«Επιστημονικές» ημερίδες με θέμα τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου με ομιλητές παπάδες-«επιστήμονες». Διαβουλεύσεις για θεσμοθέτηση νόμων στο κοινοβούλιο με τοποθετήσεις από την πλευρά της εκκλησίας. Τηλεοπτικά πάνελ υψηλής μεν, δυστυχώς, τηλεθέασης, χαμηλού δε επιπέδου, συζητούν για κάτι που σχετίζεται με τη σεξουαλικότητα και την έμφυλη ταυτότητα.
Δεν έχει σημασία τι ακριβώς, οτιδήποτε, με την απαραίτητη συμμετοχή και τοποθέτηση ενός παπά. Επιστήμη, κράτος, ΜΜΕ. Τρεις ισχυροί πόλοι διαμόρφωσης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, του γενικότερου κλίματος και αίσθησης στην κοινωνία και της κοινωνικής κατασκευής του υποκείμενου. Κι αν για το τρίτο η ροπή προς τον ευτελισμό, την προχειρότητα και την απόλυτη φαιδρότητα είναι πλέον κοινός τόπος και οι απαιτήσεις είναι πολύ χαμηλές, δεν μπορεί το ίδιο να γίνει αποδεχτό και για τα αλλά δυο. Δεν μπορεί να είναι δεδομένη πλέον η συμμετοχή της θρησκείας με τη μορφή των εκκλησιαστικών εκπροσωπών της, ούτε στο κράτος, ούτε στην επιστήμη. Και μόνο που μπορούν και χωράνε στην ίδια πρόταση οι λέξεις επιστήμη και θρησκεία είναι αδιανόητο. Δεν έχει σημασία αν το άτομο επιστήμονας τυχαίνει να είναι και θρησκευόμενος. Αυτό είναι δικό του θέμα (και δικό του πρόβλημα θα προσέθετα εγώ). Δεν επιτρέπεται όμως σε καμία περίπτωση τα θρησκευτικά του πιστεύω να ντύνονται με τον μανδύα της επιστημονικότητας.
Αντιστοίχως, το κράτος είναι θεμιτό, επιβάλλεται μάλλον, να σέβεται τη θρησκευτική πίστη όλων των πολιτών του (αυτό σημαίνει όλων, όχι μόνο των καλών και αγαθών χριστιανών) αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η θρησκεία και η εκκλησία να παίζουν οποιοδήποτε ρόλο, στη νομοθετική και εκτελεστική λειτουργία του. Κανέναν απολύτως όμως! Κάνοντας μια αντίστροφη χρήση του κοινότοπου και άστοχου «δεν με νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του», θα έλεγα ότι ταιριάζει περισσότερο στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν με νοιάζει σε τι θρησκεία πιστεύει ο καθένας. Είναι προσωπικό του θέμα και μπορεί να την ασκεί ευλαβικά ή μη στο σπίτι του. Ή έστω, ας την ασκεί κι έξω από αυτό, αλλά μόνο για τον εαυτό του. Ας ακολουθεί τους πνευματικούς του πατέρες, τους θεολογικούς νόμους, ό,τι ορίζει τέλος πάντων η θρησκεία του. Η δίκη του θρησκεία για αυτόν. Γι αυτόν που την επέλεξε και θέλει να την ακολουθεί. Όχι για μένα, όχι για οποιοδήποτε άλλο δεν την ασπάζεται.
Αντιστοίχως, οι επί γης εκπρόσωποι του επουράνιου πατέρα πρέπει επιτέλους να αποδεχθούν και κυρίως να συνειδητοποιήσουν ότι η δύναμη και η εξουσία τους περιορίζεται αποκλειστικά στους πιστούς τους και σε κανέναν άλλον απολύτως. Αυτούς μπορούν να χειραγωγούν, να καθοδηγούν, να τιμωρούν, να επιπλήττουν και σε αυτούς μπορούν να θέτουν τους κανόνες και τις αναρίθμητες απαγορεύσεις τους. Δεν επιτρέπεται να έχουν λόγο σε οτιδήποτε δεν αφορά στα αυστηρώς εκκλησιαστικά θέματα. Τόσο απλά. Αλλά πάλι όχι και τόσο όπως διαπιστώνουμε τελικά. Στην ελληνική κοινωνία η εκκλησία έχει κυρίαρχη θέση. Εκεί την έχει τοποθετήσει η ιστορία και η διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι γεγονός.
Γεγονός όμως είναι επίσης, ότι η εκκλησία ανέκαθεν ασκούσε εξουσία κατά το δοκούν και εξακολουθεί να ασκεί. Επίσης γεγονός είναι ότι η εκκλησία αισθάνεται να χάνει την κυριαρχία που είχε και προσπαθεί φωνασκούσα επί παντώς επιστητού να διατηρήσει το status quo που έχει στην ελληνική κοινωνία, απευθυνόμενη στα όχι και τόσο καταπιεσμένα η αλήθεια είναι, ευτελή ένστικτα του ποιμνίου της. Τέλος, αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η εκκλησία με το ρατσιστικό και ακραίο ομοφοβικό της λόγο έχει υπάρξει κακοποιητική για την λοατκ κοινότητα, συμπεριλαβανομένων αυτών των λοατκ ατόμων που είναι ένθρησκα (κατανοώ ότι πολλά λοατκ άτομα είναι θρησκευόμενα, αλλά αυτό είναι κατι που αφορά τα ίδια να το διαχειριστουν).
Οι παπάδες δεν έχουν καμία θέση σε καμία διαβούλευση που δεν τους αφορά, σε κανένα πάνελ που δεν σχετίζεται με τη θρησκεία και την εκκλησία, σε κανένα επιστημονικό συνέδριο, σε κανένα πανεπιστήμιο. Οι παπάδες να μείνουν στην εκκλησία τους και να σκορπούν τη χολή τους και το μίσος τους στους ευλαβείς ακολούθους τους.
