Ο Max (Maivon Wahid) είναι gay, μουσουλμάνος, single μπαμπάς που ζει στα Φίτζι και πρόσφατα μοιράστηκε την εμπειρία του στο Gay Star News.
Είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου, όταν υπάρχει ένα κομμάτι του εαυτού σου, που οι άλλοι δε μπορούν να δεχτούν. Όπως να είσαι gay στο στρατό, να είσαι μουσουλμάνος σε μια χριστιανική χώρα, ή να είσαι single γονέας σε μια παραδοσιακή κοινότητα. Τώρα, φανταστείτε να είστε και τα τρία παραπάνω μαζί και να δέχεστε απόρριψη και για τα τρία.
Η ιστορία του Max
Το να είμαι gay και μουσουλμάνος είναι δύο ξεχωριστές και αρμονικές πτυχές της ζωής μου, κατά την προσωπική μου άποψη. Αντιπροσωπεύω μια πολύ μικρή ομάδα, εδώ στα Φίτζι και, σε κάποιο βαθμό, στον ευρύτερο Ειρηνικό. Νιώθω πίεση για το πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι και πώς θα με αντιμετωπίσουν οι άλλοι. Μεγαλώνοντας, ήμουν εκείνο το «περίεργο» παιδί που δεν ένιωθα ότι ανήκω. Ήμουν καθωσπρέπει, ευπαρουσίαστος και έκανα αυτό που μου είχαν πει να κάνω μεγαλώνοντας στα άγρια περίχωρα της πρωτεύουσας των Φίτζι (Jittu Estate) γύρω στη δεκαετία του 1980. Μου έμαθαν να φοβάμαι τον Αλλάχ και αυτό σήμαινε να ακολουθώ τους πέντε πυλώνες του Ισλάμ: Σαχάντα, Σαλάτ, Ζακάτ, Σάουμ και Χατζ.
Πώς βρήκα την αποδοχή;
Το μεγάλωμά μου δεν ήταν εύκολο. Ο εκφοβισμός ήταν σταθερός, γιατί πάντα ξεχώριζα.
Όταν κατατάχτηκα στον βρετανικό στρατό και συμμετέχοντας σε αποστολές στο εξωτερικό, δέχτηκα έντονη σωματική κακοποίηση που με οδήγησε στο ψυχιατρικό σώμα του στρατού για φροντίδα. Εκείνη την εποχή δεν ήταν «φυσιολογικό» να κάνεις coming out στον στρατό.
Όταν μπαίνω σε μαστζιτζ (τζαμί), πάντα κρίνομαι και με αμφισβητούν. Μερικές φορές είναι από απλή περιέργεια, αλλά είναι φορές, που πρόκειται για καθαρό εκφοβισμό.
Μου απαγορεύτηκε η είσοδος σε ένα τζαμί επειδή έχω τατουάζ, που θεωρείται «haram» (αμαρτία). Στη θρησκεία μας, αυτό σημαίνει «ότι αλλάζεις τη φυσική δημιουργία του Θεού, προκαλώντας περιττό πόνο κατά τη διαδικασία» .
Η αποδοχή είναι συνεχής πρόκληση
Πέρα από αυτό, τα Φίτζι είναι και πάντα θα είναι το δεύτερο σπίτι μου. Έφυγα σε ηλικία 19 ετών για να καταταγώ στον βρετανικό στρατό και επέστρεψα πρόσφατα μετά από 12 χρόνια. Πλέον βλέπω τα Φίτζι πολύ διαφορετικά. Το Λονδίνο ήταν το σπίτι μου τα τελευταία χρόνια και τώρα αισθάνομαι ξανά σαν ξένος. Στα Φίτζι, χρειάζεται να κρύψω τόσες πολλές πτυχές της αυθεντικής ύπαρξής μου. Στο Λονδίνο, είχα βρει ένα μέρος όπου πραγματικά ζούσα ευτυχισμένα: εκεί που μπορώ να είμαι ο πιο αυθεντικός εαυτός μου.
Τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ ατόμων στα Φίτζι
Ενώ το Σύνταγμα του 2013 στα Φίτζι διασφαλίζει τα δικαιώματά μου ως ομοφυλόφιλο, η βαθιά επιρροή της θρησκείας των Φίτζι διατηρεί τις πολιτιστικές και κοινωνικές απόψεις αμετάβλητες. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την πολυπολιτισμική και ποικιλόμορφη σκηνή του σύγχρονου Λονδίνου. Η θρησκεία έχει πολύ μεγάλη θέση στη ζωή των περισσότερων ιθαγενών Φιτζιανών, όπου υπάρχουν χριστιανοί, με τους περισσότερους Φιτζιανούς ασιατικής καταγωγής να είναι ινδουιστές ή μουσουλμάνοι.
Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να εκτιμήσω το ποιος είμαι και να καταλάβω τη θρησκευτική μου αντίληψη για την ομοφυλοφιλία. Ως μουσουλμάνος δεν είχα πρότυπα για να στραφώ. Έκανα απόπειρα αυτοκτονίας δύο φορές, επειδή μισούσα αυτό που ήμουν.
Αυτό έγινε πριν από τρία χρόνια, όταν γνώρισα έναν ανοιχτά gay ιμάμη σε συνέδριο στην Αυστραλία. Μέσω εκείνου κατάφερα να εκτιμήσω πρώτα το ποιος ήμουν, μετά να αγαπήσω το ποιος είχα γίνει και τελικά να το γιορτάσω. Το πιο σημαντικό ήταν ότι έμαθα να αποδέχομαι ότι όλοι χρειαζόμαστε να βρούμε τον δικό μας δρόμο προς τον Θεό και ότι υπάρχουν περισσότεροι από ένας τρόποι να είσαι μουσουλμάνος. Είμαι ευγνώμων που βρήκα τον δρόμο μου και είμαι πολύ ευχαριστημένος με αυτό.
«Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη»
Ως single γονέας του πιο όμορφου γιου – ήμουν παντρεμένος με την πρώην σύζυγό μου για εννέα χρόνια – έμαθα να γίνομαι και να γιορτάζω το πρόσωπο που θέλω να είμαι, κι αυτό με ξεπερνάει, είναι μια κληρονομιά που θέλω να αφήσω σ’ αυτόν και στην επόμενη γενιά.
Παρόλο που είναι δύσκολο να συναντηθώ με ανθρώπους που σκεφτόμαστε το ίδιο (η ερωτική μου ζωή δεν υπάρχει!), με το να είμαι ο εαυτός μου, πιστεύω ότι μπορώ να δείξω στους άλλους ότι είναι εντάξει για να είσαι εσύ και να αγαπάς όποιον θέλεις να αγαπάς.
Ως κοινωνία, η επιθυμία μου είναι να είμαστε όλοι ελεύθεροι, να είμαστε ίσοι και να γιορτάζουμε τη μοναδικότητά μας, αντί να κατευθυνόμαστε από τη διαθεματικότητα και να διαιρούμαστε από τις διαφορές μας. Σε σύγκριση με το Ηνωμένο Βασίλειο και πιο πρόσφατα, με την Αυστραλία, τα Φίτζι έχουν πολύ δρόμο ακόμη. Ο ομόφυλος γάμος ίσως να μην είναι η πρώτη προτεραιότητα, αλλά αυτό που πραγματικά χρειάζεται – αυτό που είναι τόσο σημαντικό για την κοινότητα των LGBTI ατόμων και αμέτρητων άλλων – είναι η πολιτιστική αποδοχή.
Η συμπερίληψη ωφελεί όλους και είναι ευθύνη όλων
Είτε είσαι γκέι, είτε μουσουλμάνος, ή ένας single γονέας – ή και τα τρία μαζί – υπάρχει τόπος και χώρος για όλους.
Έχω βρει τη θέση μου στο Ισλάμ, και αισθάνομαι άνετα με το να είμαι η καλύτερη έκδοση του gay εαυτού μου, που μπορώ να είμαι.
Μην αφήνετε κανέναν να σας πει τίποτε διαφορετικό.
