Πρωτοβρόχια αποδοχής
Θυμάμαι κάθε Σεπτέμβριο με τον ερχομό των πρώτων βροχών, όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου περίμεναν με αγωνία να ανοίξουνε τα σχολεία και να βρεθούνε πάλι πίσω στις σχολικές αυλές με τους συμμαθητές τους, για ένα ακόμη νέο σχολικός έτος. Για μένα τα πρωτοβρόχια ήτανε απλά, η σήμανση για την αρχή ενός ακόμη εφιαλτικού χρόνου. Για μια ακόμη χρονιά θα ζούσα ένα καθημερινό μαρτύριο και με το αφελές μυαλό ενός δεκαπεντάχρονου, θα προσπαθούσα μάταια να καταλάβω γιατί να μου συμβαίνουν εμένα όλα αυτά!
Διερωτόμουνα τότε, γιατί η Βίσση έλεγε πως, τα μαθητικά χρόνια δεν τα αλλάζει με τίποτα… Σε ποιό γυμνάσιο να ήτανε μαθήτρια άραγε , πρέπει να την ρωτήσω γιατί τα δικά μου τα μαθητικά τα χρόνια ήτανε με μια λέξη… τραυματικά.
Κάθε μέρα να παίζεται μπροστά στα μάτια μου το ίδιο επεισόδιο, με τις ίδιες σκηνές, με τους ίδιους χαρακτήρες, να ακούω τις ίδιες ατάκες και εγώ απλά να προσπαθώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει… Το μόνο σίγουρο ήτανε ένα, ότι εγώ δεν είχα διαλέξει αυτό τον ρόλο που μου δόθηκε δίχως να με ρωτήσουν.
Προσπαθούσα να πηγαίνω στην τάξη όσο πιο γρήγορα μπορούσα, καθόμουνα στο θρανίο μου και για μερικά τελευταία λεπτά ηρεμίας, παρατηρούσα την άδεια τάξη και προσπαθούσα να προετοιμάσω τον εαυτό μου για ένα ακόμη επεισόδιο, για μια ακόμη ομοφοβική μέρα…
Πρώτη και δεύτερη περίοδος στο μάθημα της τέχνης και με το καλημέρα, βρίσκομαι αντιμέτωπος με βρισιές όπως ‘η αδελφή’, ‘το πέος’, ‘Η πίπα’ και το όνομα μου σε κοριτσίστικη εκδοχή καθώς και σε σχήματα ανδρικών γεννητικών οργάνων. Όλα τα πιο πάνω ως ένα ομοφοβικό γκράφιτι να διακοσμούν το σχολικό μου θρανίο. Ένα ομοφοβικό γκράφιτι, ζωγραφισμένο με τόσο μίσος και πάθος από παιδιά της ίδιας ηλικία με μένα που το διαφορετικό και το άγνωστο, τα φόβιζε και το μισούσαν γιατί με αυτή την νοοτροπία μεγάλωσαν.
Τρίτη περίοδος Θρησκευτικά και οι συμμαθητές μου κατά την διάρκεια του μαθήματος μου εκσφενδονίζανε με λαστιχάκια σβηστήρια, μου φτύνανε και κάποιες άλλες φορές, βάζανε ηβικές τρίχες μέσα στην κασετίνα μου. Μέσα στο αφελές μυαλό μου με διαπερνούσαν τα λόγια του ιερέα που μας είχαν φέρει την περσινή χρονιά για εξομολόγηση. Συνέχεια στο μυαλό μου, στροβίλιζαν οι σκέψεις πως ‘Θα πάω στην κόλαση αν δεν σταματήσω να έχω αυτές τις σκέψεις διότι είναι σκέψεις του Σατανά’. Θυμάμαι τότε που του είχα ανοίξει την καρδιά και την ψυχή μου για πρώτη φορά και του μίλησα για το πώς νιώθω και για τα όνειρα που έβλεπα: ότι φιλούσα τον συμμαθητή μου τον Μάριο. Ο Ιερέας με αυτά που μου έλεγε με έκανε να νιώθω ‘άρρωστος’, ‘αμαρτωλός’ και πώς όλα τα βασανιστήρια που βίωνα από τους συμμαθητές μου ήτανε ο τρόπος Του Θεού για να με τιμωρήσει. Έτσι μου εντυπώθηκε στο μυαλό πως δεν έπρεπε να αντιδρώ και όφειλα να υποστώ αδιαμαρτύρητα την τιμωρία Του.
Τέταρτη περίοδος Βιολογία και καθώς η καθηγήτρια μας δίδασκε για την αναπαραγωγή των δύο φύλων, τα γονίδια αλλά και για την ανατομία των γεννητικών οργάνων , εγώ προσπαθούσα μάταια να καταλάβω γιατί να θέλει ένας άνδρας να έρθει σε σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα. Εγώ τι είδος άνδρα ήμουνα που δεν μου άρεσε το γυναικείο σώμα; σκεφτόμουνα τρομοκρατημένος. Τι να μου συμβαίνει άραγε; τι γονίδια είχα εγώ; ‘Ληγμένα’; Οι συμμαθητές μου, παράλληλα με κάθε σχόλιο της καθηγήτριας για τα γεννητικά όργανα του άνδρα, ξεστόμιζαν και μια ομοφοβική λέξη για το πρόσωπο μου, θα μου έφτυναν και μερικές φορές με τρυπούσανε με τις πινέζες για να ‘σπάζανε πλάκα’ ενώ εμένα ‘σπάζανε τα νεύρα μου’. Δεν αντιδρούσα καθόλου και ένιωθα τον εξευτελισμό, μισούσα τον εαυτό μου για αυτό που ήμουν…Όμως τί να ήμουνα τελικά;
Ήμουνα ένας ακόμη αριστερόχειρας σε μια τάξη γεμάτη δεξιόχειρες. Ήμουνα ένας ξανθός με γαλανά μάτια μέσα σε μια τάξη γεμάτη μελαχρινούς με σκουρόχρωμα μάτια. Ήμουνα ένας μαύρος μέσα σε μια τάξη γεμάτη λευκούς. Ήμουνα απλά ένα αγόρι που το έλκυαν αγόρια μέσα σε μια τάξη γεμάτη αγόρια που τα έλκυαν κορίτσια.
