Τις τελευταίες ημέρες στη Γαλλία έντονες αντιδράσεις προκαλούν οι δηλώσεις του Christian Vanneste, βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος UMP ( το κόμμα του Προέδρου Sarkozy )μετά τις με τις οποίες χαρακτήρισε «μύθευμα» τον εκτοπισμό Γάλλων ομοφυλόφιλων σε στρατόπεδα εξόντωσης από τους Ναζί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Άμεση, ευτυχώς, υπήρξε η αντίδραση του κυβερνώντος κόμματος, με τον γραμματέα του UMP Jean-François Copé να χαρακτηρίζει «απεχθείς» τις δηλώσεις Vanneste και να ανακοινώνει χθες την έναρξη διαδικασίας με στόχο τη διαγραφή του βουλευτή από τις τάξεις του κόμματος. Βέβαια ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ενώ χαρακτήρισε «απεχθείς» τις δηλώσεις Vanneste παράλληλα ξεκαθάρισε και τη θέση του ότι είναι κατά του γάμου ατόμων του ιδίου φύλου. Το μέλλον θα δείξει τις αληθινές προθέσεις, του κόμματος και του Nicolas Sarkozy…
Σε πρόσφατο άρθρο, αναδημοσιεύαμε ιστορικά αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία είχαν δοθεί στη για πρώτη φορά στη δημοσιότητα το 2007 από το Mémorial de la Déportation Homosexuelle ( MDH ). Τα στοιχεία αφορούσαν τον εκτοπισμό και τη μεταφορά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης Γάλλων ομοφυλοφίλων κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο.
Αν δούμε το ιστορικό υπόβαθρο, βλέπουμε ότι στην Πρωσσία και στη Γερμανική Αυτοκρατορία (Δεύτερο Γερμανικό Ράιχ) που δημιουργήθηκε υπό την ηγεσία της, ο Ποινικός Νόμος του 1871 απαγόρευε ρητά «τις μη σύμφωνες με τη φύση σεξουαλικές πράξεις, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που διαπράττονται μεταξύ ατόμων άρρενος φύλου και μεταξύ ανθρώπου και ζώων». Οι πράξεις αυτές «τιμωρούνται με φυλάκιση και απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων».
Το άρθρο 175 του Ποινικού Κώδικα του Ράιχ προέβλεπε συγκεκριμένα « Άρρην ο οποίος ενδίδει εις ποινικώς κολάσιμον συμπεριφορά με άλλον άρρενα ή επιτρέπει εις τον εαυτόν του να λάβει μέρος εις τοιαύτην δραστηριότητα, τιμωρείται με φυλάκισιν.» Προέβλεπε επίσης «Εάν εις των συμμετεχόντων είναι κάτω της ηλικίας των είκοσι ενός ετών και το αδίκημα δεν υπήρξε ιδιαζόντως βαρύ, το δικαστήριο μπορεί να τον απαλλάξει από την ποινήν της φυλακίσεως.»
Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δημιουργήθηκε ένα πιο φιλελεύθερο κλίμα στη χώρα και το καθεστώς, αν και δεν κατήργησε το άρθρο 175, ούτε το εφάρμοσε, ούτε φρόντισε να το ενισχύσει, όπως έκανε το Αυτοκρατορικό καθεστώς. Ως συνέπεια, αυξήθηκαν τα μπαρ και οι τόποι συνάντησης ομοφυλόφιλων, η κυκλοφορία βιβλίων, κινηματογραφικών ταινιών και περιοδικών σχετικών με τους ομοφυλόφιλους, ενώ η ομοφυλοφιλία εκδηλωνόταν περισσότερο ανοιχτά και αποτελούσε όλο και περισσότερο ελεύθερο θέμα συζήτησης.
Τη δεκαετία του 1920, η ομοφυλοφιλική κοινότητα της Γερμανίας και ειδικότερα του Βερολίνου, απολάμβανε τη ελευθερία της και την ανεκτικότητα από τις άλλες κοινωνικές ομάδες όσο καμία άλλη στον κόσμο. Το Βερολίνο της εποχής ήταν μια πόλη με ελευθερίες, με πολλά gay bar και καμπαρέ. Ο αριθμός των ομοφυλοφιλικών στεκιών έχει περάσει από 30 που ήταν το 1900, σε 130, περισσότερα απ’ότι υπάρχουν σε πολλές σημερινές πρωτεύουσες. Στην πόλη υπήρχαν πολλά μπάρ με drag shows τα οποία επισκέυτονταν πολλοί ετεροφυλόφιλοι και ομοφυλόφιλοι τουρίστες.
Το Βερολίνο ήταν όμως και μια πόλη με το πιο ενεργό gay κίνημα της εποχής. Ο γερμανόεβραίος σεξολόγος Magnus Hirschfeld είχε ιδρύσει την Επιστημονική- Ανθρωπιστική Επιτροπή (Wissenschaftlich-humanitäres Komitee, WhK) στο Βερολίνο το 1897. Παράλληλα γύρω του έχει δημουργηθεί ένα κίνημα για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα της ΛΟΑΔ κοινότητας εναντίον της παραγράφου 175 του 1870.
