Ο Tin Soe ήταν τεσσάρων όταν κατάλαβε ότι διέφερε από τα υπόλοιπα αγόρια του περίγυρου του. Αλλά στη συντηριτική Βιρμανία, υπό το πραξικόπημα των στρατιωτικών, με δυσκολία κατάφερε να κάνει τον περίφυρο του να καταννοήσει τη διαφορετικότητα του, αυτό το οποίο ήταν, ομοφυλόφιλος.
“Η αδερφή του παππού μου, είπε ότι αν γινόμουν μοναχός η σεξουαλικότητα μου θα άλλαζε. Έγινα λοιπόν μοναχός για τρεις μήνες, αλλά η σεξουαλικότητα μου δεν άλλαξε.”, δηλώνει ο νεαρός 30 ετών άνδρας, του οποίου το όνομα έχει αλλάξει για την ασφάλεια του.
Ο συνδυασμός της αυταρχικής στρατηκοποιημένης πολιτικής, θρησκείας και συντηριτικών πιστέυω, διατηρούν τους Βιρμάνους ομοφυλόφιλους στην παρανομία.
Έχουν δημιουργήσει δική τους γλώσσα για να μην τους καταλαβαίνει κανείς δηλώνει ο Tin Soe, ο οποίος εργάζεται σε μη κυβερνητική οργάνωση κατά του HIV/AIDS.
“Θέλουμε διακρητικότητα και επιθυμούμε οι άλλοι να μη μπορούν να καταλάβουν τα όσα λέμε. Αλλάζουμε τον τρόπο με τον οποίο προφέρουμε τις λέξεις “.
Η κατάσταση διαφέρει σε τεράστιο βαθμό από τη γειτονική Ταϊλάνδη, χώρα η οποία δέχεται σε μεγάλο βαθμό τα ΛΟΑΤ άτομα, παρά το γεγονός ότι η χώρα είναι στο μεγαλύτερο της μέρος Βουδιστές.
“Όλο και περισσότεροι Βιρμάνοι επισκέπτονται την Ταϊλάνδη για να δουν από κοντά τα όσα συμβαίνουν εκεί “, εξηγεί ένας εργαζόμενος στον τουριστικό κλάδο της Βιρμανίας.
Η καταδίκη της ομοφυλοφιλίας έχει συχνά να κάνει με τα θρησκευτικά πιστέυω σχετικά με το αρνητικό κάρμα, δηλώνει ο Tin Soe. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι “ήμαστε gays γιατί κάναμε κάτι σε προηγούμενη ζωή. Ότι σε προηγούμενη ζωή κάναμε μηχεία ή βιάσαμε μια γυναίκα. Αλλά δε το πιστεύω αυτό “.
“Δεν είναι όπως στο Ιράν που σκοτώνουν τους gays”.
Ο μόνος τομέας που αποδέχεται μη ετερόφυλοφιλα άτομα είναι η τελετουργία των “nats” (πνεύματα), άμεσα συνδεδεμένο με τα θρησκευτικά πιστέυω.
Η θηλύπρέπεια έχει γίνει αποδεκτή στα φεστιβάλ των πνευμάτων “nats” κατά τη διάρκεια του έτους. Η αποδοχή τους όμως συντελεί στο να δυναμώσουν τα στερεότυπα.
Επίσημα ο ποινικός κώδικάς, απαγορεύει τη σεξουαλική επαφή μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. Ακόμα και αν η τήρηση του δεν είναι πολύ αυστηρή οι ακτιβιστές το θεωρούν μορφή διάκρισης.
Όι αρχές “το χρησιμοποιούν για να μας εκβιάζουν, να αποσπούν χρήματα αλλά αυτές οι υποθέσεις δε φτάνουν ποτέ στα δικαστήρια “, εξηγεί ο Aung Myo Min, Βιρμανός εξόριστος και ανοιχτά gay, ο οποίος προεδρεύει το ¨΄Ιδρυμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Βιρμανία” από τη γειτονική Ταϊλάνδη.
Η χώρα εδώ και μισό αιώνα έχει στρατιωτικό καθεστώς και οποιαδήποτε προσπάθεια για τα ανθρώπινα δικαιώματα εξαφανίζεται από το καθεστώς αμέσως.
“Αυτός που θα αιτηθεί δημοσίως δικαιώματα για τη ΛΟΑΤ κοινότητα, θα σταλεί αμέσως στη φυλακή “, επιβεβαιώνει ένας ακτιβιστής από τη Rangoun.
