Vasilis Thanopoulos
Είτε ως Ψευτοθόδωρος στο «Ζητείται Ψεύτης», που ανεβαίνει τις επόμενες μέρες στο Θέατρο Παλλάς είτε ως χαμογελαστός κριτής στο τηλεοπτικό σόου Your Face Sounds Familiar, o Αλέξης Γεωργούλης έχει επιστρέψει για τα καλά στην ελληνική επικαιρότητα. Κάπως έτσι, ο πάντα “Σωτήρης της καρδιάς μας” καλείται να διαχειριστεί έννοιες όπως η “διαφορετικότητα” και το “queer” και να παραδεχτεί επιτέλους ότι το “Είσαι το ταίρι μου” είναι ένα σίριαλ – που έστω και δειλά – μιλά για τη διαφορετικότητα στον έρωτα. Ας πάρουμε όμως το πράγματα από την αρχή…
Στις 15 Μαρτίου ξεκινούν οι παραστάσεις του «Ζητείται Ψεύτης» στην οποία και πρωταγωνιστείς. Πώς προέκυψε αυτό;
Η επικοινωνία έγινε τελείως αυθόρμητα. Τα Χριστούγεννα είχα έρθει για μια εβδομάδα διακοπές και είχα πάει στην πρεμιέρα μια παράστασης. Με είδε ο παραγωγός Γιάννης Κεντ και με ρώτησε τι κάνω αυτό το καιρό κι αν θα με ενδιέφερε ο ρόλος. Είχα συναντηθεί και με τη Ναταλία Δραγούμη και με είχε ενημερώσει σχετικά με το τι είχε συμβεί με την παράσταση. Μου ήρθε, πάντως, πολύ αβίαστα το “ναι”. Επίσης, με τον Πέτρο Ζούλια, τον σκηνοθέτη, λέγαμε πολλά χρόνια ότι θα θέλαμε να δουλέψουμε μαζί. Τελικά, ήρθε και έδεσε μια χαρά.
Επομένως, ήσουν ενήμερος για όλο το θέμα που είχε συμβεί με την παράσταση;
Λίγα πράγματα. Δεν γνώριζα όλο το background και όλες τις δηλώσεις που είχαν γίνει.
Πόσο απαραίτητος είναι ένας ψεύτης σήμερα – και κυρίως στην πολιτική;
Απ΄ότι φαίνεται πολύ. Αλλά ο ψεύτης του Ψαθά δεν αναφέρεται μόνο σ’ αυτό το πελατειακό σύστημα που ακολουθείται στην πολιτική. Όλη αυτή ψηφοθηρία λειτουργεί περισσότερο ως δικαιολογία και τη χρησιμοποιεί ως αφετηρία για να αναφερθεί στον άνθρωπο και στην ανάγκη που έχει για μια ελπίδα, για ένα ψέμα. Στην αρχή κιόλας του έργου γίνεται σαφής αυτή η ταύτιση του ψέματος με την ελπίδα, ότι δηλαδή όλα θα πάνε καλά. Γι΄αυτό και το έργο είναι τόσο επίκαιρο. Γι΄αυτή την ελπίδα ζούμε και σήμερα.
Θεωρείς σωστό ένας ηθοποιός, που συχνά κοροϊδεύει τη διαφορετικότητα μέσα από τις παραστάσεις του, να αναλαμβάνει ρόλος εμβληματικούς για την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα (σ.σ. όπως την περίπτωση του Μάρκου Σεφερλή στο Hairspray);
Θα σου πω πως λειτουργώ εγώ. Ως ηθοποιός αυτό που με ενδιαφέρει είναι αν ένας ρόλος μου δίνει τη δυνατότητα να υπάρξω στο παρόν του, να μπορέσω να αναπνεύσω τις ατάκες του και να τον καταλάβω. Μόνο έτσι μπορώ να αναμετρηθώ μαζί του. Δεν θα έκανα έναν ρόλο αν δεν “συμφωνούσα” μαζί του. Ο καθένας βέβαια έχει τα δικά του κριτήρια επιλογής. Για εμένα σημασία έχει η υποκριτική και αυτό που κερδίζω μέσα από έναν ρόλο κι όχι να ασκήσω κάποια καλλιτεχνική επιρροή στον χάρτη της Ελλάδας. Πάω περισσότερο με το πόσο με εμπνέει ο ρόλος και όχι αν αυτός είναι επίκαιρος ή οτιδήποτε άλλο. Αν συμβολίζει κάτι, θα πρέπει να κατανοώ ακριβώς τι συμβολίζει και τι είναι και σε καμία περίπτωση δε θα ήθελα να μπω σε νερά και αν το θες στα κεκτημένα κάποιων ανθρώπων μόνο και μόνο για να τους μπω στο μάτι. Το πνευματικό πεδίο είναι τόσο μεγάλο που δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπαίνεις στο μάτι κανενός. Αν το κάνεις, πιθανότατα να πηγαίνεις γυρεύοντας.
