Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους και προβληματισμούς αφού μάθει κανείς ότι είναι οροθετικός ή οροθετική είναι το αν, πότε, πως, σε ποιους και σε ποιες να το πει. Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί άνθρωποι που ζουν με HIV και δεν το μοιράζονται και μια από τις πιο συχνές απορίες που ακούω και συζητήσεις που κάνω είναι το πως να το πω στους φίλους και στις φίλες μου. Το πως, που, πότε το λέω είναι ένα θέμα στο οποίο γενικά έχουμε αναφερθεί ξανά παλιότερα σε αυτή τη στήλη αλλά είναι και μια ερώτηση που συνεχίζει να επανέρχεται σε διαφορετικές μορφές και για διαφορετικές καταστάσεις.
Είναι ένας φόβος λογικός, καθώς όλες και όλοι ξέρουμε ότι το στίγμα του HIV, οι προκαταλήψεις και ο φόβος γύρω από αυτό είναι ακόμη πολύ ισχυρά, από την άλλη όμως είναι και κάτι που θα πρέπει κι εμείς να μάθουμε να καταπολεμούμε και – όσο είναι δυνατόν – να μην το αφήνουμε να επηρεάζει αρνητικά την ζωή και τις αποφάσεις μας. Και αυτό είναι κάτι που ξεκινά από εμάς. Δηλαδή, αν κάποιος ή κάποια με HIV έχει εσωτερικεύσει το στίγμα αυτό, δεν είναι η ίδια ή ο ίδιος καλά με τον εαυτό του, τόσο πιο δύσκολο είναι να το μοιραστεί και με άλλους και άλλες. Με άλλα λόγια, για να μας αποδεχτούν οι άλλοι, πρέπει πρώτα να μας αποδεχτούμε εμείς. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να πάρει χρόνο, είναι κάτι που θέλει δουλειά με τον εαυτό μας.
Είναι επίσης πολύ σημαντικό να έχουμε και υποστήριξη από άλλους ανθρώπους. Το να ζεις με HIV είναι από μόνο του δύσκολο. Αν δεν έχεις και κανέναν ή καμία να το μοιραστείς, μπορεί να γίνει ακόμη δυσκολότερο, άρα χρειάζεται να αναζητήσουμε και συμμάχους.
Η αναζήτηση λοιπόν αυτή των συμμάχων, των ανθρώπων που θα το μοιραστούμε δεν είναι ανάγκη να γίνει μαζικά. Διάλεξε έναν φίλο, μια φίλη που πιστεύεις ότι πιθανών θα το αντιμετωπίσει καλύτερα, θα είναι πιο δεκτικός ή δεκτική, που εμπιστεύεσαι περισσότερο και ξεκίνα από εκεί. Η εμπειρία η δική μου αλλά και άλλων που έχω ακούσει λέει ότι εάν το πάρεις απόφαση και το πεις στο πρώτο άτομο, φύγει ο φόβος της πρώτης “αποκάλυψης” μετά γίνεται ευκολότερο. Κάτι άλλο που παίζει μεγάλο ρόλο, είναι και το πως το λέμε και το αντιμετωπίζουμε εμείς. Όσο πιο ψύχραιμες και ψύχραιμοι, ενημερωμένοι και χαλαροί είμαστε εμείς όταν θα το πούμε, τόσο πιο πιθανό είναι να το μεταδώσουμε αυτό και στο άλλο άτομο. Το άγχος, ο πανικός και τα “Πω πω τι με βρήκε φιλενάδα” δεν βοηθάνε.
Στην δική μου περίπτωση, ήμουν τυχερός γιατί όλες οι φίλες και οι φίλοι μου είχαν την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση. Ξέρω πως αυτό δεν συμβαίνει πάντα, αλλά δεν μπορούμε και να εγκλωβιζόμαστε στο τι νομίζουν ή τι μπορεί να νομίσουν οι άλλοι για εμάς εάν το μάθουν. Στο κάτω – κάτω, εάν μιλάμε για πραγματικούς φίλους, θα πρέπει να είναι εκεί για να σε στηρίξουν και όχι να σε κατακρίνουν. Μπορείς να το δεις και σαν έναν τρόπο να “τεστάρεις” τις φιλίες σου και να δεις ποιος πραγματικά αξίζει να είναι στη ζωή σου και ποιος όχι.
Να θυμάσαι πως το ότι είσαι οροθετικός ή οροθετικήδεν σε κάνει ούτε χειρότερο άνθρωπο, ούτε λιγότερο ικανό, ούτε ανάξιο ή ανάξια να αγαπήσεις και να αγαπηθείς όπως όλες και όλοι. Σε κάνει απλά έναν άνθρωπο που ζει με HIV, για οποιονδήποτε λόγο και αν έγινε αυτό. Και αν αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να δουν και να καταλάβουν οι φίλοι και οι φίλες σου, ίσως για κάποιους από αυτούς να πρέπει να αναθεωρήσεις.
Τέλος, ένας ακόμη τρόπος να αρχίσεις να ανοίγεσαι, να νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου και να αντιμετωπίζεις καλύτερα την ζωή σου με τον HIV, είναι να έρθεις σε επαφή με άλλους και άλλες που ζουν το ίδιο, να ανταλλάξεις εμπειρίες, να μάθεις, να δεις ότι δεν είσαι ο μόνος ή η μόνη. Υπάρχουν οργανώσεις όπως η “Θετική Φωνή” και το “Κέντρο Ζωής” και ιντερνετικά φόρουμ όπως το hiv.humanism.gr που μπορούν να σε βοηθήσουν.
Σε αυτή τη στήλη μπορείτε να μας στέλνετε οποιαδήποτε απορία έχετε για τον HIV, τη μετάδοσή του, και καθημερινά θέματα που αφορούν στη ζωή ενός οροθετικού. Συμπληρώστε τη φόρμα κάνοντας κλικ εδώ.
