καλλιτέχνες ο καθένας στον τομέα του, όπου έχουμε όλοι μια κοινή νοοτροπία, μία κοινή ηθική στη δουλειά και ένα κοινό όραμα.
Μετά τι Eurovision τι σχεδιάζεις;
Έχουμε δίσκο. Είχα και τίτλο, αλλά τώρα δεν ξέρω. Ήταν να κυκλοφορήσει ο δίσκος νωρίτερα, μετά μπήκε στη μέση η Eurovision. Τα κομμάτια έχουν γραφτεί, αλλά πρέπει να περάσουν στο τελικό στάδιο της παραγωγής. Τώρα που προστέθηκε το Better Love, δεν ξέρω ακριβώς αν θα κρατήσω τον ίδιο τίτλο, αν θα προσθέσω κι άλλα κομμάτια. Αυτό θα το δούμε.
Το εξωτερικό το σκέφτεσαι;
Εννοείται πως το σκέφτομαι και γιατί όχι; Δεν αντιλαμβάνομαι καθόλου τη λογική του εσωτερικού καταναλωτισμού, του να βάζεις όρια και σύνορα στο έργο σου. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Δεν μιλάω μόνο για τις τέχνες. Προσωπικά, νιώθω ότι είναι ένα είδος μουσικής που μπορεί να βρει κοινό κι εκτός Ελλάδας, γράφω σε μία διεθνή γλώσσα. Απλά θέλω να επικοινωνήσω τη μουσική μου. Δεν βάζω γεωγραφικά όρια σε αυτό. Τη λατρεύω την Ελλάδα, δεν θέλω να χάσω τη βάση μου, αλλά η επιθυμία μου πάντα ήταν να ταξιδεύει η μουσική μου και νομίζω ότι αυτό είναι ό,τι πιο υγιές για τον οποιοδήποτε δημιουργό.
Αν σου κάνουν πρόταση να τραγουδήσεις στο Athens Pride θα πας;
Εννοείται. Μακάρι. Στον αγώνα, παιδιά.
Το Better Love είναι μια όαση που δεν σε προσγειώνει απότομα, αλλά στην κορύφωσή του σε πηγαίνει στον Παράδεισο και σε αφήνει εκεί. Ευδιάθετη και… προσγειωμένη, όμως, η Κατερίνα, με την καλλιτεχνική της ομάδα και την ΕΡΤ, είναι πανέτοιμη για ένα υπέροχο ταξίδι, που θα έχει τερματικό σταθμό το Εκθεσιακό Κέντρο του Τελ Αβίβ. Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε εμείς είναι καλή επιτυχία και… better love σε όλους.
συνέντευξη: Πέτρος Αλεξανδρής, Νικόλας Σακκάς
H συνέντευξη φιλοξενείται στο τεύχος #85.
