του Βασίλη Νικορέλου
Είχα καιρό να διαβάσω κάτι με τόσο μίσος, με τόση κακία και αναξιοπρέπεια. Κυρίως είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι με τόσα λάθη μαζεμένα. Πραγματικά λάθη, ηθελημένα, και τεκμαρτά.
Οι παραλήπτες της επιστολής καλά έκαναν και υπάκουσαν. « ου γαρ έστι εξουσία ειμή από του Θεού, αι δε ούσαι εξουσίαι υπο του Θεού τεταγμέναι εισίν» (Απόστολος Παύλος, προς Ρωμαίους, ιγ’1). Συνεπώς ο ΙΜ Πειραιώς καλά έκανε και εξέδωσε αυτή την επιστολή ως αποκλειστικός αντιπρόσωπος του Θεού επί της γής.
Ωστόσο, οι παραλήπτες δεν εκλέχθηκαν από το ιεαρατείο. Τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε. Εκλέχθησαν από μια δημοκρατική διαδικασία που βάση της έχει ένα και μόνο κείμενο. Δεν είναι το Ευαγγέλιο, αλλά το Σύνταγμα. Το τελευταίο ορίζει πως η ελευθερία της έκφρασης και της ισότητας στη κοινωνική ζωή είναι θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο ιεράρχης δεν απευθύνθηκε στην ενορία του. Αυτό θα ήταν πλήρως αποδεκτό. Και αυτό διότι ο καθένας ελεύθερα επιλέγει την ενορία του. Τον παπά του, την εκκλησία του. Ο ιεράρχης, ο έμμισθος αντιπρόσωπος της Εκκλησίας, απευθύνθηκε στην εκλογική του περιφέρεια. Και αυτό χωρίς να έχει την δημοκρατική νομιμοποίηση, χωρίς να έχει δοκιμαστεί πολιτικά, κοινωνικά κ.ο.κ. Οι παραλήπτες αυτό το κατανόησαν;
Περισσότερο και ακόμα χειρότερα, αξίωσε την εφαρμογή της άποψης του. Και αυτή εφαρμόσθη. Δηλαδή ένας εξωκοινοβουλευτικός, μη εκλεγμένος παράγοντας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει την άποψη μας, το κοινό μας βούλευμα, που αντιπροσωπεύεται στο χώρο, που ονομάζουμε Βουλή.
Συνεπώς το πρόβλημα μας δεν είναι ο Μητροπολίτης, και ο κάθε Μητροπολίτης. Δε περιμένω να πιστεύει κανείς πως η Εκκλησία θα πεί ποτέ το ναι σε συμβίωση και οικογένεια ομοφυλόφιλών. Δε περιμένω να πεί ναι για ανέγερση Τζαμιού, ναι για την φορολόγηση της, για τη διαφάνεια της, για τις περιπτώσεις παιδεραστών της, για τις περιπτώσεις των αλλαχού δυστυχισμένων ιερέων που έχει στους κόλπους της. Δε περιμένω τίποτα από όλα αυτά.
Δυσανασχετώ όμως όταν ο Μητροπολίτης επιδιώκει και καταφέρνει να περάσει μια υπόκοφή γραμμή πλεύσης.
Ποιά είναι αυτή;
Πως υπάρχει ένα είδος αγάπης.
Πως υπάρχει ένα είδος οικογένειας.
Πως υπάρχει ένας τρόπος ευτυχίας.
Πως υπάρχει ένα είδος αξιοπρέπειας και συμμετοχής στη ζωή, και στη χαρά της.
Δε θα εμπλακώ σε μια θεολογική συζήτηση για το πόσο αντίθετο δομικά είναι αυτό στην ελευθερία που οι ίδιοι οι μητροπολίτες διατείνονται πως μας διδάσκει το Ευαγγέλιο. Αυτό θα είναι λάθος καθώς δε κάνω θεολογία, ούτε με ενδιαφέρει να κάνω.
Γιατί αυτό; Γιατί υπάρχουν πολλά είδη γνώσης, ένα από αυτά και ίσως το καλύτερο είναι η επιστήμη. Μας οδηγεί στα ασφαλή συμπεράσματα και σε στέρεα διακεκριμένη γνώση.
Το να μιλάς για αντιστροφή της ανθρώπινης οντολογίας και φυσιόλογίας τότε καταδεικνύει βαθιά απερισκεψία. Καθώς η φυσιολογία είναι κλάδος της επιστήμης της Ιατρικής που σκοπό έχει να βρεί και εξετάσει τους μηχανισμούς που καθιστούν τον άνθρωπο ζωντανό ον. Η δε οντολογία είναι κλάδος της φιλοσοφίας που σκοπό έχει να δείξει τι υπάρχει, ανεξάρτητα ή μή από εμάς (σε πολύ γενικές γραμμές αυτό). Είναι αυτές οι επιστήμες που στο διάβα τους απέδειξαν πως ο άνθρωπος με επιληψία δεν είναι δαιμονισμένος, πως ο καρκίνος θεραπεύεται όχι μόνο με προσευχές αλλά και με φάρμακα. Και είναι η Οντολογία που μας δίδαξε πολλά στα Μαθηματικά , φευ Επιστήμη και αυτή, και τώρα μπορούμε να μιλάμε και να γράφουμε.