Η κατάσταση είναι δύσκολη με την επιδημία του AIDS. Σε μεγάλες πόλεις όπως η πρωτεύουσα η Rangoun ή στη Mandalay, το 29% των ομοφυλόφιλων είναι οροθετικοί βάση στοιχείων της UNAIDS.
“Έχουμε πολλούς ακτιβιστές αλλά δε μπορούμε να κάνουμε καμία καμπάνια ανοιχτά “, συμπληρώνει ο Tin Soe.
Η κατάσταση έχει βελτιωθεί, υποστηρίζει ένας ομοφυλόφιλος 52 ετών και θυμάται τις πέτρες που του πέταγαν όταν ήταν έφηβος.
Αλλά ο δρόμος είναι μακρύς για μια ανεκτική Βιρμανία. Θέλουμε και εμείς ίσα δικαιώματα όπως έχουν οι ομοφυλόφιλοι στην Ταϊλάνδη, συμπληρώνει ο 52χρονος άνδρας.
Πηγή : Romandie News / Φωτογραφία αρχείου
Λίγα λόγια για τη Βιρμανία
Η Ένωση του Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία ή Μπούρμα) είναι η μεγαλύτερη χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας με έκταση 676.578 km² και πληθυσμό 48.138.741, με βάση εκτιμήσεις του 2009. Συνορεύει με την Κίνα προς βορρά, το Λάος στα ανατολικά, την Ταϊλάνδη στα νοτιοανατολικά, το Μπανγκλαντές δυτικά και την Ινδία στα βορειοδυτικά. Νότια υπάρχει η θάλασσα του Άνταμαν εντός του Κόλπου της Βεγγάλης βορειοδυτικά. Το ένα τρίτο της συνολικής περίμετρου της Βιρμανίας, μήκους 1.930 χιλιομέτρων, σχηματίζει μια συνεχόμενη ακτογραμμή.
Η Βιρμανία απέκτησε την ανεξαρτησία της από το Ηνωμένο Βασίλειο στις 4 Ιανουαρίου 1948 ως «Ένωση της Βιρμανίας». Μετονομάστηκε σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ένωσης της Βιρμανίας» στις 4 Ιανουαρίου 1974, πριν ονομαστεί πάλι «Ένωση της Βιρμανίας» στις 23 Σεπτεμβρίου 1988. Στις 18 Ιουνίου 1989, το Κρατικό Συμβούλιο Αποκατάστασης του Νόμου και της Τάξης μετονόμασε το κράτος σε “Ένωση του Μιανμάρ”.
Στη Μιανμάρ έχει εγκαθιδρυθεί στρατιωτική δικτατορία από το 1989 και ο δικτάτορας άλλαξε το όνομα σε Μιανμάρ από Βιρμανία. Το Σεπτέμβριο του 2007, ξεκίνησαν καθημερινές διαδηλώσεις βουδιστών μοναχών ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης για διπλασιασμό της τιμής του πετρελαίου, στις οποίες συμμετείχαν χιλιάδες εργάτες και φοιτητές. Λόγω της επέμβασης της αστυνομίας, μέχρι τις 28 Σεπτέμβρη είχαν σκοτωθεί 14 άνθρωποι.
Από τις 6 Νοεμβρίου 2005, πρωτεύουσα της χώρας είναι η Νάι Πι Τάου (Naypyidaw). Μεγαλύτερη πόλη παραμένει η Ραγκούν ή Γιανκούν, που ήταν ως τότε η πρωτεύουσα της χώρας. Στις 7 Νοεμβρίου του 2010 διεξήχθησαν οι πρώτες βουλευτικές εκλογές έπειτα από 20 χρόνια.
Τον Αύγουστο του 2007 με αφορμή την συμπλήρωση 19 χρόνων από την άγρια καταστολή των λαϊκών συγκεντρώσεων οι Βουδιστές μοναχοί, άτομα ιερά στην Μιανμάρ, οργάνωσαν διαδηλώσεις σε μεγάλες πόλεις της χώρας διαμαρτυρόμενοι για το ανελεύθερο καθεστώς. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου οι διαδηλώσεις κορυφώθηκαν λόγω των οικονομικών μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης που αφορούσαν την απόφαση της στρατιωτικής κυβέρνησης να αποσύρει την επιδότηση στα καύσιμα με αποτέλεσμα την εκτίναξη των τιμών αλλά και λόγω των ξυλοδαρμών τριών βουδιστών μοναχών από την αστυνομία. Στις 22 Σεπτεμβρίου χιλιάδες Βουδιστές κατέβηκαν στους δρόμους ενώ 500 από αυτούς κατάφεραν υπό την επίβλεψη της αστυνομίας να πλησιάσουν στο σπίτι της βραβευμένης με το Νόμπελ ειρήνης Αούνγκ Σαν Σου Κι, η οποία βρίσκεται από τον Μάιο του 2003 σε κατ’ οίκον περιορισμό. Δύο μέρες αργότερα τουλάχιστον 20.000 μοναχοί διαμαρτυρήθηκαν στους δρόμους της Ρανγκούν.
