Μια φορά και έναν καιρό ήταν η Μαρίζα (Ρίζου), ένα κορίτσι που υποστήριζε σθεναρά και από πολύ νωρίς τον ρομαντισμό και τη μαγεία που υπάρχει στη ζωή.
To παραμύθι πώς συνεχίζεται;
Δεν έχω ιδέα. Μάλλον θα ήταν ένα παραμύθι που δε θα αναφερόταν σε συγκεκριμένα γεγονότα. Γιατί για εμένα το πιο σημαντικό δεν είναι αυτά που συμβαίνουν στη ζωή σου, αλλά το πώς τα βιώνεις εσύ. Εγώ επιλέγω να ζω με έναν τρόπο ρομαντικό, να ορίζω εγώ το πως βλέπω την πραγματικότητά μου, έχοντας ανθρώπους γύρω μου που το βλέπουν με τον ίδιο τρόπο, προστατεύοντας έτσι την ψυχική μου υγεία.
Πώς το καταφέρνεις αυτό;
Γενικά ψάχνομαι πολύ. Κάνω ψυχοθεραπεία, με ενδιαφέρει να διατηρώ τη συναισθηματική μου νοημοσύνη σε υψηλά επίπεδα. Με ενδιαφέρει να μην καταπιέζομαι. Έχω την ανάγκη να βρίσκω τρόπους στην καθημερινότητά μου για να το πετυχαίνω, παρά το χάος και τις εκκρεμότητες. Να βρίσκω χρόνο για την ψυχή μου.
Κάποιες φορές δεν είναι πολυτέλεια αυτό;
Όχι δεν είναι. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο όλοι μας θα έπρεπε να ζούμε. Πολύ βαρύ αυτό που λέω και δεν είμαι εγώ αυτή που θα υποδείξει το πώς θα πρέπει να ζούμε, αλλά νομίζω ότι περνούν οι μέρες και ξεχνάμε τα βασικά και μόνο αν συμβεί κάτι χονδρό, επαναπροσδιορίζουμε τις προτεραιότητές μας. Γιατί δεν το κάνουμε από την αρχή; Το να μπορούμε να αισθανόμαστε καλά με τη ζωή μας, ευτυχισμένοι, ίσοι και με ανθρώπους που αγαπάμε, θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα.
Ποιος είναι ο κακός στο δικό σου παραμύθι;
Οι δικοί μου δαίμονες. Αυτούς που έχω στο κεφάλι μου. Διάβολος είναι ότι “διαβάλλει”, μπαίνει ανάμεσα σ΄εμάς και το όμορφο. Για τον καθέναν είναι και κάτι άλλο. Έχει να κάνει με την παιδική μας ηλικία, με τους φόβους μας. Όπως στα βιβλία του Χάρι Πότερ, που ο κακός έπαιρνε τη μορφή του φόβου σου.
Η καλή νεράιδα υπάρχει;
Μπα, δεν πιστεύω στις καλές νεράιδες που παρεμβαίνουν. Εμείς είμαστε το θέμα. Εμείς είμαστε και το καλό και το κακό και είναι συνειδητή επιλογή το πού θα σταθούμε. Και είναι υπέροχο όταν διαλέγουμε το καλό. Πέρα από υπέροχο είναι και ανακουφιστικό.
Και ποιο “χάπι εντ” θα διάλεγες για το παραμύθι σου;
Κάποιο, που δε θα είχε να κάνει με τα υλικά αγαθά. Θα είχε να κάνει κυρίως με την ηρεμία. Θα ήθελα να καλογεράσω. Να είμαι ήσυχη, χωρίς απωθημένα.
Και τα πρέπει της κοινωνίας, πότε εμφανίζονται; Γάμος, παιδιά, κλπ…
Πουθενά δεν μπαίνουν. Εγώ έχω τελειώσει μ΄αυτά εδώ και καιρό. Βλέπω και τον τελευταίο καιρό πολλά παραδείγματα γυναικών που επίσης δεν φορτώθηκαν τίποτα. Δεν νιώθω κανένα τέτοιο βάρος. Νιώθω ότι η κοινωνία δεν περιμένει τίποτα από εμένα. Αν μου βγει να κάνω κάτι, θα το κάνω. Αν δεν το νιώσω όμως, όχι. Δεν με βαραίνει καθόλου.
