Ένα όμορφο άρθρο που διαβάσαμε στο protagon.gr για την ταινία Το Τανγκό των Χριστουγέννων που προβάλλεται εδώ και 2 εβδομάδες στις ελληνικές αίθουσες.
Η ταινία συνεχίζει δυναμικά την πορεία της στους κινηματογράφους, με 115.000 εισιτήρια σε δυο εβδομάδες προβολής και με αρκετούς μεμονωμένους κινηματογράφους να κάνουν περισσότερα εισιτήρια την δεύτερη εβδομάδα, συγκριτικά με την πρώτη (παράδειγμα το Ατιικόν και το Αθήναιον στην Αθήνα και το Ολύμπιον στην Θεσσαλονίκη).
Πιο σημαντικό όμως, είναι τα πολύ καλά σχόλια του κόσμου, μετά το τέλος των προβολών.
Ρέα Βιτάλη – Protagon.gr
Το τανγκό των Χριστουγέννων: ένα μπράβο κι ένα κρίμα
Λατρεύω τις ευλογημένες εμμονές. Πώς τις ξεχωρίζω; Έχω δικό μου ενστικτώδη τρόπο. Λατρεύω τη γενναιότητα να τις μοιράζεσαι. Αγαπώ τα βιβλία του Γιάννη Ξανθούλη. Πεθαίνω για την ατμόσφαιρά του. Τις αποχρώσεις. Το πώς σκιαγραφεί τη μελαγχολία, τα ανείπωτα, τα καταχωνιασμένα. Πώς τα φανερώνει σαν στριπ τιζ της Ρίτα Χέιγουορθ, αφαιρώντας το γάντι της και μόνο. Λατρεύω το χιούμορ του. Τα διαβολικά και συνάμα καθωσπρέπει του.
Πήγα να δω το Ταγκό των Χριστουγέννων. Για την ακρίβεια έσπευσα. Έχασα την αρχή του έργου μέχρι να βρω να παρκάρω. Έχει σημασία. Μπήκα κατευθείαν στην ατμόσφαιρα του στρατοπέδου. Ακόμα και να με πέταγαν στην αίθουσα ανυποψίαστη θα αναγνώριζα το συγγραφέα. Τις φάτνες του. Τα σκετς. Τους ήρωές του που λες και σουλατσάρουν και από άλλα διηγήματά του. Από κάπου ο Θείος Τάκης. Από κάπου η Δεσποινίς Πελαγία! Μεγάλη υπόθεση να έχεις ταυτότητα.
Η Υπόθεση του έργου: Σ΄ ένα στρατόπεδο του Έβρου, ένας υπολοχαγός αναγκάζει ένα φαντάρο να του μάθει να χορεύει ταγκό προκειμένου να ζητήσει τη σύζυγο του Αντισυνταγματάρχη, με την οποία είναι ερωτευμένος, σε χορό. Το έργο κυλάει. Και αυτό δεν είναι σύνηθες για ελληνικό κινηματογράφο. Άξιος ο Νίκος Κουτελιδάκης ως σκηνοθέτης. Ένας ερωτισμός υφέρπων σε κάθε σιωπή, λέξη και σκηνή. Στην σχεδόν απόκοσμη ατμόσφαιρα, στις ομίχλες, στις ανάσες, στη βροχή. Στη συγκλονιστική μουσική που συνοδεύει όλο το έργο. Και οι ηθοποιοί! Σοφή η διανομή ρόλων. Ο Γιάννης Μπέζος να βγάζει την ψαρωτική αγριάδα της θέσης του Αντισυνταγματάρχη συνάμα με την επικαλυμμένη τρυφεράδα που απελευθερώνει στιγμιαία και μόνο.
Θαύμασα επίσης, την παλαιάς κοπής ομορφιά, της Βίκυς Παπαδοπούλου καθώς και τον τρόπο της να μιλάει με τα μάτια της. Έβγαλα το καπέλο στον Γιάννη Στανκόγλου που ακροβάτησε ξεφυλλίζοντας όλες τις πτυχές της ανδρικής φύσης και μεγαλούργησε. Είναι σπουδαίος ηθοποιός! Και βέβαια ο ρόλος του Αντίνοου Αλμπάνη. Η αγνότητά του χαρακτήρα που ερμήνευε. Πόσο δύσκολο να αποδώσεις το αγνό; Η χημεία, το δέσιμο των δυο ανδρών απόλυτη. Και χειρίστηκαν με ακρίβεια δοσολογίες. Ξεφεύγοντας ο Αλμπάνης από συνηθισμένες μανιέρες απόδοσης ρόλων ομοφυλόφιλων. Κέντριζε το ερωτηματικό «είναι», «δεν είναι» του θεατή καθ΄όλη τη διάρκεια. Και το απόλυτο της χημείας τους φάνηκε στη ρισκαδόρικη σκηνή του χορού. Το σπάσιμο της μέσης του ενός, της ντάμας, ο ελεγχόμενα μπρουτάλ βηματισμός του άλλου, του καβαλιέρου. Μια τόση δα σταγόνα να έπεφτε παραπάνω θα τα χαλούσε όλα! Και η σκηνή με το πόδι τόσο διεγερτική, τόσο ερωτική. Αξιοθαύμαστη τόσο που όγκωσαν χρόνια τα μάτια μας στο σεξ και στις 198 στάσεις του. Μου θύμισε μια σκηνή από το έργο Μαθήματα πιάνου. Εξίσου ερωτική. Ένα χάδι σε μια τρύπα κάλτσας όλο κι όλο.
Τι κρίμα όλα αυτά τα στοιχεία να ακυρωθούν από τον ίδιο τον Ξανθούλη; Τι κρίμα μετά την πολυπόθητη «μετάθεση στας Αθήνας» το έργο να χάσκει ασυνάρτητο; Λίγο πριν το τέλος του. Η σκηνή στο φαρμακείο και η τραβηγμένη από τα μαλλιά συνέχειά της. Τόσο λαχανιασμένη. Τόσο παιδικά εύπεπτη. Τόσο περιττή. Σχεδόν κατέστρεψε την ατμόσφαιρα ολόκληρου του έργου. Έφτυσε την ουσία του. Τα δυο λεπτά της αιωνιότητας ενός έρωτα. Το σινερομάτζο-ποίησαν βέβηλα. Με κάκιστο μακιγιάζ σαν αποκριάτικο. Προς τι τόσες αποκαλύψεις μαζεμένες; Έχασα την αρχή του έργου. Θα ευχόμουν να είχα φύγει και πριν το τέλος του. Θα είχα κερδίσει δε θα είχα χάσει.
Όπως και νάχει, αξίζει να δείτε το έργο: “Το τανγκό των Χριστουγέννων” του Γιάννη Ξανθούλη. Νάχουμε να λέμε. Αυτό τελικά δεν είναι επιτυχία ενός έργου; Νάχεις να λες μετά και στο συγκεκριμένο νάχεις να σιγοτραγουδάς τρυφερά ένα tango notturno! Nα ποθείς ένα «χορεύετε;»
