Εδώ και κάποιο καιρό είναι γεγονός, πως στα ελληνικά δρώμενα, η LGBTQI+ κοινότητα βρίσκεται στο επίκεντρο του διαλόγου, που αφορά στις εξελίξεις γύρω από αυτήν. Εξελίξεις, όμως, οι οποίες δεν είναι πάντα –καθόλου- ευχάριστες.
Δολοφονίες, κακοποιητικές δίκες με ρητορική μίσους, εμπρηστικές ομοφοβικές επιθέσεις.
Οκτώβριος 2018: Ο Ζακ.
Ιανουάριος 2019: Η δίκη του Αμβρόσιου.
Μάρτιος 2019: Ο εμπρησμός στο Checkpoint.
Ταυτόχρονα, σε πιο προσωπικό επίπεδο, βλέπω να συμβαίνουν κάποια αλυσιδωτά μεταξύ τους γεγονότα, που αφορούν στην κοινότητα και δεν είναι –επίσης- πάντα ευχάριστα.
Ομοφοβικά σχόλια, δύσκολα coming out, αποκλεισμός ατόμων λόγω διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού.
Νοέμβριος 2018: Στον (πρώην) χώρο εργασίας μου με τους τότε συναδέλφους μου, 12:00 το πρωί. Δύο κύριοι, ιδιαιτέρως ευγενικοί με ένα αφοπλιστικό χαμόγελο και μια πολύ γλυκιά αύρα μπαίνουν στο μαγαζί: « Ψάχνουμε δώρο για ένα κορίτσι. Θα μπορούσατε να μας βοηθήσετε; Είμαστε όμως πολύ άσχετοι και ίσως σας ζαλίσουμε στις ερωτήσεις.» Και όντως κάνανε πολλές ερωτήσεις. Ερωτήσεις που έδειχναν ότι το κορίτσι στο οποίο θα έδιναν το δώρο είχε ιδιαίτερη σημασία γι΄αυτούς. Ερωτήσεις που έδειχναν μια πολύ ανεπτυγμένη και όμορφη οικειότητα μεταξύ τους. Όταν έφυγαν, μία συνάδελφος αναφώνησε ειρωνικά: «Επιτέλους, δεν τους άντεχα άλλο. Λες να ήταν “αδερφές” ; Μόνο οι “αδερφές” κάνουν τόσες ερωτήσεις!» «Όντως, μπορεί να διάλεγαν δώρο για την κόρη τους. Θα σας παρακαλούσα να αποφεύγετε τα ομοφοβικά σχόλια» , απάντησα μιας και άκουσα το σχόλιο. Χαρακτηρίστηκα χαζή. Μπορεί κι ανώμαλη, χωρίς να το ξέρω.
Δεκέμβριος 2018: Γραφεία Antivirus, 8:30 το βράδυ. Μια συνάδελφος σε άσχημη διάθεση μας ανοίγει την καρδιά της: “Μία πολύ καλή φίλη μου με έχει απομακρύνει εμφανώς από τη ζωή της από τότε που είμαι ανοιχτά ζευγάρι με την κοπέλα μου. Αλλά δεν το καταλαβαίνω. Ισχυρίζεται πως με αποδέχεται, αλλά φαίνεται ξεκάθαρα στη συμπεριφορά της πως θα ήθελε να μην το πολυφωνάζω ότι έχω σχέση με γυναίκα. Γιατί; Αφού αυτό είμαι, είτε το λέω δυνατά είτε όχι.»
Ιανουάριος 2019: Κουκάκι, 10:00 το βράδυ. Ένας φίλος μού εκμυστηρεύεται τις ανησυχίες του για τον ξάδερφό του: “Και γιατί να δηλώνει ότι είναι γκέι; Ας κάνει απλά τη ζωή του. Εγώ τον στηρίζω, αλήθεια! Σε σένα μπορώ να το πω χωρίς να με παρεξηγήσεις. Ξέρεις πολύ καλά πως το bullying μπορεί να τον διαλύσει ψυχολογικά. Άσε που φοβάμαι κιόλας. Λίγα γίνονται; Ο κόσμος είναι κακός, ειδικά στην Ελλάδα.”
Φεβρουάριος 2019: 2:00 το βράδυ. Λαμβάνω μήνυμα από φίλο: «Χωρίσαμε. Δεν ήθελε να αποκαλύψει στους φίλους του ότι είμαστε μαζί κι ότι είναι γκέι. Φοβάται μήπως τον απορρίψουν. Όλο αυτό του δημιουργεί πίεση. Μου ζήτησε να τον καταλάβω. Τι να καταλάβω; Μου φαίνεται ότι ντρέπεται γι’ αυτό που είναι και κατ’ επέκταση για μένα. Είμαι θυμωμένος.»