Η επιτροπή αγωνιζόταν για τα δικαιώματα και την κοινωνική αναγνώριση των ΛΟΑΔ δικαιωμάτων. Ήταν η πρώτη οργάνωση η οποία αγωνίστηκε για την αναγνώριση των ΛΟΑΔ δικαιωμάτων. Το 1903 μια αίτηση για την τροποποίηση της παραγράφου 175 υπογράφουν σημαντικοί άνθρωποι της επιστήμης και του πνεύματος, όπως ο Albert Einstein, ο Leon Tolstoy, ο Emile Zola, ο Hermann Hesse, ο Henrch Mann και πολλοί άλλοι. Λίγο πρίν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο την ίδια αίτηση υπογράφουν πάνω από εκατό νομικοί, χίλιοι πανεπιστημιακοί και τρείς χιλιάδες ιατροί.
Το 1919, ο Magnus Hirschfeld είχε ιδρύσει και το Ινστιτούτο Σεξουαλικών Ερευνών (Institut für Sexualwissenschaft ) το οποίο ήταν ένα από τα πρώτα ινστιτούτα σεξουαλικής συμπεριφοράς. Το ινστιτούτο διέθετε μια μεγάλη επιστημονική βιβλιοθήκη για έρευνα αλλά και ένα ειδικό συμβουλευτικό τμήμα γάμου και σέξ. Επιπλέον το ινστιτούτο ήταν πρωτοπώρο καλώντας στην αναγνώριση πολιτικών δικαιωμάτων και την κοινωνική αναγνώριση της ΛΟΑΔ κοινότητας, ενώ το 1933 το κίνημα του Hirschfeld αριθμεί περίπου 48.000 μέλη.
Ο αέρας ελευθερίας που έπνεε όμως στο Βερολίνο σύντομα θα σταματούσε, με την άνοδο το 1933 στην εξουσία του ναζιστικού κινήματος του Αδόλφου Χίτλερ, ένα κίνημα το οποίο δεν είχε τίποτα κοινό με το ομοφυλοφιλικό κίνημα, διότι οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούσαν να συντελέσουν στην αύξηση και την διαιώνιση της αρείας φυλής.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 η Κυβέρνηση προσπάθησε να αντιδράσει στις εξελίξεις και να ενισχύσει την ισχύουσα νομοθεσία. Ύστερα από δύο ετών διαμάχες και συζητήσεις, η νομοθετική πράξη ενίσχυσης του άρθρου 175 καταψηφίσθηκε (αν και με μικρή διαφορά) στο Ράιχσταγκ (1929). Οι ομοφυλόφιλοι θεώρησαν το γεγονός αυτό ως μεγάλη νίκη τους – αγνόησαν, όμως, την ξεκάθαρη φωνή που ύψωσαν οι βουλευτές του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος ( NSDAP), οι οποίοι διακήρυξαν με απόλυτη βεβαιότητα ότι το όλο ομοφυλοφιλικό κίνημα κρύβονταν οι Εβραίοι, οι οποίοι με αυτή την προσπάθεια ήθελαν να υποσκάψουν την ηθική του γερμανικού έθνους. Η ρατσιστική τους πολιτική έγινε, επίσης, εμφανής όταν προέβαλαν το επιχείρημα ότι η ομοφυλοφιλία αποτελούσε καίριο κτύπημα για την αύξηση του Άρειας καταγωγής πληθυσμού και της άρειας οικογένειας – και συνεπώς ολόκληρης της Γερμανικής ισχύος. Άρα, η ομοφυλοφιλία είναι ασύμβατη με την φυλετική καθαρότητα. Αυτό ακριβώς επρόκειτο να αποτελέσει ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα του Χάινριχ Χίμλερ εναντίον της ομοφυλοφιλίας. Η φωνή του επρόκειτο να ακουστεί δυνατά και καθαρά, όταν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ανέλαβε την εξουσία το 1933.
Το 1935 το Ράιχσταγκ κατάργησε το μέχρι τότε ισχύον άρθρο 175 αντικαθιστώντας το με νέο άρθρο, με τον ίδιο αριθμό, επιχειρώντας να “σφραγίσει τα ανοίγματα” που άφηνε το παλαιό άρθρο. Ο νέος Κώδικας περιελάμβανε τα εξής:
- ‘Αρθρο 175: Άρρην, ο οποίος συνάπτει σεξουαλική σχέση με άλλον άρρενα ή επιτρέπει σε άλλον άρρενα να τον χρησιμοποιήσει ως σεξουαλικό αντικείμενο, τιμωρείται με φυλάκιση. Εάν ο κατηγορούμενος είναι κάτω των 21 ετών, το δικαστήριο μπορεί, σε όχι ιδιαίτερα σοβαρές περιπτώσεις, να μην επιβάλει φυλάκιση.
