Project Parents Meet Soho: 8 10

Κυριακή μεσημέρι στο προσεχές μέλλον και όλη η οικογένεια μαζεμένη γύρω από το τραπέζι. Οι γονέις μου, η γιαγιά , ο αδερφός μου με την φίλη του, η αδερφή μου με τον φίλο της και εγώ με τον δικό μου φίλο. Είκονα πού βγήκε μέσα από σενάριο επιστημονικής φαντασίας; Για μένα πριν δέκα χρόνια ήτανε όντως μια τέτοια εικόνα που μου ήτανε αδιανόητη. Όσο κι αν λαχταρούσε η καρδία μου αυτή την εικόνα, μου μοίαζε σαν να βρισκότανε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Μια εικόνα όμως ίσον χίλιες λέξεις. Εικόνα…. Όλοι μας έχουμε εικόνες μέσα στο μυαλό μας, εικόνες που μας ξυπνάνε συναισθήματα, πολλά από αυτά όμορφα συναισθήματα.

Οι εικόνες μου μεγάλωσα ήτανε με ζευγάρια που αποτελούνταν από ένα άνδρα και μια γυναίκα, να κρατάνε σφιχτά το χέρι περπατώντας στον δρόμο, να κάθονται αγκαλιά σε ένα παγκάκι, να δίνουνε ένα τρυφερό φιλί στο στόμα. Εικόνες που τύποθηκανε στο μυαλό μου μέσα από τους τόσους αμέτρητους περιπάτους που έκανα με τους γονείς μου τότε, μικρό παιδί ακόμη στα καφέ, στις εμπορικές οδούς και στα πάρκα της πόλης που μεγάλωσα.

Ένας χρόνος και ένας μήνας μέτα το δικό μου ‘9 11’ και οι γονέις μου έφτασαν πάλι Λονδίνο για διακοπές. Όπως πέρσι ‘9 11’ έτσι και φέτος Σάββατο απόγευμα ‘8 10’ και ενώ καθόμασταν σε ένα παγκάκι στο Hyde Park πήρα όλη την εσωτερική μου δύναμη και θάρρος και τους λέω ‘Να πάμε για καφέ; Θα σας πάρω στο Soho που σας είχα πάρει την άλλη φορά.’ Τους θύμησα τι έιναι το Soho και ότι εκεί πάω πολύ συχνά με τους φίλους μου αλλά και μόνος για κάφε και νίωθω όμορφα όταν βρίσκομαι εκεί’. Μου είπανε να πάμε και έτσι εγώ άρπαξα την ευκαιρία!

Όπως όταν με έπερναν άυτοι πέριπατο τότε μικρό παιδί και μου δημιουργούσανε εικόνες, ήθελα και εγώ πέρα από την ενημέρωση που τους κάνω για την ομοφυλοφιλία να τους δημιουργήσω εικόνες, αληθινές εικόνες. Αυτή την φορά τους πήρα σε ένα από τα πιο κεντρικά καφέ. Πήγαμε στο Costa και καθήσαμε σε ένα τραπεζάκι. Τους λέω ‘ Πάω να φέρω τους καφέδες και εσέις επεξεργαστήτε την εικόνα!’. ‘Ετσι πολύ απλά άφησα την εικόνα να τυποθεί σιγά σιγά στο μυαλό τον γονιών μου και πήγα να παραγγήλω. Ζευγάρια ανδρών αλλά και γυναικών που φλέρταραν πίνωντας ένα απογευματινό καφέ, ανδροπαρέες που λέγανε τα νέα τους, ζευγάρια ανδρών που κάθοντουσαν αγκαλία στους καναπέδες χαζέυοντας τον κόσμο.

Όταν επέστρεψα με τους καφέδες προσπάθησα να τους ψυχολογήσω και να δω πως νιώθουνε. Ο πατέρα μου είναι και τέτοιος ο χαρακτήρας του που δεν μιλά και πολύ ούτε εκφράζεται έυκολα. θα ήτανε ίσως το μόνο ζευγάρι 54-55 μέσα στην καφετέρια και πολύ πιθανόν και το μόνο ετεροφυλόφιλο. Ήθελα να τους βοθήσω να χαλαρώσουνε και να αντιμετωπίσουνε ίσως και τα τελευταία κατάλοιπα του φόβο τους. Όπως στην κάθε φοβία έτσι και στην ομοφοβία πιστέυω πάυει να έιναι φοβία όταν άρχισεις να αντιμετωπίζεις τον φόβο σου. Να τον λογικέυεις τον φόβο για να δεις πραγματικά αν υπάρχει κάποιος αντικειμενικός λόγος να φοβάσαι και αν όχι τότε προσπαθείς να αντιμετωπίσεις τον φόβο έτσι ώστε να τον αποδυναμώσεις. Αύτο το καταφέρνεις πιστέυω με σωστή ενημέρωση και με την δημιούργια αληθινών εικόνων.

