του Τέλη Ράπτη.
Λοιπόν, καλές μου φίλες και φίλοι, θέλω να σας πω μια ιστορία βγαλμένη απ’ τη ζωή. Φτιάξτε καφέ, ανάψτε τσιγάρο και ξεκινάμε!
Λοιπόν, εγώ έχω έναν φίλο απ’ τα παλιά, ας πούμε ότι τον ξέρω απ’ το σχολείο. Που λέτε, αυτός ο φίλος μου έχει έναν γκόμενο. Αυτός είναι κάπως μεγαλύτερος και δείχνει πάντα σοβαρός. Δηλαδή, τι σοβαρός, έτσι επιβλητικός όπως στέκεται, τον περνάς και για σοφό μη σου πω. Και αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας του πιστεύω: το καλό μάρκετινγκ. Εξηγώ αμέσως τι εννοώ!
Αυτός ο φίλος μου λοιπόν είναι τρελός και παλαβός για τον γκόμενό του. Τον αγαπάει πολύ. Συνέχεια για αυτόν μιλάει. Και στα καλά τον “δοξολογεί” και στα άσχημα τον επικαλείται. Μα το θέμα που με ζορίζει εμένα να καταλάβω το γιατί, είναι το παρακάτω. Που λέτε, ο γκόμενος δεν του φέρεται καλά. Βασικά παίρνει αυτό το στιλάκι της σοφίας που λέγαμε, σηκώνει και το ένα φρύδι και συνέχεια τον διατάζει κάνε αυτό, κάνε εκείνο. Ακόμα και τι θα φάει τον προστάζει. Τις προάλλες του είπε να κάνει δίαιτα για ενάμιση μήνα και ο φίλος μου, φαντάσου, το δέχτηκε!
Άσε το άλλο με τις απειλές! Κάθε φορά που θέλει να περάσει το δικό του, απειλεί τον φίλο μου ότι αν δε του κάνει τα χατίρια ή αν παρακούσει τις εντολές του, τότε θα τον σκοτώσει! Τον απειλεί ότι θα τον ζεματίσει σε ένα μεγάλο τσουκάλι, ότι θα του βάλει φωτιά και άλλα τέτοια βάναυσα. Ά πα πα, ανατρίχιασα!
Και, μεταξύ μας αυτό, του τρώει και λεφτά. Και όχι λίγα. Πολλά! Με τη σέσουλα του τα παίρνει. Και δε ρωτάει κιόλας, απλά βάζει το χέρι του στην τσέπη του και του τα βουτάει. Τι αυτοκίνητα, τι οικοδομήματα και τι κτήματα έχει πάρει με τα λεφτά του φίλου μου δε λέγεται! Και ο άλλος, το ζώον, το ξέρει ότι τον πληρώνει χρυσάφι, αλλά δε λέει να του το κόψει, γιατί πιστεύει ότι έτσι πρέπει να γίνει.
Και όταν που και που πάει ο φίλος μου να λογικευτεί και να δει την πραγματικότητα, τότε έρχεται με μιας ο γκόμενος, του λέει ότι τον αγαπάει και φτου κι απ’ την αρχή! Πείτε μου φίλες και φίλοι μου, εσείς αυτόν τον άνθρωπο, τι θα τον συμβουλεύατε; Δε θα προσπαθούσατε να του ανοίξετε τα μάτια και να του πείτε να χωρίσει; Πείτε την αλήθεια όμως!
Και τώρα, αφού απαντήσατε στην παραπάνω ερώτηση, θέλω να σας πληροφορήσω για κάτι: όλο αυτό που κάνω γράφοντας αυτό το άρθρο ονομάζεται κατά την εκκλησία αλληγορία, κατά κόσμον προπαγάνδα. Για πάμε λοιπόν να δώσουμε μια άλλη ερμηνεία στην ιστορία μας.