- Άρθρο 175α: Κάθειρξη διαρκείας μέχρι δέκα ετών ή, όπου υφίστανται ελαφρυντικά, φυλάκιση όχι μικροτέρα των τριών μηνών, θα επιβάλλεται εις (1) άρρενα ο οποίος με βία ή απειλή σωματικής ή ψυχολογικής βίας ή απειλή αφαίρεσης ζωής, εξαναγκάζει άλλον άρρενα εις σεξουαλική πράξη ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν (2) άρρενα ο οποίος, εκμεταλλευόμενος σχέση βασιζόμενη σε υπηρεσία, εργοδοσία ή εξάρτηση, εξαναγκάζει άλλον άρρενα εις σεξουαλική πράξη ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν (3) άρρενα, άνω των 21 ετών, ο οποίος αποπλανώντας άρρενα κάτω των 21 ετών εξαναγκάζει άλλον άρρενα εις σεξουαλική πράξη ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν (4) άρρενα ο οποίος δημόσια προβαίνει εις σεξουαλική πράξη ή πρόκληση με άρρενες ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν.
- Άρθρο 175β: Μη φυσιολογική σεξουαλική πράξη διαπραττομένη μεταξύ ανθρώπου και ζώων τιμωρείται με φυλάκιση. Είναι, επίσης, δυνατή η επιβολή απώλειας των πολιτικών δικαιωμάτων.
Η παράγραφος 174 του Ποινικού Κώδικα απαγόρευε την αιμομιξία, ενώ η παράγραφος 176 έθετε εκτός νόμου την παιδοφιλία. Οι ναζιστές ενεργοποίησαν και άλλες νομοθετικές διατάξεις, στοχεύοντας στις σεξουαλικές «παραβάσεις». Στις 26 Ιουνίου 1935ψηφίσθηκε ο «Νόμος Προστασίας των Επιγόνων με Κληρονομικές παθήσεις». Με βάση αυτό το νομοθετικό πλαίσιο, δικαστήρια διέταξαν τον ευνουχισμό ορισμένων παραβατών σε περιπτώσεις βιασμών, «ανίερων σεξουαλικών πράξεων» και σεξουαλικών πράξεων με συμμετοχή αγοριών κάτω των 14 ετών.
Άνθρωποι όπως ο Magnus Hirschfeld θα κατηγορούνταν έντονα απο το ναζιστικό κίνημα, διότι εκπροσωπούσαν ιδέες και απόψεις οι οποίες δεν συμβάδιζαν με την ναζιστική ιδεολογία. Ακόμα και άνθρωποι όπως ο Sigmund Freud ο οποίος όχι μόνο δεν είχε ουδεμία σχέση με το ΛΟΑΔ κίνημα στη Γερμανία, μιας και ήταν Αυστριακός, θα κατακρίνονταν επειδή ήταν Εβραίος αλλά και ένας άνθρωπος με αμφιλεγόμενες για τους Ναζί ιδέες για τη σεξουαλικότητα. Ο οποιοσδήποτε αγωνιζόταν ή προωθούσε τα ΛΟΑΔ δικαιώματα με οποιοδήποτε τρόπο αποτελούσε απειλή για τους Ναζί.
Το νομοθετικό αυτό πλαίσιο όριζε τους ομοφυλόφιλους ως «μη κοινωνικοποιημένα άτομα», τα οποία απειλούσαν το Ράιχ και την ηθική αγνότητα της Γερμανίας. Η ποινή των «χρονίως ομοφυλοφίλων» ήταν ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με τον τρόπο αυτό, η έννοια του ήθους του λαού έγινε ζήτημα με το οποίο ασχολείτο πλέον η αστυνομία.
Στις 6 Μαιου του 1933, φοιτητές υπό την καθοδήγηση των Ναζί, έκαναν έφοδο στο Ινστιτούτο του Hirschfeld κατάσχοντας τη μοναδική βιβλιοθήκη. Τέσσερις ημέρες αργότερα, το μεγαλύτερο μέρος 12.000 βιβλίων και 35.000 φωτογραφιών που αποτελούσαν το αρχείο του ινστιτούτου, με πολλά άλλα λογοτεχνικά έργα τα οποία οι ναζί θεωρούσαν εκφυλισμένα, θα καούν σε οργανωμένη καύση βιβλίων στη πλατεία της Όπερας, στο κέντρο του Βερολίνου. Ο ιδρυτής του κέντρου και πρωτοπώρος στη μελέτη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας Magnus Hirschfeld εκείνη τη περιόδο βρισκόταν στο εξωτερικό για διαλέξεις και επέλεξε να μην επιστρέψει στην Γερμανία, όπου και πέθανε από έφραγμα τη Νίκαια της Γαλλίας στις 14 Μαίου 1935, ενώ ο πρόεδρος του Ινστιτούτου, Kurt Hiller, θα συλληφθεί στις 23 Μαρτίου 1933 και θα μεταφερθεί στο τέλος του έτους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Orianenburg.