Συνεπώς ο ΙΜ Πειραιώς δε θέλησε να οδηγήσει τον κοινωνικό μας βίο, θέλησε να ποδηγετήσει το δικαίωμα μας να επιλέγουμε το είδος γνώσης που μας αφορά, το είδος γνώσης που μας εξασφαλίζει την ισότιμια και την ισηγορία, την ανθηση του πνευματικού, κοινωνικου και οικονομικού μας κόσμου.
Η τεχνική του ήταν αυτή της ρητορικής διαβολή, (δεν τον έβγαλα εγώ τον όρο, ρωτήσατε τον όποιον καθηγητή φιλολογίας ή κλασσικών σπουδών όταν ανοίξουν οι σχολές). Αφού πρώτα μας είπε πως είναι σεβαστό το πάθος των ομοφυλόφιλών κατακεραύνωσε την αμαρτωλή προσπάθεια τους. Γνωρίζει πως εάν δεν υπήρχαν τόσες αμαρτίες η Αγία Γραφη θα είχε λιγότερες σελίδες (Νταρουίς Μαχμούντ, ποιητής είναι παλαιστίνιος).
Ωστόσο, το λάθος του ήταν να μπερδέψει το επονείδιστό με το φυσιολογικό. Και αυτό καθώς το να συγκρίνεις την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία και την κτηνοβασία είναι σα να συγκρίνεις ντομάτες με μήλα, αριθμούς με γράμματα. Είναι κατηγορικό λάθος. Ηθελημένο, για να μας τραβήξει στην ενοχική παρηγοριά του συναισθήματος. Δυστυχώς για αυτόν κανένα Καραμαζώφ δίλημμα δε τίθεται εδώ. Από το 70, και το 75 τόσο οι Αμερικανική Ένωση Ψυχιατρικής, όσο και αυτή της Ακαδημίας Ιατρικής και Ψυχολόγων, θεωρούν την ομοφυλοφιλία ως θετική (positive), έκφανση της σεξουαλικής συμπεριφοράς του ανθρώπου. Τώρα ψιλά γράμματα αυτά για το positive, αλλά εάν είχε κάνει ένα κόπο παραπάνω να διαβάσει το Πέραν της Αρχής της Ηδονής του Φρούντ θα ήξερε τη διαφορά. Όπως θα ήξερε την διαφορετική χρήση στην ψυχιατρική και στην ψυχανάλυση της λέξης διαστροφή. Καθώς θα ήξερε τότε και την ογκώδη ελληνική βιβλιογραφία σχετικά με την μετάφραση της λέξης από τα γερμανικά. Αμελεί ωστόσο η επιστολή που παραπέμπει στην επίκληση της αυθεντίας (Φρούντ) το Τοτέμ και Ταμπού, ή το Πολιτισμος, Πηγή Δυστυχίας. Εάν τα γνώριζε θα αισθανόταν άσχημα με την φαλλική οργάνωση του ενός πατρός, ή τη κολπική μεταφορά του ομιλούντος ενός στόματος σε μια σύναξη (Νίτσε, εναρκτήριος ομιλία στο Πανεπιστήμιο, ή Περί της εκπαίδευσης).
Συνεπώς το ηθικό δίδαγμα. Η ημιμάθεια μας σκοτώνει. Αλλά κυρίως μας κάνει φονταμενταλιστές της κακής γνώσης, της εύκολης και εύκολα μασημένης τσιτολογίας που σκοπό έχει όχι την διαφώτηση αλλά την χειραγώγηση της ελευθερίας του πνεύματος.
Ποιά είναι τα ευήκοα ώτα της επιστολής; Φυσικά οι απαθείς ψηφοφόροι και οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι τους. Τι λείπει συνεπώς από το σκηνικό;
Η βαθιά γνώση του τί σημαίνει πολιτικό. Το γεγονός πως η επιστολή αυτή θα έπρεπε να αγχώνει πολύ περισσότερο τους «φυσιολογικούς» άντρες και γυναίκες. Ποιός μας διαβεβαιώνει πως μια απειλή σήμερα για το σύμφωνο δε θα είναι απειλή αύριο για το οτιδήποτε
Εάν η επιστολή αυτή ήταν μια από τις πολλές επιλογές δε θεωρώ πως θα υπήρχε πρόβλημα πουθενά. Το πρόβλημα έγκειται στο οτι η επιστολή αυτή παρουσιάσθηκε ως η μία και μόνη επιλογή. Μπορούμε μετά να αισθανόμαστε άνετα και ήσυχοι όταν γνωρίζουμε πως κάποιος απειλεί τους αντιπροσώπους που εμείς οι ίδιοι έχουμε εκλέξει; Και περισσότερο μπορούμε να αισθανόμαστε άνετα με τη ποιοτητα της συμπεριφοράς τους απέναντι στις περιστάσεις;
Και το βασικότερο όλων, μπορούμε να είμαστε άνετοι με το γεγονός πως η επιστολή αυτή βρήκε παραλήπτες;