Αν ψάξεις στο google βάζοντας τη φράση “Γεωργούλης gay”, το πρώτο που βγαίνει είναι μια μήνυση που είχες κάνει σε ένα περιοδικό που χρησιμοποίησε το πρόσωπό σου σε υλικό gay πορνό.
Ναι, είχαν κόψει το κεφάλι μου και το είχαν βάλει σε μια gay πορνοταινία. Το κεφάλι μου έχει κάνει καριέρα (γέλια). Φυσικά, δεν είχε να κάνει τόσο με το gay κομμάτι όσο με το ότι υπήρχα ψευδώς σταρ σε πορνοταινίες.
Πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Περισσότερο ως μοναδικότητα και αυτό μάλλον είναι ό,τι πιο κοινότοπο μπορείς να πεις. Αλλά αυτό συμβαίνει. Ο καθένας είναι μοναδικός. Αν το αντιληφθούμε πραγματικά αυτό, νομίζω ότι όλες οι ισορροπίες έρχονται από μόνες τους. Ισορροπίες που σου λένε να σέβεσαι και το σύνολο και την ατομικότητα. Κάπως έτσι έχουν ισορροπήσει στο δικό μου το κεφάλι, τα θέματα αυτά. Τα σεξουαλικά, τα πνευματικά, τα κοινωνικά, τα όποια. Θα σου πω, επίσης ότι δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες αλλά αντιλαμβάνομαι την ανάγκη των ανθρώπων να τις υιοθετήσουν, το σέβομαι αυτό. Για εμένα βάση έχει ο άνθρωπος και η ψυχή του και όταν καλείται να υπερασπιστεί την ταυτότητα που πιστεύει ότι του αρμόζει, είμαι μαζί του και πιστεύω ότι και η κοινωνία πρέπει να τον αγκαλιάσει. Γιατί έχει υποχρέωση η κοινωνία να το κάνει.
Κάτι που θεωρείς ότι κάνει η ελληνική κοινωνία;
Σε κοινωνικό επίπεδο, υπάρχουν κάποια στρώματα στα οποία θα βρεις μια ισχυρή άρνηση, επειδή υπάρχει μια χειραγώγηση που εξυπηρετεί κάποιους. Εγώ αυτό που βλέπω είναι πως εδώ και χρόνια υπάρχουν ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που είναι πλήρως αποδεκτά από την κοινωνία. Τα πράγματα έχουν ανοίξει αρκετά, προφανώς χάρη στους τόσους αγώνες που κάνει η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα αλλά και στη συνειδητοποίηση ότι δεν έχει καμία σημασία η ταυτότητα ενός ατόμου ή αν ένα ζευγάρι αποτελείται από άτομα του ίδιου φύλου ή του αντίθετου. Σε θεσμικό τώρα επίπεδο, όταν οι άνθρωποι εναντιώνονται στην διεκδίκηση δικαιωμάτων άλλων ανθρώπων, αυτό συνιστά βία. Το να καταψηφίζεις δηλαδή το δικαίωμα κάποιων ανθρώπων είναι βία. Προφανώς κι εναντιώνομαι σ΄αυτό, όταν συμβαίνει.
Η έναρξη της καριέρας σου συνοδεύτηκε από μια έντονη φετιχοποίηση της εικόνας σου. Ήταν κάτι που έγινε εσκεμμένα;
Όχι μωρέ. Στο “Είσαι Το Ταίρι μου”, ήμουν σε μια ηλικία που είχα ξεπεράσει αυτή την εμμονή του “θέλω να είμαι όμορφος” κλπ. Ήμουν πιο προσγειωμένος.