Μάρτιος 2019: Προπύλαια Πανεπιστημίου, 10:00 το πρωί. Δυο πολύ καλές μου φίλες, ορκίζονται. Είναι ζευγάρι, αλλά το coming out της σχέσης αυτής δεν πήγε ιδιαίτερα καλά. Η μία εξ’ αυτών μου ανοίγει την καρδιά της: “Αυτή είναι η πιο σημαντική μου μέρα και κάθομαι και κλαίω. Δε μπορώ να την αγκαλιάσω και να τη φιλήσω όπως θέλω, γιατί φοβάμαι μήπως οξύνω την ήδη άσχημη κατάσταση. Ο πατέρας μου μού είπε ότι από μέσατου κλαίει, παρά χαίρεται για μένα. Η γυναίκα που με μεγάλωσε, είναι θυμωμένη με μένα. Επειδή η σύντροφός μου είναι γυναίκα. Τόσο δύσκολο τους είναι να καταλάβουν ότι την αγαπάω; Και ειλικρινά, τόσο εύκολο να με αποκλείσουν γι΄αυτό;»
Και κάπως έτσι άρχισα να σκέφτομαι τι σημαίνει και πόσο μεγάλο είναι το κόστος, εν τέλει, του να είσαι ορατός.
Τεράστιο, η αλήθεια είναι. Τόσο σε μάκρο, όσο και σε μίκρο επίπεδο.
Γιατί, η αλήθεια είναι πως θα φοβηθείς, όταν δολοφονήσουν κάποιον επειδή υποστήριζε και επειδή ήταν, στην τελική, αυτό που είσαι κι εσύ. Θα πονέσεις, όταν ακούσεις πως κάποιος «αν είχε ένα όπλο, θα σε σκότωνε» , επειδή δεν είσαι αυτό που θέλει να είσαι. Θα νιώσεις απειλή, όταν σκέφτεσαι μήπως κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή, αν βρίσκεσαι σε μέρη που στηρίζουν την κοινότητα.
Γιατί θα χρειαστεί να νιώσεις μόνος σου σε κάποια περιβάλλοντα, ακόμα κι αν έχεις γύρω σου ένα σωρό κόσμο. Θα χρειαστεί να νιώσεις προδομένος από τους οικείους σου, επειδή δε σε αποδέχονται ή σε αποδέχονται «υπό όρους» . Θα χρειαστεί να φύγεις από μια σχέση- φιλική ή ερωτική- επειδή ο σύντροφος ή ο φίλος σου δεν αγαπάει τον εαυτό του και κατ’ επέκταση όλα όσα είναι γύρω του. Θα χρειαστεί να ανησυχήσεις για τους δικούς σου ανθρώπους και να νιώσεις πως δε σε στηρίζουν, μιας και φοβούνται τόσο για σένα.
Αλλά εγώ θα σου πω γιατί αξίζει να είσαι ορατός:
Γιατί είναι πολιτική πράξη. Κανένα σύμφωνο δε θα είχε ψηφιστεί και καμία δίκη δε θα είχε το αποτέλεσμα που είχε, αν κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν “βγει από τις ντουλάπες τους” όταν κρίθηκε αναγκαίο.
Γιατί είναι κοινωνική κατάκτηση. Κανένα pride και καμία διαμαρτυρία δε θα γινόταν ποτέ και για τίποτα, αν κάποια άτομα δε διεκδικούσαν ορατά ό,τι αποτελεί δεδομένο ανθρώπινο δικαίωμα.
Γιατί είναι προσωπικό επίτευγμα. Όταν μπεις στη διαδικασία να κάνεις coming out και να απελευθερωθείς. Όταν νιώσεις ελεύθερος/η να εκφράσεις τι σε φοβίζει και τι σε πονάει. Όταν δεις ποιοι σ’ αγαπούν γι’ αυτό που πραγματικά είσαι. Όταν αφήσεις τον εαυτό σου να ερωτευτεί, χωρίς να ντρέπεσαι. Όταν δεις πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για σένα χωρίς να το ξέρεις. Όταν ανακαλύψεις πως υπάρχουν άνθρωποι που θα είναι δίπλα σου σε όλα όποιος κι αν είσαι.
Και κυρίως γιατί κάθε μέρα χρειάζεται να κάνεις ευτυχισμένο τον μόνο άνθρωπο που θα είναι δίπλα σου σε όλη σου τη ζωή 24/24:
Τον εαυτό σου.