Η καταστροφή του Ινστιτούτου ήταν το πρώτο βήμα στην εξάλειψη της ΛΟΑΔ κουλτούρας από τη Ναζιστική Γερμανία. Η αστυνομία άρχισε να πραγματοποιεί εφόδους σε gay bar και club, όπως το διάσημο εκείνη την εποχή Eldorado και απαγορεύοντας την έκδοση εντύπων όπως το DieFreundschaft( Φιλία ). Το 1934 η περιβόητη για τη σκληρότητα της Γκεστάπο, έδωσε την αστυνομια την οδηγία να συντάξουν λίστες ομοφυλοφίλων, τις γνωστές «ροζ λίστες», κάτι το οποίο η αστυνομία έκανε ήδη για χρόνια. Από το 1937 έως το 1939, η αστυνομία έκανε εφόδους σε στέκια συνάντησης ομοφυλοφίλων, κατάσχεσε προσωπικές ατζέντες και δημιούργησε δίκτυο για την αναγνώριση και καταδίωξη ομοφυλοφίλων. Στις 4 Απριλίου 1938, η Γκεστάπο, εξέδωσε οδηγία ότι οι άνδρες που συλλαμβάνονταν για ομοφυλοφιλία μπορύσαν να σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σε άρθρο της 28ης Αυγούστου 1938, η Nationalzeitung αναφέρεται σε συλλήψεις ομοφυλοφίλων και την καταδίκη τους από το δικαστήριο της Βόννης.
Έτσι, το 1934 συνελήφθησαν μόνον 766 άτομα ως ομοφυλόφιλοι. Το 1936 οι συλληφθέντες έφθασαν τους 4.000 ενώ το 1938 ξεπέρασαν τους 8.000. Το 1936, ύστερα από εντολή του Χίμλερ, δημιουργήθηκε το Κεντρικό Γραφείο του Ράιχ για την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας και ο ίδιος τοποθέτησε επικεφαλής τον Joseph Meisinger. Το Γραφείο ενεθάρρυνε τους καταδότες και πληροφοριοδότες δημιουργώντας ολόκληρο δίκτυο: Μαθητές κατέδιδαν καθηγητές τους, τους οποίους υποπτεύονταν, εργοδότες τους υπαλλήλους τους (και το αντίστροφο). Οι συλλαμβανόμενοι ομοφυλόφιλοι ανακρίνονταν ώστε να καταδώσουν και άλλους ομοφυλόφιλους και η Γκεστάπο κατέστρωνε λίστες με τον προφανή στόχο τον εντοπισμό και σύλληψη όλων των ομοφυλόφιλων της Γερμανίας και τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης: Οι συλλαμβανόμενοι εξέτιαν την ποινή φυλάκισης, που τους επιβαλλόταν, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί υποχρεώνονταν να φέρουν στην στολή τους το σύμβολο της ομοφυλοφιλίας, το ροζ τρίγωνο.
Ο Χίμλερ παραδεχόταν ότι με τον τρόπο αυτό δεν ήταν δυνατό να εξαλειφθεί ολοσχερώς η ομοφυλοφιλία από την Γερμανία. Σκοπός του ήταν, όπως ο ίδιος τον εξέφρασε, να «εντοπίσει τους ομοφυλόφιλους και να τους εξαλείψει από την κοινωνία». Επιζητούσε, όμως, και ένα λογικό επιχείρημα για την εξόντωσή τους. Κατέφυγε, συνεπώς, στην ιατρική «επιστήμη» αναζητώντας το. Βέβαια, υπήρξε και μια -όχι αμελητέα – ομάδα Ναζιστών, οι οποίοι υποστήριξαν ότι οι Γερμανοί είναι ανώτερη φυλή και, κατά συνέπεια, θα ήταν σφάλμα η εξόντωση ανδρών της ανώτερης φυλής. Υποστήριξαν, μάλιστα, ότι η ομοφυλοφιλία είναι «θεραπεύσιμη» και έπρεπε να επιδιωχθεί η θεραπεία των «πασχόντων».