Αντιλαμβανόσουν όμως ότι συνέβαινε;
Αντιλαμβανόμουν ότι συνέβαινε, αλλά δεν αντιλαμβανόμουν το γιατί. Αυτό το συνειδητοποίησα πολύ μετά. Εξάλλου άργησα πολύ να δω το σίριαλ. Ελάχιστα πράγματα είχα δει. Πριν από 4- 5 χρόνια και χάρη σ΄αυτή την τεράστια πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί ο ελληνικός κόσμος από το “Είσαι Το Ταίρι μου” και τον “Εραστή Δυτικών προαστίων” με είδα και είπα “κοίτα ρε συ, αυτό το αγόρι ήταν πολύ όμορφο”. Με βρήκα χαριτωμένο (γέλια).
Είναι το “Είσαι Το Ταίρι μου” μια ιστορία για τη διαφορετικότητα στον έρωτα;
Ναι κι αυτό είναι που με κέρδισε περισσότερο στο σενάριο και στον ρόλο του Σωτήρη. Αυτή η αντιδραστικότητα στα στερεότυπα και ο μηχανισμός που είχε να κάνει με την ουσία και όχι με το στερεοτυπικό “φαίνεσθαι”. Ένας μηχανισμός που θα ήταν ίδιος, αν είχαμε να κάνουμε μια δύο άνδρες για παράδειγμα. Αυτό το “δεν κολλάει” δεν υπάρχει στον έρωτα. Το θέμα είναι αν δυο άνθρωποι μπορούν να μοιραστούν αγάπη. Αναμφισβήτητα είναι μια ιστορία για τη διαφορετικότητα στον έρωτα. Και τώρα που στο λέω, θυμάμαι εκείνη την τελευταία ατάκα του Σωτήρη στο πρώτο επεισόδιο – που λέει ένα “άει στο διάολο” όταν βλέπει για πρώτη φορά τη Βίκυ – και το τι ήθελε να πει μ΄αυτό.
Και τι ήθελε;
Ο κόσμος μάλλον πιστεύει ότι το είπε γιατί θεωρούσε την Βίκυ άσχημη, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό το “άει στο διάολο” πήγαινε στον αδερφό του που τον είχε συνηθίσει να βλέπει επιφανειακά τα πράγματα με τις γυναίκες.
Αν σε κατηγορούσα ότι όλα αυτά μου τα λες, επειδή είναι συνηθισμένο οι καλλιτέχνες να το παίζουν πιο άνετοι απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα (κυρίως αν η συνέντευξη είναι στο antivirus), τι θα μου έλεγες;
Να σκεφτείς τα επιχειρήματά μου και να κρίνεις.
Πώς αντιλαμβάνεσαι το queer στοιχείο; Στο YFSF για παράδειγμα.
Στην εκπομπή παίζει έναν σημαντικό ρόλο, αφού πολύ συχνά ανατρέπονται οι ταυτότητες σε σχέση με τα φύλα. Φυσικά μιλάμε για μια μεταμφίεση αλλά αν το σκεφτείς, σου περνά το μήνυμα ότι η πραγματικότητα είναι μια οπτική. Μια πραγματικότητα δηλαδή, που μπορεί να αλλάξει ανάλογα τον τρόπο που την βλέπεις. Η πραγματικότητα είναι αυτή που συμφωνούμε ότι είναι. Όταν όμως αλλάζουμε γνώμη για το τι είναι, αλλάζει κι αυτή. Καλύτερα λοιπόν να μην δίνουμε στην πραγματικότητα και πολλή σημασία. Δεν είναι και η πάσα αλήθεια. Αυτό είναι το queer στοιχείο στο σόου και έτσι τον αντιλαμβάνομαι κι εγώ τον όρο.
Τι θα μας πεις για φινάλε;
Θα μοιραστώ μια βασική μου αρχή, ότι η καρδιά δεν έχει φύλο και ότι η συχνότητα είναι μία. Ξέρουμε ποια είναι ε; Της αγάπης.