Ο πατέρας μου βγήκε έξω να καπνήσει και έτσι εγώ άφησα την μητέρα μου μόνη και βγήκα έξω να βοηθήσω τον πατέρα μου να χαλαρώσει, ήτανε λίγο ζορισμένος, ή τουλάχισατον έτσι έδιχνε. Έδωσα στη μητέρα μου ένα στυλό και ένα τετράδιο και της ζήτησα να εκφράσει αυτά που ένιωθε βρισκόμενη σε μια από της κεντρικές καφετέριες του Soho. Η μήτερα μου έγραψε τα πιο κάτω σχόλια, σκέψεις, συναισθήματα:

‘Νιώθω όπως θα ένιωθα σε ένα άλλο καφέ. Δεν με πειράζει το ότι είναι ζευγάρια gay. Το κάθε ζευγάρι μιλά και συζητά χωρίς να προκαλέι τίποτε το διαφορετικό από το αν ήταν ζευγάρι ετεροφυλόφιλο.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Ο κάθε ένας κοιτάζει την ζωή του και δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας στη προσωπική του ζωή. Σημασία για εμένα έχει ο χαρακτήρας του ανθρώπου και η καλοσύνη τους.

Τι δηλαδή ένας ετεροφυλόφιλος άνθρωπος ο οποίος είναι κακός χαρακτήρας, δολοφόνος,αλήτης, μπορεί να συγκριθεί με ένα gay άτομο το οποίο, είναι καλοσυνάτος, καλή ψυχή; Ούτε να το σκεφτεί, για εμένα αξία έχει η ψυχή, η καλοσύνη τίποτα άλλο.’

Ο πατέρας μου έξω σε ένα τραπεζάκι παρακολουθούσε τον κόσμο που περπατούσε πάνω κάτω στην γνωστή Old Compton Street(κεντρικό δρόμο του Soho). Κάθησα και εγώ δίπλα του και άφησα την εικόνα να μιλήσει από μόνη της στο μυαλό του πατέρα μου. Ζευγάρια ομοφυλόφιλα να περπατάνε κρατώντας σφικτά το χέρι, άλλα να περπατάνε αγκαλιά κάποια άλλα να λένε άντιο με ένα τρυφερό φιλί στο στόμα. Σε μια στιγμή ο πατέρας μου γυρνάει και μου λέει:

‘Κοίταξε ο καθένας ότι θέλει κάνει στην προσωπική του ζωή. Εγώ αγαπάω και τους δύο μου γιούς το ίδιο. Έρχομαι τακτικά Λονδίνο γιατί θέλω να είμαι κοντά σου. Εγώ θέλω να έχεις την υγεία σου και να είσαι ευτυχισμένος.’

Αφού καθήσαμε γύρω στις δύο ώρες στο Soho και τους έδωσα αρκετό ‘υλικό’ από εικόνες του δικού μου κόσμου επιστρέψαμε στο σπίτι μου.

Τις εικόνες εμείς τις δημιουργούμε, εμείς τις καταστρέφομε και εμείς τις αλλιώνουμε. Για εμένα δεν υπάρχει άσχημη και όμορφη εικόνα αλλά ψέυτικη και αλήθινη είκονα. Μια αληθινή είκονα πιστέυω σου ξυπνάει όμορφα συναισθήματα, ανεξαρτήτα από το σκηνικό και τους πρωταγωνιστές της, γιατί το αληθινό είναι βαθύ και όχι επιφανειακό. Τι κι αν αυτή η εικόνα είναι στο Soho ή σε μια καφετέτρια ή σε κάποιο εμπορικό δρόμο της πόλης που μεγάλωσα ή στο Κυριακάτικο οικογενειακό μεσημεριανό τράπεζι του σπιτιού των γονιών μου.

Copyright © 2010-2012 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.

Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#