Εκεί λοιπόν που περιμένεις πως οι διακοπές σου θα είναι βαρετές και τετριμμένες, ψυχοβγαλτικές και αντίστροφες με την ψυχολογία σου, μάντεψε τι σου συμβαίνει. Εντάξει όπως πάντα ξεκινάω με το συμπέρασμα.
Από την αρχή λοιπόν. Φέτος το πρόγραμμα έλεγε Τήνο…και ΔΗ…12-16 Αυγούστου. Καταλαβαίνεις βέβαια ότι αυτό συμπεριλαμβάνει και την γιορτή της μίας από τις Γίτσες (παναΓίτσες) -είναι και πολλές παναθεμά τες-. Και εγώ … προς το παρόν χοντρουλή, προς το παρόν λεσβία και μονίμως άθεη … στην καλύτερη δεν πολυταιριάζω.
Πόσο δε, εάν σε φιλοξενεί η πεθερά σου χωρίς να το ξέρει παναθεμά σε. Κατάλαβες το τι δεν ξέρει η πεθερά έτσι;;; ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, αγαπημένοι αναγνώστες και ρίπτες αυγών στο προσωπό μου. ΚΑ ΤΑ ΘΛΙ ΨΗ.
Περνούσαν λοιπόν οι άγιες μέρες…καθώς ξέρετε είναι και κατανυκτική η Τήνος… ολούθε εκκλησίες, ξωκλήσια και τα συναφή και εγώ δούλευα. Ναι δούλευα, κανονικά πενταωράκια.
Βλέπαμε μόνο τον Ταϋλανδό με την αρρηβωνιάρα και ξαδέρφη της κοπελιάς μου, ολ γουελ μέχρι εδώ. Ταυλανδός τυπάκος συμπαθέστατος αν και πρέπει να έπαθε δυσπεψία με όλα αυτά τα Ελληνικά που τον ταϊσαμε. Ο συνδυασμός δε Ταυλανδού τυπάκου με Τηνιακή κορασίδα προκαλούσε δέος και απορία. Τους πρήζαμε ακόμα κι εμείς… και δως του ερωτήσεις στο ζεύγος τύπου, που πήγατε… τι είδατε, ποιο χωριό σας ήρεσε και δεν συμμαζεύεται.
Από ρυθμο ζωής δε… στο τσακίρ, φαϊ στις 9:00 και ύπνος στις 12:00. Μεγάλη καλοκαιρινή ζωή.
Μέχρι εκείνο το μοιραίο τηλεφώνημα στον μπουμπάκο.
“Μπουμπάκο μου, λέμε να σου έρθουμε τελικά, αύριο”
“Αύριο; Όχι αύριο ο Κώστας φεύγει Κυριακή, που να χωρέσουμε.”
“Έλα μπουμπάκο μου όλοι οι καλοί χωράνε”
Έτσι κάπως ξεκίνησε για μένα η φάση Καλοκαιράκι, σπλις σπλας κτλ. Γιατί ο Μπουμπάκος δουλεύει Μύκονο, σε ένα υπέροχο μαγαζάκι. Οπότε μετά από απανωτά χρόνια προδοσίας, τον τιμήσαμε τελικά τον Μπουμπάκο μας. Μέσα σε όλα την επόμενη μέρα που φτάσαμε και αναρωτιόμασταν πως διάβολο θα καταλύσουμε, μάθαμε πως ο Κώστας είχε ένα μικρό ταπεινό ατύχημα, αναποδογύρισε το τουτουνάκι του, εισέπραξε μία εθιμοτυπική γρατζουνιά σε κάποιο κωλοδάχτυλο και έφευγε εσπευσμένα. Τον πήγαμε σαν καλά κοριτσάκια στο λιμάνι και Χαου οφολυ λακι φορ γιου μπιτσιζ. Τον λυπήθηκε η ψυχή μου περνούσε οφολυ καλά μέχρι τότε.
Μέχρι εδώ λες, σκάσε μωρή υστέρω όλα καλά σου πάνε. Ναι, έλα όμως που, γύρω, πάνω και μέσα στο υπέροχο μαγαζάκι του Μπουμπάκου το οποίο ενώ αισθητικά άψογο ζήτω ο Μπουμπάκος, ήταν και το σπίτι των Ανέμων, όλων των ανέμων. Ναι σου λέω και πάω στοίχημα ότι ζούσε εκεί μέσα όλη η οικογένεια. Ανεμόμαμά, ανεμόγιαγιά , παππούς και ανεμόπαιδιά. Είχαν πιάσει ο καθένας από ένα άνοιγμα.
Εκεί λοιπόν στην Καλύβα του Μπαρμπά Ανέμου, δούλευαν και ερχόντουσαν τα υπέροχα Τέλεια Όντα που τα φυσούσε αυτός ο υπέροχα μόνιμος πολύς άνεμος. Τα Τέλεια Όντα ήταν από τον πλανήτη Αιώνια Τέλειο. Σε αντίθεση με μένα που έχω έρθει από τον πλανήτη Μπουκιά και Συγχώριο. Ρε, περισσότερη συνείδηση του πάχους μου δεν είχα ποτές.