Μισάωρο διάλειμμα και ήταν τριάντα λεπτά αποχής από την ομοφοβική αρένα, απόμερα σε ένα παγκάκι τρώγοντας το σάντουιτς μου, μακριά από τους συμμαθητές μου και προσπαθούσα να ηρεμήσω και να ξεχαστώ μέχρι τον επόμενο ‘γύρο’. Ένιωθα τόσο μόνος, χαμένος και διαφορετικός. Αμέτρητες φορές είχα σκεφτεί να αυτοκτονήσω αλλά ποτέ μου δεν είχα το σθένος να το πράξω. Τι με κράταγε στο να μην το πράξω; Δεν ξέρω… Το κτύπημα του κουδουνιού για την λήξη του μισάωρου με προσγείωνε απότομα στην ομοφοβική πραγματικότητα και με σύμμαχο μου την τόλμη προσπαθούσα να βρω το κουράγιο για να επιστρέψω στην τάξη.
Πέμπτη περίοδος Μαθηματικά και ενώ η υπόλοιπη τάξη καθότανε στα θρανία έτοιμη για τριγωνομετρία αναμένοντας τον καθηγητή, εγώ έψαχνα να βρω την σχολική μου τσάντα που δεν ήτανε μάρκας, για να δικαιολογεί το γεγονός ότι μου την είχαν κλέψει. Υποθέτω ότι ο στόχος δεν ήτανε η τσάντα αλλά ο κάτοχος, δηλαδή εγώ. Έχοντας παίξει ξανά σε αυτό το επεισόδιο ήμουνα σίγουρος ότι θα έβρισκα την τσάντα μου μέσα σε κάποιο κάλαθο σκουπιδιών στην αυλή. Αργοπορημένος και νευριασμένος κατέφθανα στην τάξη με την τσάντα μου να βρωμάει και τα τετράδια μου να έχουνε λερωθεί με μουστάρδα και ότι άλλο είχε μέσα στο καλάθι. Όπως πάντα δεν θα έλεγα τίποτα στον καθηγητή μου για την τσάντα και απλώς θα καθόμουνα στην καρέκλα και θα δεχόμουνα στωικά την ‘τιμωρία’ Του Θεού για τις ‘άρρωστες μου σκέψεις’ αφού αυτό μου άξιζε όπως έλεγα στον εαυτό μου…
Έκτη περίοδος Γυμναστική και καθώς κατευθυνόμουν στα αποδυτήρια ένιωθα λες και με οδηγούσανε στον θάλαμο βασανιστηρίων. Πέντε λεπτά στα αποδυτήρια, μου μοιάζανε αιώνας… Πολλές φορές οι συμμαθητές μου θα προσπαθούσανε να μου κατεβάσουνε το εσώρουχο για να δούνε αν έχω πέος…και εγώ μέσα στην ‘παροξυσμό’ μου να φοβάμαι ότι αυτό που έχω, δεν είναι πέος …και να προσπαθώ με λοξές ματιές να συγκρίνω αν αυτό που έχουν οι άλλοι είναι το ίδιο με το δικό μου! Παράλληλα μερικοί από τους συμμαθητές μου θα με κτυπάγανε, θα μου φτύνανε και θα μου φωνάζανε διάφορα ομοφοβικά επίθετα. Αρκετές φορές έβαζα τα κλάματα και τότε σταματούσαν αφού βλέπανε πως λύγιζα, ένιωθα λεηλατημένος, τρομαγμένος και σοκαρισμένος.
Έβδομη περίοδος Αρχαιογνωσία και καθώς η καθηγήτρια μας διάβαζε ένα απόσπασμα από την Όμηρου Οδύσσεια εγώ οδεύοντας προς το τέλος της δικής μου σχολικής ομοφοβικής Οδύσσειας και αναρωτιόμουν αν ποτέ μου θα έφτανα επιτέλους στην δική μου Ιθάκη.
Δέκα Φθινόπωρα μετά αφού πέρασα από την Σκύλα και την Χάρυβδη, από τον κύκλωπα Πολύφημο και το νησί των Ομοφοβικοφάγων, σφράγισα τα αυτιά μου με κερί για να μην επηρεαστώ από τον ‘μαγευτικό ήχο’ τον σειρήνων και πάρω τον ‘ίσιο δρόμο’ και έτσι απλά ακολούθησα τον δικό μου δρόμο. Δέκα Φθινόπωρα μετά κατέφθασα στην δική μου Ιθάκη ακλουθώντας την δική μου καρδιά και το ένστικτο μου, κατέφθασα σε ένα βροχερό Λονδίνο όπου με την πρώτη βόλτα στο Σόχο ήρθανε και πέσανε τα πρωτοβρόχια της δικής μου αποδοχής.
Copyright © 2010-2012 Ermis Eleutheriou. All rights reserved.
Registered with the UK Copyright Service. Registration No: #284651447#
