Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον -αλλά και με ακόμη μεγαλύτερη απορία- όλες τις πρόσφατες εξελίξεις, σχετικά με την επέκταση του περίφημου σύμφωνου συμβίωσης και στα ζευγάρια ίδιου φύλου. Κάποιοι που θέλουν, άλλοι που κάνουν πως υποστηρίζουν, ορισμένοι που αφορίζουν και αρκετοί που δυσανασχετούν.
Πριν όμως προχωρήσουμε σε περεταίρω σχόλια κριτικής, καλό είναι να αναρωτηθούμε γιατί αυτό το σύμφωνο μας απασχολεί τόσο.
(ακολουθεί εσωτερικός συλλογισμός)
Προφανώς, δεν ξυπνήσαμε μια μέρα και είπαμε ότι από σήμερα θέλουμε να παντρευτούμε. (Αν και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε για γάμο… αλλά ένα βήμα κάθε φορά). Σίγουρα, η ζωή ενός ομοφυλόφιλου εμπεριέχει αρκετές δυσκολίες που ξεπερνούν κατά πολύ τον προβληματισμό μιας αναγνωρισμένης σχέσης. Ένας έλληνας ομοφυλόφιλος, στις μέρες μας, είναι συνήθως άνεργος ή ανασφάλιστος ή κακώς αμειβόμενος, όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Είναι χρεωμένος, στρεσαρισμένος με έντονα σημάδια ψυχικής διαταραχής, όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Υφίσταται περιπτώσεις διάκρισης, λεκτικής ή μη βίας και μιας συμπεριφοράς ρατσιστικής διάθεσης, όπως και μια διευρυμένη γκάμα μειονοτήτων (σε αυτή τη χώρα ανήκουμε τελικά όλοι σε κάποια μειονότητα). Με λίγα λόγια, παρουσιάζουμε τα ίδια κοινωνικά χαρακτηριστικά με τους περισσότερους κατοίκους αυτής εδώ της χώρας. Συνταρακτικό και αληθές. Όχι όμως απόλυτα ακριβές.
Παρότι ως Έλληνες στα στραβά παρουσιάζουμε μια τραγική κινηματογραφική ομοιότητα, στα όμορφα και ωραία διαφοροποιούμαστε. Λες και ξαφνικά χάνουμε την εθνική μας ταυτότητα. Ο καθένας μπορεί να κάνει το λάθος να συνάψει μια σοβαρή σχέση, να την επισημοποιήσει, να την αναιρέσει, να διεκδικήσει για αυτήν ή μετά από αυτήν, εκτός από εμάς. Εντάξει είπαμε, δύσκολος καιρός για σχέσεις και γάμους στις μέρες μας, αλλά γιατί «ρε φίλε» να μην μπορώ να κάνω και εγώ αυτό το «λάθος», όταν τελικά βρω και εγώ τον πρίγκιπα μου;
Αν βάλεις για λίγο το ρομαντικό στοιχείο μιας σχέσης στην άκρη, μένει ένα καθαρά πρακτικό κομμάτι που σχετίζεται με έννοιες όπως οι περιουσιακές σχέσεις, η διατροφή, το δικαίωμα κληρονομιάς κτλ. Εντάξει, λίγο πεζό αλλά παρά πολύ σημαντικό. Οι άνθρωποι που ακολουθούν μια κοινή πορεία, συνηθίζουν να δημιουργούν, να αγοράζουν, να φτιάχνουν από κοινού. Επειδή όμως τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, τι γίνεται όταν αυτή η πορεία διακοπεί, τελειώσει. Που πάει τι; Ποιος αναγνωρίζεται και ποιος μένει έκπτωτος;
Σε μια χώρα λοιπόν που (θεωρητικά τουλάχιστον )δεν θεωρεί παράνομη τη σύναψη ομοφυλοφιλικής σχέσης δεν είναι ειρωνικό που απαγορεύει την επισημοποίηση της; Δημιουργεί ερμηνείες αμφίσημου χαρακτήρα. Σαν να λέει: «Δεν είναι παράνομο να είσαι ομοφυλόφιλος με σχέση, μόνο που η σχέση σου αυτή δεν καλύπτεται νομικά».
Επομένως, η μη αναγνώριση συμμετοχής στο σύμφωνο συμβίωσης αποτελεί πρακτικά αναίρεση της νομιμότητας του να είσαι ομοφυλόφιλος. Αναχρονιστικό και τρομερά επικίνδυνο κυρίως για τα συνειδητά ή ασυνείδητα μηνύματα που περνά στην ελληνική κοινωνία.
Οι συζητήσεις μπορεί να συνεχίσουν ατέρμονα χωρίς πολλά σημάδια αυτοβελτίωσης. Το σίγουρο πάντως είναι ένα. Με τη μορφή τροποποίησης ή μη, η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει τη δυνατότητα της «επίσημης συμβίωσης» στους ομοφυλόφιλους, όχι γιατί το συνιστά ο προοδευτικός της χαρακτήρας (!!), αλλά γιατί το επιβάλλει το συνταγματικό δικαίωμα της ισονομίας. Σύμφωνο συμβίωσης (στην Ελλάδα) για όλους, γιατί όλοι είμαστε πολίτες της.