Στην Ελλάδα έχουμε μια τάση να κατηγοριοποιούμε τους καλλιτέχνες και να τους κολλάμε μια ταμπέλα. Εσύ πώς αυτοπροσδιορίζεσαι καλλιτεχνικά;
Ελεύθερη. Βαριέμαι πάρα πολύ να είμαι η κοπέλα που κάνει swing και περνά καλά ο κόσμος. Βαριέμαι πάρα πολύ να είμαι η ντίβα, βαριέμαι πάρα πολύ να είμαι η δραματική τραγουδίστρια. Βαριέμαι πάρα πολύ να είμαι η ποπ. Βαριέμαι πάρα πολύ την οποιαδήποτε ταμπέλα γιατί με περιορίζει και εγώ θέλω να μπορώ να κάνω τα πάντα. Γι΄αυτό και εκτιμώ τους ανθρώπους που αλλάζουν και εξελίσσονται. Όπως κάνει ο Φοίβος Δεληβοριάς που κάθε χρόνο αλλάζει τον ήχο του, μετακινείται. Όπως κάνει ο Θέμης, η Νατάσα και ο Γεράσιμος που κάθε χρόνο, παρ΄ότι είναι στην πρώτη γραμμή, δεν εγκλωβίζονται.
Εσύ έχεις αισθανθεί ποτέ την ανάγκη να βάλεις μια ταμπέλα στον εαυτό σου;
Στην αρχή της πορείας μου είχα πει “καλή φάση να είμαι η χαρουμενίδου, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή”. Ήταν τότε που μου έλεγαν είσαι ο θηλυκός Μαραβέγιας ή ο θηλυκός Μουζουράκης. Εννοείται πως μπήκα στον πειρασμό αλλά μετά είπα “σπάστο τώρα”. Δεν αντέχω τον εαυτό μου και βαριέμαι να μένω στα ίδια. Θέλω πάντα να βουτάω σ΄αυτό που με κάνει να νιώθω άβολα. Ψάχνομαι. Όχι με απόγνωση, ούτε με μια αυτοκαταστροφή. Αλλά ψάχνομαι για να βρω την ευτυχία και ξέρω ότι το να μένω στάσιμη και εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση που έχουν αποφασίσει οι άλλοι ή εγώ κάποια στιγμή, με κάνει να πλήττω και άρα μου διαβάλλει την πυρηνική μου αγάπη για τη μουσική. Παίρνω πάρα πολύ σοβαρά τη δουλειά μου. Όχι τον εαυτό μου. Έχει διαφορά. Γιατί όταν κάποιος παίρνει πάρα πολύ σοβαρά τον εαυτό του γεννιέται και μια αγωνία για το πώς φαίνεται. Εγώ δεν ανησυχώ γι΄αυτό.
Οπότε δεν σε ενδιαφέρει να ακολουθήσεις τους κανόνες του “καλλιτεχνικού μάρκετινγκ”;
Φυσικά και δεν με ενδιαφέρει. Πριν μερικά χρόνια μου είχαν κάνει διάφορες προτάσεις να τραγουδώ με κάποιους άλλους καλλιτέχνες για να γίνω πιο γρήγορα γνωστή. Εγώ όμως δεν επέλεξα αυτόν τον δρόμο. Ακόμα και σήμερα που τραγουδώ στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου, με ρωτούν, “Α, ναι; με ποιον;”. Είχα ένα ξεκάθαρο μουσικό όραμα. Ήθελα να βρω κάτι που να με αφορά και να με ικανοποιήσει με τον τρόπο που πιστεύω εγώ. Αυτό αναπόφευκτα, αν πάω να τραγουδήσω με κάποιον άλλον, τελειώνει. Ειδικά αν αυτός ο άλλος είναι πιο γνωστός και σε άλλη γραμμή εμπορικότητας.
Αυτό ισχύει και για πιο προσωπικά ζητήματα;
Τι εννοείς;
Θα έμπαινες στη διαδικασία να διαχειριστείς με κάποιον τρόπο τη σεξουαλικότητά σου για να γίνεις περισσότερο αρεστή ή για να μην προκαλέσεις;
Όχι ρε συ. Δεν ξέρω αν έχει ο κόσμος πρόβλημα με την αλήθεια, εγώ δεν έχω. Γι΄αυτό και δεν έχω θέμα να εκθέσω τη σεξουαλικότητα μου, όποια και να είναι. Δεν μπορώ να φανταστώ να είμαι δυστυχισμένη κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου, για να είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν γνωρίζω χαρούμενοι. Γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη ζωή, οπότε δεν μπορώ να χαραμίσω αυτή που έχω. Δεν θέλω όμως να το παίζω και μάγκας, διότι δεν έχω το βίωμα που μπορεί να έχει ένας gay ή μια λεσβία. Έχω συνείδηση ότι μιλάω από την προνομιούχα θέση της straight και δεν ξέρω τους φόβους που μπορεί να υπάρχουν.