Η Γκεστάπο, έχοντας υπόψη όλες τις τάσεις στο εσωτερικό του Κόμματος, ερεύνησε πολλές προτεινόμενες λύσεις. Μία από τις πλέον δελεαστικές διατυπώθηκε από τον Δανό ταγματάρχη των SS και ερευνητή ιατρό Δρα. Carl Værnet, ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι έχει αναπτύξει ένα ορμονικό εμφύτευμα, το οποίο ήταν ικανό να θεραπεύει την ομοφυλοφιλία. Τη σύστασή του στα ανώτερα κλιμάκια των SS την όφειλε στον Ernst-Robert Grawitz, ιατρό και διοικητικά επικεφαλής του ιατρικού τμήματος των SS. Η χρηματοδότηση του Værnet από τους SS έκανε σαφή την αντίληψη που είχαν περί ομοφυλοφιλίας: Εθεωρείτο ορμονική είτε γενετική είτε ψυχική ανωμαλία – αρκετά στελέχη των SS – του Χίμλερ συμπεριλαμβανομένου – πίστευαν ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μεταδοτική και κατά συνέπεια όφειλαν να προστατεύσουν τον γερμανικό λαό από την μετάδοσή της. Στον Værnet δόθηκαν τα αναγκαία μέσα, όπως εργαστηριακός εξοπλισμός, χρηματοδότηση και το αναγκαίο πειραματικό υλικό: Του επιτράπηκε να χρησιμοποιήσει ομοφυλόφιλους κρατούμενους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ ως υποκείμενα των πειραμάτων του.
Έτσι, κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε εγχειρίσεις για την τοποθέτηση εμφυτευμάτων τεστοστερόνης και, μολονότι κανείς δεν πέθανε από τα ίδια τα εμφυτεύματα, σε τουλάχιστον δύο εμφανίσθηκαν μετεγχειρητικές επιπλοκές, οι οποίες οδήγησαν στον θάνατό τους. Η πρόοδος των “ασθενών” καταγραφόταν σε ημερήσια βάση. Κάποιοι από αυτούς παρουσίασαν “βελτιώσεις”, όπως έδειξαν οι αναφορές, ωστόσο η πλειοψηφία δεν παρουσίασε αξιόλογες αλλαγές. Δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο αν ο Værnet προχώρησε και σε ευνουχισμούς κρατουμένων. Το συμπέρασμα, ωστόσο, του Δρα Værnet , για την αποτυχία της μεθόδου του ήταν ότι επρόκειτο για περιπτώσεις χρόνιων ή μη θεραπεύσιμων μορφών ομοφυλοφιλίας. Σαν συνέπεια της αποτυχίας του εγχειρήματος, ως συνόλου, η χρηματοδότηση του προγράμματος αυτού διακόπηκε από τα ανώτερα κλιμάκια των SS και τα «πειραματόζωα» επέστρεψαν στη ζωή του «κανονικού» κρατούμενου.
Ένα μνημόνιο, το οποίο απέστειλε ο Χίμλερ στις 20 Μαΐου 1939 προς τους διοικητές των στρατοπέδων, επέτρεπε τον ανοικτό εκβιασμό των ομοφυλόφιλων με ευνουχισμό. Ο ακριβής αριθμός των εγκλεισμένων ομοφυλόφιλων δεν έχει γίνει γνωστός, οι υπολογισμοί όμως κάνουν λόγο για 10 έως 15 χιλιάδες άτομα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνδρες – οι γυναίκες σπάνια εγκλείονταν σε στρατόπεδα, αν και υφίσταντο άλλες μορφές δίωξης. Αυτό δείχνει ότι οι προθέσεις των Ναζί ήταν να “αναμορφώσουν” και να “εκπαιδεύσουν” τον ομοφυλόφιλο πληθυσμό, επαναφέροντάς τον στον, κατά την άποψή τους, σεξουαλικά ορθό δρόμο. Οι Ναζί, πράγματι, δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τους περιστασιακά ομοφυλόφιλους, αλλά προσπάθησαν να εγκλωβίσουν τους «αθεράπευτα» ομοφυλόφιλους. Η απειλή του Χίμλερ, αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως μέσο εκφοβισμού. Έγινε, όμως, πραγματικότητα για αρκετούς κρατούμενους, οι οποίοι ευνουχίσθηκαν.
Οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι είχαν ιδιαίτερα σκληρή μεταχείριση από το προσωπικό των στρατοπέδων. Η συμπεριφορά προς αυτούς με το ροζ τρίγωνο ήταν κτηνώδης, ενώ οι φύλακες ενθάρρυναν τέτοια συμπεριφορά προς τους «ροζ» και από άλλες κατηγορίες κρατουμένων, ιδιαίτερα από αυτούς με το κόκκινο (ποινικοί) και το πράσινο τρίγωνο (πολιτικοί κρατούμενοι). Δεν τους επιτρεπόταν να αναλάβουν καμία θέση με την παραμικρή, έστω, ευθύνη. Η κατάσταση αυτή δημιουργούσε πρόσθετο ψυχολογικό βάρος στους ομοφυλόφιλους κρατούμενους, καθώς δεν είχαν τη δυνατότητα ενίσχυσης του ηθικού τους, δεχόμενοι κάποια συμπαράσταση από άλλες κοινωνικές ομάδες κρατουμένων.
Οι διώξεις ομοφυλόφιλων δεν πραγματοποιήθηκαν σε όλες τις κατεχόμενες χώρες, αλλά περιορίσθηκαν στην Γερμανία, στη Γαλλία, την Αυστρία και μερικές άλλες. Αυτό έγινε γιατί αυτό που απασχολούσε τους Ναζί ήταν η φυλετική ανωτερότητα και καθαρότητα των Γερμανών και μόνον.
