Διακόσια χρόνια συμπληρώνονται από την επανάσταση του 1821 και έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Νιώθω απογοητευμένος από τη χώρα μου, δε θα το κρύψω. Όταν ήμουν παιδί, σαν σφουγγάρι έπαιρνα τις πληροφορίες που μου έδιναν, και κοιτούσα τον κόσμο γαλανόλευκα. Είχαμε τρέλα με την ελληνική σημαία στο δημοτικό. Σε κάθε γιορτή, ζωγραφίζαμε πάνω σε χαρτί, το κόβαμε, το τυλίγαμε γύρω από ένα ξυλάκι, και όταν φτιάχναμε τη μικρή μας σημαιούλα, τη σηκώναμε ψηλά και κάναμε τάχα πως την ανεμίζουμε. Όλοι μας μιλούσαν για μια Ελλάδα ελεύθερη, περήφανη, όμορφη, ένα μεγάλο σπίτι που μας χωράει όλους.
Αυτά συμβόλιζε για μένα η σημαία. Αλλά, μεγαλώνοντας οι άνθρωποι μου λέγανε πώς συμβολίζει κι άλλα πράγματα. Έμαθα για τον εθνικισμό, και πώς πολλοί τον μπερδεύουν με τον εθνισμό. Μου είπαν πως δεν μπορείς να είσαι γκέι και ταυτόχρονα να τιμάς τη χώρα σου. Μου είπαν πως δεν είχα θέση εδώ, σε μια χώρα των οποίων οι πολίτες έλεγαν «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», χωρίς να συνειδητοποιούν πως και οι τρεις αυτές λέξεις αποτελούνται από ανθρώπους. Και πως το ότι ήμουν γκέι δε με έκανε λιγότερο Έλληνα, λιγότερο Χριστιανό, και λιγότερο παιδί της οικογένειάς μου.
Το αν ακολούθησα τη θρησκεία αυτή είναι άλλη ιστορία. Αλλά, και αυτό μου είπαν πως οφειλόταν στη σεξουαλικότητά μου. Με κατηγόρησαν πως μάλιστα ήμουν θύμα της παγκοσμιοποίησης και πως τάχα ακολουθούσα μοντέρνες νόρμες που ονόμασαν gay lifestyle. Κι έτσι, η σημαία που έμαθα να αγαπώ σαν παιδί, και οι άνθρωποι που την κρατούσαν, με απόδιωξαν. Και η μόνη που ήταν εκεί για εμένα ήταν η πολύχρωμη, αυτή της κοινότητάς μου.
Αυτήν έμαθα να βλέπω σαν το νέο μου καταφύγιο. Γιατί όσοι την αντιπροσώπευαν ήταν στον ίδιο αγώνα με εμένα. Στον αγώνα να ακουστούμε, να μας καταλάβουν. Να μας κοιτάξουν με νέα μάτια. Και κάθε μέρα συνειδητοποιώ πόσο μεγάλες προσδοκίες έχω. Δε γίνεται να αλλάξεις ολόκληρη την κοινωνία. Δεν μπορείς να τους βάλεις όλους απέναντί σου και να τους πείσεις να σε ακούσουν. Πολλοί θα προτιμήσουν να αλλάξουνε κανάλι.
Μα για όσους μας ακούσουν θέλω να τους πω ότι είμαστε εδώ. Και ήμασταν πάντα. Ήμασταν εδώ το 1821, είμαστε εδώ και σήμερα.
Ως πότε παλικάρια θα ζούμε στα στενά; Ως πότε θα κρυβόμαστε; Ως πότε θα κάνουν πως δεν υπάρχουμε; Ως πότε θα μας δολοφονούν γιατί απλά δε μας γουστάρουν; Ως πότε θα μας «ευνουχίζουν», θα μας στερούν το ανθρώπινο δικαίωμα της ελευθερίας μας, θα μας αποκληρώνουν και θα μας σαπίζουν στο ξύλο; Είμαι περήφανος για την κοινότητά μου: έχει παλέψει και παλεύει ακόμα, και η σκλαβιά και η ταπείνωσή της δεν κράτησε τετρακόσια χρόνια, ούτε απελευθερώθηκε ποτέ για να γιορτάζει σήμερα τα 200. Ακόμη παλεύουμε. Ακόμη παλεύουμε να σπάσουμε τα δεσμά μας, να ελευθερωθούμε, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Όπως κάθε Έλληνας εκεί έξω, που αυτές τις μέρες δηλώνει περήφανος που είναι Έλληνας. Και μπράβο του. Είναι σπουδαίοι οι πρόγονοί μας και χωρίς εκείνους δε θα ‘μασταν ελεύθεροι. Αλλά, πόσο ελεύθεροι είμαστε πραγματικά, εμείς οι γκέι, οι λεσβίες, οι τρανς, που μέχρι σήμερα τα περισσότερα δικαιώματά μας δεν τα αναγνωρίζει καν το κράτος; Πόσο ελεύθεροι είμαστε εν τέλει;
Γι’ αυτό είμαι περήφανος που είμαι γκέι. Γιατί αναγνωρίζω την ιστορία των γκέι ατόμων, την εξαθλίωση που έχουν περάσει εξαιτίας της πατριαρχίας, και επειδή αν αναπνέω ακόμη το οφείλω σε δύο πράγματα: στην τύχη, που δε βρέθηκε κανένας να με σπάσει στο ξύλο στον δρόμο, και στους προγόνους μου: τους γκέι προγόνους μου που άνοιξαν τον δρόμο για να μπορώ εγώ να βάφω τα μαλλιά μου, να φοράω μακιγιάζ και να εκφράζω το φύλο και τον ερωτικό μου προσανατολισμό ελεύθερα. Από το Stonewall μέχρι τις απαρχές της ιστορίας. Δε θα ήμουν εδώ χωρίς αυτούς. Και δεν το γιορτάζω αυτό μια φορά τον χρόνο. Βαστώ τη σημαία μου ψηλά, τη μόνη σημαία που με αποδέχτηκε όπως είμαι, και το γιορτάζω κάθε μέρα.
Γιορτάζω κάθε μέρα, γιατί μπορεί να χάνουμε αδέλφια, πατρίδα, και γονείς, τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς, αλλά σαν Έλληνας και σαν γκέι ξέρω μονάχα ένα: καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή.
Γράφει ο Οφήλιος