Πώς πιστεύεις ότι είναι τα πράγματα σήμερα για LGBT+ άτομο;
Όχι τόσο ήσυχα όσο θα ήθελα εγώ, ως συνάνθρωπός σου.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που το σκέφτηκες αυτό;
Είχα πάει σε μια θεία μου και μου ανέφερε σαν γεγονός ότι απέναντι μένει ένα gay ζευγάρι. Και της είπα “και;” Και μου είπε “κάθονται έξω, συζητούν, αγκαλιάζονται…”. Δεν μου το είπε αρνητικά, αλλά ως κάτι που της έκανε εντύπωση, που τώρα χωνεύει. Της λέω “ρε θεία, σιγά… δύο άνθρωποι είναι αγαπημένοι, ο ένας δίπλα στον άλλον στη ζωή που όταν γυρνούν από την τρέλα της δουλειάς τους, βρίσκουν στο σπίτι την αγκαλιά και την οικογένεια.” Μετά όμως σκέφτηκα το πόσο εντύπωση της κάνει και ότι ακόμα το συζητάμε. Εμένα αυτό μου κάνει εντύπωση. Μου φαίνεται παράλογο που συζητάμε ακόμα τα φύλα των συντρόφων μας, όσο παράλογο μου φαίνεται ότι πρέπει να κάνω παιδί επειδή είμαι 32. Μου φαίνεται το ίδιο παράλογο γιατί παραβιάζει τη σωτηρία της ψυχής του καθενός.
Γιατί ποτέ δεν έχεις δημιουργήσει ένα τραγούδι που να μιλά για την αγάπη ενός ομόφυλου ζευγαριού;
Σε ποιο δικό μου τραγούδι βλέπεις να αναφέρομαι μόνο στα straight ζευγάρια; Αν παρατηρήσεις στα δικά μου τραγούδια, αυτά που έχω γράψει, δεν υπάρχουν “του” ή “της” και αυτό το κάνω συνειδητά. Δε θα μπορούσα να γράψω στοχευμένα μόνο για ένα ομόφυλο ζευγάρι, γιατί γράφω βιωματικά, για πράγματα που αισθάνομαι. Άρα την καθημερινότητα αυτής της σχέσης δεν την ξέρω και θα ήταν υποκριτικό να κάνω ότι την ξέρω για να τραβήξω και τέτοιο κοινό. Όμως η βάση των συναισθημάτων, οι αρχές των σχέσεων δεν αλλάζουν, άρα εγώ πατάω σ΄αυτές για να εκφραστώ. Συνειδητά όμως δεν υπάρχει φύλο στα τραγούδια μου. Υπάρχει συνήθως το “σ΄εσένα”. Αυτό το κάθε άτομο το κάνει ό,τι θέλει. Την έχω στο μυαλό μου αυτή τη συμπεριληπτικότητα, όταν γράφω τα τραγούδια μου, γι΄αυτό και έχουν συνήθως μια απεύθυνση σε β΄ενικό. Θέλω τα τραγούδια μου να αφορούν και στην LGBT+ κοινότητα.
Τι έγινε κάθε Παρασκευή στον Σταυρό του Νότου;
Μια κατάσταση, που νομίζω ότι είμαι λίγο πιο κοντά σ΄αυτό που θέλω να κάνω. Είμαι με ανθρώπους που θαυμάζω και εκτιμώ πολύ. Έχω μια ομάδα που νιώθω ότι κρατάει γερά και ανθρώπους που φαίνονται να αισθάνονται ευτυχισμένοι που είναι εκεί. Αυτό είναι σημαντικό για εμένα. Υπάρχει χιούμορ στις σχέσεις μας. Θα πάμε μέχρι Γενάρη. Θα κάνουμε και διάφορα live εκτός.
Άλλα καλλιτεχνικά σχέδια;
Τον Δεκέμβρη ξεκινάω πρόβες για τη μουσική σκηνή του Εθνικού για το έργο “Απλή Μετάβαση” που θα ανέβει τον Φεβρουάριο. Το 2019 θα βγει και ο δίσκος μου με πολλά διάφορα και διαφορετικά κομμάτια.
Με τι θες να τελειώσει αυτή η συνέντευξη;
Σταμάτα να με αγχώνεις (γέλια). Θα πω μια φράση του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: “Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας πώς θα πας εκεί που θες”.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε.
Αυτό εννοείται.