Έτρεχαν, χοροπηδούσαν, θέλαν να ταϊσουν αγελάδες τα τέλεια όντα. Ήταν και διάφορες μορφές με “ξένα” ζυγωματικά μεγάλες σε ηλικία αλλά με σωματάρες γαμώτο, τα τέλεια όντα. Ψηλά, μαυρισμένα, Κλώνοι, τα τέλεια όντα. Γνωστοί και φίλοι με την ελληνική σόουμπιζ τα τέλεια όντα. Με σορτσάκια 3/4 όπως τα σουτιέν τα τέλεια όντα. Με μούσκουλα σμιλεμένα σαν φρεσκοψημμένο ψωμάκι τα τέλεια όντα. Αραγμένα στην παραλία, στο μαγαζί, παντού κατά εκατοντάδες… κι εγώ; Εγώ κι η κοπελιά μου με τις θείτσες και τα ταπεράκια στην ακρούλα της παραλίας. Τι τα θες;
Εγώ, κουνιόμουν και χαβαλέδιαζα και δεν μου έδινε σημασία κανείς εκτός της Σπορτ Σίλβυς και του Μπουμπάκου. Ουδείς. Έδιναν οι άνθρωποι σημμασία μόνο στους καλλίγραμους με στρινγκ ή τατού κωλαράκους. Και δεν εννοώ μόνο θυληκούς εντάξει; Και σκεφτόμουν, δίαιτα χυμός λεμόνι και πιπέρι, Όχι πολύ ακραίο. Δίαιτα, μόνο χυμοί και φρούτα, όχι πολλά οξέα. Δίαιτα κόβω εντελώς τα γλυκά για δύο χρόνια, όχι θα πεθάνω. Όλες οι δίαιτες πέρασαν από το μυαλό μου…σοβαρά ομιλώ.
Με αποκορύφωμα αυτόν που ονόμασε η Κασσάνδρα, κοπελιά μου τον “ΠΙΣΙΝΟ”. Κλείνει το μαγαζί ο Μπουμπάκος, τον αφήνουμε να χαλαρώσει -δηλαδή να τα πιεί- στο παρτάκι κι εγώ κι η Κασσάν πάμε να μαγειρέψουμε για να κατέβουμε όλοι μαζί στο παρτάκι μετά. Μαγειρεύουμε την ομελέττα την σωστή την πρόστυχη, με τα λουκάνικα και τις πατάτες και κατεβαίνω να πάρω τον Μπουμπάκο. Ελά όμως που ο Μπουμπάκος είναι φέσι, έχει γίνει ο dj με το κινητό του συνδεδεμένο στην κονσόλα και η Λαιδη Άντζυ πλυμμηρίζει τον αέρα. Τι κάνεις εκείνη την ώρα; Ούτε όμορφη είσαι να πας έτσι μοιραία να πεις “Θα σας τον πάρω δυστυχώς”, ούτε χαριτωμένη να πεις “Έλα μπουμπακο μουυυυυ. Αστους αυτούς τωωωρααα”. Οπότε λικνίζεσαι άχαρα και άβολα, παρακαλώντας τον να φύγετε. Τεσπα με μεγάλη μαεστρία τον πείθεις και δίνετε με τους άλλους ραντέβου σε λίγο αλλού.
Αφού φάτε άρον άρον, βάλετε μια ζακέτα κάνει και ψώφο το βραδ στην Μύκονο κατεβαίνετε να τους βρείτε. Έχουν φύγει όλοι εκτός του “Πισινού”. Ο “Πισινός”, με το όνομα Ανθή, έχει κάνει την Κασσάνδρα να παραληρεί, να πηλαλάει και να αλαλάζει. Μικρό το Κακό. Φοράει το επάνω ενός μπικίνι και το φουστακοσορτσάκι της είναι σαν τσαντάκι από χοντρό σκοινί. Νο κιντινγκ! Ο “Πισινός”, λοιπόν μας δίνει τελεσίγραφό.
“Μαλάκες, δεν είμαστε για πολλά. Δεν κατεβαίνουμε Χώρα για κανένα λόγο. Ένα γρήγορο ποτάκι και ύπνος έτσι;”
Καθόμαστε λοιπόν άγαρμπα στα σκαμπό και ξεκατινιαζόμαστε για το παρτάκι και τα προηγούμενα πεπραγμένα. Εννοείται ότι εκτός από την Κασσάν, πηλαλάνε και παραληρούν και οι υπόλοιποι σε αυτό το μέρος για τον “Πισινό”. ο “Πισινός” όμως, αγρόν, θριαμβολογεί για ένα γκομενάκι και αρχίζει άξαφνα να χοροπηδάει με τον Μπουμπάκο και θέλει να τραβήξουμε βίντεο. Τραβάμε βίντεο, και καπάκι απαντάει μόνη της.
“Θες βίντεο ε, θα τραβήξω κι εγώ λοιπόν”
Και δύο λεπτά μετά – δερύτερη θεϊκή ατάκα…
“Αχ άντε πια πάμε θα βγούμε έτσι, πάμε κάτω Χώρα εννοείται. Θα ετοιμαστώ δύο λεπτά και πάμε να πιούμε αυτό το ποτάκι του δεκάλεπτου. εεε; Εε;;; Έλα μωρεεεεε. Λιγάκιιιι.”
Κι όλοι εκτός από τον Μπουμπάκο κι εμένα ήταν έτοιμοι, στρατιωτάκια να ανταπεξέλθουν. Μετά από αυτό αλάλαξα… Μύκονος και παχούλω; Άστο καλύτερα.
Σοφία Ζ.