Σύμφωνα με τις πηγές του Μουσείου του Ολοκαυτώματος στη Washington των ΗΠΑ, υπολογίζεται ότι περίπου 100.000 ομοφυλόφιλοι άνδρες συνελήφθησαν στη Γερμανία από τις αρχές και ανακρίθηκαν. Από αυτούς περίπου 10.000 εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και υπολογίζεται ότι το 60% πέθανε εκεί. ( Πηγή : Mémoire Vivante, Numéro 56, Page 10, Avril 2008 )
Γνωστή πλέον είναι η περίπτωση του Pierre Seel, ενός ομοφυλόφιλου άνδρα από την Alsace-Moselle, ο οποίος συνελήφθη και εκτοπίστηκε στο στρατόπεδο Schirmeck. Ο Pierre Seel, το 1940 σε ηλικία μόλις δεκαεπτά ετών πέφτει θύμα κλοπής, όπου του κλέβουν το ρολόι του, σε ένα πάρκο της Mulhouse το οποίο ήταν γνωστό ως στέκι ομοφυλοφίλων. Πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα να κάνει καταγγελία. Δε γνωρίζει όμως οτι το όνομα του βρίσκεται στη λίστα με τους ομοφυλόφιλους που παρακολουθεί η τοπική αστυνομία. Λίγους μήνες μετά τη γερμανικής εισβολή, στις 2 Μαίου 1941, τον καλεί η Γκεστάπο. Τον συλλαμβάνει, τον ανακρίνει, τον βασανίζει και τον βιάζουν για δύο εβδομάδες. Τον Μάιο του 1941 τον στέλνουν στο στρατόπεδο Schirmeck, κοντά στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Stuthof.
Στο βιβλίο του “Moi, PierreSeel, déporté homosexuel“ γράφει μεταξύ άλλων :« …Κάποια στιγμή είδαμε να βγαίνουν από τους φακέλους οι λίστες. Έπρεπε να τις υπογράψουμε, να επιβεβαιώσουμε οτι οι λίστες ήταν οι λίστες με τους ομοφυλόφιλους της Mulhouse. Στα τείχη αντηχούσαν τα ουρλιαχτά μας. Μερικές φορές μας άλλαζαν γραφείο. Μας ζητούσαν να αναγνωρίσουμε τους άλλους ομοφυλόφιλους κρατούμενους και τα βλέμματα μας συναντιόντουσαν γεμάτα πανικό.» Και ο 18χρονος Pierre Seel συνεχίζει « Αγανακτισμένοι από την αντίσταση μας, οι SS άρχισαν να αφαιρούν νύχια μερικών από εμάς. Νευριασμένοι έσπασαν ξύλα και τα χρησιμοποίησαν για να μας βιάσουν. Τα έντερα μας τρυπούσαν. Το αίμα κυλούσε παντού. Όταν άνοιξα τα μάτια, γιατί είχα χάσει τις αισθήσεις μου νόμιζα ότι βρισκόμουν σε αίθουσα σφαγείου. Ta βασανιστήρια μας είχαν κάνει να χάσουμε την αίσθηση της πραγματικότητας. Μια βία αληθινή, που σε καταστρέφει για πάντα. Αλλά αυτό ήταν μια μικρή νίκη για τους βασανιστές μας. Διότι αν και υπέγραψα τη λίστα, όπως έκαναν και άλλοι κρατούμενοι, δεν μπορούσες να τη διαβάσεις, από το αίμα μας το οποίο την είχε ποτίσει ».
Και στο ίδιο βιβλίο o Pierre Seel αναφέρει: «Μια ημέρα, από τα μεγάφωνα μας κάλεσαν να παρουσιαστούμε. Επρόκειτο να γίνουμε μάρτυρες μιας καταδίκης σε θάνατο. Στο κέντρο του τετραγώνου το οποίο σχηματίζαμε, έφεραν έναν νεαρό άνδρα συνοδευόμενο από δύο SS. Πανικοβλημένος αναγνώρισα τον Jo, τον δεκαοχτάχρονο σύντροφο μου…Από τα μεγάφωνα ακούγονταν δυνατά κλασική μουσική ενώ οι SS τον ξέντυναν. Του έβαλαν βίαια το κεφάλι σε ένα λευκό κουβά και άφησαν τα άγρια σκυλιά του στρατοπέδου, γερμανικά λυκόσκυλα, που τον δάγκωναν καταρχάς στο κάτω μέρος της κοιλιάς καθώς και στις γάμπες, πριν τον φάνε μπροστά στα μάτια μας. Τα ουρλιαχτά πόνου του, ήταν κρυμμένα μέσα στον κουβά που είχαν σφηνώσει το κεφάλι του. Υπό την φρίκη όσων έβλεπα και με τα μάγουλα γεμάτα δάκρυα ευχόμουν να χάσει γρήγορα τις αισθήσεις του… Από τότε, συχνά ξυπνάω τα βράδια ουρλιάζοντας. Μπορεί να έχουν περάσει πενήντα χρόνια αλλά αυτή η σκηνή περνά συνέχεια από τα μάτια μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη βάρβαρη δολοφονία της αγάπης μου. Μπροστά στα μάτια μου, μπροστά στα μάτια μας. Γιατί ήμασταν εκατοντάδες μάρτυρες. Γιατί σιωπούν σήμερα; Πέθαναν όλοι ; Πιστεύω ότι πολλοί επιλέγουν να σιωπήσουν για πάντα, γιατί φοβούνται μη ξυπνήσουν σκληρές και απάνθρωπες αναμνήσεις. Εγώ μετά από δεκαετίες σιωπής, επέλεξα να μιλήσω, να πω τα όσα είδα και έζησα, να κατηγορήσω.»
