Μερικές σκέψεις για ένα Θάνατο…

Η κοινότητα μπροστά σε μια ακόμα απώλεια από AIDS στέκει σκεφτική. Κάποιοι ψίθυροι δεν καταφέρνουν να βρουν ικανό αέρα για να γίνουν φωνές.

Κανένας δεν καταφέρνει να πει τίποτε άλλο από μια λέξη: κρίμα. Άντε να κουνήσει και λίγο το κεφάλι…

Κρίμα γιατί η επιστήμη σήμερα έχει κάνει βήματα μπροστά και προτείνει έναν τρόπο που, παρόλες του τις επιπτώσεις, μας δίνει προσδόκιμο ίδιο με αυτό του μέσου ανθρώπου που δεν είναι θετικός στον HIV.

Κρίμα γιατί το κέρδος αυτών που διαχειρίζονται την επιστήμη της υγείας, παρόλη του την αθλιότητα εξορισμού, φέρνει κάθε φορά βελτιωμένα φάρμακα με όλο και λιγότερες παρενέργειες.

Κρίμα γιατί την ώρα που παλεύουμε για ίση πρόσβαση στη θεραπεία σε ηπείρους που δεν έχουν καν νερό ή φαγητό για να μπορούν να παίρνουν οι οροθετικοί σωστά τα φάρμακά τους, σε άλλες ηπείρους υπάρχουν άνθρωποι που την ίδια στιγμή έχουν την πολυτέλεια να τα αρνούνται. Θα έκαναν το ίδιο άραγε αν βρίσκονταν στην άλλη πλευρά, αυτήν που θα έπρεπε να φωνάζεις σε κάθε διεθνή αφορμή για να μπορείς να επωφεληθείς της αγωγής και να μην πεθάνεις μέσα σε λίγα χρόνια;

Κρίμα γιατί για μια ακόμα φορά αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοιεκμεταλλεύτηκαν καταστάσεις με τον χειρότερο τρόπο για χάριν της τηλεθέασης, χωρίς να αναζητήσουν επιστημονικά δεδομένα, χωρίς να φωτίζουν (όπως είναι ο πραγματικός τους ρόλος) όλες τις πλευρές του θέματος. Για αυτή την ελεεινή δημοσιογραφία η Μαρία Παπαγιαννίδου ήταν απλά “η γυναίκα της χρονιάς”.

Κρίμα γιατί η “γυναίκα της χρονιάς” συνδέθηκε με την άρνηση και το θάνατο.

Κρίμα γιατί το παράδειγμά της ακολουθείται από -ευτυχώς μερικούς μόνο- ανθρώπους που, αν μη τι άλλο, αναγνώρισαν σε εκείνη το πάθος, τη γενναιότητα και την απόρριψη του φόβου.

Κρίμα που ορισμένα μαθήματα δίνονται με τόσο σκληρό τρόπο σε όσους μένουν πίσω.

Λένε πως ο θάνατος είναι απλά ένα πέρασμα, όπως ακριβώς και η γέννηση. Το πιστεύω και της εύχομαι ολόψυχα καλό ταξίδι προς το Φως.

Μαριανέλλα Κλώκα