Η εκκλησία της Ελλάδος στηρίζεται πάνω στο ορθόδοξο δόγμα. Το 95% των ατόμων που γεννηθήκαμε στην Ελλάδα έχουν βαπτιστεί χριστιανοί/ες. Στις τάξεις των σχολείων μας υπήρχαν εικόνες του Χριστού. Κάθε πρωί κάναμε υποχρεωτικά προσευχή, στοιχισμένοι/ες σε παράταξη και με στρατιωτική πειθαρχεία. Σαν μάθημα διδασκόμασταν θρησκευτικά που είχαν να κάνουν μόνο με την ενίσχυση της ορθόδοξης σκέψης και προπαγάνδας. Παπάδες είχαν το δικαίωμα να μπαινοβγαίνουν στο σχολείο και να κάνουν κατήχηση. Και όλο αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μεγαλώσουμε με ένα τεράστιο στερεότυπο: αυτό της καλής και μοναδικής αγάπης του χριστιανισμού. Της τυφλής πίστης για να είσαι “καλό παιδί”.
Η εκκλησία χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να βάλει στο κεφάλι μας αυτά που θέλει. Μας πιπιλάει τα αφτιά και τις συνειδήσεις και καταπιέζει τις ζωές μας στο όνομα της υποτιθέμενης αγάπης.
Μα θα μου πεις, αφού όλο και λιγότεροι πάνε στην εκκλησία και το δογματικό fan club αποτελείται από μερικές/ους ξεχασμένους/ες γέρους/γριές, που είναι το πρόβλημα; Κι όμως, δεν είναι έτσι. Ναι, δε θα διαφωνήσω, όλο και λιγότερος κόσμος ακολουθεί πιστά την εκκλησία. Παρ’ όλα αυτά ελάχιστα πράγματα αλλάζουν. Μην ξεχνάμε ότι το σύνταγμα της χώρας μας, αυτό που έχει φτιαχτεί για να προφυλάσει τα δικαιώματά μας, ξεκηνάει με τη φράση “εις εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος”. Επίσης, στο Άρθρο 16 αναφέρεται πως η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και μεταξύ άλλων έχει σκοπό “την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων”. Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν για να πάψουμε να είμαστε μια ακόμα θρησκόληπτη χώρα.
Θα σας παρακαλούσα την επόμενη φορά που θα πάτε σε θρισκευτικό γάμο να ακούσετε το λόγια του παπά. Πραγματικά δεν υπάρχει πιο σεξιστικό και αντιφεμινιστικό κείμενο! Και αυτό γιατί η απαρχή πολλών μορφών ρατσισμού ξεκινάει από την δυναμική και τεχνητή εικόνα του πανίσχυρου λευκού χριστιανού άντρα που είναι πάνω απ’ όλα. Και καταλαβαίνει ότι μια αδερφή δε γίνεται να έχει θέση (πόσο μάλλον δικαιώματα) μέσα σε ένα τέτοιο φαλοκρατικό πρότυπο.
Προχτές ο Αμβρόσιος ξέσπασε ενάντια στο περιβόητο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Στην ουσία έκανε μια χυδαία επίθεση κατά διακριτών ομάδων, όπως η LGBTIQ κοινότητα. Η ρητορική μίσους που χρησιμοποίησε κάνοντας κατάχρηση του εκκλησιαστικού του αξιώματος ήταν αποτρόπαιη. Και όλα αυτά θα τα ντύσει με το περιτύλιγμα της αγάπης και θα μας τα σερβίρει πάλι και πάλι, χαρακτηρίζοντάς μας “ανώμαλους”, “έκφυλους” και “αποβράσματα της κοινωνίας”.
Όσα χρόνια ασχολούμαι με τον ακτιβισμό έχω μάθει μια βασική αρχή: μετά την πρόταση “εγώ είμαι ουμανιστής/ανθρωπιστής” μπαίνει τελεία. Αν αμέσως μετά βάλεις τη λέξη “αλλά”, το έχασες το παιχνίδι. Ο Αμβρόσιος μας κηρύττει να αγαπάμε αλλήλους, αλλά όχι αν είναι γκέι, λεσβίες, αμφί ή τρανς. Και εκεί ξέρεις είναι η βασικότερη διαφορά της “αδελφοσύνης” και του “αδελφάτου” (όπως μας έχουν αποκαλέσει πολλοί παπάδες στο παρελθόν): εμείς αγαπάμε τις και τους αλλήλους μας για αυτό που είναι και αυτοπροσδιορίζονται. Δε θέλουμε να αλλάξουν για να τους/τις δεχτούμε.
Έχουμε μάθει να αγαπάμε. Εσείς;