Η μαρτυρία του Josef Kohut στο βιβλίο του Die manner mit dem rosa Winkel (μετάφραση : Οι ανδρες με το ρόζ τρίγωνο) το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε στη Γερμανία το 1972 με το ψευδώνυμο Heinz Kager είναι συγκλονιστική.
« Τον έδεσαν σε ένα παλούκι. Τα πόδια του και τα χέρια του ήταν δεμένα και δε μπορούσε να κινηθεί. Δύο SS έδωσαν εντολή να τους φέρουν ένα μεταλλικό φλιτζάνι με παγωμένο νερό και ένα με καυτό νερό. Τότε ο hauptscharfuhrer έβαλε το φλιτζάνι με το καυτό νερό ανάμεσα στα μπούτια του νεαρού άνδρα, βουτώντας τους όρχεις του γυμνού θύματος στο καυτό νερό. Ούρλιαζε, ζητούσε απεγνωσμένα βοήθεια. Προσπαθούσε να αντιδράσει αλλά τα δεμένα χέρια και πόδια του δεν του επέτρεπαν να κινηθεί. Τότε γελώντας ο SS είπε στο άλλο, δώσε του κρύο νερό γιατί είναι αρκετά ζεστός, και έβαλαν τους όρχεις του μέσα στο παγωμένο νερό. Το μπάνιο αυτό συνεχίστηκε πολλές φορές μέχρι που ο νεαρός άνδρας. Τότε είχαν μια ακόμα πιο διεστραμμένη ιδέα. Είπαν μεταξύ τους ότι έπρεπε να του δώσουν την ευχαρίστηση που αναζητούσε ως ομοφυλόφιλος. Και πήραν ένα σκουπόξυλο το οποίο έβαλαν βίαια στον πρωκτό του. Ο νεαρός άνδρας δεν είχε πλέον δύναμη να ουρλιάξει. Το σώμα του πεταγόταν από τον πόνο, μέχρι που έχασε τις αισθήσεις του. Τότε έκοψαν τους κόμπους με τους οποίους τον είχαν δεμένο και τον άφησαν να πέσει στο έδαφος. Ο τελευταίος SS Που έφευγε σκόνταψε πάνω στο σώμα του νεαρού άνδρα και αγανακτισμένος του έσπασε το κρανίο με την μπότα του ».
Ο Rudolf Hoess, ο οποίος ήταν αξιωματικός στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Auschwitz, ανέφερε ότι υπήρχαν ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Ο Albert Knoll, από το Dachau Memorial, σε έρευνα του με τίτλο « Totgesclagen-tot-gerschwiegen. Die Homosexuellen Harftlinge im Dachau, im Dachauer Hefte 14» αναφέρει ακριβή αριθμό κρατουμένων που έφεραν ροζ τρίγωνο. Έτσι το 1934 υπήρχαν 4, το 1935 υπήρχαν 30, το 1936 υπήρχαν 44, το 1937 υπήρχαν 54, το 1938 υπήρχαν 36, το 1939 υπήρχαν 31, το 1940 υπήρχαν 50, το 1941 υπήρχαν 37, το 1942 υπήρχαν 113, το 1943 υπήρχαν 81, το 1944 υπήρχαν 84, το 1945 υπήρχαν 19. Αναφέρει επίσης ότι κατά την απελευθέρωση του στρατοπέδου στις 24 Απριλίου 1945 υπήρχαν 109. Βάση αυτών των στοιχείων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Dachau εκτοπίστηκαν τουλάχιστον 583 ομοφυλόφιλοι. Αυτοί οι αριθμοί αναφέρονται στους δηλωμένους ως ομοφυλόφιλους την ημέρα άφιξης τους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο αριθμός σίγουρα είναι διαφορετικός και ο αριθμός των 583 δεν περιλαμβάνει όλους τους ομοφυλόφιλους, μιας και πολλοί ήταν «δηλωμένοι» ως «κοινοί εγκληματίες» των οποίων η σύλληψη είχε γίνει «για καταπάτηση των ηθών». ( Πηγή : Mémoire Vivante, Numéro 56, Page 11, Avril 2008 ).
