Τόνια Στεργίου
Θέλω να μιλήσουμε λίγο για το σήμερα. Νιώθω, πως η ανθρωπότητα έχει αναπτύξει μια καθαρή νέα ιεροτελεστία, αν σκεφτούμε το εξής: πως η 31 του Δεκέμβρη, κάθε φορά, μας βρίσκει να μοιραζόμαστε τις αναμνήσεις της χρονιάς που πέρασε με κάθε λογής τρόπο, σε κάθε λογής σόσιαλ μίντια με περισσή -τολμώ να πω- χαρά γι’ αυτές.
Συνεχίζουμε, φυσικά, με βεγγαλικά, χορό, φαγητό, πολύ ποτό, υποσχέσεις -τα λεγόμενα νιου γιαρζ ρεζολούσιονς- και λίγο κάπου πριν την πρώτη ανατολή του ηλίου, το έτος που πέρασε μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ζωής μας και ξεκινάμε να ανακαλύψουμε τι μέλλει γενέσθαι. Και ναι, καταλαβαίνω πως το παρόν και, δη, το μέλλον είναι μπροστά μας αλλά γιατί βιαζόμαστε τόσο πολύ να αποτινάξουμε από πάνω μας το παρελθόν;
Και γιατί το κάνουμε αναπολώντας μόνο τις καλές στιγμές; Δεν ξέρω στα σίγουρα την απάντηση για όλους. Αυτό που ξέρω με σιγουριά, και δεν φοβάμαι να το πω, είναι πως το 18 μας γάμησε και πέραν πάσης αμφιβολίας δεν είχε μόνο καλές στιγμές. Μπήκε επιθετικά, προκάλεσε μια αιφνίδια ταραχή και μία αναπόφευκτη σύγχυση. Οι αξίες αμφισβητήθηκαν, ο κόσμος τρόμαξε, η ανθρωπότητα φοβήθηκε και άρχισε να χάνει τα λογικά της. Πολλοί από μας είδαν τον κόσμο να αλλάζει δραματικά, να αποδομούνται οι σταθερές μας και να μένουμε μετέωροι. Στην ανασφάλεια, στο φόβο και στην αβεβαιότητα. Και μιας και τα ρεζολούσιονς είναι κυρίως εγωκεντρικά, δεν θα χάσω την ευκαιρία να μιλήσω και για μένα.
Το 18 για μένα ήταν απαίσιο και ταυτόχρονα υπέροχο. Απαίσιο γιατί βρήκα τον εαυτό μου φυλακισμένο μέσα σε καλούπια και άμυνες που εγώ είχα δημιουργήσει για μένα. Απαίσιο γιατί βρήκα τον εαυτό μου να περιβάλλεται από τόση ανθρώπινη τοξικότητα που εγώ είχα προσελκύσει γύρω μου. Απαίσιο γιατί έβλεπα πράγματα τόσο αντίθετα με το είναι μου και έλεγα “έτσι είναι ο κόσμος, δεν μπορώ να κάνω κάτι”.
Και να ‘μαι την τελευταία μέρα.
Κοιτάζω τον εαυτό μου να με χτυπάει χαλαρά στον ώμο λέγοντάς μου: “Καλά ρε μαλάκα, τι σκεφτόσουν;” Η απάντηση δεν είναι ότι δεν σκεφτόμουν. Η απάντηση είναι ότι δεν σκεφτόμουν καθαρά. Και όταν το είδα αυτό, είχαν μείνει 5 μήνες να καθαρίσω τα σκατά από τη ζωή μου για να ξεβρομίσει ο τόπος. Και μαντέψτε: Από κει και πέρα έκανα το 18 μου υπέροχο. Ξεκινώντας ένα πρωί με μία μόνο φράση στο μυαλό μου: Τώρα ή ποτέ.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι πολλές φορές δεν χρειάζονται υπερβολές και μεγάλες δηλώσεις για να κάνεις το πιο απλό πράγμα κάθε χρόνο: να αγαπάς τον εαυτό σου και να του το δείχνεις κάθε μέρα και με κάθε τρόπο. Από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Γιατί φτάνει μια μέρα η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι ο πρώτος και ο τελευταίος άνθρωπος που χρειάζεται να ικανοποιήσεις είσαι εσύ και κανένας -μα κανένας γαμώ το κέρατο- άλλος.
Κι αν έχω μια συμβουλή για το 19 (αν μπορώ να δίνω συμβουλές ζωής με 23 χρονάκια στο backpack της ζωής μου), είναι να είστε ο εαυτός σας με αηδιαστικά υπερβολικό τρόπο. Γιατί, όταν το κάνετε, θα είναι το προσωπάκι σας αυτό που θα σας κοιτάξει με ευγνωμοσύνη, όταν έρθει η ώρα, και θα σας πει “ευχαριστώ”.
Έτσι λοιπόν εύχομαι σε όλους καλή χρονιά, με υγεία σωματική και ψυχική, με ανθρώπους γύρω σας που να σας αξίζουν, με ταξίδια σε όποιο μέρος ονειρεύεστε, με μουσικές, φαγητό και ποτό που σας αρέσει, και κυρίως με πολύ πολύ πολύ γέλιο. Ξέρετε, αυτό που σου κόβεται η ανάσα και δε σε νοιάζει ούτε στο ελάχιστο.
Και στο 18 μου το όμορφο θα ευχηθώ ό,τι εύχομαι σε κάθε παλιά -και μη- αγάπη: Σ’ευχαριστώ και άντε γαμήσου. 19 σε περιμένω φωτεινό και λιγότερο άσχημο.
Φιλικά, Τόνια.
