Δεν είναι και λίγο μια ταινία του Γούντι Άλεν να ξεπερνά σε εισιτήρια το εισπρακτικό μεγαθήριο των 300.000 εισιτηρίων του Vicky, Christina, Barcelona, την πρώτη μέρα προβολής του.
Το κατάφερε την Πέμπτη, η νέα ταινία του Γούντι Άλεν, Μεσάνυχτα στο Παρίσι που έφτασε τα 7.000 εισιτήρια, ενώ εξίσου καλά συνέχισε και η χθεσινή δεύτερη μέρα προβολής της ταινίας.
Περισσότερα νέα θα σας έχουμε την Δευτέρα.
Μέχρι τότε, ακολουθεί το αφιέρωμα μας για την ταινία που μπορείτε να βρείτε και στο τελευταίο μας τεύχος.
Πόσο καλός είναι ο νέος Γούντι Άλεν;
Η ερώτηση δεν είναι ρητορική. Το αντίθετο μάλιστα. Από την ημέρα που τα “Μεσάνυχτα Στο Παρίσι”, η νέα ταινία του Γούντι Άλεν, άνοιξαν το φεστιβάλ των Καννών, η συζήτηση για την ταινία συνεχίζεται αμείωτη. Τα “Μεσάνυχτα” ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς στις Κάννες… δυνατές κριτικές από τους δημοσιογράφους και αντίστοιχα καλά σχόλια από τον κόσμο που την παρακολούθησε.
BOX OFFICE
Η συνέχεια το ίδιο εντυπωσιακή, με το γαλλικό και ισπανικό κοινό να την καλωσορίζει, γεμίζοντας εντυπωσιακά τις αίθουσες: 410.000 θεατές είδαν την ταινία τις πρώτες μέρες του Μαΐου στην Γαλλία και 150.000 άτομα στην Ισπανία, το δεύτερο καλύτερο άνοιγμα για ταινία του σκηνοθέτη στη χώρα, πίσω από το “Vicky Christina Barcelona”, ταινία όμως, η οποία είχε γυριστεί εκεί.
Όταν λίγες μέρες μετά, τα “Μεσάνυχτα στο Παρίσι” περνούσαν τον Ατλαντικό, κανείς δεν περίμενε όσα θα επακολουθούσαν. Η ταινία ξεκινούσε μια εντυπωσιακή πορεία σε εισιτήρια, κρατούσε σταθερά τους θεατές της, βδομάδα τη βδομάδα, για να καταφέρει τέσσερις μήνες μετά, να ξεπεράσει σε εισπράξεις τα 54 εκατομμύρια δολάρια. Αποτελεί πλέον τη μεγαλύτερη επιτυχία του Γούντι Άλεν επί αμερικάνικου εδάφους, αφήνοντας στη δεύτερη θέση μια από τις καλύτερες ταινίες της φιλμογραφίας του, την ταινία “Η Χάνα και οι Αδελφές της”.
Σε διεθνείς εισπράξεις, η ταινία πλησιάζει τα 110 εκατομμύρια δολάρια, ξεπερνώντας τα “Vicky Christrina Barcelona” και “Matchpoint”, τις δυο δηλαδή ταινίες του σκηνοθέτη που κατάφεραν να ανοίξουν το κοινό του, σε πιο mainstream θεατές.
ΥΠΟΔΟΧΗ ΑΠΟ ΤΑ MEDIA
Η επιτυχία της ταινίας δεν είναι βέβαια τυχαία. Για αρχή συνοδεύεται από θετικότατες κριτικές. Είναι οι καλύτερες κριτικές για τον Άλεν από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 και τις ταινίες “Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ” και “Παντρεμένα Ζευγάρια”.
Είναι, επίσης, μια από τις ταινίες που συζητούνται για τα Όσκαρ του 2012. Θεωρείται πως η ταινία θα είναι υποψήφια για το σενάριο της, όπως και για την ερμηνεία της Μαριόν Κοτιγιάρ, μιας ηθοποιού που έχει καταφέρει να γίνει η πιο αγαπητή και περιζήτητη ευρωπαία ηθοποιός στο Χόλιγουντ (Όσκαρ ερμηνείας για το ρόλο της στην “Ζωή σαν Τριαντάφυλλο” και υποψηφιότητα στις Χρυσές Σφαίρες για το ‘άσφαιρο’ “Nine”).
Η ΤΑΙΝΙΑ
Δίπλα στην εκθαμβωτική Κοτιγιάρ, έκπληξη της ταινίας είναι ο Όουεν Ουίλσον, σε ένα ρόλο που είκοσι χρόνια πριν, θα έπαιζε ο ίδιος ο Άλεν. Ο Ουίλσον βέβαια τα καταφέρνει περίφημα, ως ο 40αρης αμερικάνος που προσπαθεί να ξεκαθαρίσει μέσα του, τα συναισθήματα του για τη ζωή του, το μέλλον του και τη μέλλουσα σύζυγο του Ινέζ (Ρέιτσελ Μακ Άνταμς).
Για τους θεατές όλα ξεκινούν όταν το ζευγάρι μαζί με τους γονείς της Ινέζ προσγειώνονται στο Παρίσι. Το ζευγάρι -ή για να ακριβολογούμε η Ρέιτσελ- έχει σχέδια για γαμήλια ψώνια, ανάμεσα σε περιπάτους, γεύματα και επισκέψεις σε μουσεία, σε ένα από τα οποία θα γνωρίσουν μάλιστα και την συμπαθέστατη κα Σαρκοζί (Κάρλα Μπρούνι), η οποία στην ταινία υποδύεται μια ξεναγό.
Ο Γκιλ (Ουίλσον) όμως, μόνο στα ψώνια δεν έχει το νου του. Βρίσκοντας καταφύγιο στην έρευνα του για το βιβλίο του, ένα φόρο τιμής στο Παρίσι της δεκαετίας του ‘20, θα ξεκινήσει ένα απρόσμενο για τον ίδιο, αλλά και για τον θεατή, ταξίδι στο χρόνο και το παρελθόν, όπου θα γνωρίσει και θα συναναστραφεί ορισμένα από τα ινδάλματα του. Ποιους να πρωτοαναφέρουμε; τον Σαλβαντόρ Νταλί, τον Ματίς, τον Πικάσο, τον Λουίς Μπουνιουέλ, τον .Τ.Σ. Έλιοτ, την Γερτρούδη Στάιν… κάθε ένας και καθεμιά είναι μια νέα έκπληξη στα μάτια του Γκιλ και ένα ακόμη χαμόγελο για τους θεατές.
Στο σημείο αυτό έγκειται ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα αυτής της ταινίας του Γούντι Άλεν. Η χαρά και η feel good διάθεση που σου αφήνει, τόσο κατά τη διάρκεια της προβολής, όσο και αφού βγεις από την αίθουσα.
Και κάτι ακόμα… είναι ίσως από τις λίγες φορές τα τελευταία χρόνια που ο σκηνοθέτης δεν παρατηρεί απλά τις σχέσεις, τις δυσκολίες τους, τον παραλογισμό τους, αλλά έχει και μια πιο προσωπική στάση, δίνει ένα τέλος στην ιστορία του, με όλη πάντα την αβεβαιότητα και ασάφεια που μπορεί αυτό να κρύβει… Γούντι είναι άλλωστε, δε θα μπορούσε να μας διηγηθεί κάτι διαφορετικό.
Για όλα τα παραπάνω -όπως είπε κι ένας έλληνας δημοσιογράφος- στα «Μεσάνυχτα στο Παρίσι», δε θες ποτέ να ξημερώσει.