Η μέχρι σήμερα ιστορική έρευνα τηςFondation pour la Mémoire de la Déportationέχει φέρει στο φως 63 περιπτώσεις Γάλλων υπηκόων. Οι συλλήψεις τους έγιναν βάση της παραγράφου 175. Έτσι έχουμε τον εκτοπισμό 12 ατόμων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Natzweiler, τον εκτοπισμό 7 ατόμων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Schirmeck, τον εκτοπισμό 2 ατόμων σε Γερμανικές φυλακές. Από αυτούς 2 πεθάναν κατά τον εκτοπισμό τους προς το στρατόπεδο του Natzweiler, 1 κατά τον εκτοπισμό του προς το Flossenburg, 1 στον εκτοπισμό του προς το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Dachau, και 1 κατά τον εκτοπισμό του στο Allach Kommando του Dachau.
Η ίδια έρευνα, αποδεικνύει, τη σύλληψη επί Γερμανικού εδάφους 35 Γάλλων ομοφυλοφίλων ( στα σύνορα της επικράτειας της πριν το 1940 ). Η ίδια έρευνα αποκάλυψε και τη σύλληψη 5 Γάλλων ομοφυλοφίλων σε κατεχόμενα Γαλλικά εδάφη, περιλαμβανομένου και του Παρισιού. Οι 5 εκτοπίστηκαν προς το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Buchenwald και έλαβαν το κόκκινο τρίγωνο.
Συνολικά από τις 63 συλλήψεις Γάλλων ομοφυλοφίλων, 20 εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, 5 εκτοπίστηκαν ως «κόκκινο τρίγωνο» στο Buchenwald και 15 στι Natweiler. Στις 35 υπόλοιπες περιπτώσεις, εκ των οποίων και οι 32 που η σύλληψη τους έγινε επί Γερμανικού εδάφους, φυλακίστηκαν σε φυλακές στη Γερμανία και 25 απελευθερώθηκαν μετά την έκτιση της ποινής τους. ( Πηγή : Mémoire Vivante, Numéro 56, Page 11, Avril 2008 ).
Η γερμανική κυβέρνηση μόλις το 2002 αναγνώρισε τους ομοφυλόφιλους ως θύματα της ναζιστικής θηριωδίας καθώς και δικαιούχους αποζημιώσεων για όσους ζούσαν ακόμα, ενώ στις 27 Ιανουαρίου του 2005, στην επέτειο των 60 χρόνων από την απελευθέρωση του Auschwitz, ήρθε και η επίσημη αναγνώριση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Προσωπικά, θεωρώ ότι ο οποιοσδήποτε αρνητής του Ολοκαυτώματος θα πρέπει να καταδικάζεται και αυτό διότι κάνεις δε μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης που έζησαν όσοι επιβίωσαν το Ολοκαύτωμα, ούτε το μαρτύριο όσων αθώων θυμάτων έχασαν τη ζωή τους σε αυτά.
Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει τις συγκλονιστικές μαρτυρίες του PierreSeel, του JosefKohut ( HeinzHager ), τουKarl Gorath, του AlbrechtBecket, τουLeo Clasen, του KurtvonRuffin, του Rudolf Brazda, του Heinz Dörmer, του Friedrich-Paul von Groszheim, του Gad Beck, της Annette Eick και τόσων άλλων που επιβίωσαν της ναζιστικής θηριωδίας. Όλους τους νεκρούς, τους ανώνυμους μάρτυρες, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους ξεχάσει, πόσο μάλλον να προσβάλει τη μνήμη τους και τα όσα έζησαν.
Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει τα ιστορικά στοιχεία, τα οποία σήμερα έχουμε στη διάθεση μας και τα οποία αποδεικνύουν τα εγκλήματα αυτά κατά της ανθρωπότητας.
Όταν κάποιος αρνείται στη σημερινή εποχή το Ολοκαύτωμα ή ακόμα μέρος του, διαπράττει έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ειδικά σε μια εποχή όπως αυτή την οποία ζούμε που δυστυχώς ακούγονται εντονότερα από το παρελθόν πολλές τέτοιες απόψεις. Απόψεις οι οποίες με το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία τους είχαν στο παρελθόν τραγικές για την ανθρωπότητα συνέπειες.
Πηγές: Wikipedia, Mémoire Vivante, Fondation pour la Mémoire de la Déportation, Moi, Pierre Seel, déporté homosexuel ( Pierre Seel, éditions Calmann-Lévy ), Les oubliés de la mémoire ( Jean le Bitoux, Hachette éditions ), Les hommes au triangle rose ( Heinz Heger, H&O éditions ), USC Shoah Foundation Institute, United States Holocaust Memorial , Paragraph 175 (Rob Epstein , Jeffrey Friedman ).