Στις 24 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση όλων των χρόνων στην ιστορία της Μιανμάρ όταν 100.000 πολίτες και Βουδιστές κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης αλλά και για την φτώχεια που ταλανίζει την χώρα. Το στρατιωτικό καθεστώς θορυβημένο από αυτή την εξέλιξη ανακάλεσε την 22η Μεραρχία από το κρατίδιο της Καρέν για τη Ρανγκούν. Η 22η Μεραρχία είχε χρησιμοποιηθεί για να καταστείλει και τις λαϊκές εξεγέρσεις του 1988 γι ‘αυτό και η κίνηση αυτή προκάλεσε αίσθηση προοικονομώντας τις προθέσεις της στρατιωτικής κυβέρνησης. Την επόμενη μέρα επιβλήθηκε νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας μεταξύ 9 μ.μ. και 5 π.μ. ενώ η πόλη Ρανγκούν τέθηκε υπό άμεσο στρατιωτικό έλεγχο. Παράλληλα τμήματα στρατού παρατάχθηκαν σε όλη την πόλη.
Παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις, ο λαός κατέβηκε ξανά στους δρόμους. Αν και η διεθνής κοινότητα, με μηνύματα, ζήτησε ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση από το δικτατορικό καθεστώς, αυτό δεν φάνηκε να τα έλαβε υπόψιν του. Στις 26 Σεπτεμβρίου και ενώ ο λαός διαδήλωνε, ένα τμήμα διαδηλωτών προσπάθησε να σπάσει τον κλοιό των αστυνομικών. Αυτοί απάντησαν με ρίψη δακρυγόνων και με ξυλοδαρμό Βουδιστών. Οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες ξυλοκόπησαν άγρια τους διαδηλωτές ενώ ακολούθησαν και αρκετές συλλήψεις. Στις 27 Σεπτεμβρίου ο λαός διαδήλωσε για ακόμη μια φορά για να διαλυθεί αμέσως βίαια από το στρατό, ο οποίος πυροβολούσε αδιακρίτως. Επίσης ο στρατός προχώρησε σε εκατοντάδες συλλήψεις Βουδιστών μοναχών αλλά και σε εφόδους σε μοναστήρια, τα οποία και κατέλαβε. Την επομένη φοιτητές κατέβηκαν στους δρόμους χωρίς όμως αυτή τη φορά να έχουν τους Βουδιστές στο πλευρό τους αφού όλα σχεδόν τα μοναστήρια είχαν καταληφθεί από τον στρατό.
Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν πάνω από 30 πολίτες, μεταξύ των οποίων και ένας Ιάπωνας δημοσιογράφος. Επίσης συνελήφθησαν χιλιάδες άτομα τα οποία μέχρι και σήμερα κρατούνται στις φυλακές. Είναι χαρακτηριστικό ότι εκατοντάδες άνθρωποι αγνοούνται από την ημέρα των επεισοδίων.
Τον Νοέμβριο του 2007, με αφορμή τις λαϊκές εξεγέρσεις, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο Καναδάς, αποφάσισαν να επιβληθεί εμπάργκο σε 1.207 εταιρίες της χώρας ενώ απαγόρευσαν την είσοδο στην Ε.Ε. και στον Καναδά σε όλους τους αξιωματούχους της κυβέρνησης. Οι ξένες κυβερνήσεις χαρακτήρισαν την κίνηση της κυβέρνησης, τον Φεβρουάριο του 2008, για ψήφιση νέου συντάγματος ως τέχνασμα από τη στιγμή που θα στερούνται αξιοπιστίας ενώ ο ΟΗΕ απέστειλε για ακόμη μια φορά τον ειδικό απεσταλμένο της Γκαμπάρι.
Πηγή σημειώσεων : Wikipedia
